13 czerwca w Kościele katolickim wspomina się św. Antoniego z Padwy. W Zakonie Franciszkanów to drugi co do ważności święty, po św. Franciszku z Asyżu. Popularny jest na całym świecie. Wyjątkową cześć odbiera w wielokulturowym Lwowie.
Co tydzień franciszkańską świątynię przy Łyczakowskiej najpierw szczelnie wypełniają Polacy, a dwie godziny później Ukraińcy dwóch obrządków – grekokatolickiego i prawosławnego. Skąd ten fenomen Świętego w Mieście Lwa?
Jak tłumaczy nam Oksana Makar, jest on popularny wśród ludzi, bo widzą, odczuwają, że im pomaga, że nie jest obojętny na ich los, że skutecznie oręduje za nimi u Boga.
„Św. Antoni jest tym świętym, który może dużo pomóc, dzięki któremu można wyprosić wiele łask” – podpowiada Serhiy Horovyy. I dodaje: „Św. Antoni pociąga swoim życiem, swoim przykładem”.
Ludzie, z którymi rozmawialiśmy wskazują też na inne przyczyny, dla których chętnie przychodzą do Sanktuarium św. Antoniego przy Łyczakowskiej we Lwowie.
„Ja chodzę do tego kościoła ponad trzy lata. I każdy kto tu przychodzi, odnajduje wewnętrzny pokój, wsparcie duchowe. Otrzymuje wskazania, jak postępować w życiu” – ujawnia Nadia Muravel.
„Franciszkanie głoszą tu ciekawe kazania. Odczuwam potrzebę przyjść jeszcze i jeszcze” – dorzuca ktoś inny.
Za nim opuszczą świątynię, każdy obowiązkowo musi podejść do figury Świętego, aby na swój sposób po raz kolejny tego dnia oddać cześć swojemu świętemu patronowi.
Franciszkanie ze Lwowem są związani niemal od początku istnienia miasta, a na pewno od 1370 r. Ich siedzibą był kościół i klasztor św. Krzyża.
Od roku 1617 byli również przy drugim, mniejszym klasztorze – św. Antoniego. Klasztor był drewniany, dlatego często ulegał zniszczeniu przez pożary. Dopiero w 1718 r. książę Janusz Antoni Wiśniowiecki zbudował kościół i klasztor murowany, który służył franciszkanom do kasaty w 1784 r.
Kościół w r. 1845 uzyskał polichromię, którą odnowiono w 1893 r. W nawie świątyni znajduje się ołtarz główny i dwa boczne. W głównym ołtarzu na obrazie znajduje dwóch świętych Antonich: Pustelnik i Padewski.
Na przełomie XIX i XX w. kościół został rozbudowany przez dobudowanie przedsionka (1898) i dwóch bocznych kaplic: Ukrzyżowania Pana Jezusa (1902) i św. Barbary (1904).
1 września 1991 r. franciszkanie ponownie przejęli kościół. 12 sierpnia 1993 prowincjał wydanym dekretem potwierdził urzędową obecność Zakonu we Lwowie. 11 kwietnia 1995 roku parafia została przekazana franciszkanom. 30 maja 1995 roku arcybiskup Marian Jaworski ustanowił przy Łyczakowskiej Sanktuarium św. Antoniego Padewskiego.
Św. Antoni urodził się ok. roku 1195 w Lizbonie. W wieku 15 lat wstąpił do zakonu augustianów. W roku 1220 Ferdynand był świadkiem sprowadzenia do Coimbry ciał pięciu misjonarzy, męczenników franciszkańskich z Maroka, którzy zginęli z rąk Saracenów. Wtedy też zapragnął zostać misjonarzem i męczennikiem i podjął decyzję wstąpienia do Braci Mniejszych w klasztorze-pustelni dos Olivais pod Coimbrą, gdzie przyjął imię zakonne – Antoni.
Jeszcze tego samego roku został wysłany na misje do Maroka, skąd z powodu choroby zmuszony był wracać do kraju. Zamiast do Portugalii, na skutek niesprzyjających warunków atmosferycznych, wylądował na Sycylii.
W okresie Zielonych Świąt 1221 r. wziął udział w kapitule generalnej franciszkanów, która odbywała się w Asyżu. Tam po raz pierwszy zetknął się ze św. Franciszkiem.
Wkrótce Antoni dał się poznać jako utalentowany kaznodzieja. Mówił mądrze, prosto i jasno.
Pod koniec 1223 r. Antoni otrzymał od św. Franciszka nominację na profesora teologii. Był więc pierwszym nauczycielem teologii w Zakonie.
Pod wpływem działalności duszpasterskiej Antoniego, wielu chciało prowadzić życie pokutnicze, połączone z działalnością społeczną i dobroczynną.
Umarł 13 czerwca 1231 r. Grób św. Antoniego stał się miejscem pielgrzymkowym. Tam dokonywały się liczne cuda.
Rok po śmierci pp. Grzegorz IX kanonizował Antoniego. W czasie obrzędu odczytano opis 53 cudów, dokonanych za wstawiennictwem Antoniego.
Papież Pius XII w roku 1948 ustanowił i ogłosił św. Antoniego z Padwy Doktorem Kościoła, nazywając go Doktorem Ewangelicznym.
jms
