Mszy konwentualnej w kościele Świętego Dominika na warszawskim Służewie przewodniczył 29 kwietnia o. Tomasz Nowak, submagister nowicjatu, pomysłodawca napisania ikony św. Katarzyny. W słowie wprowadzenia celebrans zaznaczył, że według niego nie ma na świecie piękniejszego przedstawienia tej wielkiej Świętej.
Przytoczył także zdanie Katarzyny, wzywającej papieża przebywającego w Awinionie: „Wróć na swoje miejsce”. Ojciec Tomasz zachęcał, by to zdanie stało się zaproszeniem dla wszystkich zgromadzonych na liturgii do powrotu do swojego dziedzictwa.
Kazanie wygłosił o. Tomasz Gaj, magister braci nowicjuszy. Podkreślił, że gdyby Katarzyna żyła dzisiaj, byłaby z pewnością oskarżana o brak politycznej poprawności. Jej osoba u jednych budziła zachwyt, u innych – sprzeciw. Kaznodzieja przytoczył wybrane fragmenty listów Świętej, mówiące między innymi o konieczności panowania nad samym sobą.
Po homilii o. Nowak odmówił uroczystą modlitwę, a następnie wodą święconą uczynił znak krzyża na ikonie. Świadkami i uczestnikami tego momentu byli bracia nowicjusze, którzy mogą teraz modlić się przed ikoną Świętej w swojej kaplicy w służewskim klasztorze.
Podczas Mszy modlitwą objęto wszystkich, którym patronuje święta Katarzyna, w szczególności tercjarzy dominikańskich. Warto dodać, że w tym roku przypada 650. rocznica wstąpienia Katarzyny do Zakonu Dominikańskiego.
Autorką ikony jest Iza Murza, ikonopisarka, prowadząca zajęcia z ikonopisania w Poznaniu i przy klasztorze benedyktyńskim w Lubiniu. W ciągu kilku ostatnich lat napisała wszystkie ikony, jakie obecnie znajdują się w kaplicy dominikańskiego nowicjatu na Służewie – w tym również ikonę świętego Ojca Dominika, który w XIII wieku założył Zakon Kaznodziejski.
Na ikonie po obu stronach postaci Świętej Katarzyny znajdują się przedstawienia 12 wybranych momentów jej życia i najważniejszych rysów jej duchowości.
Po lewej stronie od góry sceny przedstawiają kolejno: narodziny Świętej Katarzyny, jej rozmowę ze spowiednikiem Tomaszem dela Fonte, wizję Świętego Dominika, cierpliwość Świętej w znoszeniu przeszkód na drodze życia duchowego, Więź Świętej Katarzyny ze Zbawicielem i zaślubiny z Chrystusem.
Po prawej stronie widnieją sceny przedstawiające: miłosierdzie Katarzyny wobec ubogich, miłosierdzie wobec chorych, umiłowanie Eucharystii i cuda związane z jej bliskością z Najświętszym Sakramentem, cuda, które Bóg uczynił na jej prośby dla dobra duchowego bliźnich, działania na rzecz jedności Kościoła oraz śmierć.
Święta Katarzyna urodziła się w 1347 roku w Sienie. Od wczesnych lat była bardzo pobożna i chętnie oddawała się modlitwie. W wieku 16 lat wstąpiła do Zakonu Świętego Dominika od Pokuty (tercjarzy). Żyjąc jego charyzmatem, podejmowała liczne dzieła miłosierdzia względem ubogich i chorych.
Gorliwie zabiegała o zgodę i jedność między miastami włoskimi, usilnie namawiała papieży do powrotu z Awinionu do Rzymu, starała się o reformę Zakonu. Dotknięta podziałami w Kościele, ofiarowała w intencji jedności swoje życie. Na pięć lat przed śmiercią otrzymała dar stygmatów, niewidocznych dla innych. Zmarła 29 kwietnia 1380 roku, w wieku 33 lat. Pozostawiła po sobie trzy dzieła: „Dialog o Bożej Opatrzności”, „Listy” oraz „Modlitwy”.
W 1461 roku kanonizował ją papież Pius II. Paweł VI w 1970 roku nadał jej, jako pierwszej kobiecie, tytuł doktora Kościoła, a w 1999 roku Jan Paweł II ogłosił ją współpatronką Europy.