O. Józef Pielorz urodził się 22 stycznia 1921 r. w Imielinie. Był trzecim z ośmiorga dzieci. Był sportowcem, chciał startować w planowanej olimpiadzie w Tokio w 1940 r. Jednak po maturze, zdanej w 1939 r. w Małym Seminarium Duchownym w Lublińcu, udał się do nowicjatu oblatów do Markowic k. Inowrocławia, gdzie spotkał późniejszego błogosławionego męczennika Józefa Cebulę OMI. Z innymi kandydatami do nowicjatu uciekał w stronę Warszawy. Pod Sochaczewem, 10 września 1939 r., znaleźli się dokładnie na linii frontu bitwy nad Bzurą, pomiędzy ostro się ostrzeliwującymi wojskami polskim i niemieckim. – Huk, bomby i strach. Myślałem, że już po mnie – tak opisywał te chwile w „Radiu eM”. Wrócili wówczas z innymi nowicjuszami do Markowic. Chciał jechać do domu, ale zjawiła się policja z nakazem pracy w majątku. Rozpoczął więc nowicjat. Rodzice czynili starania, by powrócił do domu, jednak 4 maja 1940 r. gestapowcy zabrali nowicjuszy i kleryków „do pracy w Niemczech”. W niedalekim majątku rozpoczęło się jednak życie jak w obozie (krzyki, bicie, upodlenie). Po kilku dniach nowicjusze odmaszerowali na najbliższą stację kolejową. 2 sierpnia znalazł się jako więzień w obozie Mauthausen-Gusen. Praca w kamieniołomach była ciężka, nieraz ponad siły człowieka. Przeżył cudem. Potem trafił do Dachau. – Często modliłem się do swojego patrona św. Józefa, by pomógł i on mnie zawsze wysłuchał – kontynuował we wspomnianym wywiadzie.
Po wyzwoleniu dostał się z kilkoma klerykami do domu generalnego w Rzymie. Po rekolekcjach rozpoczął drugą część nowicjatu. 25 stycznia 1949 r. w Rzymie złożył śluby wieczyste, a święcenia kapłańskie przyjął 2 lipca 1950 r., w kaplicy domu generalnego z rak bpa Francesco Beretti’ego. Obronił doktorat z historii zgromadzenia na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Pracował wśród Polonii w Kanadzie, w Rzymie, w Belgii. Żył w sumie 19 lat w Polsce, 5 lat w Niemczech, 26 lat w Rzymie, 5 lat w Kanadzie, 33 lata w Belgii i 7 lat w Polsce. Posługiwał się językami: polskim, angielskim, niemieckim i francuskim.
Miał wielką cześć do św. Józefa, do którego księża w Dachau modlili się nowenną przed wyzwoleniem obozu. Niemcy nie zdążyli wtedy zrealizować swojego planu i zmasakrować więźniów, bo w ostatnim dniu nowenny – tuż przed rozpoczęciem rzezi – pod bramę zajechał patrol Amerykanów – opowiadał. Pasją o. Pielorza zawsze była historia – szczególnie zgromadzenia, poszukiwanie naukowe i pisarstwo. Był dyrektorem biblioteki papieskiego uniwersytetu Urbanianum. Regularnie pisał do: „Vie Oblate Life” (Ottawa), „Duszpasterza Polskiego Zagranicą” (Rzym), „Niepokalanej” (Francja), „Mozaiki Obrzańskiej” (Polska) i do wielu czasopism polskich, francuskich i włoskich. W latach 1954–2016 opublikowano jego 900 różnych artykułów. Część prac naukowych została wydana. Szczególnie znane są: „La vie spirituelle de mgr de Mazenod fondateur de la Congrégation des Missionnaires Oblats de Marie” (Rzym 1955), „Mgr. Eugène de Mazenod et les polonais: étude historique” (Rzym 1970), „Oblaci polscy: zarys dziejów Prowincji polskiej Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej z okazji 50-lecia istnienia : 1920–1970” (Rzym 1970), „Les Oblats polonais dans le monde : esquisse historique des Missionnaires Oblats de Marie Immaculée” (Rzym 1971), „Męczennik za wiarę : Bł. Józef Cebula (1902–1941)” (Poznań 1999), „Martyrologium polskich oblatów 1939–1945: historia polskich Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej którzy w czasie II wojny światowej byli deportowani do obozów koncentracyjnych, zabici, aresztowani lub umarli z powodu wojny” (Poznań 2005), „Polscy oblaci na zachodzie Europy 1905–2010 : historia pracy duszpasterskiej Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Niemczech, Francji, Belgii, Holandii, Luksemburgu i Wielkiej Brytanii” (Poznań 2012).
Pogrzeb śp. o. Józefa odbędzie się w najbliższą sobotę 3 września o godz. 9.30, w Imielinie (parafia pw. M.B. Szkaplerznej, ul. Imielińska 89, Imielin).
MW OMI/Danuta Sowa – Instytut Gość Media
Za: www.oblaci.pl