Odwiecznie człowiek pragnie miłości, serca. Z miłości jest stworzony i jej pragnie. Miłość jest spełnieniem jego życia i jest jego pragnieniem. Miłość stanowi sens jego życia. Miłości czyli serca, gdyż to serce właśnie jest ogólnie potwierdzonym symbolem miłości.
Miłość jest upragniona przez każdego, człowiek do miłości jest stworzony i jej szuka nieustannie. Dziecko szuka miłości rodziców, młody człowiek pragnie być zakochanym i odnaleźć miłość swego życia. Miłość jest sensem życia małżonków. Tylko miłość gwarantuje wierność powołaniu, wierność ślubom i wierność kapłaństwu. Wreszcie tylko miłość pozwala trwać przy Bogu do końca życia i spotkać Go i kontemplować przez całą wieczność.
Nic więc dziwnego, że w litanii mówimy, że Serce Jezusa jest „odwiecznym upragnieniem świata”. A w dawnych modlitewnikach, innym językiem mówiono, że jest „pożądaniem wzgórz wiekuistych”. Zarówno to dawne, jak i obecne wezwanie jest tęsknotą, pragnieniem, a nawet pozytywnym pożądaniem sięgającym najwyżej, pragnącym tego co najważniejsze, najbardziej potrzebne, konieczne.
Człowiek pragnie serca, pragnie miłości. Nie może żyć bez tajemnicy Najświętszego Serca Jezusa. W Sercu Boga koncentruje się bowiem wszystko to jest istota naszej wiary i naszego życia.
Świat odwiecznie, od zawsze pragnie serca, pragnie miłości, pragnie harmonii i dobra, pragnie tego wszystkiego co mieści się w sercu, czego symbolem jest serce. Od zawsze tego człowiek pragnie intuicyjnie, a zarazem od początku historii opisanej w Biblii człowiek przekreśla miłość, gardzi miłością, odrzuca miłość, przeciwstawia się miłości. To wielka tajemnica nieprawości. To tajemnica rozdartego serca ludzkiego. Rozdarcie to może naprawić jedynie to Serce, które tak bardzo ludzi ukochało. Serce, które umiłowało nas do końca.
Ten Pierwszy Piątek Miesiąca niech będzie okazją do medytacji nad światem, czyli nad ludzkością, która nieszczęśliwa, pozbawiona serca i miłości, zgody i pokoju, pozbawiona ofiarnego oddania, bezinteresowności potrzebuje tych, którzy odczuwając ten brak miłości i będą wynagradzać. A będą to czynić poprzez pragnie tego czego nie ma, tęsknotę za tym czego brak, poprzez pomnażanie tych wartości, które wypływają dla nas wszystkich z Najświętszego Serca Jezusowego. To wynagrodzenie jest najpiękniejszym wyrazem tego odwiecznego pragnienia, które jest w każdym człowieku od początku istnienia świata, od moment stworzenia człowieka. Jest i nigdy nie ustanie, gdyż serce będzie ciągle niespokojne, póki nie znajdzie pełni, odbierając miłość i miłując wzajemnie.
Trzeba także w ten pierwszy Piątek miesiąca prosić serdecznie, aby cały ten zagubiony świat, zdezorientowana w wartościach ludzkość, żyła pragnieniem Serca i Miłości, która jest w Bogu. Abyśmy odkryli, że tylko spełniając to odwieczne pragnienie możemy być naprawdę szczęśliwi. Błagać trzeba o tak jasne spojrzenie do naszego wnętrza, o takie odkrycie naszych fundamentów ducha, aby to odwieczne upragnienie świata a zarazem każdego z nas było motorem i dynamizmem naszego działania. Trzeba prosić, abyśmy odważnie szli za tym odwiecznym upragnieniem i umieli go jasno nazwać, tak jak czynimy to dziś odmawiając to wezwanie litanijne.
Najbiedniejszym jest bowiem ten człowiek, który pragnie, tęskni, szuka, a nie umie w bałaganie ducha, w pośpiechu działania nazwać istoty tych pragnień i poszukiwań.
Wartości serca, wartości miłości, cała ta najpiękniejsza treść jest tęsknotą i jest upragnieniem i to odwiecznym, w takim razie adorując Najświętszy Sakrament odkrywajmy tę Miłość, którą Bóg umiłował świat. Odkrywajmy Miłość, która zamknięta w tabernakulum i pokazana w monstrancji jest dla nas dostępna w każdej Mszy św. Jest do naszej dyspozycji, jest i napełnia serce każdego spragnionego. Adorując Boga, prośmy, by przyszli wszyscy spragnieni, by często uczestniczyli we Mszy św. wszyscy wierzący.
Ta odwieczna tęsknota serca i miłości może być tak łatwo zaspokojona jeśli tylko odkryjemy wartość Mszy św. wartość Komunii św. Niech pomocą w tym będzie nasza pobożność skierowana do Najświętszego Serca Jezusowego. Amen
