W Uroczystość św. Józefa 19 marca br. Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego obchodziło 100. rocznicę aprobaty przez Stolicę Apostolską.
Wyjątkowość tego dnia podkreślili podczas Mszy świętych w kościele pw. Najśw. Serca Pana Jezusa w Krakowie: ks. dr hab. Piotr Majer, kanclerz kurii krakowskiej oraz ks. prof. dr hab. Kazimierz Panuś, wykładowca UPJPII.
Jubileusz zatwierdzenia sióstr sercanek na prawie papieskim poprzedziła sesja poświęcona zagadnieniom historycznym, eklezjalnym oraz wątkom prawnym tego wydarzenia. W Domu Generalnym sióstr sercanek w Krakowie, 17 marca 2012 r. w kilku referatach zostały przypomniane związki Zgromadzenia ze Stolicą Świętą na przestrzeni ostatnich stu lat.
Po wprowadzeniu, jakie uczyniła przełożona generalna sióstr sercanek m. Agnieszka Kijowska, pierwszy referat wygłosił ks. dr Józef Morawa, wykładowca UPJPII w Krakowie, który mówił o eklezjalnym wymiarze życia zakonnego. Zatwierdzenie Zgromadzenia na prawie papieskim „było uznaniem charyzmatu za bogactwo, które Bóg dał Kościołowi” mówił ks. Morawa.
O konsekwencjach prawnych zatwierdzenia zgromadzeń zakonnych na prawie papieskim przypomniał w swoim wystąpieniu ks. dr hab. Piotr Majer. Odwołując się do obecnie obowiązującego prawa kanonicznego wykazał różnice i skutki zatwierdzenia instytutu życia konsekrowanego na prawie diecezjalnym i papieskim. „Aby jakieś charyzmaty założycielskie nie pozostały tylko pobożnymi myślami (…) muszą zostać ostatecznie zatwierdzone przez władzę Kościoła” – przypomniał ks. Kanclerz.
W kolejnym referacie s. Jadwiga Kupczewska, SŁNSJ ukazała starania założycieli Zgromadzenia: św. Józefa Sebastiana Pelczara i sł. B. Klary Szczęsnej o uzyskanie kanonicznego zatwierdzenia sióstr sercanek przez Stolicę Apostolską. Zaowocowało to otrzymaniem dekretu pochwalnego wydanego przez Kongregację dla Zakonników w 1909 r., a wreszcie zatwierdzeniem Zgromadzenia przez Watykan 19 marca 1912 r. Dopełnieniem tych starań była ostateczna aprobata Konstytucji w 1923 r. Uczestnicy sesji mogli osobiście zobaczyć dekrety zatwierdzające Zgromadzenie i jego Konstytucje zaprezentowane na wystawie przygotowanej na tę okazję.
Następna prelegentka, którą była s. as. Konrada Dębicka, SŁNSJ wskazała na okoliczności kontaktów Zgromadzenia ze Stolicą Świętą. Ostatnie 100 lat działalności sióstr sercanek przypadło na czas 10 pontyfikatów papieskich jak również posługi 10 przełożonych generalnych Zgromadzenia.
Najwięcej kontaktów z Watykanem i osobą papieża było za pontyfikatu bł. Jana Pawła II, o czym przypomniały: m. Szczęsna Niemiec i s. wik. Auxilia Felisiak ubogacając swoje wystąpienie ciekawą fotograficzną prezentacją. Pontyfikat ten szczególnie wpisał się w historię sióstr sercanek, bowiem 5 z nich posługiwało Ojcu Świętemu przez cały czas jego posługi piotrowej.
Ostatnie wystąpienie – szczególnie oczekiwane – było formą świadectwa naocznego świadka życia bł. Jana Pawła II – s. przeł. Tobiany Sobotki, SŁNSJ.
„Cokolwiek powiem, nie będzie tym, co chciałabym powiedzieć” to słowa, jakimi rozpoczęła swoje wzruszające wystąpienie. Oto kilka wspomnień, jakie uczestnicy spotkania mogli usłyszeć z ust s. przeł. Tobiany:
„Z pewnym lękiem rozpoczęłyśmy pracę na Watykanie mając świadomość, że służymy Następcy św. Piotra, stąd pełniłyśmy ją z wielkim oddaniem. (…) Ojciec Święty darzył nas pełnym zaufaniem, co nam dodawało sił. Od razu stworzyła się serdeczna atmosfera. (…) Jan Paweł II przychodził codziennie rano do kuchni, aby pozdrowić siostry. (…) Ojciec św. pisał dokumenty po polsku, stąd s. Eufrozyna Rumin, SŁNSJ przepisywała rękopisy papieskie. (…) Był to człowiek modlitwy, modlił się nieustannie. O godz. 15.00 często powtarzał: Pan Jezus umiera na krzyżu. (…) W nocy, gdy się przebudził szedł do kaplicy, aby się modlić. Gdy już nie mógł iść sam prosił, by ktoś poszedł w jego imieniu”.
s. Sebastiana Choroś, SŁNSJ
Foto: s. Stellana Gajda, SŁNSJ
