Gdy tylko wybuchła wojna, od razu zorganizowali zbiórkę pomocową i po kilku dniach pierwszy transport z darami. Dość chaotyczna z początku pomoc zaczęła z czasem przeistaczać się w coraz bardziej zorganizowaną. O działaniach Centrum Pomocników Mariańskich mówi ks. Łukasz Wiśniewski MIC.
Pomocnicy Mariańscy nie mieli zresztą wyboru. Musieli się bardzo szybko uczyć. Zaś sam Dyrektor Stowarzyszenia Pomocników Mariańskich, ks. Łukasz Wiśniewski MIC będąc w nieustannym kontakcie z braćmi z Ukrainy, razem z zespołem stara się odpowiadać na potrzeby doświadczonych przez wojnę.
– Wojna nauczyła nas jednego. Że nie można niczego planować dalej niż do najbliższego wieczora.Tak na dobrą sprawę informacja o tym, że dzisiaj czegoś potrzeba na froncie, może już jutro nic nie znaczyć. Mamy nadzieję, że wraz z rozwojem działań wojennych, a finalnie ich zakończeniem, zmienią się także i potrzeby. Wtedy także będziemy się starać odpowiadać na to, co będzie aktualnie najbardziej potrzebne. W takiej sytuacji ciężko cokolwiek planować – mówi w rozmowie ze Stefanem Czernieckim.
Marianie mają na Ukrainie pięć placówek. Pomoc uruchomili już pierwszego dnia wojny. Obecnie koncentrują się przede wszystkim na Charkowie, pomagając osobom, które pozostały w wmieście.
– Mieszkają często na stacjach metra, w piwnicach. Potrzebują często jedzenia i środków higieny. Także takich, których da się użyć bez wody, do której dostępu w Charkowie czasami nie ma.
W pomoc niesioną przez Centrum Pomocników Mariańskich można się włączyć przez stronę www.spm.org.pl
– Można nas wspierać, kontaktując się z nami bezpośrednio. Budując taką sieć, łatwiej nam będzie zdobyć określone rzeczy potrzebne na Ukrainie. A następnie skutecznie je przekazać. Dla nas ważny jest każdy taki kontakt – mówi kapłan.
Poniżej zapis całej rozmowy:
Stefan Czerniecki: Pamięta Ksiądz moment wybuchu wojny? Co Ksiądz wtedy robił?
Ks. Łukasz Wiśniewski: Tak, pamiętam dokładnie. To było 24 lutego.Wczesnym rankiem przed modlitwami porannymi na stronach internetowych zobaczyłem wiadomość, że właśnie wybuchła wojna. Owszem, to prawda, że od wielu dni spodziewałem się tego, ale po cichu liczyłem, że to się jednak nie wydarzy. Rano wiedziałem, że nasze codzienne życie, nasze zaangażowanie jako Stowarzyszenia ulegnie zmianie. Jako marianie mamy na Ukrainie swoich braci. Pojawiła się obawa, czy wszyscy nasi bracia na Ukrainie żyją. Jako Pomocnicy Mariańscy mieliśmy koordynować pomoc dla naszych braci na Ukrainie oraz wszystkich potrzebujących z nimi związanych. Co prawda jeszcze nie wiedzieliśmy do końca, jak ta pomoc będzie wyglądać, ani co będziemy musieli robić, ale kolejne dni bardzo szybko i dokładnie sprecyzowały, co jest najbardziej potrzebne.
Nie było zwątpienia? Obawy, czy damy radę? Czy będziecie umieli przeprowadzić tak złożoną operację logistyczną związaną z pomocą Ukrainie?
Nie, nie było żadnych wątpliwości. Jako Księża Marianie mamy na Ukrainie pięć placówek: Charków, Chmielnicki, Czerniowce, Gródek i Mohylów Podolski. Jeszcze tego samego dnia, kiedy wybuchła wojna, uruchomiliśmy specjalną zbiórkę pieniężną. Zbiórki darów i funduszy zostały także uruchomione przez nasze mariańskie parafie i domy zakonne. Tak było najszybciej i najbardziej efektywnie. Nie sztuką jest bowiem wysłać na Ukrainę dużego tira i nie interesować się potem, gdzie on de facto trafi. Sztuką jest umieć odpowiedzieć na konkretne zapotrzebowania. I mieć środki do ich realizacji. Na przykład w Chmielnickim potrzebowali na początku wojny śpiworów i materaców, żeby móc przyjąć uchodźców ze wschodniej Ukrainy. Potrzebowali też jedzenia i proszków do prania. Dzięki rozmowom z naszymi braćmi mogliśmy odpowiadać na te potrzeby bezpośrednio. Z czasem nasza pomoc ewoluowała. Nie ukrywam, że teraz koncentrujemy się na Charkowie, gdzie nasi bracia są w najtrudniejszej sytuacji. A wraz z nimi ich parafianie, którzy pozostali wmieście. Mieszkają często na stacjach metra, w piwnicach. Potrzebują często jedzenia i środków higieny. Także takich, których da się użyć bez wody, do której dostępu w Charkowie czasami nie ma.
Czy dobrze rozumiem, że Ksiądz jest spiritus movens całego przedsięwzięcia?Czy to Ksiądz obdzwania hurtownie, kontaktuje się ze sklepami szukając konkretnych produktów, o które proszą bracia z Ukrainy?
Bez przesady. Nie robię tego sam. Mamy tu w Centrum Pomocników Mariański chciały zespół. Od pierwszych dni rosyjskiej inwazji wszyscy w naszym Centrum są niezwykle mocno zaangażowani w tę pomoc. Również przychodzą z pomocą osoby dobrej woli. Przykładów jest mnóstwo. Choćby parafianie z Nadarzyna, którzy przeprowadzili spontaniczną zbiórkę rzeczy i z dnia na dzień przywieźli nam je. Szybko pojawiają się nowe znajomości np. z ratownikami medycznymi, którzy wożą pomoc do Lwowa. Poznaliśmy też ludzi ze Związku Weteranów Wojny w Afganistanie na Ukrainie, którzy przekazują pomoc od nas do potrzebujących pomocy ludzi, w tym także do także żołnierzy walczących na froncie. Tak się zbudowała niezwykła sieć. Sieć solidarności.
Zakup określonych wysoko wyspecjalizowanych sprzętów (jak choćby specjalne opatrunki dla rannych żołnierzy) wiąże się z pewną wiedzą. Trzeba wiedzieć, gdzie szukać, na co zwrócić uwagę. Jak radzicie sobie z tym problemem?
Współpracując ze sobą. Wspierają nas choćby ratownicy medyczni. Część sprzętu medycznego udaje nam się kupić dzięki znajomościom z pielęgniarkami, dzięki kontaktom z zaprzyjaźnionymi lekarzami. Tak to działa.
A jaki był odzew wiernych na zorganizowaną zbiórkę?
Bardzo duży. Dodatkowo wiele ludzi zaczęło nam przynosić potrzebne rzeczy samodzielnie. Ubrania, koce, śpiwory, środki chemiczne, jedzenie. Segregowaliśmy to wysyłaliśmy dalej na Ukrainę. Jeśli chodzi o ofiarność, to odzew bez wątpienia jest ogromny. Sam jestem pod wrażeniem. Każdy pomaga, jak pozwalają mu siły i możliwości.
Kto wozi na granicę produkty, które marianie zbiorą tutaj na warszawskich Stegnach?
Bardzo różnie. Czasami przyjeżdżają sami parafianie z naszych mariańskich parafii na Ukrainie. Współpracujemy z Zakonem Rycerzy Jana Pawła II oraz wolontariuszami, którzy jeżdżą na granicę. Ta świeżo powstała sieć spedycyjna naprawdę pięknie funkcjonuje. Jest też takim Bożym znakiem, że cała ta pomoc to Boże dzieło.
Skoro Ksiądz wspomniał Bożym dziele… Jest coś, czego Ksiądz nauczył przez te ostatnich sześć tygodni?
Przede wszystkim naocznie przekonałem się, jak wielkie możliwości w nas drzemią. W każdym bez wyjątku. To się rodzi bardzo spontanicznie. Trzeba gdzieś dowieźć jakąś rzecz, tam się kogoś spotyka, ten ktoś kontaktuje nas z kolejną osobą… Tak właśnie było z przywoływanymi wcześniej ratownikami. To niezwykłe, jak ogromne możliwości niesienia pomocy bliźniemu w nas drzemią. Do tej pory zazwyczaj starałem się nie odbierać numerów, których nie znam. Teraz podczas wojny odbieram praktycznie tylko takie telefony. Dzwonią osoby, które mój numer dostały gdzieś indziej przy okazji niesienia pomocy. Razem możemy więcej. Właśnie tego nauczyłem się przez ostatnich sześć tygodni wojny. Pomijając fakt, że nauczyłem się też mnóstwa prostych rzeczy, o których wcześniej nie miałem nawet pojęcia. Na przykład, jakie są rodzaje pieluch dla dzieci. Jako ksiądz nie musiałem się tego wcześniej uczyć.
Ma ksiądz bezpośredni kontakt z Ukraińcami, z potrzebującymi misjonarzami posługującymi na Ukrainie. Jakoś oni reagują na pomoc Polaków?
Są bardzo wdzięczni. Czasami nawet wstydzą się prosić, bo są już tak oszołomieni dotychczasową ilością pomocy. Podkreślają, że bez pomocy Polaków nie wyobrażają sobie, jak mogliby dziś przeżyć. Są pod wielkim wrażeniem tego, jak szybko potrafimy odpowiadać na ich potrzeby. Jeden z naszych braci, jak tylko mu wysyłam wiadomość, zawsze odpisuje mi jedno słowo – „Dziękuję”. Potrafi tak pisać pod każdą przesłaną mu wiadomością. Tłumaczył mi potem, że tylko tyle może napisać, bo i tak słowa nie wyrażą jego wdzięczności.
Jakie są plany Stowarzyszenia Pomocników Mariańskich, jeśli chodzi o najbliższą pomoc?
Wojna nauczyła nas jednego.Że nie można niczego planować dalej niż do najbliższego wieczora.Tak na dobrą sprawę informacja o tym, że dzisiaj czegoś potrzeba na froncie, może już jutro nic nie znaczyć. Mamy nadzieję, że wraz z rozwojem działań wojennych, a finalnie ich zakończeniem, zmienią się także i potrzeby. Wtedy także będziemy się starać odpowiadać na to, co będzie aktualnie najbardziej potrzebne. W takiej sytuacji ciężko cokolwiek planować.
Jak można Wam pomóc?
Bardzo prosto. Można nas wesprzeć finansowo, wpłacając na konto Centrum Pomocników Mariańskich na stronie www.spm.org.pl Można nas wspierać, kontaktując się z nami bezpośrednio. Budując taką sieć, łatwiej nam będzie zdobyć określone rzeczy potrzebne na Ukrainie. A następnie skutecznie je przekazać. Dla nas ważny jest każdy taki kontakt.
Za: www.gosc.pl