Uroczystość Tytularna Towarzystwa Chrystusowego

Przyjdź Królestwo Twoje, Panie!

W listopadzie myśli chrześcijan kierują się ku rzeczom ostatecznym, gdyż w tym czasie modlimy się za naszych bliskich, którzy poprzedzili nas w pielgrzymce do Domu Ojca a znakiem tego są odwiedzane cmentarze i kładzione na grobach kwiaty i zapalane świece… Cały ów miesiąc przynagla do szczególnej refleksji i modlitwy: refleksji nad naszym życiem i powołaniem do świętości… Albowiem przypominamy słowa św. Pawła Apostoła, że nasza ojczyzna jest w niebie (por. Flp 3,20a) i nieustannie podejmujemy pielgrzymowanie do tej niebiańskiej ojczyzny, starając się wzrastać w cnotach a unikać wad… Niełatwe to zadanie, ale realizujemy je wytrwale z pomocą Pana naszego i Zbawcy, Jezusa Chrystusa; z pomocą Tego, który jest źródłem prawdziwego życia i szczęścia, który jest prawdziwą drogą do Życia, który jest naszym światłem i zbawieniem, naszym zmartwychwstaniem i życiem…

Warto i trzeba zwrócić uwagę na jeszcze inny rys tego miesiąca, który wiąże się ściśle z naszym zgromadzeniem zakonnym – Towarzystwem Chrystusowym dla Polonii Zagranicznej, a także ze Zgromadzeniem Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej. Ważnym dniem, ważnym świętem dla każdego chrystusowca i każdej misjonarki jest uroczystość tytularna wspólnoty zakonnej. A jest nią uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata przypadająca w ostatnią niedzielę roku liturgicznego i stanowiąca jakby szczególne jego zwieńczenie. Chcemy bowiem wyznać wiarę w Chrystusa jako Pana i Króla wszechrzeczy, co pięknie wyrażają hymny liturgii godzin tej uroczystości:

Ciebie Chryste wyznajemy,

Królem czasu i wieczności,

Władcą ludów całej ziemi,

Dusz i serc najwyższym Sędzią.

Tobie śpiewa chór aniołów

I majestat Twój wychwala

Także my sławimy Ciebie

Jako Pana wszystkich rzeczy[1]

Pragniemy złożyć Bogu Ojcu hołd uwielbienia i dziękczynienia za przyjście nowego królestwa, które objawia się w Jego Synu – Jezusie Chrystusie. Albowiem trzeba, jak pisał papież Pius XI w encyklice ustanawiającej święto Chrystusa Króla, aby On [Chrystus] królował w umyśle człowieka, którego obowiązkiem jest z zupełnym poddaniem się, niezachwianie i stale uznawać prawdy objawione i naukę Chrystusa; niech Chrystus króluje w woli, która powinna słuchać praw i przykazań Bożych; niech króluje w sercu, które, wzgardziwszy pożądliwościami przyrodzonymi, winno nade wszystko Boga kochać i do Niego jedynie należeć; niechaj Chrystus króluje w ciele i jego członkach, które jako narzędzia, lub – że użyjemy słów św. Pawła Apostoła (por. Rz 6,13): jako «zbroja sprawiedliwości Boga» mają służyć do wewnętrznego uświęcenia dusz. A to wszystko, jeżeli zostanie wiernym będzie gruntownie i jasno przedstawione do rozważania, o wiele łatwiej będzie można pociągnąć ich do najwyższej doskonałości[2].

Wszyscy bowiem chrześcijanie są powołani, by szerzyć wobec świata Królestwo Boże wraz z wszystkimi jego przymiotami. Bo ono, jak pisał w Chrześcijaństwie nadziei zmarły pół roku temu o. Wacław Hryniewicz OMI, jest pełnią życia, pełnią nadziei, pełnią poznania. Jest ono triumfem Boskiego życia […] Z tej racji możemy się modlić o przyjście Królestwa, pragnąć go, miłować je jako ostateczny i największy skarb w naszym ziemskim życiu…[3] Nasz Założyciel, Czcigodny Sługa Boży kard. August Hlond, natomiast dodaje: Królestwo Chrystusowe raz jeszcze odnowi świat i potężnieć będzie jako „panowanie prawdy i życia, świętości i łaski, sprawiedliwości, miłości i pokoju”.[4] 

Niech zatem wszystkie te rozważania i refleksje pobudzają nas do gorliwszej modlitwy o przyjście Królestwa Bożego. Niech wypowiadane każdego dnia słowa Modlitwy Pańskiej, Przyjdź Królestwo Twoje! (Adveniat Regnum Tuum!), rozbrzmiewają jeszcze mocniej, aby Królestwo Boże było w nas i rozszerzało się na cały świat. Niech przynaglają do wytrwałej i ufnej modlitwy, by nie brakowało nigdy szerzycieli i heroldów Chrystusowego Królestwa: królestwa prawdy, pokoju i zbawienia…