W poniedziałek 14 sierpnia o godz. 10.30 przy Bloku 11 na terenie byłego niemieckiego obozu Auschwitz sprawowana będzie msza św. ku czci św. Maksymiliana Marii Kolbego. Przewodniczyć jej będzie o. bp Tadeusz Kusy OFM z Republiki Środkowoafrykańskiej. Tego dnia przypada 82. rocznica śmierci męczeńskiej franciszkanina.
Na miejsce celebry wierni przyjdą w dwóch zorganizowanych pielgrzymkach, poprzedzonych nabożeństwami upamiętniającymi przejście Świętego z ziemi do nieba – z Centrum św. Maksymiliana w Harmężach (g. 8.00) i z kościoła pw. św. Maksymiliana w Oświęcimiu (g. 8.30).
Przedstawiciele zakonu franciszkanów, instytutu świeckiego Misjonarek Niepokalanej Ojca Kolbego, diecezji bielsko-żywieckiej, muzeum i samorządu ponadto złożą kwiaty i znicze w bunkrze głodowym, gdzie zakonnik oddał życie za ojca rodziny – Franciszka Gajowniczka.
Św. Maksymilian Maria Kolbe urodził się 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli. W 1910 r. wstąpił do zakonu franciszkanów we Lwowie. Studia filozoficzne i teologiczne skończył w Rzymie. Tam też przyjął święcenia kapłańskie i założył Rycerstwo Niepokalanej.
W 1919 r. powrócił do Polski, do Krakowa, gdzie został wykładowcą w seminarium franciszkańskim.
W 1922 r. wydał pierwszy numer czasopisma „Rycerz Niepokalanej”.
W 1927 r. założył klasztor-wydawnictwo Niepokalanów k. Warszawy.
W 1930 r. przeszczepił zakon w Japonii.
W 1936 r. ponownie został przełożonym polskiego Niepokalanowa.
W 1939 r. został aresztowany przez Niemców i tymczasowo skierowany do obozów koncentracyjnych (Lamsdorf, Amtitz i Ostrzeszów).
17 lutego 1941 r. został aresztowany przez gestapo i uwięziony na Pawiaku w Warszawie. 28 maja 1941 r. został deportowany do Auschwitz i otrzymał numer 16670.
O. Kolbe traktowany był przez esesmanów wyjątkowo okrutnie. Mimo gróźb i narażania się na pobicie nigdy nie uchylał się od posługi kapłańskiej: służył chorym i umierającym, spowiadał, nauczał, napominał, rozmawiał, zachęcał do modlitwy, pocieszał, podnosił na duchu wpadających w rozpacz. W obozie zajmował się m.in. zwożeniem żwiru i kamieni, budowaniem ogrodzenia wokół pastwiska, naprawianiem odzieży obozowej czy obieraniem ziemniaków.
30 lipca 1941 r. podczas wybiórki na śmierć głodową o. Maksymilian wyraził gotowość pójść na nią w zamian za więźnia Franciszka Gajowniczka, który miał żonę i dzieci. Dwa tygodnie później, 14 sierpnia 1941 r. został dobity zastrzykiem trucizny (fenolu).
W 1971 r. o. Maksymilian Maria Kolbe został beatyfikowany, a w 1982 r. – kanonizowany.
jms
