Placówka zawdzięcza swoje imię wielkiemu społecznikowi księdzu prałatowi Janowi Siemcowi (1846–1919). Od 1889 r. był on proboszczem parafii św. Antoniego w Warszawie przy ul. Senatorskiej. W roku 1897 nabył plac między ulicami Dobrą, Wiślaną, Browarną i Lipową i w latach 1898–1905 wzniósł wg projektu Dziekońskiego kościół pod wezwaniem Świętej Rodziny oraz kompleks budynków mieszczący zakład dla chłopców, warsztaty oraz internat.
Od 1907 roku datuje się pierwsze kontakty między ks. Janem Siemcem a Towarzystwem Salezjańskim. Dla całego obiektu przyjęto nazwę „Zakład Salezjański im. Księdza Siemca w Warszawie” i otworzono „Salezjańską Szkołę Rzemiosł”, w której były działy: krawiecki, szewski, stolarski i ślusarski. Cztery lata później placówka wzbogaciła się o kolejny dział, introligatorsko-drukarski, gdzie drukowano m.in.: czasopisma „Pokłosie Salezjańskie” i „Młodzież misyjna”. Zarząd Towarzystwa Przyjaciół Powiśla w 1929 roku wystąpił z inicjatywą zmiany nazwy ul. Wiślanej na ul. Siemca.
Czasy wojny poważnie ograniczyły działalność placówki. Jedynie dział wydawniczy prowadził zajęcia. Na terenie zakładu znalazło schronienie 170 osób zamieszkujących internat dla dzieci i młodzieży. W roku szkolnym 1942/43 prowadzone były tajne komplety „Wolnej Wszechnicy”. W okresie Powstania Warszawskiego zburzeniu uległa część zakładu i kościół. Po wyzwoleniu Warszawy, w marcu 1945 roku zostaje podjęta decyzja o odbudowie w pierwszej kolejności Zakładu Salezjańskiego. Dnia 2 września 1947 r. otwarto Prywatną Średnią Szkołę Graficzną Towarzystwa Salezjańskiego. Jednak po 3 latach, w lutym 1950 r., ówczesne władze PRL zajęły cały odbudowany Zakład Salezjański. W październiku 1956 r. decyzją Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego zakład opuszczają salezjanie, którzy pozostali w upaństwowionym budynku przy ul. Wiślanej. Nie udało się odbudować kościoła.
Salezjanie wracają na Wiślaną 1 lipca 1993 r. Ksiądz Idzi Vigano, Przełożony Generalny Towarzystwa Salezjańskiego w Rzymie, erygował dom zakonny Towarzystwa Salezjańskiego pod wezwaniem Świętej Rodziny w Warszawie dnia 6 kwietnia 1993 r. Koncepcja zagospodarowania obiektu była jedna: praca wychowawcza wśród młodzieży w Bursie Salezjańskiej. Zezwolenia władz oświatowych i miasta na prowadzenie takiej placówki pozwoliły na niezwłoczne uruchomienie działań polegających na powołaniu kadry wychowawczej i administracyjnej oraz na rozpoczęcie naboru kandydatów na rok szkolny 1993/94. Prace remontowe i adaptacyjne podjęto pod kątem otwarcia bursy dla chłopców.
Obiekt spełnia wymagane standardy placówki oświatowo-wychowawczej pod względem bazowym. Posiada cztery kondygnacje: na parterze znajdują się pomieszczenia biurowe, kuchnia ze stołówką i zapleczem, sala gimnastyczna. Trzy piętra mieszkalne to 54 pokoje (2-, 3- i 4-osobowe), kaplica, świetlica, sala bilardowa, 2 pokoje cichej nauki z dostępem do internetu i salka konferencyjna z podręczną biblioteczką. Obecnie w bursie może zamieszkać 145 chłopców, którzy uczęszczają do różnych szkół ponadpodstawowych na terenie Warszawy. Personel wychowawczy stanowią salezjanie i wychowawcy świeccy. Zatrudniony jest również personel administracyjny.
Główna idea, jaka wszystkim – salezjanom i świeckim – towarzyszy w prowadzonym dziele, to: „wychowywać dobrych chrześcijan i uczciwych obywateli”. W tym też celu akcentowane są: życie liturgiczne (Msza św. z okazją do spowiedzi św., wspólna modlitwa wieczorna każdego dnia ze słówkiem na dobranoc, nabożeństwa roku liturgicznego); cotygodniowe prelekcje dotyczące życia społeczno-religijnego; działania wychowawcze poprzez sport, rozrywkę i muzykę, a przede wszystkim salezjańska asystencja – bycie i towarzyszenie młodemu człowiekowi w jego codziennej nauce i życiu we wspólnocie bursy.
