W dniu 31 grudnia 2013 roku, przeżywszy ponad 100 lat doczesnego życia, odszedł do chwały Pana nasz drogi Współbrat ze Wspólnoty SAC w Otwocku (ul. Żeromskiego), wieloletni duszpasterz, ojciec duchowny, były mistrz nowicjatu, rektor WSD i przełożony prowincjalny, najstarszy pallotyn śp. ks. Stanisław Martuszewski SAC.
Za dar Jego pallotyńskiego powołania i niezwykle ofiarnej kapłańskiej posługi, oddanej służbie Bogu i ludziom, pragniemy złożyć duchowe zadośćuczynienie, upraszając dlań łaskę życia wiecznego, podczas Mszy św. pogrzebowej, której będzie przewodniczył JE ks. abp Henryk Hoser SAC w piątek 3 stycznia 2014 roku o godzinie 11.00 w pallotyńskim kościele seminaryjnym pw. NMP Królowej Apostołów w Ołtarzewie.
Złożenie ciała do grobu w kwaterze pallotyńskiej cmentarza parafialnego w Ołtarzewie.
Niech Bóg, obdarzając Go życiem wiecznym, wynagrodzi mu całe dobro czynione dla Jego chwały oraz wszelkie trudy wędrówki drogami życia doczesnego!
Współbracia Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego
Urodził się 8 lipca 1913 r. w Krużlowej Niżnej (diecezja tarnowska, powiat nowosądecki). Rodzice Józef i Apolonia z domu Filipowicz, zatroszczyli się o jego wykształcenie podstawowe i religijne, kierując go w 1927 r. do pallotyńskiego gimnazjum Collegium Marianumna Kopcu. Tam też, 20 listopada, przyjął sakrament bierzmowania, którego udział mu krakowski biskup pomocniczy Stanisław Rospond.
Strój Stowarzyszenia przyjął 15 sierpnia 1932 r. w Sucharach z rąk przełożonym polskiej regii ks. Tomasza Mąciora.
Pierwszą konsekrację złożył na Kopcu 15 sierpnia 1934 r. na ręce ks. Jana Maćkowskiego, a wieczną w Sucharach 3 lata później (15 sierpnia 1937 r.) na ręce ks. Alfonsa Męcikowskiego.
Studia filozoficzne odbywał najpierw w Wadowicach (1935-1936) a następnie w Sucharach (1936-1937). Teologię zaś rozpoczął w Sucharach (1937-1938) i kontynuował w Ołtarzewie (1938-1941).
Wszystkie święcenia otrzymał w Warszawie z rąk ks. abp. Stanisława Galla: tonsura, lektorat, akolitat i subdiakonat w roku 1939; zaś w 1940, święcenia diakonatu – 2 lutego, i już 25 lutego, święcenia prezbiteratu.
Rok po święceniach, od 20 kwietnia 1941 r., ks. Stanisław Martuszewski rozpoczął posługę duszpasterską w Radomiu. W 1947 r., został mianowany rektorem tamtejszej wspólnoty.
Trzy lata później, 8 sierpnia 1950 r., został skierowany do Wadowic w charakterze ojca duchownego. W 1952 r., powierzono mu odpowiedzialność za kształtowanie młodych powołań, czyniąc go mistrzem nowicjatu, a od 1953 r. także rektorem pallotyńskiej wspólnoty na Kopcu (do 1957 r.).
Będąc jeszcze przełożonym w Wadowicach, we wrześniu 1956 r., ks. Stanisław Martuszewski został wybrany radcą prowincjalnym i w niecały rok później (23 czerwca 1957 r.) został przeniesiony do Ołtarzewa, by objąć urząd rektora wspólnoty seminaryjnej.
Następnie, w latach 1960-1963, sprawował funkcję rektora w Poznaniu. Zaś do Ołtarzewa powrócił z dniem 14 czerwca 1963 r. w charakterze ojca duchownego w pallotyńskim Wyższym Seminarium Duchownym.
Rok 1965, stał się dla ks. Stanisława Martuszewskiego rokiem szczególnym, gdyż wtedy został wybrany przełożonym prowincjalnym polskiej prowincji Chrystusa Króla, który to urząd pełnił przez dwie kadencje, do 1972 r. Był to okres przełomowy w historii Kościoła i pełen trudnych decyzji odnośnie przyszłości Stowarzyszenia w Polsce. Ks. Stanisław Martuszewski okazał się jednak człowiekiem opatrznościowym, umiejącym z pokorą i delikatnością stawić czoła nawet najtrudniejszym wyzwaniom.
Po zakończonej posłudze przełożeńskiej, w maju 1972 r., ks. Stanisław Martuszewski wyraża pragnienie podjęcia posługi duszpasterza w Częstochowie, na co przełożeni chętnie przystają. Tam angażuje się między innymi w działalność Ośrodka Miłosierdzia Bożego, a także – zgodnie z nominacją otrzymaną od Prymasa Tysiąclecia, ks. kard. Stefana Wyszyńskiego – podejmuje się funkcji kuratora jednego z żeńskich zgromadzeń zakonnych.
We wrześniu 1975 r., ks. Stanisław Martuszewski zostaje ponownie wezwany do pełnienia funkcji przełożonego wspólnoty, tym razem w Ożarowie Mazowieckim. Po kolejnych trzech kadencjach, w 1984 r., powraca do duszpasterstwa zwyczajnego w Wadowicach, ale tylko na 2 lata, gdyż już w 1986 r. obejmuje z kolei urząd rektora we wspólnocie w Otwocku (ul. Żeromskiego). Ze względów zdrowotnych, rektorem pozostaje jednak tylko przez jedną kadencję, a po jej zakończeniu, w 1989 r., kontynuuje posługę duszpasterza i pełni obowiązki wicerektora we wspólnocie.
Nabyte przez latach doświadczenie sprawia, iż w 1990 r. przełożeni powołują go na członka prowincjalnej komisji ds. ojców duchownych. Gdy zaś pojawia się konieczność podjęcia kolejnych wyzwań duszpasterskich w nowo objętej parafii w rodzinnych stronach, ks. Stanisław Martuszewski nie waha się i w 1992 r. ponownie zostaje rektorem w Białej Niżnej
Na jesieni 2000 r., uznając, iż pora oddać sprawowanie funkcji w „młodsze, sprawniejsze ręce”, składa rezygnację z rektorstwa i powraca do Otwocka, gdzie jeszcze przez wiele lat chętnie podejmuje różnego rodzaju prace duszpasterskie i apostolskie.
Wieloletnia, niestudzona i ofiarna posługa kapłańska oraz szczególne zamiłowanie do duszpasterstwa doprowadzają ks. Stanisława Martuszewskiego do przeżycia wielu radosnych chwil, rocznic i jubileuszy, z których największym było świętowanie w 2013 r. setnej rocznicy urodzin, najpierw pod przewodnictwem ks. abp. Henryka Hosera SAC w licznie zebranym gronie Rodziny Pallotyńskiej, a następnie, 8 lipca w obecności władz administracyjnych i cywilnych miasta Otwocka.
Ks. Stanisław Martuszewski przeżył ponad 100 lat, z czego w Stowarzyszeniu Apostolstwa Katolickiego 81 lat, licząc od obłóczyn, i 79, licząc od pierwszej konsekracji. Natomiast jego posługa kapłańska Bogu i ludziom trwała aż 73 lata. Odszedł do Pana u progu ostatniego dnia grudnia, w świątecznej jeszcze atmosferze Bożego Narodzenia oraz w nocnej ciszy kończącego się 2013 roku. Był najstarszym pallotynem z aktualnie żyjących Współbraci SAC.
+ A.I.D.G. +
