Pod zabytkowym kościołem św. Dominika w Płocku odnaleziono szczątki 120 osób, w większości zakonników, którzy kiedyś żyli w miejscowym klasztorze dominikańskim. Kościół ten jest jedną z najstarszych świątyń w mieście, obecnie opiekują się nią ojcowie klaretyni.
W krypcie kościoła św. Dominika, jednej z najstarszych płockich świątyń, archeolodzy z Torunia odnaleźli szczątki 120 osób. Znajdowały się one w dwóch ossuariach, czyli podziemnych niszach do deponowania kości. Jedno ossuarium jest bardziej współczesne, znajduje się w krypcie w postaci zasypiska. Drugie ossuarium jest starsze, wkopane w pierwotne klepisko, sięga od połowy osi nawy głównej do ściany kościoła, ma około pięć metrów długości.
Oba ossuaria znajdują się w miejscu dawnego wejścia do podziemi, w północno-zachodnim narożniku świątyni. Starsze ossuarium posiadało ciekawą formę: szczątki złożone zostały w wykonanej z drewna iglastego skrzyni o wymiarach 1,7 x 2 m. Wzdłuż dłuższych ścian ułożono czaszki, natomiast środek zapełniono kośćmi długimi. Młodsze zostało prawdopodobnie utworzone po II wojnie światowej.
Łącznie w dwóch ossuariach zdeponowano szczątki 120 osób: 104 w młodszym zasypisku i 16 w skrzyni stanowiącej pierwotne ossuarium. Osoby te prawdopodobnie zmarły z przyczyn naturalnych. W średniowieczu pod kościołem w kryptach chowano na przykład dobrodziejów Kościoła, szlachtę, bogatych mieszczan. Podziemia pod kościołami klasztornymi stanowiły zwłaszcza cmentarz dla zakonników, a w przypadku Płocka – dominikanów, którzy żyli w mieście przez około 600 lat.
Planowane jest dokładne zestawienie statystyczne szczątków, określenie wieku zmarłych czy opisanie ich stanu zdrowia przed śmiercią. Dokładna analiza antropologiczna pomoże chociażby określić choroby trapiące płocczan przed wiekami, gdyż niektóre kości noszą na sobie ślady po przebytych chorobach m.in. gruźlicy, nowotworów. Przy szczątkach ludzkich odnaleziono też m.in. paciorki różańca, krzyżyki, monety. Artefakty zostały zabezpieczane w Instytucie Archeologii UMK.
Prace archeologiczne odbyły się dzięki grantowi pozyskanemu w konkursie „Grants4NCUStudents”. Projekt „At the intersection of faiths and cultures – research on history of St. Dominic’s Church in Płock” został zrealizowany w ramach zespołu badawczego pod opieką dr hab. Małgorzaty Grupy z Wydziału Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.
***
Kościół pod wezwaniem św. Dominika w Płocku przy ul. Kościuszki 16, to jeden z najstarszych płockich kościołów. Historia świątyni zaczyna się w 1225 roku, kiedy do Płocka przybyli dominikanie. Książę Konrad Mazowiecki ufundował dla nich kościół, który został konsekrowany w 1234 r. przez biskupa Guntera. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1237 roku, a następne z lat 1240 i 1253. Następnie zbudowano klasztor i dzwonnicę. W XV wieku pożar zniszczył wszystkie budynki.
Na początku XVI wieku do Płocka przybyły dominikanki, które mieszkały razem z ojcami dominikanami. Ich własny dom zakonny powstał w XVIII wieku z inicjatywy biskupa Michała Poniatowskiego. Pod koniec XVI wieku kościół został przebudowany w stylu późnogotyckim. W 1804 roku Prusacy usunęli zakonników, oddając świątynię ewangelikom, a klasztor wykorzystując jako archiwum i szkołę. W 1964 roku powstał samodzielny ośrodek duszpasterski, katolicy odzyskali kościół, plebanię i dzwonnicę. 18 października 1975 roku biskup płocki Bogdan Sikorski erygował parafię pw. św. Maksymiliana Kolbego. Budynek klasztoru został przeznaczony na siedzibę płockiej parafii prawosławnej pw. Przemienienia Pańskiego.
Kościół św. Dominika jest kościołem parafialnym parafii pw. św. Maksymiliana Kolbego w Płocku, od 2019 roku w zarząd objęło ją Zgromadzenie Misjonarzy Klaretynów. Proboszczem parafii jest o. Marcin Kowalewski CMF.
eg / Płock
KAI