W Polsce oblaci są obecni od 1920 roku. Zgromadzenie zostało założone przez św. Eugeniusza de Mazenoda, późniejszego biskupa Marsylii, 25 stycznia 1816 roku w Aix-en-Provence. Obecnie liczy ono 3895 zakonników, w tym 311 w Polsce oraz prawie kolejnych 300 za granicą. Oblaci Maryi Niepokalanej są zgromadzeniem misyjnym. Ich naczelną służbą w Kościele jest ukazywanie Chrystusa i Jego Królestwa najbardziej opuszczonym, niesienie Dobrej Nowiny ludom, które jeszcze jej nie przyjęły i pomoc w odkrywaniu ich własnej wartości w świetle Ewangelii. Natomiast tam, gdzie Kościół już istnieje, oblaci kierują się do grup, z którymi ma on najmniej kontaktu.
Akt erygowania pierwszej wspólnoty, skierowany do władz diecezji w Marsylii:
„Czcigodni Wikariusze Kapitulni,
my, podpisani tu kapłani, jesteśmy głęboko przejęci budzącą litość dolą mieszkańców osad i wiosek Prowansji, którzy prawie całkowicie utracili wiarę.
Wiedząc z doświadczenia, że zatwardziałość serc oraz obojętność tych ludzi czynią niewystarczającą bądź wręcz daremną zwyczajną pomoc, jakiej udziela im dla ich zbawienia wasza troskliwość apostolska; Doszedłszy do wniosku, że misje byłyby jedynym skutecznym środkiem, za pomocą którego można by wyzwolić tę politowania godną ludność ze stanu upodlenia; Pragnąc równocześnie pójść za głosem powołania, które nas wzywa do poświecenia się tej trudnej formie posługi apostolskiej; Chcąc ją wykonywać w ten sposób, aby to było z pożytkiem dla nas i z korzyścią dla tych, którym zamierzamy głosić Ewangelię; Mamy zaszczyt prosić o wyrażenie zgody na złączenie się w dawnym klasztorze Sióstr Karmelitanek w Aix, zakupionym przez jednego z nas, aby tam zamieszkać jako wspólnota działająca według reguł, której zasadnicze punkty tutaj wyszczególniamy.
Celem naszego stowarzyszenia jest nie tylko praca nad zbawieniem bliźnich przez głoszenie Słowa, ale przede wszystkim zapewnienie naszym członkom środków do praktykowania cnót zakonnych. Niektórych z nas tak bardzo one pociągają, że poświęciliby się bez wahania dozgonnemu ich zachowaniu w jakimś zakonie, gdyby nie wielkoduszna nadzieja, że we wspólnocie misjonarskiej znajdą prawie te same korzyści, co i w stanie zakonnym.
A jeśliby woleli utworzyć formalną wspólnotę misjonarzy, to dlatego, że staramy się być pożytecznymi dla diecezji równocześnie pracując nad własnym uświęceniem, zgodnie z naszym powołaniem. Życie nasze będzie więc wypełnione modlitwą, rozważaniem świętych prawd, praktykowaniem cnot zakonnych, studium Pisma św., Ojców Kościoła i Tradycji, teologii dogmatycznej i moralnej, przepowiadaniem Słowa oraz pracą wśród młodzieży. Misjonarze podzielą się w ten sposób, że gdyby jedni we wspólnocie ćwiczyć się będą w zdobywaniu cnót oraz wiedzy właściwej dobremu misjonarzowi, inni przemierzać będą wioski i zwiastować Słowo Boże.Po zakończeniu zajęć apostolskich powrócą do wspólnoty, aby zaczerpnąć nieco wytchnienia po swoich trudach i oddać się mniej uciążliwym formom posługi kapłańskiej, a także by przez studium i medytację przygotować się do jeszcze bardziej owocnej pracy apostolskiej w przyszłości.
Wstępując do Stowarzyszenia, Misjonarze powinni się zobowiązać, że wytrwają w nim do śmierci. Stowarzyszenie będzie się opiekowało każdym ze swoich członków, mimo chorób, które mogą przyjść z wiekiem, lub nabytych w związku z posługą (…) Każdy z członków zobowiązuje się do życia w posłuszeństwie superiorowi oraz do zachowania statutów i regulaminu (…) Dom misyjny będzie (…) będzie cieszył się przywilejami starożytnych domów zakonnych.
Takie są, Czcigodni Wikariusze Generalni, podstawowe założenia regulaminu, jaki niżej podpisani kapłani przedstawiają Wam do zatwierdzenia, prosząc o możliwość utworzenia wspólnoty.
Aix, 25 styczeń 1816 r.
De Mazenod, Tempier, Icard, Mie, Maunier, Deblieu”.
Za: www.oblaci.pl.