We wtorek 21 kwietnia rozpoczęło się w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim sympozjum zorganizowane z okazji Roku Życia Konsekrowanego. Zostało ono przygotowane przez IV Konferencje wyższych przełożonych w Polsce we współpracy z uczonymi ze środowiska KUL-u. Myślą przewodnią sympozjum jest „W jedności uobecniać Chrystusa w świecie”. Uczestnicy Sympozjum spotkali się najpierw w bazylice archikatedralnej w Lublinie, gdzie abp Stanisław Budzik przewodniczył Mszy św. koncelebrowanej.
Po Mszy św. nastąpiło przejście osób konsekrowanych do budynków KUL-u, gdzie w auli głównej rozpoczęły się obrady Sympozjum. Na początku Monastyczne Wspólnoty Jerozolimskie odśpiewały Litanię Zakonów. Następnie zabrał głos rektor KUL-u ks. prof. Antoni Dębiński, który nawiązując do hasła sympozjum życzył osobom konsekrowanym skuteczności w ich trudnej i pięknej misji. Podkreślił także pełną otwartość Uczelni na współpracę że środowiskami zakonnymi.
Metropolita lubelski abp Stanisław Budzik powitał zebranych „w uczelni i mieście” św. Jana Pawła i nawiązując do książki kard. Kurta Kocha „Symfonia jedności” życzył zebranym, aby taką symfonię tworzyli w różnorodności i bogactwie charyzmatów wielu rodzin zakonnych. Podkreślał, że za św. Augustynem powinniśmy śpiewać wspólnie nową pieśń Panu, a to przyniesie owoc dla całego Kościoła.
Matka Leticja Niemczura odczytała najpierw listy, które napłynęły do uczestników Sympozjum: abpa Wojciecha Polaka, Prymasa Polski oraz abpa Stanisława Gądeckiego, przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski. Następnie w imieniu wszystkich przewodniczących Konferencji życia konsekrowanego przywitała wszystkich gości i uczestników Sympozjum. Po powitaniach nastąpiło zapalenie świec symbolizujących cztery Konferencje życia konsekrowanego.
Zaraz potem ks. prof. Krzysztof Pawlina wygłosił wykład wprowadzający „Życie konsekrowane w tajemnicy Kościoła”. Swoją refleksję rozpoczął od współczesnych koncepcji teologicznych Kościoła. Przypomniał, że Sobór watykański II ukazywał Kościół jako communio. Natomiast papież Franciszek wprowadził nowe pojęcie: „Kościół jako szpital polowy” . Dlatego współczesny Kościół szuka grzeszników, opatruje ich rany i przywraca Bogu. Coraz częściej stawiane jest pytanie „Kościele święty, co myślisz o sobie samym?”. Być może dzisiaj trzeba to pytanie postawić wewnątrz wspólnot zakonnych: „wspólnoto – co myślisz o sobie”. Ks. Pawlina bardzo wiele mówił o prorockim sensie powołania zakonnego. Zauważył, iż bycie prorokiem zobowiązuje do bycia odważnym. W dalszej części swojego wystąpienia stwierdził, iż po Soborze watykańskim II pojawiła się w Kościele bardzo silna tendencja antropocentryczna (człowiek drogą Kościoła), która zastąpiła w życiu i praktyce duszpasterskiej Kościoła teocentryzm. Zauważając tę procesy papież Benedykt XVI powiedział, że drogą Kościoła jest miłość, a to oznacza, iż Bóg jest najważniejszy w życiu chrześcijanina.
Tymczasem obserwujemy, że w szeregach kapłańskich i zakonnych jest dzisiaj wielu „gwiazdorów”, szukających jedynie swojej chwały. Jest to wielkie nieporozumienie – powołani nie mogą służyć własnej chwale. Tylko Chrystus przychodzący z głębi egzystencji osoby konsekrowanej, z jej doświadczenia duchowego, może poprzez świadectwo życia być skutecznie objawiony tym, których ewangelizujemy. Naszą misją jest więc życie wiarą. Dlatego wszelkie zaangażowania zewnętrzne, czy wysiłki duszpasterskie nie mogą prowadzić do zerwania jedności z Chrystusem.
Z kolei o. prof. Andrzej Derdziuk OFMCap wygłosił wykład „Konsekrowani do pełnienia misji”. Uzasadniał w nim, iż osoby konsekrowane z natury swego powołania są ludźmi wiary. „Musimy uwierzyć, że Bóg chce się nami posługiwać, by objawiać siebie innym”. Trzeba więc nie tylko radykalnie żyć Ewangelią ale także według charyzmatu własnej wspólnoty. Powołanie jest bowiem czymś konkretnym, realizuje się we wspólnocie mającej własny charyzmat, założyciela, historię i tożsamość. Od jakości życia wspólnotowego zależy skuteczność misji. W konkluzji swego wystąpienia stwierdził: konsekrowani są niezastąpieni. Bóg ich potrzebuje. Świat ich potrzebuje.
W sesji popołudniowej bp Antoni Pacyfik Dydycz OFMCap w referacie „Przypatrzmy się powołaniu naszemu” odniósł się do słów papieża Franciszka, zawartych w liście na rozpoczęcie Roku Życia Konsekrowanego. Trzeba spojrzeć na przeszłość z wdzięcznością, przeżywać teraźniejszość z pasją oraz przyjąć rzeczywistość z nadzieją, a to wszystko w kontekście współczesnej kultury, a także w realiach naszego społeczeństwa.
Występujący po nim o. prof. Marek Saj CSsR mówił o tożsamości różnych form życia konsekrowanego oraz trosce Kościoła, by ta tożsamość była rozwijana i pogłębiana. Poszukiwanie tożsamości stało się po Soborze Watykańskim II ciągłym „zajęciem” wielu wspólnot zakonnych. Tożsamość to identyczność dostosowana do potrzeb współczesności. Nie można jej poszukiwać bez odniesienia się do źródeł (założyciela, reguły, itd.) Nie wystarczy wrażliwość na znaki czasy i potrzeby ludzi. Prelegent podkreślał, iż papieże ostatnich czasów wielokrotnie odnosili się do tej konieczności zachowania charyzmatów założycieli.
Jako ostatni w pierwszym dniu sympozjum przemówił ks. prof. Andrzej Maryniarczyk SDB, który swój referat poświęcił tematowi „Wyzwania współczesnej epoki, a aktualność duchowości, charyzmatów i misji życia konsekrowanego”. Zaraz potem w kościele akademickim KUL-u odbyła się wspólna adoracja Najświętszego Sakramentu, która była modlitewnym podsumowaniem tych pracowitych godzin.
ok
