Ze smutkiem zawiadamiamy, że w sobotę 9 lutego, w klasztorze w Krakowie zmarł nasz drogi współbrat Andrzej Pastuła OP. Miał 55 lat.
Brat Andrzej urodził się 16.09.1963 w Kolbuszowej, a wychowywał się i dorastał w Tarnobrzegu, gdzie był bardzo związany z parafią dominikańską. Do zakonu wstąpił w 1982 roku, w lutym 1984 złożył pierwsze śluby zakonne. Następnie przebywał w klasztorach: św. Jacka w Warszawie, ponownie w Poznaniu, gdzie w 1989 r. złożył śluby wieczyste. W kolejnych latach pracował w Krakowie, Jarosławiu, ponownie w Krakowie, we Wrocławiu, i znów w Krakowie.
W Krakowie, podobnie jak w innych klasztorach, pełnił posługę zakrystiana. Z wielkim oddaniem troszczył się o bazylikę, z ogromną życzliwością odnosił się do wiernych. Był także jałmużnikiem klasztoru, cierpliwie i ze współczuciem traktował potrzebujących, których wspierał nie tylko materialnie, ale także zawsze miał dla nich słowo otuchy i umocnienia. We wspólnocie zakonnej z równie wielką troskliwością i bardzo ofiarnie zajmował się chorymi i starszymi współbraćmi. Był człowiekiem bardzo życzliwym, uczynnym, serdecznym, całkowicie oddanym Bogu i ludziom.
Po krótkiej chorobie zmarł 9.02.2019 w klasztorze w Krakowie.
Pogrzeb śp. br. Andrzeja odbędzie się w środę 13 lutego br. w krakowskiej Bazylice Świętej Trójcy.
O godzinie 11.30 odmówimy różaniec w intencji zmarłego, a o godzinie 12.00 odprawiona zostanie msza św. pogrzebowa, po której odprowadzimy ciało naszego współbrata do grobowca zakonnego na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
śp. Andrzej Pastuła OP (1963-2019)
Kilka miesięcy temu na lewej powiece Andrzeja pojawiło się zgrubienie, które utrudniało mu zamykanie oka. Wyglądało trochę jak jaskra, więc nikt – włączając Andrzeja – za bardzo się tym nie przejął.
Nieco później to pogrubienie powieki zmieniło się w wytrzeszcz lewego oka. Andrzej zaczął chodzić do lekarza. Jego styl życia zupełnie się nie zmienił, pracował w zakrystii, zajmował się chorymi w klasztorze, oglądał sport w telewizji. Był dyskretny, nie mówił wielu osobom o chorobie.
Dopiero kilka tygodni temu, kiedy wspólnie jedliśmy spóźnioną kolację w klasztornej kuchni i kiedy zapytałem go, jak przebiega leczenie odpowiedział: „No wiesz, jak przy tego rodzaju chorobach. To musi trwać”.
– „Wiesz już, jaka to choroba? Jest diagnoza?”
– „To nic nie wiesz? Nowotwór.”
Co się mówi w takich chwilach? Obiecałem modlitwę. Zapewniłem, że jeśli będzie czegoś potrzebował, może na mnie liczyć. Zmieniliśmy temat na sport.
Przez ostatnie trzy tygodnie prawie nie było mnie w klasztorze. Gdzieś w przejściu dowiedziałem się od któregoś z Braci, że Andrzej wziął pierwszą chemioterapię.
W dzień po chemioterapii znów spotkaliśmy się w kuchni. Widać było plamy na skórze całej głowy, ale Andrzej jadł normalnie, był spokojny.
– „Jak się czujesz? Wiele osób źle znosi chemioterapię. Nie może jeść…”
– „To dziwne, ale ja czuję się dobrze. Nie mam żadnych problemów z jedzeniem.”
Przez ostatnie trzy dni Andrzeja nie było widać w klasztorze. Nie oglądał piłki nożnej i wiadomości w telewizorze. Coś było nie tak.
Zapytany wczoraj przeor mówi: „Andrzej bardzo źle się czuje. Źle wygląda. Nie odwiedzaj go, nie chce gości, niech odpoczywa.”
Dzwon w klasztorze odezwał się dzisiaj o 9.50. Oderwany od pracy, szukałem w głowie możliwych powodów tego nagłego zwołania wspólnoty.
Andrzej Pastuła nie żyje.
W ciągu ostatnich kilkunastu lat Andrzej opiekował się w Krakowie braćmi i ojcami, którzy odchodzili. Trzymał ich za rękę, w przenośni i dosłownie, kiedy umierali. Gwala Torbiński, Isnard Szyper, Piotr Prus, Adam Studziński, Reginald Wiśniowski, Joachim Badeni, Antoni Wiśniewski, Bogumił Jasiński, Cyprian Wichrowicz.
Niektórzy z nich odchodzili szybko, jak Adam Studziński czy Bogumił Jasiński. Inni bardzo cierpieli, miesiącami, jak Joachim Badeni czy Cyprian Wichrowicz.
Andrzej dostał łaskę szybkiej śmierci. Jakby jego podopieczni powiedzieli do niego z nieba: „Pomogłeś nam w tym przejściu. Chcemy, żebyś już był z nami. Żebyś świętował. Wystarczy Twojej pracy.”
W klasztorze panuje cisza, zdziwienie, smutek i zamyślenie. Zostaliśmy dotknięci Bożą łaską. W jednym czasie mamy Wielki Piątek, Wielką Sobotę i Niedzielę Zmartwychwstania.
o. Jarosław Kupczak OP
