(…) Jak co roku, uroczystość ta wieńczy wysiłek roku duszpasterskiego, a w tym roku, także tego szkolnego i akademickiego. Stąd jednym z motywów naszego świętowania jest wdzięczność Bożemu Sercu za wszystkie owoce naszej apostolskiej pracy, jak również za kolejny rok dany nam dla naszego osobistego rozwoju na drodze powołania.
Równocześnie nasze tegoroczne obchody chcemy widzieć w szerszej perspektywie eklezjalnej – zbliżającej się 250. rocznicy ustanowienia uroczystości Najświętszego Serca Jezusowego, jak również w tej prowincjalnej: zbliżającej się kapituły i związanego z nią wezwania do potwierdzenia i umocnienia naszej misji w Kościele. Jedno i drugie wydarzenie skłania nas, by zwracać się jeszcze bardziej świadomie w stronę Bożego Serca, które jest źródłem naszego powołania – zarówno w wymiarze zgromadzenia, jak i indywidualnym – a także najwznioślejszym celem wszystkich naszych wysiłków w wymiarze życia duchowego oraz apostolstwa.
Pomocą w naszej refleksji może być obchodzone dopiero po raz drugi święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana. Mocno podkreśla ono rys ofiarniczy i kapłański osoby i misji Chrystusa, jakże bliski naszej duchowości. Założyciel pozostawił nam tak wyraźne przesłanie: nasze życie miłości i wynagrodzenia ma być nieustanną Mszą świętą. Konkretnie ma się to wyrażać w naśladowaniu postawy Chrystusa, którą najlepiej oddają słowa: Ecce venio! Życie ofiarnicze Chrystusa spełniło się najbardziej przez Jego wsłuchiwanie się w głos Tego, który Go posłał i wierność Ojcu: „Moim pokarmem jest pełnić wolę Tego, który mnie posłał” (J 4,34). To tu, jak potwierdzą nasze Konstytucje, zawarte jest nasze powołanie, nasz cel, nasze zobowiązania i obietnice (nr 6). 2/2
To o tym – pięknym i trudnym jednocześnie – ideale i stylu naszej duchowości słyszymy od pierwszych dni naszej zakonnej formacji. Ileż to razy podkreślamy oblacyjny wymiar naszego powołania: gotowość do ofiary i poświęcenia, sercańską dyspozycyjność, wspaniałomyślność w podejmowaniu tego, co trudne. Zbliżając się do uroczystości Najświętszego Serca Jezusowego, jako synowie ojca Dehona i zakonnicy powołani z miłości Bożego Serca, jesteśmy wzywani do odnowy „pamięci naszego serca” o złożonych wobec Niego obietnicach wierności i wynagrodzenia, by odzyskiwać wciąż na nowo pokój serca oddanego Bogu i by podjąć wysiłek odpowiedzi na to szczególne powołanie w służbie Chrystusowemu Królestwu. Wiemy, że jest to droga samego Chrystusa, który przyszedł do nas, aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu; i że jest to pewna droga zbawienia.
Na te dni szczególnej jedności w sercańskim powołaniu, kiedy wspólnie oddawać będziemy naszą cześć i miłość Najświętszemu Sercu Jezusowemu, życzę wszystkim Współbraciom szczególnych łask w umocnieniu swego powołania, odnowieniu naszej braterskiej jedności oraz odświeżeniu apostolskiego entuzjazmu. Zapewniam o szczerej braterskiej modlitwie i proszę Wszystkich o modlitwę w tych dniach za całą naszą Prowincję i Zgromadzenie!
W Sercu Jezusa,
ks. Artur Sanecki SCJ
prowincjał wraz ze swoją Radą
Za: www.sercanie.pl
