Śp. Brat Atanazy Marian Sulik, profes uroczysty, jubilat w Zakonie, zmarł w klasztorze w Rakovski w Bułgarii dnia 22 lipca 2024 r. w wieku 86 lat, przeżywszy 67 lat w Zakonie.
Brat Atanazy urodził się dnia 2 marca 1938 r. w miejscowości Jasionówka, w gminie Dąbrowa Białostocka (dawniej Grodzieńska) k. Sokółki, obecnie w województwie podlaskim, jako piąte dziecko w rodzinie rolniczej Kazimierza i Stefani Krahel. Miał dwóch braci i cztery siostry.
W roku 1938 r. na Chrzcie Świętym w kościele parafialnym Dąbrowie otrzymał imię Marian. 8 czerwca 1949 r. w tym samym kościele został bierzmowany przez ks. arcybiskupa Romualda Jabłrzykowskiego, przyjmując jako patrona św. Stanisława.
Brat Atanazy w roku 1947 rozpoczął naukę w Szkole Podstawowej w Dąbrowie i ukończył przewidywanych ówczesnym programem siedem klas. Do czasu wstąpienia do Zakonu pomagał również rodzinie w pracy na roli. W opinii nauczycieli i prefekta uchodził za gorliwego ucznia, szczególnie na lekcjach religii, „dając przykład życia chrześcijańskiego w szkole i w domu, przy pracy i zabawie”. Był też w tym czasie wzorowym ministrantem.
W sierpniu 1955 roku złożył podanie o przyjęcie na brata zakonnego do Niepokalanowa, aby móc „szczerze poświęcić swoje siły i życie na wyłączną służbę Bogu i Matce Niepokalanej” i być „pożytecznym członkiem Kościoła i Ojczyzny”. Jak zaznaczył w swoim podaniu, podczas służenia do Mszy św. w 1952 roku zrodziła mu się myśl, aby „poświęcić się Bogu w przyszłości jako kapłan Chrystusowy”. Jednak po szczerej rozmowie z prefektem szkoły, doszedł do wniosku, że nie będzie mógł osiągnąć tych zamiarów ze względu na trudności w nauce. Ten sam kapłan zasugerował mu jednak możliwość służby w charakterze brata zakonnego, co przyjął z nieukrywaną radością.
W uroczystość św. Franciszka, 4 października 1955 r., w wieku 17 lat zapukał do bram niepokalanowskiego klasztoru i rozpoczął aspiranturę, a od dnia 30 maja 1956 r., przyoblekłszy habit i otrzymując zakonne imię Atanazy, został przyjęty na postulat pod kierunkiem o. Floriana Koziury. Natomiast od dnia afiliacji, 1 lutego 1957 r., odbywał roczny nowicjat również w Niepokalanowie, mając jako mistrza o. Rocha Betlejewskiego.
Dnia 2 lutego 1958 r. w Niepokalanowie złożył pierwszą profesję zakonną na ręce o. Rocha Betlejewskiego, a 2 lutego 1962 r., także w Niepokalanowie, profesję wieczystą na ręce Prowincjała, o. Tytusa Strzelewicza.
W okresie formacji w opinii wychowawców i współbraci uchodził za bardzo skromnego i zarazem wielce radosnego brata, lubianego przez wszystkich ze względu na grzeczność, pracowitość i pobożność. Sam w swoich pierwszych podaniach do ślubów zakonnych wyrażał pragnienie zastania dobrym zakonnikiem i użytecznym narzędziem w ręku Niepokalanej, by ostatecznie poświęcić swoje siły w pracy nad szerzeniem czci Niepokalanej według ducha św. Maksymiliana M. Kolbego, przyczyniając się do zbawienia dusz.
W Niepokalanowie najpierw przyuczał się do kucharstwa, a następnie przez kilka lat pracował w stolarni (robiąc m.in. ławki do prezbiterium), a w ostatnim czasie w infirmerii. W roku 1968 podjął się też kontynuowania nauki w trybie korespondencyjnym w Liceum Ogólnokształcącym w Warszawie, które ukończył w 1972 r.
Jeszcze w styczniu 1971 r. wyraził w liście do Prowincjała gotowość wyjazdu na misje. Prowincja podjęła ten zapał, posyłając br. Atanazego w sierpniu 1972 r. do pracy najpierw w Rzymie, a następnie w Santa Severa, przy wydawaniu „Rycerza Niepokalanej dla Polonii”, Pracował on w wydawnictwie jako stenotypista, zecer i kierowca.
W połowie października 1977 r. br. Atanazy objawił swym przełożonym pragnienie wyjazdu na misje do Brazylii, jednak ze względu na liczne potrzeby Prowincjał zachęcił go do pozostania w wydawnictwie w Santa Severa. W maju 1979 r. ponowił swoją prośbę o podjęcie pracy w Brazylii, która tym razem została pozytywnie rozpatrzona przez Prowincjała. Jednak na początku 1980 r., mimo rozpoczętych przygotowań, ówczesny Minister Prowincjalny wyraził życzenie wielu braci z Niepokalanowa, aby br. Atanazy powrócił do pracy w tamtejszej infirmerii, na co zainteresowany pokornie przystał. Powrót do Polski naznaczono na 20 lutego 1980 r. Niecałe pół roku później, br. Atanazy skierował kolejne podanie o umożliwienie mu jednak ofiarowania stałej pomocy braciom w Brazylii, na co Prowincjał ponownie wydał pozwolenie, wyznaczając miejsce: „Jardim da Imaculada” – brazylijski Niepokalanów.
Po ośmiu latach Minister Generalny poprosił o braci z naszej Prowincji do pracy w Istambule w Turcji i w Ndola w Zambii. Br. Atanazy wyraził swoją dyspozycyjność na ten projekt Generała. W niedzielę 28 sierpnia 1988 r. wylądował na lotnisku w Istambule i 1 września 1988 r. oficjalnie rozpoczął służbę w klasztorze św. Antoniego z Padwy. Pobyt miał trwać do maja 1990 r., zakończył się po 31 latach. W czasie posługi w Delegaturze generalnej dla Bliskiego Wschodu br. Antoniemu powierzono m.in. pracę w małej drukarni i troskę o periodyczne pismo w celu wzmocnienia komunii między braćmi. Oprócz zwyczajnej służby w kościele, zajmował się ekonomią i administracją klasztoru. Przez wiele lat służył również ubogim i potrzebującym. Bracia z kustodii podkreślili jego pokorne oddanie i gotowość do przeprowadzki „z Istambułu do Iskenderum, z Iskenderum do Buyukdere”. Sam br. Atanazy wspomina po latach, że „był we wszystkich domach i że każdy kamień tych klasztorów jest mu drogi”. Doceniono również jego „zrównoważony charakter i mądrość, zdolność słuchania i rozumienia” – Zakon (po uzyskaniu specjalnego pozwolenia Kongregacji ds. Życia Konsekrowanego) powierzył mu w roku 2000 urząd gwardiana klasztoru św. Antoniego w Istambule, a pod koniec 2002 r. został mianowany Delegatem generalnym Delegatury generalnej Bliskiego Wschodu.
W marcu 2018 r. w Istambule br. Atanazy obchodził potrójny jubileusz: 80 lat życia, 60 lat profesji zakonnej i 30 lat obecności w Turcji. Wkrótce potem poprosił o rok dla refleksji i poprawy zdrowia, który chciał przeżyć w Polsce. Ostatecznie po 47 latach pobytu poza Prowincją M.B. Niepokalanej – z którą „duchem i sercem był zawsze złączony” – złożył prośbę o ponowne przyjęcie do polskiej jurysdykcji. Obediencja z roku 2019 tym razem skierowała go do Pleven w Bułgarii, a po trzech latach do nowoutworzonego domu filialnego w Sofii. Natomiast od roku 2023 posługiwał w klasztorze w Rakovski, gdzie do czasu ostatniej kapituły pełnił urząd gwardiana i gdzie zakończył bieg swojego życia 22 lipca 2024 r.
W zachowanej korespondencji z prowincjałami przebija szczerość, otwartość i niespotykana dyspozycyjność br. Atanazego, a także szacunek dla wysiłku innych braci, przejęcie o losy Zakonu i jego misji oraz radość życia. Sami bracia podkreślają jego otwartość, pogodę ducha, umiłowanie życia zakonnego i ducha pobożności.
Jednym z jego pragnień było być pochowanym na cmentarzu w Niepokalanowie, w miejscu, gdzie wszystko się zaczęło.
Z chrześcijańską nadzieją zanosimy do Pana Boga ufne modlitwy za br. Atanazego Sulika, aby za wstawiennictwem naszej Patronki i Królowej, Matki Bożej Niepokalanej (której od początku służył), Świętego Ojca Maksymiliana (którego ducha przyswajał na formacji i starał się nim kierować przez całe życie) i swoich Świętych Patronów otrzymał pełnię szczęścia wiecznego w Niebie. Jednocześnie wyrażamy naszą wdzięczność Panu Bogu za dar powołania go do naszego Zakonu. Natomiast Jemu samemu składamy podziękowanie za lekcje prawdziwie wiernego i radosnego chrześcijańskiego życia, za świadectwo życia zakonnego oraz za jego pełne poświęcenia i życzliwości braterstwo, które mogliśmy wielokrotnie doświadczać.
Dnia 25 lipca 2024 roku w publicznej kaplicy pw. św. Maksymiliana M. Kolbego przy klasztorze w Rakowskim odbyła się uroczysta Msza pogrzebowa. Przewodniczył jej ks. bp. Rumen Stanev, biskup pomocniczy diecezji płowdowsko-sofijskiej. Kazanie wygłosił ks. bp. Christo Proykov z kościoła grekokatolickiego w Bułgarii. Obecni byli liczni kapłani z całego kraju oraz duża liczba sióstr zakonnych i wiernych. Brata Atanazego w Rakowskim żegnali także nasi współbracia z Turcji oraz delegacja Polaków z Adampola, polskiej miejscowości obok Istambułu. Modlitwom nad trumną z ciałem brata Atanazego przewodniczył o. Ventislav Nikolov w obrządku łacińskim, a następnie ks. bp. Christo w obrządku grekokatolickim. Po modlitwach współbracia br. Atanazego wynieśli jego ciało z kaplicy do samochodu, aby mogło udać się w ostatnią podróż do Polski, gdzie zostanie złożone do grobu.
Natomiast główne uroczystości pogrzebowe ŚP. Brata Atanazego Mariana Sulika odbędą się dnia 7 sierpnia 2024 roku w Niepokalanowie. Rozpoczną się o godz. 10.30 modlitwą różańcową w Bazylice, po której o godz. 11.00 będzie miała miejsce uroczysta Msza św. koncelebrowana.
O. Jan M. Olszewski
Sekretarz Prowincji
