W tegoroczne Święto Ofiarowania Pańskiego obchodziliśmy po raz 25. Światowy Dzień Życia Konsekrowanego ustanowiony przez św. Jana Pawła II. Liturgia tego dnia podkreśla wartość światła – osoby konsekrowane mają spełniać rolę światła we współczesnym świecie. Dobrze określił to bł. Edmund Bojanowski mówiąc, że każda dobra dusza jest jako świeca, która sam się spala a innym przyświeca.
Tego dnia, my służebniczki, od Rosji po Peru, przez Skandynawię, Niemcy, Włochy, Ukrainę i Białoruś, przez domy służebniczek i kościoły parafialne w Polsce, podczas Eucharystii odnowiłyśmy złożone niegdyś Bogu śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.
Błogosławiony Edmund Bojanowski powstałe w XIX wieku Zgromadzenie Sióstr Służebniczek zapragnął umieścić pośród ludu, abyśmy swoją obecnością, modlitwą przemieniały miejsca. Przeznaczył siostry do posługi pośród najbardziej potrzebujących dzieci, ubogich i chorych. Dzięki wierności i wytrwałości nasze siostry przyjmowały powierzone zadania i tam, gdzie były posyłane, pomimo czasu zaborów, ich skromne domy zwane ochronkami, stawały się miejscami duchowego odrodzenia dla danej miejscowości i konkretnych osób.
Nasza misja dziś
Dziś, w czasie ogromnego niepokoju o przyszłość, czasu rozbicia rodzin i dramatów konkretnych ludzi, czasu, w którym brakuje pokoju i zrozumienia, jesteśmy posyłane w tej samej misji służby i modlitwy – powołane, aby służyć pośród ludzi w dzisiejszym świecie.
Odnawiając śluby zakonne potwierdziłyśmy pragnienie życia dla Boga na wzór Maryi Niepokalanej. Czyniąc to w parafiach podczas Eucharystii – zgromadzone na „Tajemnicy celebrowanej” z wiernymi – zawierzałyśmy też tych, którym służymy: tych, którzy wierzą i tych, którzy utracili wiarę.
Modliłyśmy się też o dar nowych powołań do służby Bożej w Kościele. Jezus również dziś powołuje wiele młodych osób do podjęcia tej szczególnej drogi, jaką jest życie zakonne. To On budzi w sercu młodego człowieka pragnienie poświęcenia, oddania się Jemu do pełnej dyspozycji. Wybór takiej drogi życiowej jest odpowiedzią człowieka na miłość Jezusową, jaką został obdarowany. To najpiękniejszy dar, jaki osoba może złożyć swemu Bogu i Stwórcy. Dopiero wtedy człowiek może w pełni przeżywać swoje szczęście, gdy jego serce jest w łączności z Sercem Jezusowym.
Szczególnie właśnie w naszych czasach bardzo potrzeba tych, którzy swoim słowem i czynem będą innym głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie. Potrzeba tych, którzy staną się żywą Ewangelią dla współczesnego świata, zaniosą miłość, będą pogłębiać wiarę oraz wzmacniać nadzieję.
Za: www.siostry.net