Sto lat temu, 29 lipca 1921 r. przyszedł na świat Stanisław Pikoń, późniejszy o. Cherubin od Najśw. Maryi Panny w zakonie karmelitów bosych. Urodził się w rodzinie robotniczej jako syn Aleksandra i Stefanii zd. Kolber, w Andrychowie Karmelitą bosym był wcześniej jego stryj, o. Tomasz Pikoń, który m.in. przez dwie kadencje pełnił posługę prowincjała polskiego Karmelu. To on doradził swemu bratankowi wstąpić do zakonu. Formację do kapłaństwa odbywał nowicjusz i kleryk Cherubin w latach 1937-1945 początkowo w Czernej k. Krakowa, a następnie w trudnych latach wojny w Wadowicach i w Krakowie, gdzie 8 lipca 1945 r. przyjął świecenia prezbiteratu.
Prawie od początków swego kapłaństwa, skierowany do Przemyśla, pracował wśród osób świeckich, pragnących żyć charyzmatem karmelitańskim. Opiekował się należącymi do karmelitańskiego zakonu świeckich, wprowadzając ich w głębię zażyłości z Bogiem. Inspirował go ideał francuskiego karmelity bosego, o. Marii Eugeniusza od Dzieciątka Jezus (Grialou), beatyfikowanego w 2016 r. założyciela świeckiego instytutu karmelitańskiego „Notre Dame de Vie”. Wraz z przełożonym prowincjalnym, o. Józefem Prusem OCD, pragnął przeszczepić francuski instytut do Polski. Nie było to jednak możliwe, ze względu na tzw. żelazną kurtynę, utrudniającą w czasach komunistycznych kontakty z Zachodem. Obaj zakonnicy nie dali jednak za wygraną i uznali, że owe ograniczenia zewnętrzne to dla nich „felix culpa” (szczęśliwa wina) i postanowili prekursorsko założyć prężny dziś polski, karmelitański świecki instytut życia konsekrowanego, nadając mu nazwę „Elianum” i stawiając jego członkiniom proroka z góry Karmel jako wzór zażyłości z Bogiem i gorliwości o chwałę Bożą.
W 1954 r. o. Cherubin, pracując wcześniej wśród świeckich żyjących duchem Karmelu w Wadowicach, osiadł w klasztorze w Czernej, oddając się podobnej pracy, przy poparciu o. prowincjała, wspomnianego o. Józefa Prusa, któremu ponownie powierzono prowadzenie polskiego Karmelu. Inicjatywę założenia polskiego świeckiego instytutu karmelitańskiego poparł nadto generał zakonu, o. Anastasio Ballestrero OCD, wizytujący polski Karmel w 1957 r. W Czernej powstał więc dom macierzysty instytutu, a o. Cherubin był do swej śmierci asystentem kościelnym tego dzieła, które z biegiem lat uzyskało aprobatę Stolicy Apostolskiej i instytut został prawnie agregowany do zakonu karmelitów bosych.
Przez wiele lat swej opieki nad instytutem o. Cherubin – jako jego współzałożyciel, kierownik i formator – co kwartał udawał się w podróż po Polsce do głównych ośrodków instytutu dla przeprowadzenia dni skupienia, przyjęcia sprawozdań i osobistego kontaktu z członkiniami. Udawał się też z wizytą duszpasterską do obłożnie chorych i brał udział w pogrzebach członkiń instytutu. Miesiące wakacyjne poświęcał rekolekcjom prowadzonym dla członkiń w Czernej. Posługiwał instytutowi z wielkim poświęceniem, gorliwością, zapałem i troską o pogłębianie życia duchowego członkiń.
Dotknięty chorobą, przez ponad dwa lata służył założonemu przez siebie dziełu przez cierpienie i modlitwę. Bóg doświadczył i oczyścił go cierpieniem „jak złoto w tyglu”. Wielką pomocą było mu wówczas Radio Maryja, którego chętnie słuchał. Zmarł w opinii świętości w klasztorze karmelitów bosych w Czernej w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najśw. Maryi Panny 8 grudnia 2003 r. Ostatnio zarząd instytutu „Elianum” podjął wstępne działania zmierzające do wprowadzenia w archidiecezji krakowskiej procesu beatyfikacyjnego swego Założyciela.
o. Szczepan T. Praśkiewicz OCD
Za: Nasz Dziennik, 29.07.2021, str. 7
