Dnia 2 listopada 2014 roku zmarł we wspólnocie zakonnej w Łaźniewie nasz Drogi Współbrat ks. Bolesław Kazimierz Majdak. Urodził się w miejscowości Podśniatynka (dzisiejsza Ukraina) 12 lutego 1929, przeżył 85 lat, 64 lata w profesji zakonnej i 55 lat w kapłaństwie.
Ksiądz Kazimierz Bolesław Majdak w młodości był jednym z setek tysięcy polskich zesłańców na Sybir i do Kazachstanu po zajęciu wschodnich terenów Polski przez sowieckiego okupanta 7 września 1939r. Ks. Majdak urodził się 12 lutego 1929 r. w Podśniatynce na Podolu. Rodzicami jego byli Franciszek i Waleria z domu Martyniak. Pochodzili z Międzybrodzia Bialskiego. Ojciec, z zawodu szewc, przed pierwszą wojną światową wyjechał do pracy do USA. Na stałe powrócił do ojczyzny po zakończeniu wojny.
W 1921 r. nabył majątek w Podśniatynce i zajął się rolnictwem. W 1936 r. Bolesław rozpoczął naukę w szkole podstawowej w rodzinnej miejscowości, w której nauczano w języku polskim i ukraińskim. Po wybuchu drugiej wojny światowej i zajęciu tych terenów przez Rosjan skończyło się szczęśliwe dzieciństwo. 10 lutego 1940 r. wraz z rodziną został wywieziony na Sybir. Majdakowie trafili do osiedla Kałucze w rejonie Irkucka. Tam skierowano małego Bolesława do pracy wraz z dorosłymi w lesie. 6 listopada 1940 r. zmarł ojciec, dotknięty tyfusem. Matka szczęśliwie wyzdrowiała. W 1941 r. przewieziony został wraz z matką do osiedla Kwitok w rejonie tajszeckim. Po nawiązaniu stosunków dyplomatycznych między Moskwą a rządem polskim w Londynie przenieśli się do Kazachstanu i osiedlili w kołchozie w rejonie Dżambuł.. Bolesław nauczył się języka kazachskiego, a wcześniej rosyjskiego i często służył jako tłumacz przy różnych okazjach.
Po powrocie w 1946 r. do Polski, do Międzybrodzia, dzięki księdzu Stanisławowi Prochotowi dostał się w 1947 r. do Kolegium Oriońskiego w Zduńskiej Woli, gdzie ukończył uprzednio szkołę podstawową dla pracujących. Pracował w drukarni Orion”. W 1949 r. wstąpił do oriońskiego nowicjatu zakonnego, w 1950 r złożył śluby czasowe, a w 1954 r. wieczyste. W latach 1952 — 1955 odbył studia filozoficzne i teologiczne we Włocławku i Zduńskiej Woli. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 lipca 1959 r. W tym samym roku rozpoczął trzyletnie studia uniwersyteckie na KUL w zakresie historii Kościoła. Od 1962 r. wykładał ten przedmiot w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Orionistów w Zduńskiej Woli. Prowadził również zajęcia z patrologii i języka łacińskiego. W latach 1962—1966 był prefektem kleryków w seminarium, a w latach 1961—1968 wikariuszem parafii pw. św.. Jakuba w Warszawie. W 1969 r. wyjechał na studia w Uniwersytecie gregoriańskim w Rzymie, co zaowocowało w 1971 r. pracą doktorską w języku włoskim na temat dziejów Orionistów w Polsce w latach 1923—1945 (wydanie polskie w 1976 r.). Po powrocie do kraju pracował w sekretariacie Prowincji, wydawał czasopismo „Don Orione…”, kierował ośrodkiem oriońskim w Aninie. Był również wiceprowincjałem, ekonomem i sekretarzem prowincjalnym, a także kapelanem szpitala w Warszawie. Nie przerywał jednak swej pracy naukowej. Prowadził zajęcia dydaktyczne w seminarium, kontynuował twórczość naukową, zajmował się tłumaczeniami. W 1981 r. Kapituła Generalna zakonu powierzyła mu funkcję radcy generalnego ds. działalności charytatywnej. Odwiedzał ośrodki zakonne na całym świecie i pomagał w rozwiązywaniu wielu problemów tam, na miejscu. W 1987 r. powrócił do Polski i przez rok był rektorem zduńskowolskiego seminarium. Przez następne 6 lat był ponownie ekonomem prowincjalnym w Warszawie, nie rezygnując z pracy dydaktycznej w Zduńskiej Woli. W następnych latach pełnił inne funkcje w Prowincji Polskiej. Od 1997 r., po ciężkiej chorobie, na stałe osiadł w Zduńskiej Woli. Nie ustawał w pracy jako wykładowca i spowiednik wspólnoty seminaryjnej, ale również jako archiwista, tłumacz i wydawca. Był również kapelanem kręgów starszoharcerskich w Zduńskiej Woli i członkiem Związku Sybiraków.
Na podstawie opracowania pana Jerzego Chrzanowskiego
