Obecność o. Otto Katto, misjonarza z Ugandy, ze Zgromadzenia Ojców Białych, wywołała wielką radość. Przybliżył on obraz Afryki. Opowiadał jak wygląda tam życie codzienne. Część z wolontariuszy dostała na czas spotkania afrykańskie ubrania i kapelusze. Zaprezentowano m.in. zabawki dzieci własnoręcznie wykonane z materiałów, które w Polsce trafiają do kosza. Uczono się piosenek w języku swahili. Przede wszystkim jednak o. Otto uświadomił uczestnikom jak ważna jest obecność misjonarzy. Spotkanie było również okazją do lepszego poznania się wolontariuszy, m.in. przez uczestnictwo w warsztatach plastycznych, wspólny spacer, śpiew, gry i zabawy. Obejrzeli oni także film związany z tematyką misyjną.
Dagmara Balas, Region WMS Mikołów
Świadectwo ze spotkania: Dziękuję Wam kochani… Zaczynam prawdziwie wierzyć!
Od jakiegoś czasu czuję jak moje serce napełnia się energią, siłą, miłością i radością. Mam ochotę uśmiechać się do każdego spotkanego człowieka, mówić Mu o pięknie życia, jakiego doświadczam przez wiarę w Jedynego Boga – naszego Ojca. Nauczyliście mnie tego – wolontariatu – niesienia człowiekowi Boga bez względu na miejsce i czas. Wolontariat nieodłącznie wiąże się z wiarą, a ta nakłada na nas obowiązek służby drugiemu człowiekowi, niesienia mu Dobrej Nowiny.
Dziękuję Wam, bo właśnie z naszych spotkań czerpię siłę, radość; intensywniej odczuwam obecność Boga i pragnę, choć w drobnej części, naśladować Jego posługę wobec człowieka. Całe spotkanie w Wąwolnicy było cudowne! Przede wszystkim Wy, możliwość rozmowy z każdym z Was, każda Msza Święta. Najpiękniejszym przeżyciem był wykład Misjonarza z zakonu Ojców Białych. On sprawił, że mogłabym jechać, tak jak stałam, do Afryki, na kontynent, gdzie panuje największa bieda, brakuje wszystkiego, ludzie nie mają nic dla siebie, a ofiarowują wszystko. Napełnieni są wiarą „po brzegi”. Pragną dzielić się nią ze wszystkimi. Dla nich WIARA to RADOŚĆ: radość z niesienia pomocy, radość dawania, radość przebywania ze sobą nawzajem. Ach, jak moje serce rwie się do człowieka takiej wiary! W jednym momencie chciałam śmiać się, płakać, śpiewać i tańczyć. Jaka to była słodka chwila – obcowanie z prawdziwym Bogiem i braćmi w wierze. Tym właśnie są dla mnie nasze spotkania. Dziękuję wszystkim odpowiedzialnym za organizację wyjazdu oraz każdemu z obecnych na miejscu. Czynicie cud miłości i pomagacie zobaczyć Boga w każdym „z tych najmniejszych”. W tym, ogłoszonym przez Benedykta XVI, Roku Wiary, życzę Wam miłości; z Nią można góry przenosić! Z Bogiem!
Katarzyna Proć, Region WMS Lublin