Wawrzyniec z Brindisi urodził się 22 lipca 1559 roku. Wcześnie został osierocony przez oboje rodziców. Początkowo uczył się w szkole franciszkanów konwentualnych w rodzinnym Brindisi. Dalszym jego wychowaniem i wykształceniem zajął się wuj, kapłan. W Wenecji poznał kapucynów. Spodobało mu się ich ubogie i surowe życie. Wkrótce poprosił o przyjęcie do zakonu.
Nowicjat rozpoczął 19 lutego 1575 roku, a zakończył 24 marca 1576 roku złożeniem ślubów zakonnych. Następnie rozpoczął studia filozoficzne i teologiczne, najpierw w Padwie, a potem w Wenecji, wykazując się bystrością umysłu i wielkim pragnieniem wiedzy. Szczególnie umiłował Pismo Święte – aby je lepiej poznać, uczył się języków biblijnych. Przede wszystkim jednak przykładał się do zdobywania doskonałości zakonnej.
Po przyjęciu święceń kapłańskich 18 grudnia 1582 roku oddał się głoszeniu słowa Bożego, stając się znanym kaznodzieją w całych Włoszech. Swoje przepowiadanie opierał na Piśmie Świętym. Wiele ludzi pod wpływem jego kazań się nawracało. Tak było na przykład w Rzymie, gdy z polecenia papieża od 1592 do 1594 roku głosił kazania dla Żydów.
Wawrzyniec pełnił ważne funkcje w zakonie. Był wykładowcą, gwardianem i mistrzem nowicjuszy. Ze względu na swoje zdolności, wiedzę oraz umiejętność prowadzenia dialogu, wysyłano go z misją zakładania nowych placówek zakonu. To on stał na czele kapucynów, którzy przybyli do Pragi i założyli tam w 1599 roku nową prowincję zakonną. Ludność, także innowierców, zdobywał żarliwym przepowiadaniem słowa Bożego i świętością życia.
Kilkakrotnie sprawował urząd prowincjała w różnych prowincjach zakonnych, należał także do zarządu generalnego zakonu, zaś w 1602 roku został przełożonym generalnym. Funkcję tę pełnił przez trzy lata. Po zakończeniu tej posługi z polecenia papieża pełnił pewne funkcje o charakterze dyplomatycznym.
Święty Wawrzyniec brał także udział w krucjacie antytureckiej (zwycięstwo w Albareale w 1601 roku), podtrzymując na duchu żołnierzy i dodając im otuchy .
Mimo zaangażowania w apostolat i działalność polityczną, był człowiekiem modlitwy i bogatej duchowości, która charakteryzowała się nabożeństwem do Eucharystii i Najświętszej Maryi Panny. Mszę Świętą odprawiał z wielką pobożnością. Trwała ona zazwyczaj godzinę, choć dzięki specjalnemu pozwoleniu papieskiemu mógł odprawiać ją przez wiele godzin (osiem, dziesięć, a nawet dwanaście!).
Zajmował się także pracą naukową w dziedzinie teologii. Pozostawił wiele pism. Były to: pisma kaznodziejskie (kazania wielkopostne, adwentowe, niedzielne, o świętych oraz zbiór kazań maryjnych „Mariale”, który jest prawdziwym traktatem mariologicznym); dzieła egzegetyczne, a wśród nich wyjaśnienie pierwszych jedenastu rozdziałów Księgi Rodzaju oraz dzieło wyjaśniające znaczenie imienia Bożego; dzieła apologetyczne, zwalczające poglądy protestantów; pisma o charakterze osobistym i autobiograficznym, opowiadające dzieje Austrii i Czech w latach 1599-1612.
Zmarł, w wieku sześćdziesięciu lat, 22 lipca 1619 roku w Lizbonie podczas wypełniania misji dyplomatycznej. Chodziło o zaprowadzenie pokoju oraz dzieło sprawiedliwości na rzecz umęczonego ludu Królestwa Neapolu.
Proces beatyfikacyjny wszczęto cztery lata po jego śmierci. Został beatyfikowany 23 maja 1783 roku przez Piusa VI, kanonizowany zaś 8 grudnia 1881 roku przez Leona XIII. Jan XXIII ogłosił go 19 marca 1959 roku doktorem Kościoła, nadając mu tytuł Doktora Apostolskiego. Pisma świętego Wawrzyńca uznano za prawdziwy skarbiec mądrości.
W ikonografii św. Wawrzyniec z Brindisi przedstawiany jest podczas odprawiania Mszy Świętej lub pisania dzieł teologicznych. Czasem ukazywany jest także jako błogosławiący wojskom chrześcijańskim, walczącym przeciw Turkom w Albareale (Székesfehérvar).
Jego święto obchodzimy 21 lipca.
Andrzej Zębik OFMCap
„Głos Ojca Pio” (nr 22/2003)