Śp. o. Lesław urodził się 1 października 1929 roku, w Rakowie na ziemi wileńskiej. Rodzice Piotr i Malwina z domu Pacewicz, byli ziemianami. O. Lesław miał siedmioro rodzeństwa. W roku 1936 rozpoczął naukę w szkole podstawowej w rodzinnej wiosce. Po rozpoczęciu wojny został skierowany do szkoły radzieckiej z wykładowym językiem rosyjskim.
W czasie okupacji o. Lesław włączył się w czynną walkę z okupantami Polski. W wieku 13 lat wstąpił do rakowskiej organizacji Armii Krajowej „Orlęta”. Po przeszkoleniu brał udział w „małym sabotażu”. W czerwcu 1944 brał udział w akcji „Burza” na Wileńszczyźnie. W lipcu 1944 roku zostaje wcielony do 3 kompani 78 pułku piechoty AK. W czasie Powstania Warszawskiego brał udział w walkach w Puszczy Kampinowskiej, o lotnisko bielańskie, Truskawkę i pomagał w walkach na Żoliborzu. Po rozbiciu jego grupy pod Jaktorowem w dniu 29 września 1944 roku przedarł się z okrążenia w kieleckie i dołączył do 25 pułku AK majora Leśniaka. Za udział w walce z okupantem o. Lesław został odznaczony Krzyżem Walecznych Armii Krajowej.
Po wojnie odżyło w sercu o. Lesława powołanie do kapłaństwa, które jak wyznał w podaniu o przyjęcie do Zakonu, towarzyszyło mu od dziecka. W 1945 wstąpił do Niższego Seminarium w Niepokalanowie w celu uzupełnienia wykształcenia. Mimo, iż był uczniem kursu przyśpieszonego i musiał opanować więcej materiału niż inni został najlepszym uczniem.
3 września 1947 roku o. Lesław rozpoczął nowicjat w Łodzi-Łagiewnikach pod kierunkiem o. Augusta Rosińskiego. W następnym roku złożył pierwszą profesję zakonną. Studia seminaryjne o. Lesław odbywał w Gnieźnie, Krakowie i Warszawie. W czasie formacji początkowej był postrzegany jako człowiek bardzo zdolny intelektualnie, o dobrodusznym usposobieniu, delikatny i wrażliwy, ale również pogodny i dowcipny. Dużo o jego charakterze mówi także uwaga ówczesnego magistra kleryków w Krakowie „O Zakonie wyraża się zawsze jak najlepiej, co świadczy o jego przywiązaniu”. Profesję wieczystą złożył w 1952.
Studia teologiczne o. Czerniawski ukończył w roku 1955 i 13 listopada tegoż roku przyjął w Warszawie sakrament święceń w stopniu prezbiteratu z rąk ks. bp. Wacława Majewskiego. Po święceniach został przeniesiony do klasztoru w Skarżysku-Kamiennej i skierowany do pracy katechetycznej. Następnie pełnił posługę duszpasterską w: Lęborku, Darłowie, Charzynie koło Kołobrzegu, Kołobrzegu, Koszalinie, Miedniewicach, Kaliszu, Łodzi-Łagiewnikach. Wielokrotnie powierzano o. Lesławowi urząd proboszcza i gwardiana.
Śp. o. Lesław Jan Czerniawski będąc w klasztorze w Kaliszu w latach 1981-1986 pełnił funkcję kapelana Wojska Polskiego w randze kapitana.
Zaangażowanie duszpasterskie umiał pogodzić z pragnieniem zgłębiania teologii czego wyrazem było podjęcie studiów nad rodziną na Akademii Teologii Katolickiej. W 1982 roku o. Lesław uzyskał tytuł magistra teologii na podstawie pracy Rola kobiety w Kościele w świetle pism i przemówień ks. kard. Stefana Wyszyńskiego na tle nauki Soboru Watykańskiego II o Ludzie Bożym.
Przez wiele lat o. Lesław nosił w sobie pragnienie pracy na Kresach. Wielokrotnie wyjeżdżał do Związku Radzieckiego, aby odwiedzać swoich krewnych i znajomych, którzy zostali za wschodnią granicą. Służył im też posługą sakramentalną. W roku 1978 za pozwoleniem i wsparciem przełożonych zakonnych zgłosił Prymasowi Polski gotowość do pracy na terenie ZSSR. Zamiary o. Lesława mogły być zrealizowane dopiero po 11 latach. W 1989 roku wyjechał na Białoruś, aby pomóc bp. Tadeuszowi Kondrusiewiczowi w pracy nad odradzaniem tamtejszego Kościoła. Następnie o. Lesław pełnił urząd gwardiana klasztoru w Porozowie.
W 1999 roku z powodu obrażeń odniesionych w wypadku samochodowym był zmuszony do powrotu do Polski. Został skierowany wówczas do klasztoru przy ul. Kreciej w Łodzi, gdzie pełnił posługę spowiednika braci juniorystów i postulantów.
W roku 2005 został przeniesiony do klasztoru Niepokalanów – tam gdzie rozpoczynał swoją drogę zakonną. Ostanie lata jego życia były naznaczone chorobą i cierpieniem. Swoją ziemską pielgrzymkę zakończył 19 marca 2015 roku.
Śp. o. Lesław Jan Czerniawski zostawił nam przykład wielkiej miłości do Kościoła, Zakonu i Ojczyzny. Każdą pracę czynił z wielkim oddaniem i gorliwością, co owocowało wdzięcznością i szacunkiem tym, którym służył. Angażował się w wiele form służby Kościołowi: posługa sakramentalna, katecheza, opieka duszpasterska nad chorymi i żołnierzami, posługa przełożonego, studia naukowe, praca misjonarska. To świadczy jak szczodrze Pan obdarzył go talentami i jak chętnie je rozwijał dla zwiększenia Bożej chwały i pożytku wiernych. To jak przeżywał doświadczenie choroby może być dla nas lekcją jak łączyć swoje życie z krzyżem Chrystusa.
Oprac. o. Piotr Żurkiewicz, Sekretarz Prowincji
Więcej (zdjęcia) na: www.franciszkanie.gdansk.pl