Dokładnie 700 lat temu, w dokumencie datowanym na 31 października 1316 roku pojawiła się pierwsza wzmianka o obecności sióstr klarysek (OSC – Ordo Sanctae Clarae) w Krakowie.
Siostry św. Klary przybyły do Krakowa najprawdopodobniej już około 1309 roku. Osiedliły się przy kościele św. Andrzeja. Informacja ta pochodzi z pisma donacyjnego ojca klaryski Maruszy, Gerazjusza, z roku 1318. W roku 1320 klaryski otrzymały od króla Władysława Łokietka dokument własności kościoła i przylegającej do niego sporej parceli. Od tego czasu, niezmiennie do dziś, Zakon Świętej Klary w Krakowie ma swój klasztor przy ul. Grodzkiej.
Początki OSC sięgają roku 1212, kiedy to młoda dziewczyna pochodząca z rycerskiego rodu, Klara, postanowiła żyć Ewangelią na wzór św. Franciszka z Asyżu. W Polsce klaryski są obecne od roku 1245. Wtedy to bł. Salomea, córka księcia krakowskiego, Leszka Białego, jako pierwsza Polka przyjęła habit zakonu i stała się założycielką nowej wspólnoty. Najpierw siostry osiedliły się w Zawichoście, następnie w Skale koło Krakowa, a w roku 1316 książę Władysław Łokietek ofiarował w Krakowie klasztor przy kościele św. Andrzeja Apostoła. Przyszły król utrzymywał także bliskie kontakty z franciszkanami osiadłymi w Krakowie już od roku 1237.
Inne wspólnoty klarysek powstały w Starym Sączu (1280 rok z inicjatywy św. Kingi) i w Gnieźnie (1283 rok z inicjatywy bł. Jolenty). W XVII w. powstały klasztory klarysek w Śremie, Kaliszu, Chęcinach i Zamościu. XVIII-wieczną kasatę zakonów kontemplacyjnych przetrwały klasztory w Krakowie i Starym Sączu.
red/kg
