Najważniejszym celem Sympozjum jest wspólnotowe przemyślenie jak polscy zakonnicy i zakonnice mają odpowiedzieć na współczesne potrzeby Kościoła, wyrażone przez papieża Benedykta XVI przy okazji zwołania Synodu biskupów, poświęconego nowej ewangelizacji oraz w związku z otwarciem Roku Wiary.
Sympozjum było przez długi czas przygotowywane przez specjalną grupę roboczą, której przewodził o. Paweł Drobot, redemptorysta, a wspierali go s. Emmanuela Klich, urszulanka i o. Stanisław Łucarz, jezuita. W zamierzeniu organizatorów sympozjum było przygotowywane w kluczu kerygmatycznym (tożsamość osób konsekrowanych, wiara, nawrócenie, nowe życie w Chrystusie, dary Ducha Świętego, posłanie do świata).
Sympozjum rozpoczął ks. Tomasz Sielicki SChr, przewodniczący KWPZM (instytuty męskie). Po modlitwie do Ducha Św. I przywitaniu obecnych ks. Tomasz wspomniał o obradach sprzed trzech lat, gdy przełożeni rozważali temat laicyzacji. Można więc obecne Sympozjum traktować jako kontynuację. Wskazał też na przykład patronów dnia: Pięciu Braci Meczenników, wywodzących się z różnych narodow, których połączył w działaniu zapał apostolski. Następnie krótkiej prezentacji swoich Konferencji dokonały: m. Leticja Niemczura, przewodnicząca KWPŻZZ (czynne zgromadzenia żeńskie), m. Weronika Sowulewska, przewodnicząca KPŻKK (klasztory kontemplacyjne), p. Teresa Stawarz, przewodnicząca KKIŚ (instytuty świeckie).
Po wprowadzeniu do Sympozjum jako pierwszy wygłosił swój referat bp Grzegorz Ryś, który w nawiązaniu do obrad Synodu Biskupów mówił o kierunkach nowej ewangelizacji.
W dziejszym programie jest jeszcze wystąpienie o. Dariusza Kowalczyka, jezuity, wykładowcy Uniwersytetu Gregoriańskiego oraz Msza Św. Pod przewodnictwem kard. Stanisława Dziwisza.
O. Wojciech Giertych OP, teolog domu papieskiego w przygotowanym na Sympozjum wystąpieniu tak napisał o znaczeniu wiary w życiu osób konsekrowanych:
Zjednoczenie z Bogiem poprzez wiarę i miłość są racją i sensem życia konsekrowanego. Życie konsekrowane wzmacnia więź z Bogiem. Trud życia życiem konsekrowanym przypomina czasem o konieczności świadomego opierania się na Bogu. Opór cielesności i psychiki, które niekiedy buntują się przeciwko ślubom posłuszeństwa, czystości i ubóstwa przypomina naocznie, że bez opierania się na łasce nie zrealizuje się autentycznie złożonych ślubów oraz przypomina, że zostały one złożone Bogu z miłości, i to tej miłości, która wyrasta z wiary.
Bez odważnego trzymania się Boga wiarą i miłością, życie konsekrowane nie ma sensu. I w miarę postępu życia, gdy spełnianie złożonych ślubów okazuje się trudniejsze niż się ono wydawało w momencie składania tychże ślubów, konsekrowany odkrywa, iż musi ciągle pogłębiać swoją więź z Bogiem. Wiara przestaje wtedy być jedynie deklaracją, w której akceptuje się za prawdziwe objawione Słowo. Wiara staje się opieraniem się na Bogu, który nadal jest i pozostaje tajemniczy. Wiara staje się kroczeniem do przodu, ku Chrystusowi, na drodze czasem najeżonej trudnościami, na drodze, która zdaje się być niepewna, właśnie, dlatego, że jest ona tak tajemnicza. Wiara ponawiana staje się codziennym opieraniem się na tym jednym i jedynym mocnym fundamencie, jakim jest chodzenie po wodzie! Kto zasmakował opierania się wyłącznie na Bogu, ma odwagę przy Bogu trwać, do Niego zmierzać, na Niego tylko liczyć i o prymat Boga w swoim życiu zawalczyć.
Red.