Nosiła stygmaty jak o. Pio, żywiła się Komunią św. jak Marta Robin, z polecenia Jezusa pisała dziennik jak s. Faustyna i niczym Mała Tereska obiecała zesłać po śmierci na ziemię płatki kwiatów – wyproszonych łask. Życie pełne cierpienia oddała za kapłanów i osoby konsekrowane.
Stolica Apostolska wydała zgodę na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego s. Wandy Boniszewskiej (1907-2003) ze Zgromadzenia Sióstr od Aniołów. Ostatnie lata życia s. Wanda spędziła w domu zakonnym w podwarszawskich Chylicach. W zakonnej kwaterze na miejscowym cmentarzu znajduje się jej grób.
– W tej chwili kompletowany jest skład komisji beatyfikacyjnej, której zadaniem będzie zebranie materiału, przesłuchanie świadków, zbadanie życia s. Wandy i pozostawionych przez nią pism – mówi ks. Bartłomiej Pergoł, notariusz Kurii Metropolitalnej Warszawskiej.
“Twoje życie będzie na krzyżu, czuwaj, byś z niego nie schodziła, bo nieprzyjaciel zastawia wojsko” – prosił Zbawiciel s. Wandę. Nie zeszła. Była orędownikiem księży i zakonów przez całe 96-letnie życie. I jeszcze dłużej.
– Była taka zwyczajna. Wyróżniała się tylko na modlitwie. Pamiętam, jak pochylona godzinami klęczała w kaplicy. Nas już bolały kolana, a ona zatapiała się cała w rozmowie z Panem, była jakby nieobecna. Czasami trzeba było jej przypomnieć, że nadszedł czas posiłku – dodaje s. Aleksandra Więcek CSA, która z s. Wandą Boniszewską spędziła kilka lat w domach zgromadzenia w Częstochowie i Chylicach.
Nosiła stygmaty jak o. Pio, żywiła się Komunią św. jak Marta Robin, z polecenia Jezusa pisała dziennik jak s. Faustyna i niczym Mała Tereska obiecała zesłać po śmierci na ziemię płatki kwiatów – wyproszonych łask. Życie pełne cierpienia oddała za kapłanów i osoby konsekrowane.
Stolica Apostolska wydała zgodę na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego s. Wandy Boniszewskiej (1907-2003) ze Zgromadzenia Sióstr od Aniołów. Ostatnie lata życia s. Wanda spędziła w domu zakonnym w podwarszawskich Chylicach. W zakonnej kwaterze na miejscowym cmentarzu znajduje się jej grób.
– W tej chwili kompletowany jest skład komisji beatyfikacyjnej, której zadaniem będzie zebranie materiału, przesłuchanie świadków, zbadanie życia s. Wandy i pozostawionych przez nią pism – mówi ks. Bartłomiej Pergoł, notariusz Kurii Metropolitalnej Warszawskiej.
“Twoje życie będzie na krzyżu, czuwaj, byś z niego nie schodziła, bo nieprzyjaciel zastawia wojsko” – prosił Zbawiciel s. Wandę. Nie zeszła. Była orędownikiem księży i zakonów przez całe 96-letnie życie. I jeszcze dłużej.
– Była taka zwyczajna. Wyróżniała się tylko na modlitwie. Pamiętam, jak pochylona godzinami klęczała w kaplicy. Nas już bolały kolana, a ona zatapiała się cała w rozmowie z Panem, była jakby nieobecna. Czasami trzeba było jej przypomnieć, że nadszedł czas posiłku – dodaje s. Aleksandra Więcek CSA, która z s. Wandą Boniszewską spędziła kilka lat w domach zgromadzenia w Częstochowie i Chylicach.
Wandzia przeszła bardzo wiele, ale nie była typem cierpiętnicy. Nigdy na nikogo się skarżyła, wszystkie trudny przyjmowała w formie ofiary, dlatego była w stanie je znieść – mówi s. Alicja Bronakowska CSA, która opracowywała część jej dzienników.
Cudowne zdarzenia, wizje, spotkania z Jezusem, Maryją, Aniołem Stróżem, innymi mieszkańcami nieba i duszami z czyśćca zdarzały się już kilkuletniej Wandzi. Jako maleńka dziewczynka przy trumnie młodszego brata, widziała jak on siada i jak otaczają go anioły.
Jak wspomina jej ostatni spowiednik i badacz spuścizny po niej ks. Jan Pryszmont, nadzwyczajne zjawiska towarzyszyły jej przez całe życie: przynosiła plik nowych banknotów, gdy były pilnie potrzebne do załatwienia pewnych spraw, znajdowała miód w spiżarni, gdy jego zapas już dawno się skończył, nakarmiła ponad 20 osób kawałkiem kurczaka, kiedy w niedzielę nie można było kupić żywności… Wielu nie odnotowano, bo s. Wanda zawsze skrzętnie starała się je ukryć.
Pierwszy raz 12-letnia wówczas dziewczynka poczuła ból w stopach i na dłoniach, podczas procesji w rodzinnym Nowogródku w 1919 r. Objawy powtórzyły się trzy lata później. Jako młoda nowicjuszka sióstr od Aniołów wyraźnie poczuła wezwanie Jezusa, by dzieliła z Nim ból męki.
Odkąd w domu w Pryciunach stygmaty ujawniły się i zaczęły krwawić, walczyła sama ze sobą, wymawiała się Jezusowi jak mogła, prosiła o ukrycie zewnętrznych oznak. Czuła się ich niegodna, skrępowana tym, że niezwykłe znaki mogą wywołać sensację.
Dopiero odwiedzający ją abp Romuald Jałbrzykowski z Wilna polecił posłusznie przyjąć ten dar. Co czwartek pociła się krwią, a potem otwierały się stygmaty na rękach i nogach, bolała rana w boku, krwawiło trzynaście ranek dookoła głowy i ślady po biczowaniu. Dzieliła Chrystusową mękę aż do piątku, kiedy z Nim konała na krzyżu.
„Siostro anielska”, „Wandziu od rany Mego Serca”, „łezko moja” – mówił czule Jezus do swojej wybranki. Ona zwracając się do Niego: „Najukochańszy”, ofiarowywała całą siebie: swoje anemie, zapalenia płuc, opon mózgowych, otrzewnej, chorobę serca, podejrzenie gruźlicy w ostatnim stadium (szykowano suknię do trumny), guza piersi, częste omdlenia, złamanie stawu biodrowego (co spowodowało, że w starszym wieku poruszała się o kulach, a potem na wózku).
Przyjmowała też na siebie choroby innych. Kiedy jej ojcu dokuczały czyraki i nie mógł pracować w polu, doznał szybkiego uzdrowienia, a jego córkę obsypały czyraki. Za innego przyjęła ból gardła tak, że on mógł wygłosić zaplanowane kazanie, a ona nie była w stanie wykrztusić z siebie słowa. Przypuszcza się też, że skomplikowana operacja wycięcia oponiaka wielkości ziemniaka na mózgu, jaką przeszła w 1962 r., była skutkiem przyjęcia choroby jednego z kapłanów.
Leczenie z licznych chorób komplikował fakt, że organizm s. Wandy przez długie okresy nie przyjmował pokarmów ani lekarstw. Jak wspominają siostry, najeść mogła się jedynie w większe święta kościelne. I jak francuska mistyczka Marta Robin, żyła codzienną Komunią świętą.
Nad jej wyniszczeniem, „niespotykanymi chorobami” i „żylakami, które od czasu do czasu krwawią” lekarze z radzieckiego więzienia rozkładali ręce. Zdarzało się też w piątki, że wynoszono ją do łazienki jako umarłą, a po kilku godzinach ku przerażeniu medyków, wychodziła z tej łazienki z widocznymi plamami na całym ciele.
W końcu umieszczono ją w sali dla psychicznie chorych, stawiając diagnozę: „jesteście bardzo nerwowa i w najwyższym stopniu wrażliwa na krzyż – to wasza psychoza”. I jak wspomina w obozowych dziennikach: „Pomyślałam sobie: >>Et, głupi wy jesteście, choć lekarze<<, ale po chwili pojawił się wyrzut sumienia, że tak myśleć nie wolno, więc od razu uderzam się w piersi”. „Naczelnik skopał mnie butami”. „Bił głową o ścianę”. „Zdechniesz tutaj, nie zobaczysz już ojczyzny – mówili jeden przez drugiego” . W swoich obozowych dziennikach s. Wanda, jak zawsze powściągliwa w słowach i oszczędna w opisach, przyznaje, że często Matka Boża i Jezus ratowali ją przed gwałtem i innymi niebezpieczeństwami. Także przed pokusą odebrania sobie życia i złączenia się już na zawsze z Najukochańszym. Więźniarkę polityczną oprawcy straszyli rewolwerem, poddawali elektrowstrząsom, zamykali w zimnym karcerze ze szczurami, oskarżali o przygotowywanie spisku (pomagała schorowanym więźniom, modliła się z nimi, rozdawała różańce z chleba). Jednego naczelnika ruszyło sumienie – przyszedł do celi, przeprosił. Potem wyrzucili go z pracy i partii, bo twierdził, że Bóg naprawdę istnieje. Kolejny przyniósł do celi cukierki, prosił o modlitwę za siebie i rodzinę. Po odsunięciu od pracy z więźniami trzeciego naczelnika, którego s. Wanda nawróciła, przyszedł nakaz, żeby żaden do celi Boniszewskiej nie wchodził sam. Do Polski s. Boniszewska wróciła po odwilży październikowej, w 1956 r., kiedy uznano, że została bezpodstawnie skazana. Swoje więzienne dzienniki zakończyła: „Na tym mniej więcej mój >>czyściec<< się kończy. Zaczął się inny, może bardziej dotkliwy, bo od najbliższych”.
O byciu zakonnicą myślała od dziecka. Kiedy podrosła rozważała wstąpienie do benedyktynek albo bernardynek, aż wreszcie poszła śladem dwóch rodzonych sióstr i wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr od Aniołów.
– Jako siostry bezhabitowe pozostajemy raczej w ukryciu. I tak ukryte było mistyczne życie Wandy. Jej misja wpisała się w nasz charyzmat modlitwy za kapłanów i pomocy im w dziele ewangelizacji – mówi s. Alicja. – Ona niczym się nie wyróżniała, żyła w prostocie. Używała form modlitwy, które są w zgromadzeniu, obchodziła pierwsze piątki, przestrzegała godzin rozmyślań, a oprócz tego prowadziła kursy maszynopisania, katechizowała, opiekowała się pielgrzymami przybywającymi na Jasną Górę.
– Tylko przełożone generalne i spowiednicy wiedzieli o mistycznych przeżyciach Wandy. Inne siostry widziały, że coś się wokół niej dzieje, ale nie znając sedna, nie zawsze to rozumiały i właściwie interpretowały. To rodziło napięcia – dodaje s. Aleksandra.
Bywało, że zakonnice zniecierpliwione kolejnymi chorobami Wandy, ciągłymi niedyspozycjami, opuszczaniem zajęć we spólnocie, wypominały jej nadwrażliwość, wykręcanie się od codziennych obowiązków, nazywały histeryczką i dziwaczką. Bo jak traktować ją poważnie, gdy od kilku tygodni leży w łóżku słaba i nagle oświadcza, że idzie z Pryciun na pielgrzymkę do Ostrej Bramy!
– I za pozwoleniem przełożonej pojechała. Na furmance, bo nie była w stanie iść – tłumaczy s. Alicja – O odbycie pielgrzymki w intencji zagrożonych piekłem kilku dusz kapłanów poprosiła ją osobiście Matka Boża. Kiedy ledwo żywa Wanda dotarła przed ostrobramski obraz, Maryja powiedziała, że dusze zostały uratowane.
“Twoje życie będzie na krzyżu, czuwaj, byś z niego nie schodziła, bo nieprzyjaciel zastawia wojsko” – prosił Zbawiciel. Nie zeszła. Była niestrudzonym orędownikiem księży i zakonów.
– Wielu księży, członków zakonów przeżywających trudności, kleryków, osób rozeznających powołanie prosi o modlitwę za wstawiennictwem s. Wandy. Piszą też parafianie w intencji swoich kapłanów – mówi s. Alicja. – Niedawno napisała do nas matka, której syn chciał odejść ze stanu kapłańskiego. Po kilku miesiącach nadeszło podziękowanie za otrzymaną łaskę.
