Wręczenie orderu poprzedziła Msza św. w intencji s. Emiliany, którą w samo południe w łódzkiej katedrze celebrował metropolita łódzki.
W homilii abp Ryś zwrócił się do uhonorowanej zakonnicy. – Siostro Emiliano, liczy się teraz. Pan Bóg cię zbawia teraz. Przez 90 lat robił, co mógł, ale to już jest historia. Jubileusze nie są po to, by zastanawiać się, co się działo przez te 90 lat, tylko żeby odkryć, że najfajniejsze rzeczy Bóg robi z tobą teraz. To dotyczy jubilatów, ale i nas wszystkich, bo my mamy skłonność widzieć Pana Boga w naszej historii. Teraz przychodzi łaska, teraz jest moment zbawienia – zaznaczył kaznodzieja.
Przypomniał też św. br. Alberta Chmielowskiego i bł. Michała Giedrojcia – zakonnika, który całe swoje życie jako zakrystianin w parafii p.w. św. Marka w Krakowie. – Siostra Emiliana prawie całe swoje życie jest zakrystianką – nie byle gdzie, tylko zawsze w katedrach. Przywołuje do ołtarza człowieka, którego beatyfikację równorzędną przeżyliśmy w tamtym roku, a która teraz została ogłoszona. Mowa o bł. Michale, który robił dokładnie to, co s. Emiliana. Można Boga czcić przez wszystko co robisz, byle w tym była jakość. Byle w tym była rzeczywiście służba Bogu. Przed Bogiem nie ma czynów wielkich, ani małych. Człowiek może wykonywać wielkie rzeczy kierując się wielką pychą i może robić bardzo skromne rzeczy, kierując się wielką pokora i miłością ku Bogu. Wcześniej czy później się na nim poznają. Chcę powiedzieć, że na s. Emilianie Kościół się poznał! – zauważył abp Ryś.
S. Maria Emiliana Stręciwilk urodziła się ona 3 lipca 1929 w małej podlubelskiej wiosce Dzwola. Po wstępnej formacji 15 sierpnia 1950 roku z rąk bp. Tadeusza Zakrzewskiego otrzymała strój zakonny Sióstr Pasjonistek, a wraz z nim imię zakonne Maria Emiliana. Pierwszą profesję zakonną złożyła 12 sierpnia 1952, a profeską wieczystą stała się 12 sierpnia 1957.
Pracowała w Strzemieszycach i Dąbrowie Górniczej, a następnie w Płocku. W 1973 rozpoczęła pracę zakrystianki w łódzkiej katedrze, gdzie służy już ponad 45 lat. Dla licznie odwiedzających łódzką świątynię wiernych jest nie tylko wzorem osoby życia konsekrowanego, ale też staje się powiernicą duchową w prośbach o modlitwę do Boga. Niemal całe dotychczasowe życie zakonne s. Emiliany to praca w zakrystii. Często spotkać ją można trwającą cicho na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem, czy przed obrazem Matki Bożej. Troska o czystość i piękno szat liturgicznych, o to, by podczas liturgii przy ołtarzu niczego nie zabrakło to jej atrybut. Pomaga klerykom i ceremoniarzom. Dla biskupów i licznie nawiedzających bazylikę archikatedralną kapłanów jest wzorem pokory, szacunku i życzliwości.
Źródło: KAI