Bł. Cyriak przyszedł na świat 10 lutego 1805 r. w Kainakary (Karala) w Indiach, w katolickiej rodzinie obrządku syromalabarskiego. Po szkole podstawowej rozpoczął w 13. roku życia naukę najpierw w niższym, a potem w wyższym seminarium duchownym w Pulipuram, gdzie w 1829 r. przyjął w obrządku syro-malabarskim święcenia kapłańskie.
Jako młody kapłan został prefektem seminarium. W 1831 r. przyłączył się do grupy księży obrządku syro‑malabarskiego, pragnących żyć we wspólnocie i od 1846 r. stanął na jej czele Mannanam, gdzie wcześniej wybudowano klasztor. Zafascynowany duchowością Karmelu, z którą zapoznał go włoski karmelita bosy, o. Leopold Beccaro, misjonarz w Indiach, poprosił o agregowanie swej wspólnoty do Zakonu Karmelitów Bosych, jako regularnego zgromadzenia zakonnego pod nazwą Karmelitów Maryi Niepokalanej, zachowującego obrządek syro-malabarski. Stało się to, dzięki aprobacie Stolicy Apostolskiej, 8 grudnia 1855 r., kiedy też, jako Cyriak Eliasz od św. Rodziny, złożył on śluby zakonne.
Kilka lat później o. Cyriak założył nadto żeńskie zgromadzenie zakonne Sióstr Matki Karmelu – zgromadzenie tego samego obrządku, również agregowane Karmelu Terezjańkiego. W 1890 r. aspirantką zgromadzenia została Róża Eluvathingal, urodzona 7 października 1877 r. w Katturze (Kerala). W 1900 r. złożyła ona w klasztorze w Ollur swe śluby zakonne jako s. Eufrazja od Najświętszego Sakramentu.
O. Cyriak starając się żyć w doskonałej wierności eklezjalnemu ideałowi Karmelu, mąż prawdziwej modlitwy i zażyłości z Bogiem, oddał się przede wszystkim sprawie umacniania jedności Kościoła syro‑malabarskiego ze Stolicą Apostolską. Uznaje się go nawet za ojca odnowionego Kościoła syro‑malabarskiego. Podjął się bowiem odnowienia liturgii syro‑malabarskiej i przygotował do druku nowe księgi liturgiczne, wprowadzając, na wzór obrządku łacińskiego, wiele nabożeństw paraliturgicznych, uprzednio nie znanych jego współwyznawcom. Ożywił znacznie w swym Kościele cześć Najświętszego Sakramentu i nabożeństwo do Świętej Rodziny. Dużo czasu poświęcił formacji kleryków i rodzin chrześcijańskich. Znalazł także czas na napisanie kilku dzieł duchowych, w których rozważa przede wszystkim o modlitwie, o zażyłości z Bogiem, oraz uczy jak należy żyć prawdziwie po chrześcijańsku. Zmarł 3 stycznia 1871 r. Beatyfikował go w 1986 r. św. Jan Paweł II.
S. Eufrazja była m.in. mistrzynią nowicjatu i przełożoną. Nazywano ją „modlącą się matką” albo „chodzącym tabernakulum”. Była bowiem wielką apostołką kultu Eucharystii i modlitwy różańcowej. Łączyła kontemplację z działalnością apostolską. Spotykanym osobom okazywała czułą, matczyną troskę. Wielu ludzi prosiło ją o modlitwę, powierzając jej swoje troski i cierpienia. Wiele modliła się za zmarłych. Za każdy, najmniejszy nawet gest dobroci dziękowała słowami: „Nie zapomnę nawet po śmierci”. Bardzo kochała Kościół, interesowała się jego działalnością i w głębi serca przeżywała wszystkie jego bolączki i problemy. Czyniła pokutę w intencji tych, którzy zadawali mu ból. Zmarła 29 sierpnia 1952 r. Chwały ołtarzy przez beatyfikację dostąpiła w 2006 r.
Zaznaczmy, że oba złożone przez bł. Cyriaka zgromadzenia zakonne są do dziś nader żywotne. Karmelitów Maryi Niepokalanej jest ponad dwa i pół tysiąca, a Sióstr Matki Karmelu ponad sześć tysięcy. Jedni i drodzy pracują nie tylko w Indiach, ale w wielu innych krajach azjatyckich, europejskich i amerykańskich oraz na misjach w Afryce. Korzystając z przywileju birytualizmu, chętnie posługują także w środowiskach obrządku łacińskiego, włączając się w dzieło Nowej Ewangelizacji. Zbliżająca się kanonizacja jest motywem radości przede wszystkim dla nich. Napawa ona jednak weselem także cały Karmel Terezjański, przeżywający jubileuszowy Rok Pięćsetlecia Narodzin św. Teresy od Jezusa, albowiem „sancti constituunt summam laudem et gloriam ordinis”.
Za: o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD