Urodził się 23 stycznia 1937 roku w Sielcu (Powiat Opoczno) w rodzinie Piotra i Anny. Miał pięcioro rodzeństwa: trzech braci i dwie siostry. Wrzoskowie tworzyli dobrą, katolicką rodzinę. Ich wielką troską było staranne wychowanie dzieci. Głównym zajęciem rodziny i źródłem utrzymania było gospodarstwo rolne. Franciszek od dziecięcych lat pomagał rodzicom angażując się w proste prace gospodarskie. Już w jako kilkunastoletni młodzieniec myślał o poświęceniu życia Bogu. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Sielcu postanowił wstąpić do Niższego Seminarium Duchownego w Wąchocku. Zdał egzaminy i został przyjęty jednak przed rozpoczęciem roku szkolnego seminarium zostało zamknięte. Wobec powyższego Franciszek rozpoczął naukę w Technikum Finansowym w Radomiu. Po ukończeniu drugiej klasy zwrócił się z prośbą o przyjęcie do Zakonu Ojców Franciszkanów. W 1955 roku rozpoczął nowicjat w Niepokalanowie pod kierunkiem o. Władysława Ryguły. Zgodnie z ówczesnym obyczajem przyjął nowe imię zakonne Aleksy. Dnia 12 września 1956 roku złożył pierwsze śluby. W podaniu o dopuszczenie do profesji pisał, że jest przekonany o swoim powołaniu i pragnie „poświęcić się na całkowitą i wyłączną służbę Chrystusowi i Niepokalanej”. Po nowicjacie kontynuował naukę w zakresie szkoły średniej w Niepokalanowie. Po zdaniu matury w 1959 roku rozpoczął studia seminaryjne z filozofii w Łodzi-Łagiewnikach. Następnie kontynuował naukę w krakowskim Seminarium Ojców Franciszkanów. W opinii wychowawców jawił się jako człowiek o charakterze dobrym i prostym, w kwestiach duchowych pobożny i gorliwy, zamiłowany do służby Bożej, wobec przełożonych zawsze uległy i grzeczny. Śluby wieczyste złożył dnia 7 października 1962 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 25 czerwca 1965 roku z rąk J.E. ks. bp. Juliana Groblickiego.
Ojciec Aleksy po święceniach został skierowany do pracy w parafii niepokalanowskiej jako katecheta. Następnie podejmował posługę w klasztorach w: Łodzi-Łagiewnikach (1967-1971), Łodzi przy ul. Kreciej (1971-1972), Elblągu (1972-1977), Skarżysku-Kamiennej (1977-1979), Lęborku (1979-1984), Skarżysku-Kamiennej (1984-1988). W 1988 roku został skierowany ponownie do Niepokalanowa, gdzie przebywał do śmierci.
Wypełnieniem powołania zakonnego i kapłańskiego o. Aleksego była praca parafialna, katecheza dzieci i młodzieży, posługa chorym w szpitalu jako kapelan. Chciał także popularyzować postać i nauczenie o. Maksymiliana. Przy okazji beatyfikacji przygotował zbiór kazań ukazujące cnoty o. Kolbego i materiały katechetyczne prezentujące o. Maksymilian jako wzór dla uczniów.
Ważnym rysem życia ojca Wrzoska jest przeżywanie choroby. Już w pierwszych latach kapłaństwa zdrowie o. Aleksego uległo pogorszeniu, skarżył się na wiele dolegliwości i niejednokrotnie wymagał specjalistycznej pomocy lekarskiej. Pod koniec lat osiemdziesiątych zdiagnozowano u niego stwardnienie rozsiane. Doświadczane cierpienia przeżywał z wielką cierpliwością łącząc ból i trudy choroby z krzyżem Chrystusa.
Dziękujemy dobremu Bogu za dar śp. o. Aleksego dla naszej wspólnoty. Jesteśmy wdzięczni za dobro, którego mogliśmy dzięki niemu doświadczyć i modlimy się, aby miłosierny Pan obdarzył go radością zbawionych.
Pogrzeb śp. ojca Aleksego odbył się dnia 15 lipca 2016 roku o godz. 10.00 w Niepokalanowie. Kondukt żałobny z kaplicy św. Maksymiliana do bazyliki poprowadził o. Grzegorz Maria Szymanik, Gwardian klasztoru Niepokalanów. Okolicznościową homilię podczas Mszy świętej wygłosił o. Paweł Warchoł z Niepokalanowa. Mszy świętej przewodniczył J.E. o. bp. Janusz Danecki, Biskup pomocniczy Archidiecezji Campo Grande w Brazylii. Kondukt żałobny na cmentarz klasztorny poprowadził o. Wiesław Pyzio, Prowincjał.
o. Piotr Żurkiewicz
Sekretarz Prowincji