Następne dni spotkania i także samo zakończenie obfitowało w wiele rozważań na temat poszczególnych prowincji i regionów, ale także wspólnot nad którymi należy się zastanowić. Wiele naszych dzieł niegdyś prężnych dziś wymagają przeorganizowania lub opuszczenia. Jednak mimo tak, wydawałoby się, pesymistycznej wizji jawią się też nowe inicjatywy. Nowe misje w Europie, formacja i miejsca założenia były tematami tych spotkania. Czy jesteśmy gotowi zrobić coś razem? To było kluczowe pytanie, które często pojawiało się w czasie dyskusji. Dni pełne informacji, pomysłów, perspektyw, ale na końcu pojawia się następne niebezpieczeństwo, że to wszystko pozostanie tylko na papierze.
Przełożony Generalny mówił o Misji Sercańskiej w Europie, przedstawiając nowe misje w Królestwie Niderlandów i ewentualną nową obecność w Norwegii. Sprowokował zgromadzenie przełożonych wyższych do ponownego przemyślenia formacji w Europie i zaangażowania się w niektóre projekty dotyczące “Laudato si’ ” zaproponowane przez Watykan i stowarzyszenia kościelne. Tematy, które – być może – nie znalazły wystarczająco dużo miejsca na głębszą refleksję (zob. również https://platformadzialanlaudatosi.org/).
Bycie Sercanami w Europie oznacza przede wszystkim nie skupianie się na własnych potrzebach, ale na potrzebach Kościoła i społeczeństwa europejskiego. Oznacza to zobowiązanie się do bycia wśród ludu, aby być promotorami i sługami braterstwa, co jest cechą charakterystyczną naszego życia konsekrowanego. Na bardziej wewnętrznym poziomie podmioty europejskie powinny dokonać przeglądu swojej formacji i struktur administracyjnych, z większą koordynacją, biorąc za przykład inne prowincje czy regiony.
Dyskusja również poruszyła nasze sercańskie miejsca historyczne, tzw. ” Sercańska Ziemia Święta “. Ks. Famerée, przełożony prowincjalny EUF, wyjaśnił obecną sytuację tych miejsc (La Capelle, Bruksela, Saint Quentin). Wszystkie te miejsca mają aspekt duszpasterski, bardzo ceniony przez ludzi i biskupów. W Saint Quentin, po raz pierwszy w historii Dehonian, wietnamski sercanin zostanie zatrudniony jako nauczyciel w Kolegium założonym przez ks. Famerée. Poinformował również zgromadzonych, że w najbliższym czasie rozpoczną się prace nad renowacją kościoła św. Marcina w Saint Quentin i że rozpoczął się biurokratyczny proces przeniesienia doczesnych szczątków ks. André Prévota. Te miejsca – powiedziano i powtarzano w dyskusjach – powinny być nie tylko muzeami, ale żywymi miejscami gościnności, zaangażowania duszpasterskiego i formacji. Równocześnie zauważając, że opieka nad tymi miejscami jest obowiązkiem nie tylko Europy, ale całego Zgromadzenia.
Formacja w Europie
Ze szczególnym zainteresowaniem spojrzano na sercańską formację i domy formacyjne. W tych dniach rozmawiano tak o formacji podstawowej, wskazując na możliwości odbywania jej wspólnie, choć równocześnie wskazywano na potrzebę odbywania takiej formacji w miejscu pochodzenia. Drugim punktem była formacja wyższa, w czasie której można zdobywać uznawane w świecie stopnie naukowe. Zauważono, że w Zgromadzeniu mamy 18 ośrodków formacji. Bardzo wysoka liczba, jakiej nie mają nawet większe Zakony od naszego, ale uzasadniona liczbą kandydatów do życia zakonnego. Jednak w Europie już tak nie jest. W praktyce próba stworzenia europejskiego domu studenckiego dla europejskich kandydatów nie powiodła się, ponieważ… nie ma kandydatów. Ponadto zrozumiano, że formacja nie polega tylko na poszukiwaniu dobrych ośrodków studiów, ale na tym, aby umieć towarzyszyć kandydatom osobiście i znaleźć dla każdego najlepszy sposób przeżywania życia zakonnego, najlepiej w jego istocie. Pojawiły się jednak inne i ciekawe perspektywy: Europa oferuje stypendia na formację specjalistyczną lub studia magisterskie; może również zapewnić stałe kursy formacyjne dla całego Zgromadzenia i rodziny sercańskiej.
Europejska Konferencja Kontynentalna
Jak nadać treść pomysłom? Chociaż nie udzielono jednoznacznej odpowiedzi, wydaje się, że przełożeni wyżsi Europy chcą zrobić coś razem. Z tego powodu postanowiono planować coroczną Europejską Konferencję Kontynentalną, aby podejmować wspólne linie programowe. W tym celu służył wybór nowych koordynatorów. Ks. Enzo Brena SCJ z prowincji ITS został wybrany na przewodniczącego grupy europejskich Przełożonych Wyższych, a ks. Radosław Warenda SCJ z prowincji POL został wybrany nowym sekretarzem. Powierzono im zadanie podtrzymywania żywego ducha braterskiego i dialogu ku nowym horyzontom.
Dla odwiedzających Polskę, niektórzy pierwszy raz, została dana okazja do zwiedzenia niektórych obiektów, takich jak kopalnia soli w Wieliczce, Sanktuarium Bożego Miłosierdzia czy samego Krakowa.
ZKH SCJ (na podstawie artykułów z dehoniani.org)
Za: www.scj.pl