Wiara rodzi się w spotkaniu z Bogiem żywym, który nas wzywa i ukazuje nam swoją miłość, miłość nas uprzedzającą, na której możemy się oprzeć, by trwać niezłomnie i budować życie.
[Papież Franciszek, Lumen fidei, 4]
LIST DO WSPÓŁBRACI NA UROCZYSTOŚĆ CHRYSTUSA KRÓLA WSZECHŚWIATA – 2013
Drodzy Współbracia!
Wraz z tegoroczną uroczystością Chrystusa Króla Wszechświata dobiega końca Rok Wiary, choć „podwoje wiary są dla nas zawsze otwarte” – jak zapewniał papież Benedykt XVI. One się dziś nie zamykają. Wręcz przeciwnie, potrzeba, aby jeszcze bardziej były otwarte, gdyż wiara jest nieustannym pielgrzymowaniem.
Pielgrzymowanie w wierze
Wiemy jak niezmiernie ważne i istotne było owo pielgrzymowanie w wierze dla naszego Ojca Założyciela. Uważał siebie samego za „człowieka w drodze”; pragnął żyć zawsze „w stanie cierpiącego pielgrzyma, którego trawi nieustannie najgorętsze pragnienie dojścia…” [Wybór Pism, t. I, s.204]. To wiara, ożywiana miłością, była duszą jego pielgrzymowania. To ona czyniła go niestrudzonym pielgrzymem i pozwalała mu spoglądać ciągle dalej, wyżej i głębiej.
Jednym z wielkich niebezpieczeństw współczesnych czasów okazuje się być globalizacja powierzchowności. Zdobywamy informacje szybko i bez wysiłku. Naciskamy „enter” i wyskakuje nam „prawda”… z Internetu, z prasy, z skądkolwiek. Codzienne życie pokazuje jednak, że w budowaniu królestwa prawdy, pokoju i zbawienia, nie wystarczy wyszukiwarka internetowa, czy trwanie w głównym nurcie informacji. Trzeba pójść dalej, głębiej, mozolniej…
Tego sobie i Wam wszystkim życzę w perspektywie uroczystości patronalnej, byśmy umocnieni różnorodnymi przeżyciami w tym kończącym się Roku Wiary, zechcieli jako Pallotyni Prowincji warszawskiej, odnowić w sobie świadomość, że wszczepieni jesteśmy w Chrystusa Króla. Trzeba, abyśmy tę tożsamość w sobie odnawiali wciąż i coraz bardziej, bo to jest spoiwo historii, która nas łączy, niezależnie od wszystkiego, co nas dzieli.
Jubileusz wpisany w główny nurt życia Kościoła
Rok temu, w październiku 2012 r., cieszyliśmy się z faktu, iż ogłoszony przez papieża Rok Wiary zbiegł się szczęśliwie z obchodami 50. rocznicy kanonizacji św. Wincentego Pallottiego. Było to dla nas wszystkich i dla całego Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego w Polsce i na świecie wyjątkowym doświadczeniem. Nie możemy o tym zapominać. Wiele osób zostało głęboko dotkniętych pielgrzymką krzyża-relikwii Ojca Założyciela po trzynastu stacjach obchodów jubileuszowych. Doświadczenia te uwypukliły i zdynamizowały nasze charyzmatyczne posługiwanie w Kościele i z Kościołem. Ponadto poprzez różne inicjatywy i wydarzenia organizowane na poziomie krajowym i międzynarodowym, doświadczyliśmy większej i głębszej jedności w całej Rodzinie Pallotyńskiej. Jeśli dzięki tym wydarzeniom udało nam się nieco postąpić na żmudnej drodze do Królestwa Niebieskiego, to możemy się radować i dziękować Panu Bogu za wielką łaskę, której zaznaliśmy. Jeśli tak się nie stało, musimy sami siebie zapytać, jakie były tego przyczyny.
Życzę Wam zatem, aby zakończony pallotyński rok jubileuszowy i kończący się Rok Wiary trwały w naszych sercach i by nie okazały się tylko ciągiem zdarzeń dostępnych „do konsultacji”, ale bez realnego wpływu i oddziaływania na nasze życie konsekrowane i apostolstwo.
Radość ewangelizująca, apostołów Jezusa Chrystusa
Na zakończenie Roku Wiary, w uroczystość Chrystusa Króla, Papież Franciszek ogłosi światu swą pierwszą adhortację apostolską, która nosić będzie tytuł Evangelii gaudium, czyli „Radość Ewangelii”. Przychodzą mi na myśl w tym kontekście mądre słowa naszego Założyciela dotyczące właśnie radości ewangelizującej. W tzw. „Wielkiej Regule” Pallotti pisze: „Święta radość i duchowe szczęście, będąc drogocennymi owocami Ducha Świętego, są cechami, które wyróżniają prawdziwych sług Pana […]. Niech pamiętają, że jeśli braknie im tych cech, niewiele dusz doprowadzą do Boga, ponieważ na ich widok niewielu zostanie pociągniętych do naśladowania Jezusa Chrystusa” [OOCC II, s.162-164].
Człowiek ponury i bez wyrazu nie mógłby napisać podobnych słów w prawniczym tekście jakim jestReguła życia konsekrowanego. Kto żyje bez pasji, pozbawiony jest bowiem werwy, mocy i promieniującej radości. Wiemy natomiast, że Pallotti był człowiekiem z pasją. Jego oblicze promieniowało i pociągało, odbijając oblicze Boga. Z pewnością nie był on człowiekiem frywolnym, ale – jak świadczą jemu współcześni – radość była mocną cechą jego osobowości. „Twórczość jego słów, pożytek jego refleksji, grzeczność i wrażliwość w działaniu, sprawiały, że rozmowa z nim napawała radością” – zauważa ks. Rafał Melia, jeden z jego pierwszych włoskich towarzyszy.
Słowa te, niech staną się zaproszeniem do radosnego przyjęcia Evangelli gaudium, kolejnego prezentu, jakim obdarza nas Kościół na zakończenie Roku Wiary. Życzę Współbraciom oraz wszystkim członkom i współpracownikom Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego ewangelizującej radości, która wzmacnia i czyni owocnymi nasze codzienne wysiłki duszpasterskie i apostolskie.
Dziękując Wam, drodzy Współbracia, za codzienny trud apostolskiej pracy oraz pallotyńskie świadectwo trwania przy Jezusie na wzór Maryi, Królowej Apostołów, polecam jej orędownictwu Wasze troski, cierpienia, a także radości i sukcesy, modląc się słowami encykliki Papieża Franciszka:
Maryjo, „naucz nas patrzeć oczami Jezusa, aby On był światłem na naszej drodze. Niech to światło wiary wzrasta w nas coraz bardziej, aż nadejdzie ten dzień bez zmierzchu, którym jest sam Chrystus, Twój Syn, nasz Pan!”.
Ks. Józef Lasak SAC
Przełożony Prowincjalny
Warszawa, 24 listopada 2013 r.
Za: Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego
Prowincja Chrystusa Króla
Zarząd Prowincjalny