Drodzy bracia Oblaci,
Wszystkim wam życzę radosnego święta! Tego samego dnia, w 1826 roku, papież Leon XII zatwierdził nasze Konstytucje i Reguły. Jako Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej jesteśmy przepełnieni radością i wdzięcznością za łaskę naszego powołania. W tym roku Kościół został wezwany, aby na całym świecie obchodzić Rok Życia Konsekrowanego. To dodatkowa okazja, aby docenić dar naszego misjonarskiego powołania i świętowania naszego charyzmatu, który został wyrażony w naszych Konstytucjach i Regułach i do życia nimi dzisiaj.
Podczas Spotkania Międzykapitulnego w 2013 roku pytałem każdego i ponownie pytam dzisiaj, co robimy, aby regularnie powracać do naszych Konstytucji i Reguł w czasie refleksji i modlitwy. Zapraszam każdego oblata do okrycia bogactwa mądrości, jakie w nich jest zawarte, prostych i wspaniałych wyrażeń, które w tak pozytywny sposób opisują nasz sposób życia. Duchowo się nasycimy, a ta lektura jeszcze bardziej roznieci naszą gorliwość. Mam nadzieję, że medytując różne Konstytucje, przyswoimy je sobie, aby jeszcze wierniej nimi żyć. To będzie podtrzymywać naszą gotowość do poddania się działaniu Ducha, który kontynuuje w nas dzieło formacji ustawicznej, które polega na otwarciu nas na łaskę głębokiego osobistego i wspólnotowego nawrócenia do Jezusa Chrystusa, do którego wezwała nas Kapituła Generalna z 2010 roku.
Święty Eugeniusz swój rękopis Przedmowy do Konstytucji i Reguł z 1825 roku zakończył następującymi słowy: Jednak nie wystarczy, że będą przejęci wielkością posługi, do której zostali wezwani. Przykład świętych i rozum wystarczająco dowodzą, że do tego, aby zapewnić powodzenie tak świętemu przedsięwzięciu i utrzymać ład w jakiejkolwiek społeczności, jest rzeczą nieodzowną ustalenie pewnych norm, które by łączyły wszystkich jej członków w jednolitym działaniu i wspólnym duchu. To właśnie stanowi siłę organizmów, podtrzymuje w nich żarliwość i zapewnia im trwałość.
Z tej przyczyny kapłani owi, poświęcając się wszelkim zbożnym dziełom, do jakich może natchnąć miłość kapłańska – a przede wszystkim głoszeniu misji świętych, które stanowi główny cel ich zjednoczenia się – postanawiają poddać się Regule i Konstytucjom, które są bezspornie właściwe dla zapewnienia im korzyści, jakie przez złączenia się w stowarzyszenie zamierzają osiągnąć dla własnego uświęcenia i zbawienia dusz.
Ten Kodeks życia oblackiego uważał Eugeniusz za cement, który spaja nas w jedności myślenia i działania dla dobra misji. Ta jedność była wówczas nieodzowna, aby podtrzymywać zapał misjonarskiej wspólnoty, aby trwała w swej dyspozycyjności wobec największych misjonarskich potrzeb Kościoła. Wspólna wizja życia i misji, jak zostały wyrażone w Konstytucjach i Regułach oraz wola, aby się w nią zaangażować, powinna zapewnić oblatom, że nadal będą solidną wspólnotą współpracowników Zbawiciela, aby głosić Ewangelię ubogim. Tryskająca zdrowiem wspólnota misjonarska, złączona więzami tej Reguły życia, będzie zdolna odpowiedzieć na znaki czasu i nigdy nie popadnie w przeciętność ani nie pozwoli usidlić się bierności i rutynie komfortowych i osobistych posług. Przedmowę do naszych Konstytucji i Reguł Założyciel zakończył mówiąc, że one są drogą świętości dla samych misjonarzy i środkiem zbawienia dla Ludu Bożego. Dzięki tej Regule życia oblaci zawsze będą gotowi do podjęcia trudnych i odległych misji, przynosząc radość zbawienia ludziom najbardziej opuszczonym na świecie.
Obchodząc Rok Życia Konsekrowanego Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego przypomniała nam, to, co do wszystkich zgromadzeń zakonnych powiedział Sobór Watykański II, że naszą pierwszą regułą życia jest Ewangelia. Konstytucje i Reguły nie zastępują Ewangelii, ale je uściślają, wskazując, w jaki sposób Oblaci Maryi Niepokalanej są wezwani do życia nią. Moglibyśmy je traktować jako naszą domową ewangelię, którą przyjęliśmy i którą, dzięki naszej oblacji, gorliwie chcemy żyć. Ta oblacka reguła życia dla nas dzisiaj jest wyrazem doświadczenia Eugeniusza de Mazenoda oraz charyzmatu, który wzbudził w nim Duch, aby nadać mu realny kształt w rodzinie zakonnej. Wierzymy, że obecne Konstytucje i Reguły są prawdziwym i wiernym wyrazem sposobu, w jaki oblaci, dzięki swemu misjonarskiemu powołaniu, w obecnej rzeczywistości żyją Ewangelią. Dla naszej odmowy istotne jest, abyśmy uczciwie je studiowali, abyśmy je medytowali, abyśmy o nich mówili i w oparciu o nie modlili się.
To właśnie jest to, co nasze Konstytucje i Reguły wyrażają w artykule 163: Konstytucje i Reguły proponują każdemu oblatowi sposoby kroczenia śladami Jezusa Chrystusa. Czerpią one natchnienie z charyzmatu przeżytego przez Założyciela i jego pierwszych towarzyszy. Otrzymały też oficjalne zatwierdzenie przez Kościół. W ten sposób pozwalają one każdemu ocenić jakość swojej odpowiedzi na otrzymane wezwanie i stać się świętym.
Widzimy tutaj istotny element, a mianowicie, że ta domowa ewangelia jest pomocą do oceny jakości naszego oblackiego życia. Medytując nad naszymi Konstytucjami i Regułami pozwalamy, aby one nas kwestionowały i wzywały do zmiany naszego sposobu myślenia, byśmy wierniej kroczyli po śladach Jezusa Chrystusa. Zestawienie naszego życia z tym kodeksem życia powinno nas zachęcić, aby jeszcze bardziej i wspaniałomyślniej przeżywać nasze zaangażowanie wśród ubogich i najbardziej opuszczonych, aby bez wahania poświęcać się dla naszych braci oblatów w apostolskiej wspólnocie, aby głębiej oddać się życiu modlitwy kontemplacyjnej oraz rozmaitym aspektom naszego życia wiary i prawdziwie profetycznemu świadectwu każdego z naszych ślubów.
Konstytucja 163 mówi nam, że Konstytucje i Reguły pomagają nam na drodze świętości, co było pragnieniem wyrażonym przez samego Założyciela na końcu rękopisu Przedmowy z l825 roku. Tę świętość uznajemy w naszych braciach oblatach, którzy dyskretnie dawali świadectwo życia w służbie na rzecz ubogich. Tę świętość uznajemy także w oblatach, którzy odznaczają się przykładną miłością i cierpliwością wobec swych braci w apostolskiej wspólnocie, nawet, jeśli mają czynienia z osobami trudnymi i wymagającymi. Tę rzeczywistą świętość mogliśmy zobaczyć u oblatów, którzy dali wspaniałe świadectwo życia modlitwy i którzy swym życiem zachęcali nas do modlitwy. Tę świętość widzieliśmy u oblatów, którzy nie chwaląc się żyli ewangelicznym ubóstwem. Dla nas świętość realne kształty przybiera w zwyczajnej codzienności, kiedy jest ona przeżywana z radością, dobrocią, przejrzystością, darem z siebie i przebaczeniem.
Moi bracia, 17 lutego jest dniem danym nam, aby odkryć, jak wielki dar Ducha został nam udzielony dzięki charyzmatowi, który otrzymaliśmy od świętego Eugeniusza de Mazenoda! Kościół pobłogosławił nasz sposób życia i nadal jako Zgromadzenie kontynuujemy naszą ważną, misjonarską pracę, głosząc Ewangelię zbawienia ubogim i najbardziej opuszczonym. Dzisiaj cieszymy się i dziękujemy za łaskę naszego powołania, taką, jaka została wyrażona w naszych Konstytucjach i Regułach. Zarezerwujmy sobie czas, aby regularnie się nad nimi pochylić i w ciągle nowy sposób odkrywać ich bogactwo, aby je sobie przyswoić i spójniej nimi żyć. Na to nigdy nie jest za późno! Jedność, jaka płynie z naszego wspólnego przeżywania Konstytucji i Reguł, wierny wyraz oblackiego charyzmatu, da siłę Zgromadzeniu i uczyni nas jeszcze skuteczniejszymi misjonarzami ubogich w obecnej rzeczywistości.
Ten list chciałbym zakończyć konstytucją 168, wspaniałą konkluzją naszej domowej ewangelii: Przez swą oblację każdy oblat bierze odpowiedzialność za wspólne dziedzictwo Zgromadzenia, wyrażone w Konstytucjach i Regułach oraz w naszej rodzinnej tradycji. Wzywa się go, aby pozwolił się prowadzić przez te normy w twórczej wierności dziedzictwu przekazanemu przez świętego Eugeniusza de Mazenoda.
Nasza przyszłość, jako Zgromadzenia żyjącego pełnią życia, zależy od decyzji każdego oblata, aby w pełni żył swoją oblacją. Zatem dla dobra życia naszego Zgromadzenia postanówmy, zaangażujmy się, aby dzięki tym Konstytucjom i Regułom żyć w jedności. Możemy być pewni, że jeśli zdecydujemy się żyć tą domową ewangelią w naszym misjonarskim życiu, praktykując rozeznanie w apostolskiej wspólnocie i w jedności z naszymi przełożonymi, to z twórczą wiernością będziemy przeżywać charyzmat otrzymany od świętego Eugeniusza. Proszę, ciągle módlcie się, abyśmy byli otwarci na łaskę głębokiego osobistego i wspólnotowego nawrócenia do Jezusa Chrystusa oraz by Kapituła Generalna w 2016 roku była mocnym doświadczeniem Ducha Świętego.
Ufamy, że Maryja Niepokalana jest z nami tak jak była w Wieczerniku, trwając na modlitwie za uczniów swego Syna. Dzięki temu będziemy wewnętrznie wolni, a dzięki tchnieniu Ducha Świętego pozwolimy się unieść ku nowemu życiu między nami.
Dobrego Święta!
O. Luis Lougen OMI, przełożony generalny
Za: www.oblaci.pl.