Przypadająca 14 stycznia 75. rocznica przybycia pierwszych mniszek z Kęt u stóp Beskidów rozpoczyna Rok Jubileuszowy wspólnoty Zakonu Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji w Słupsku. Siostry klaryski wydały z tej okazji publikację, której celem jest przybliżenie historii słupskiego klasztoru. Siostry Klaryski od Wieczystej Adoracji do 1972 r. były jedynym zakonem klauzurowym w administracji gorzowskiej, a obecnie są najstarszą tego typu wspólnotą w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.
S. M. Teresa Pechman z klasztoru słupskiego przypomina w specjalnym tekście poświęconym ważnej dla klarysek rocznicy, że 14 stycznia 1947 r. mniszki – do 1970 r. nazywane Siostrami Franciszkankami od Najświętszego Sakramentu przybyły do tego pomorskiego miasta, by utworzyć nową fundację. Otrzymały kościół pw. św. Ottona i pobliską kamienicę. Zaledwie 9 dni później – 23 stycznia 1947 roku – dokonano pierwszego wystawienia Jezusa-Hostii i rozpoczęła się pełna poświęcenia adoracja Przenajświętszego Sakramentu.
Jak wyjaśnia s. Teresa, w trudnej powojennej rzeczywistości kęckie siostry „poczuły się przynaglone do aktu dziękczynienia Bożej Opatrzności”, dlatego zdecydowały początkowo o próbie powołania nowej fundacji na tzw. ziemiach odzyskanych.
Po otrzymaniu zgody od kurii administracji apostolskiej w Gorzowie i uzyskaniu ustnego pozwolenia od kard Adama Sapiehy grupa sióstr udała się do Słupska, by przygotować przyszłe pomieszczenia dla klarysek-pionierek.
„Zadanie to wymagało wielkiego heroizmu i odwagi. Kościół, pobliska plebania, szkoła, okoliczne kamienice były mocno naznaczone śladami niedawno zakończonej wojny” – tłumaczy s. Teresa i wyjaśnia, że w Słupsku przyjął siostry ks. dziekan Karol Chmielewski. Duchowny przekazał mniszkom kościół pw. św. Ottona, plebanię i tzw. czerwony dom.
W Słupsku mniszki spotkały też charyzmatycznego duszpasterza – ks. Jana Zieję (ur. 1897, zm. 1991 r.), który był pierwszym katolickim księdzem i proboszczem w tym mieście. Wkrótce stał się spowiednikiem nadzwyczajnym sióstr franciszkanek.
Grupa sióstr, która utworzyła pierwszą wspólnotę słupską, opuściła Kęty 8 stycznia 1947 r. Było to osiem sióstr na czele z Matką Miriam od Najświętszych Serc Jezusa i Maryi Tomaszewską jako przełożoną nowego domu.
23 stycznia 1947 r. ks. Edmund Nowicki, administrator apostolski, dokonał w słupskim kościele pierwszego wystawienia Najświętszego Sakramentu, rozpoczynając tym samym dzienną adorację. 14 stycznia 1948 r. odbyły się pierwsze w słupskim klasztorze obłóczyny.
„Odpowiadając na potrzeby powojennego czasu, nie mając jeszcze zamkniętej klauzury ani nawet nie zajmując właściwego lokum, lecz pomieszkując w budynku plebanii, siostry, na prośbę ks. Chmielewskiego, prowadziły ochronkę dla dzieci, mały sierociniec. W końcu sierpnia 1950 r. mniszki były zmuszone zamknąć ochronkę ze względu na utrudnienia ze strony władz państwowych (m.in. zakaz nauczania religii)” – zaznacza s. Teresa.
W czerwcu 1951 r. mniszki odwiedził Prymas Tysiąclecia kard. Stefan Wyszyński, który poświęcił chór klauzurowy i cały klasztor jeszcze przed całkowitym zakończeniem prac budowlanych.
23 stycznia 1957 r. – podczas uroczystej Mszy św. ks. dziekan Karol Chmielewski ogłosił uroczysty akt zamknięcia klauzury wraz z dekretem Prymasa Stefana kard. Wyszyńskiego.
Słupskie siostry wspominają także, że 21 maja 1958 r. przyszedł do nich list, z San Giovanni Rotondo, informujący, że o. Pio bierze w duchową opiekę mniszki i cały słupski klasztor. „Siostry napisały do świętego kapucyna, gdyż miały liczne problemy z administracją i komunistycznymi władzami, które chciały nałożyć na klasztor dodatkowe opodatkowanie i żądały różnych opłat, groziły zabraniem mienia” – dodaje s. Teresa.
23 stycznia 2022 r. w kościele SS. Klarysek od Wieczystej Adoracji w Słupsku odbędą się oficjalne uroczystości jubileuszowe, którym przewodniczyć będzie ordynariusz diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej bp Edward Dajczak.
Zakon Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji (OCPA) powstał w połowie XIX w. we Francji. Do jego powstania przyczyniło się dwoje fundatorów: ks. Jan Chrzciciel Heurlaut i Matka Maria od św. Klary (Wiktoria Józefina Bouillevaux). W 1866 r. do wspólnoty w Troyes wstąpiła Polka – Ludwika Morawska – Matka Maria od Krzyża. W 1871 r. przeszczepiła ona zakon Franciszkanek Najświętszego Sakramentu na ziemie polskie.
Początkowo siostry próbowały założyć klasztor w Granowie, a następnie w Gnieźnie. Na skutek germanizacji i kulturkampfu musiały opuścić Wielkopolskę i osiedliły się we Lwowie. Stamtąd wyszły kolejne fundacje. Obecnie na całym świecie istnieje 29 autonomicznych domów Klarysek od Wieczystej Adoracji – m.in. we Francji, w Niemczech, Austrii, Stanach Zjednoczonych, Indiach i Bangladeszu. W Polsce jest osiem takich domów: w Bydgoszczy, Elblągu, Hajnówce, Kętach, Kłodzku, Pniewach, Słupsku i Ząbkowicach Śląskich.
rk / Kęty, Słupsk
KAI