Organizatorem spotkania był dyrektor misji krajowych ks. Maciej Moskwa SCJ.
Spotkanie księży należących do grupy misjonarzy krajowych oraz głoszących różne rekolekcje, także dla osób zakonnych, rozpoczęła wspólna Eucharystia pod przewodnictwem prowincjała ks. Artura Saneckiego SCJ.
„Moją matką i moimi braćmi są Ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je” (Łk 8, 21) Słowo Boże wyznacza każdemu, a szczególnie jego głosicielom podwójne filary, którymi są słuchanie i wypełnianie – powiedział Ksiądz Prowincjał w nawiązaniu do słów Ewangelii. Wiara rodzi się z tego co się słyszy, a to nakłada na głosicieli Słowa wielką odpowiedzialność. Jest to odpowiedzialność za jakość osobistego przyjęcia słowa Bożego i odpowiedzialność za jakość jego przekazu – dodał Kaznodzieja.
Czas zjazdu księży misjonarzy był wypełniony wieloma spotkaniami z zaproszonymi gośćmi i spotkaniami z Chrystusem na wspólnej modlitwie. Podczas spotkania z Prowincjałem we wtorkowe przedpołudnie, zapoznano się aktualnościami z życia Polskiej Prowincji Księży Sercanów. Przełożony prowincji wysłuchał również bieżących zagadnień związanych z pracą grupy misyjno-rekolekcyjnej.
Następnie misjonarze i rekolekcjoniści wysłuchali referat ks. dra Eugeniusza Ziemanna SCJ, zatytułowany: „Eucharystyczne Serce Jezusa Chrystusa”. Odczytał go w imieniu nieobecnego prelegenta ks. Jerzy Wełna. Eucharystia stanowi pełnię życia duchowego Kościoła i każdego wiernego. Streszcza wszystko, co Bóg uczynił i czyni w historii zabawienia dla człowieka przez swojego Syna Jezusa Chrystusa. Tak więc kult obecnego w Eucharystii Boga-Człowieka nie odnosi się tylko do samego sprawowania Mszy Św. Przedmiotem tego kultu staje się również Chrystus Eucharystyczny obecny w tabernakulum lub uroczyście adorowany w Najśw. Sakramencie. Nasza wiara w obecność w Eucharystii Wcielonego Słowa, jest wiarą w Chrystusa, który jest Miłością ukrzyżowaną, jednoczącą, adorującą, wielbiącą i wynagradzającą Ojcu w symbolu Serca za grzechy świata – napisał ks. Ziemann.
W kolejnym spotkaniu z ks. dr. Leszkiem Poleszakiem SCJ wysłuchano referatu na temat: „Intronizacja Najświętszego Serca Jezusowego – relikt przeszłości czy wymóg współczesności?” O aktualności Intronizacji Najświętszego Serca Jezusowego w duchowości chrześcijańskiej świadczą wciąż nowe wypowiedzi poszczególnych papieży, poparte nauczaniem biskupów – mówił ks. Poleszak. Przypomniał, że kult Najświętszego Serca Jezusowego jest zakorzeniony w tajemnicy Wcielenia; miłość Boga do ludzkości objawiła się z niezwykłą wyrazistością za pośrednictwem Serca Jezusa. Dlatego prawdziwy kult Bożego Serca zachowuje swoje znaczenie i pociąga w sposób szczególny dusze spragnione Bożego miłosierdzia, odnajdujące w Nim nieskończone źródło, z którego czerpią wodę życia, by nawadniać pustynie ludzkiej duszy i rozbudzać nadzieję.
Dodał, że intronizacja Najświętszego Serca Jezusowego wyrosła z praktyki poświęcenia Bożemu Sercu. Zasadniczą różnicę i pewne novum w stosunku do poświęcenia stanowi rys społeczny, który w intronizacji odgrywa istotną rolę. Podczas gdy “zwyczajne” poświęcenie rodzin Najświętszemu Sercu Jezusa może być czynione przed obrazem lub innym wizerunkiem Bożego Serca albo też za pomocą jedynie formuły modlitewnej, to intronizacja wymaga formy bardziej uroczystej. Stanowi ona zawsze akt publiczny jakiejś wspólnoty osób, która przed wizerunkiem Serca Jezusowego dokonuje aktu uznania Jezusa Chrystusa za swojego Pana i Boga, poświęcając Mu siebie i całe swoje życie. W ten sposób oddaje cześć Najświętszemu Sercu Jezusowemu, odpowiadając na Jego miłość swoją miłością. Aby intronizacja wydała swoje owoce, konieczne jest codzienne praktykowanie aktów miłości i kształtowanie swojego życia na wzór życia Jezusa. Częstą praktyką winno być także ponawianie aktu intronizacji (na przykład z okazji pierwszego piątku miesiąca).
Po południu odbyło się spotkanie ze znaną dziennikarką telewizyjną i publicystką prasową Joanną Lichocką z Warszawy, która przybliżyła zebranym aktualne wydarzenia z życia kraju.
W środę odbyło się spotkanie z państwem Dorotą i Jackiem Suder z Krakowa, które dotyczyło osobistego dzieła poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu.
Idea osobistego poświęcenia się NSPJ bierze swój początek z pism św. Małgorzaty Marii Alacoque i na tych pismach bazuje. Mówiąc o dziele osobistego poświęcenia się NSPJ nie sposób wspomnieć o Sł. Bożej Rozalii Celakównie – apostołce osobistego poświęcenia się NSPJ. Momentem przełomowym dla Dzieła osobistego poświęcenia się NSPJ był dokument z roku 1946 wydany przez kard. Sapiehę, który oficjalnie erygował to dzieło nadając mu w kościele krakowskim kościelna osobowość prawną. Episkopat Polski z ówczesnym Prymasem kard. Augustem Hlondem aprobował te praktykę specjalnym listem pasterskim z dnia 1 stycznia 1948 r. „Postanawiamy biskupi Wasi przygotować Naród do uroczystego poświęcenia się Najśw. Sercu Jezusowemu… Praktyka osobistego poświęcenia się zatacza dziś u nas coraz szersze kręgi. Pragniemy, aby ogarnęła cały naród. (…) Gdy w ciągu nowego roku osobiste poświęcenie się Sercu Bożemu i jego intronizacja w rodzinach przeorze Naród głębokimi bruzdami pokuty i miłości, gdy serca poruszone promieniami miłosierdzia Bożego zamkną się na grzech, a otworzą na oścież na uświęcające działanie Ducha Św., nadejdzie dla Polski wielka godzina uwieńczenia naszych modłów, ofiar i wzlotów przez uroczyste, wspólne poświęcenie się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa Narodu i Rzeczypospolitej”
Następnym punktem programu był referat o. Zbigniewa Zaleskiego SSCC pt. „Poświęcenie się Bożemu Sercu – intronizacja”
Doroczny zjazd misjonarzy krajowych w Warszawie zakończyło spotkanie dyskusyjne wokół tematyki misji, rekolekcji oraz funkcjonowania grupy księży oddających się tej posłudze.
Tekst i zdjęcie: ks. Zdzisław Płuska SCJ
Za: www.sercanie.pl