Prymas Polski abp Józef Kowalczyk przewodniczył w niedzielę 20 stycznia 2013 r. w katedrze gnieźnieńskiej Mszy św. sprawowanej na zakończenie Roku Jubileuszowego ogłoszonego z okazji 50. rocznicy kanonizacji Wincentego Pallottiego. Rocznicowe obchody trwały od stycznia 2012 roku i miały charakter jubileuszowego pielgrzymowania. Gniezno było ostatnią stacją na szlaku tej pielgrzymki.
Nawiązując do hasła towarzyszącego modlitewnemu spotkaniu w Gnieźnie„Świętość przyszłością apostolstwa” Ksiądz Prymas przyznał, że jest ono wystarczającym dowodem na to, że życie takich ludzi jak św. Wincenty Pallotti „nigdy się nie dewaluuje, nigdy nie traci na ważności, nigdy nie przestaje być aktualne” i jest nieustanną zachętą do podążania drogą świętości. „Święty Pallotti żył pragnieniem, by każdy człowiek poznał Bożą miłość i na nią odpowiedział. Marzył, by Kościół był miejscem, w którym każdy czułby się u siebie i odnalazł w nim swoje miejsce.
Przez swoje aktywne i twórcze posługiwanie w ówczesnym Kościele był człowiekiem swojego czasu, a jednocześnie zwiastunem przyszłości, prorokiem tego, czego dokonał Sobór Watykański II” – mówił abp Kowalczyk. Zachęcał Rodzinę Pallotyńską, by wzorem swojego Założyciela ożywiała wiarę i miłość wśród katolików, budziła w nich głębokie przeświadczenie o ich osobistym powołaniu do apostolstwa oraz przynaglała ich do realizacji tego powołania.
Mszę św. wspólnie z abp. Józefem Kowalczykiem sprawowali: abp Henryk Hoser SAC, ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej, abp senior Henryk Muszyński, biskup pomocniczy gnieźnieński Krzysztof Wętkowski oraz bp senior Bogdan Wojtuś. W gronie koncelebransów, obecni byli także przełożeni obu pallotyńskich Prowincji w Polsce – ks. Adrian Galbas SAC z Poznania oraz ks. Józef Lasak z Warszawy. W obchodach udział wziął również ks. Arkadiusz Sosna, prowincjał ojców szensztackich, wywodzących się z charyzmatu św. Wincentego Pallottiego. Ks. Adrian Galbas, jako przełożony prowincjalny Prowincji Zwiastowania Pańskiego, na początku Mszy św. przywitał uczestników liturgii, w których w gronie licznie reprezentowane były siostry pallotynki z przełożoną s. Bernadettą Turecką na czele.
Źródło: Internetowy Dziennik Katolicki KAI 20.01.2013 [ bgk / Gniezno]
Prymas do Rodziny Pallotyńskiej (Gniezno, 20 stycznia 2013 r.)
Homilia prymasa Polski abp. Józefa Kowalczyka wygłoszona 20 stycznia 2013 roku w katedrze gnieźnieńskiej podczas Mszy św. sprawowanej z okazji 50. rocznicy kanonizacji św. Wincentego Pallottiego i na zakończenie Jubileuszowego Roku Pallotyńskiego.
Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało;
proście więc Pana żniwa,
żeby wyprawił robotników na swoje żniwo.
Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki.
(Łk 10, 2-3)
Drogie Siostry i Drodzy Bracia, umiłowana w Chrystusie Panu Rodzino Pallotyńska!
Spotykamy się w piastowskim grodzie Gnieźnie, pierwszej stolicy Polski i pierwszej metropolii organizacyjnych struktur Kościoła, który jest w Polsce. Tu, przed ponad tysiącem lat, rodziły się struktury naszego państwa i naszego Kościoła, formalnie uznane przez ówczesne autorytety europejskie zarówno świeckie, jak i kościelne. Spotykamy się, by nasz wzrok i nasze myśli zatrzymać na postaci tego pokornego rzymskiego kapłana Wincentego Pallottiego, zaliczonego w poczet wszystkich świętych pod miłosiernym i łaskawym wejrzeniem Matki Jezusowej i naszej. On nam pozostawił znakomity przykład. Naszym zaś obowiązkiem jest dzisiaj i zawsze wraz z nim kierować serca nasze do Boga (bł. Jan XXIII, Rzym, 20.01.1963 r.). Dlatego powitałem Was słowami ewangelisty Łukasza, który przywołując słowa Mistrza, zachęca nas do ufnej i wiernej modlitwy właśnie o takich ludzi jak św. Wincenty.
Gniezno, bazylika prymasowska, sanktuarium św. Wojciecha, staje się dzisiaj dla Was kolejną, ostatnią już stacją jubileuszowych obchodów 50. rocznicy kanonizacji św. Wincentego Pallottiego. Wyrażam moją wdzięczność i radość, że postanowiliście spotkać się w miejscu, które stoi u początków wiary w naszej Ojczyźnie. Bardzo bym chciał przytoczyć słowa św. Wincentego, które są mottem tej jubileuszowej stacji, ale niech staną się one również słowami mojego powitania: widzę Was w Bogu, przestaję z wami w Bogu, ściskam Was i pozdrawiam w Bogu, kocham Was w Bogu i w Bogu odnajduję się zawsze z Wami zjednoczony we wszystkich pracach Waszych; byśmy się zjednoczyli w Bogu w Królestwie Niebieskim dla wyśpiewywania na wieki Boskich zmiłowań
(OCL III, List 694245).
Umiłowani w Chrystusie!
W dniu kanonizacji św. Wincentego błogosławiony papież Jan XXIII wypowiedział słowa: jeden z napisów ułożonych ku czci św. Wincentego głosi, że jego przykład przyjęli współcześni jako świętą spuściznę: Cnoty, którymi żyłeś to miłość, nadzieja i Boska prawda, której siostrą sprawiedliwość, niewzruszona wiara, głęboko zapadną one w nasze umysły, by je święcie kształtować. Ta zachęta do świętości powtarza się i nabiera osobliwego zabarwienia − jak to często powtarzamy − w tym roku soborowym, którego zadaniem jest podkreślić obok innych także cechę świętości i apostolatu Kościoła. (bł. Jan XXIII, Rzym, 20.01.1963 r.). Błogosławiony papież wiedział, że życie św. Wincentego to nieustanna zachęta – na wtedy i na dzisiaj – do podążania drogą świętości. Stąd również temat dzisiejszego spotkania i tej jubileuszowej stacji w Gnieźnie: Świętość przyszłością apostolstwa. To już wystarczający dowód na to, że życie takich ludzi jak św. Wincenty nigdy się nie dewaluuje, nigdy nie traci na ważności i nigdy nie przestaje być aktualne. Pięknie tą rzeczywistość oddają kolejne jubileusze i wspomnienia, pokazują bowiem, jak z jednej strony szybko przemija postać tego świata, a z drugiej wskazują na nieprzemijalność tego, co w życiu człowieka jest cenne i wartościowe.
Dzisiaj mija już 50 lat od wydarzeń kanonizacyjnych w Rzymie. Wówczas ludzi zgromadziła bazylika św. Piotra, dziś gromadzi nas bazylika prymasowska w Gnieźnie i św. Wojciech. Dziś, tak jak i wówczas, jest niedziela – dzień triumfu życia nad śmiercią.
Umiłowana w Panu Rodzino Pallotyńska!
Z całą pewnością wielokrotnie zadawaliście sobie pytanie: kim był ten człowiek, którego 50 lat temu błogosławiony papież Jan XXIII ogłosił świętym? Wincenty Pallotti − rzymski ksiądz. Z Rzymem związane było całe jego życie. Tam się urodził, tam, nad Tybrem, pełnił swoją posługę duszpasterską i tam zmarł. W rzymskim kościele Santissimo Salvatore in Onda (Najświętszego Zbawiciela na fali) znajduje się jego grób, do którego nieustannie przybywają pielgrzymi. Jeszcze za życia mówiono o nim − święty. Nazywany był apostołem Rzymu, bo każdego dnia przemierzał uliczki i place Wiecznego Miasta, by głosić Boga − Miłość Nieskończoną; by zanosić orędzie o zbawieniu wszędzie tam, gdzie był człowiek spragniony Boga, głodny Dobrej Nowiny czy potrzebujący kapłańskiej posługi. Jednocześnie był mistykiem zatopionym w kontemplacji Boga, żyjącym modlitwą i ofiarą. Pragnąc całkowicie upodobnić się do Jezusa, naśladował go na wszelki możliwy sposób. Pallotti był apostołem, który w swoich pragnieniach przekraczał granice i chciał być wszędzie i przy każdym, a przy tym kochał modlitwę, ustronność i milczenie. Był mistykiem, który, przy całym zatopieniu w rzeczywistości nadprzyrodzonej, miał oczy szeroko otwarte na sprawy tego świata i konkretnie na nie odpowiadał. Żył niejako między klęcznikiem a ulicą, poszukując śladów Tego, którego pragnął naśladować „zawsze i we wszystkim”, „z gorliwością bez granic”. Nie był proboszczem żadnej parafii, ale dzięki swojemu posługiwaniu był najbardziej znanym i poszukiwanym kapłanem w ówczesnym Rzymie. Był spowiednikiem papieży, kardynałów, sióstr zakonnych, a zarazem opiekunem najbiedniejszych i porzuconych: ubogich z Zatybrza, chorych, sierot, bezdomnych i więźniów. Był gorliwym duszpasterzem, kaznodzieją i rekolekcjonistą, a jednocześnie formatorem i ojcem duchownym seminarzystów i kapłanów, doktorem filozofii i teologii.
W jaki sposób byśmy nie spojrzeli na św. Wincentego, to bez żadnych trudności odnajdziemy go w dzisiejszych słowach proroka Izajasza, tak jak on sam odnalazł w nich swoje życie: rozerwij kajdany zła, rozwiąż więzy niewoli, wypuść na wolność uciśnionych i wszelkie jarzmo połam; dziel swój chleb z głodnym, do domu wprowadź biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziej i nie odwracaj się od współziomków (Iz 58, 6-7). Czyż te słowa nie wypełniły się w Pallottim dosłownie? Jak podają biografowie, w styczniu 1850 roku przeciążony i wyczerpany pracą ksiądz Wincenty spowiadał podczas obchodów oktawy Epifanii. Styczeń w Rzymie był wtedy wyjątkowo mroźny. Do konfesjonału miał podejść zziębnięty człowiek i to właśnie jemu Pallotti oddał swój płaszcz. Wywiązało się zapalenie płuc i w ciągu kilku dni niespełna pięćdziesięciopięcioletni ksiądz Pallotti zmarł: nagiego, którego ujrzysz, przyodziej i nie odwracaj się od współziomków(Iz 58,7).
Siostry i Bracia!
Święty Pallotti żył pragnieniem, by każdy człowiek poznał Bożą miłość i na nią odpowiedział. Marzył, by Kościół był miejscem, w którym każdy czułby się u siebie i odnalazł w nim swoje miejsce. Przez swoje aktywne i twórcze posługiwanie w ówczesnym Kościele był człowiekiem swojego czasu, a jednocześnie „zwiastunem przyszłości”, prorokiem tego, czego dokonał Sobór Watykański II. Chciał, by każdy ochrzczony, według osobistego powołania i stylu życia, czuł się apostołem. Doświadczając Boga jako Nieskończonej Miłości i Miłosierdzia, kontemplując i naśladując Jezusa − Apostoła Ojca Przedwiecznego, otrzymał łaskę rozpoznania, że współpraca, jednoczenie wysiłków i apostolstwo czynione razem są jego sposobem bycia w Kościele i dla Kościoła. Owocem takiego patrzenia stało się dzieło Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Jego członkowie (księża i bracia pallotyni, siostry pallotynki i wierni świeccy) uczestniczą w misji Kościoła, mającej na celu ożywianie wiary i świadomości apostolskiego powołania oraz rozpalanie miłości wśród wszystkich członków Ludu Bożego, aby coraz bardziej jednoczyli się oni w zadaniu szerzenia miłości, i aby jak najszybciej nastała jedna owczarnia pod jednym Pasterzem (Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, Statut Generalny, Rzym 2008).
Papież Jan XXIII w przemówieniu do Rodziny Pallotyńskiej i pielgrzymów przybyłych na kanonizację w 1963 roku mówił, że apostolstwo jest wyrazem miłości (bł. Jan XXIII, Rzym, 20.01.1963 r.). To właśnie miłość przeżywaną tak, jak ją opisuje św. Paweł, św. Wincenty Pallotti uczynił podstawową zasadą Zjednoczenia (W. Pallotti, Opere Complete, t. III). Hymn o miłości, który słyszeliśmy w pierwszym czytaniu, nakazywał odczytywać podczas wszystkich zebrań Zjednoczenia. Apostolstwo ma się stawać wyrazem miłości, a nie odwrotnie. Jakże to bardzo ewangeliczne rozumowanie! Pallotti jest kolejnym w zastępie tych innych siedemdziesięciu dwóch, czyli uczniów, o których mówi św. Łukasz w dzisiejszej Ewangelii.
Ukochana Rodzino Pallotyńska!
Rok jubileuszowy przeżywaliście pod hasłem „Świętość dla Apostolstwa”, a dzisiejsze spotkanie zatytułowaliście „Świętość przyszłością apostolstwa”. W Waszym jubileuszowym przewodniku można przeczytać słowa: świętość mająca swoje źródło w Bogu jest pragnieniem każdego wierzącego. Jest równocześnie darem, którego tylko Bóg może udzielić człowiekowi. Apostolstwo pochodzące z doświadczenia spotkania z Bogiem jest decyzją podjętą przez nielicznych. Jest zadaniem, które może podjąć tylko człowiek zjednoczony z Bogiem. Dla Pallottiego świętość i apostolstwo to dwa sposoby wyrażenia jednej prawdy, że Bóg Miłość Nieskończona pragnie udzielać się każdemu i każdego pragnie przyciągnąć do siebie. Wincenty Pallotti, szukając swojej drogi do świętości, do Boga, coraz bardziej zbliżał się do człowieka, co dało początek dziełu jego życia – Zjednoczeniu Apostolstwa Katolickiego. Podejmując zadania apostolskie, coraz bardziej odzwierciedlał w sobie świętość Boga, co autorytatywnie potwierdził Kościół pięćdziesiąt lat temu. Pallotti pragnął świętości i pragnął autentycznego apostolskiego zaangażowania. Pragnął, podejmował i realizował, aż w końcu sam stał się niejako świętością dla Apostolstwa (Przewodnik jubileuszowy). Z tych rozważań wyłania się obraz Pallottiego jako człowieka otwartego i wszechstronnego. Podczas jubileuszowych celebracji w różnych miejscach Polski rozważaliście te bogate obszary działalności świętego, odkrywając tym samym piękno i bogactwo pallotyńskiego charyzmatu.
Umiłowani w Panu!
Błogosławiony Jan Paweł II na zakończenie Wielkiego Jubileuszu, w liście apostolskim Novo millennio ineunte napisał: (…) jeśli nasze pielgrzymowanie [jubileuszowe] było autentyczne, pozwoliło nam niejako rozprostować nogi przed drogą, która nas czeka. Mam nadzieję, że kończący się dziś Jubileusz był dla Was wszystkich okazją do „rozprostowania nóg”. Przyjęliście ideały świętego jako swoje własne. Zatem ożywiajcie wiarę i miłość wśród katolików, budźcie w nich głębokie przeświadczenie o ich osobistym powołaniu do apostolstwa oraz przynaglajcie ich do realizacji tego powołania. Przyczyniajcie się też do wzmocnienia jedności wśród katolików i zachęcajcie ich do zespalania podejmowanej przez siebie działalności apostolskiej w Kościele, aby jego posłannictwo stało się tym samym bardziej skuteczne. Wdzięcznym sercem obejmuję każdą i każdego z Was. Błogosławię Boga za każde dzieło, które w imię miłości Boga i człowieka podejmujecie. Niech to dzieło, które bez wątpienia jest owocem pięknego życia św. Wincentego Pallottiego, przynosi dzisiejszemu światu prawdziwą ufność i wiarę w drugiego człowieka, który staje się nie wrogiem, ale bratem i siostrą. Niech współcześni ludzie dostrzegają w Was oblicze kochającego Boga. W sposób szczególny zwracam się do naszych gnieźnieńskich Sióstr i dziękuję za Waszą obecność i posługę w archidiecezji. To w Waszym gnieźnieńskim, jak mówi młodzież „domu po lasem”, tak wiele grup i duszpasterstw znajduje swoje miejsce. Przyjmijcie owoce tego Jubileuszu, którymi Pan Bóg będzie chciał Was obdarzyć. Z serca każdej i każdemu z Was błogosławię i życzę jasnego widzenia drogi, która jest przed Wami. Na tej drodze życzę Wam wszystkim szczęść Boże!
Święty Wincenty Pallotti – Nowa perła w koronie
Słowo Wyższego Przełożonego prowincji Zwiastowania Pańskiego SAC, ks. Adriana Galbasa SAC wygłoszone na rozpoczęcie mszy św. w katedrze gnieźnieńskiej, 20 stycznia 2013 r.
„Chodzi tu bowiem o obywatela rzymskiego, który przez nieskalane życie i gorliwość o rozszerzenie Królestwa Jezusa Chrystusa stał się znakomitą ozdobą i chlubą duchowieństwa (…). Jego imię jak gdyby nowa perła zdobi koronę, która otacza skronie Kościoła rzymskiego (…). Ufamy, że mąż tej znakomitej cnoty i niezmordowanej przedsiębiorczości (…) potrafi nas na nowo zapalić do ożywionego i zdecydowanego przyjęcia odnowy życia chrześcijańskiego, do której skłania wszystkich ta doniosła chwila w Kościele.”
Te słowa wypowiedział dokładnie pół wieku temu – 20 stycznia 1963 roku – błogosławiony już dziś papież Jan XXIII, ogłaszając Wincentego Pallottiego – Świętym.
Dzisiaj cały świat pallotyński dziękuje Bogu za dar tamtej kanonizacji i za wszystkie widoczne owoce świętości Pallottiego. W to dziękczynienie włączają się także polscy Pallotyni z obu prowincji, siostry Pallotynki, świeccy członkowie Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego oraz Ci wszyscy, którym Pallotti jest bliski i drogi. Czynimy to tu, na wzgórzu Lecha, w tej czcigodnej gnieźnieńskiej katedrze, przed relikwiami św. Wojciecha, o których bł. Jan Paweł II mówił, że „są największym skarbem naszego narodu”.
Jesteśmy szczęśliwi, że naszej modlitwie przewodniczy Jego Ekscelencja Ksiądz Arcybiskup Józef Kowalczyk, Prymas Polski.
Cieszymy się, że jest z nami nasz współbrat, Pallotyn, Jego Ekscelencja Ksiądz Arcybiskup Henryk Hoser, ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej.
Doniosłość tej chwili podkreśla także znakomita obecność Jego Ekscelencji, Księdza Arcybiskupa Henryka Muszyńskiego, Prymasa Seniora oraz Księży Biskupów z Gniezna: Bogdana Wojtusia i Krzysztofa Wętkowskiego.
Umacnia nas tak liczna obecność księży diecezjalnych i zakonnych, alumnów, osób konsekrowanych oraz przedstawicieli władz państwowych i samorządowych.
Radujemy się wami Siostry i Bracia, którzy jesteście tutaj, bo rozpoznajecie w św. Wincentym Pallottim jasny wzór życia i apostolstwa. Dzięki Telewizji Polonia nasza modlitewna wspólnota ogromnie się powiększa, dołączają do niej nasi Rodacy (także pallotyńscy misjonarze i misjonarki) rozsiani po całym świecie. Wszystkim pokornie dziękujemy za ich obecność.
Niech św. Wincenty Pallotti, pomaga ożywiać naszą wiarę, byśmy – jako żywi jej świadkowie – nie tylko w Roku Wiary, mogli służyć tym, do których będziemy posłani. Niech na tym przede wszystkim polega nasze apostolstwo. Księdza Prymasa proszę o przewodniczenie naszej modlitwie i wzmocnienie nas słowem Bożym.
Ks. Adrian Galbas SAC
