Drodzy Współbracia
w kapłaństwie i życiu konsekrowanym!
Tegoroczna uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata i przypadające w tym dniu święto patronalne warszawskiej Prowincji Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego obchodzone są w szczególnie bogatym kontekście wydarzeń, ważnych dla życia Kościoła i Stowarzyszenia.
Zgodnie z zawartą w dokumencie Porta fidei zapowiedzią, papież Benedykt XVI 11 października br. uroczyście zainaugurował Rok Wiary, którego otwarcie zbiega się z 50. rocznicą zwołania Soboru watykańskiego II, tej „wielkiej łaski, która stała się dobrodziejstwem dla Kościoła w XX wieku” (Jan Paweł II, Novo millennio ineunte).
Niejako w tle tych wydarzeń, celebrujemy w kontekście Stowarzyszenia i Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego Rok Jubileuszowy, związany również z 50. rocznicą kanonizacji naszego Założyciela, św. Wincentego Pallottiego. Zwieńczeniem tych trwających już od niemal roku obchodów, stanie się niewątpliwie XXII Zebranie Prowincjalne naszej Prowincji, które zaplanowane zostało na początek miesiąca lutego 2013 r.
Te wszystkie wydarzenia, które na co dzień przeżywamy w wymiarze wspólnotowym i indywidualnym, apostolskim i duszpasterskim, wpływają także na sposób naszego przygotowania do obchodów święta patronalnego Prowincji Chrystusa Króla. W nawiązaniu do niego, jak co roku, chciałbym poddać pod głębszą refleksję nas wszystkich cztery myśli zawarte w Modlitwie Jubileuszowej, recytowanej codziennie w naszych Wspólnotach.
Kończy się ona słowami:
„Święty Wincenty Pallotti, prosimy Cię,
pomóż nam żyć w wierności charyzmatowi
i misji nam powierzonej.
Uczyń nas wytrwałymi w dążeniu do świętości.
Wspieraj nas, abyśmy żyli duchem miłosierdzia,
miłości braterskiej i komunii,
służąc Kościołowi w dzisiejszym świecie.”
Pierwsza myśl dotyczy „życia w wierności charyzmatowi”. W pallotyńskim rozumieniu charyzmat oznacza zaangażowanie apostolskie mające na celu „ożywiać wiarę, rozpalać miłość” i trwać w nadziei, a to z kolei idealnie współbrzmi z ogłoszonym przez papieża Benedykta Rokiem Wiary, podkreślając tym samym aktualność tego charyzmatu i zobowiązując nas do szerszego włączenia się w misję Kościoła. Ożywienie wiary w Chrystusa i Jego zbawczą misję w świecie staje się bowiem naczelnym zadaniem i celem, jaki Kościół stawia sobie w tym roku i na przyszłość. Na czym jednak w naszej pallotyńskim życiu i pracy należałoby się skupić, by nasza wiara pozostawała żywa i coraz bardziej się umacniała?
Paradoksalnie, jak uczy nas historia, a w tym także historia naszej Prowincji, której patronuje Chrystusa Król, rzeczywista moc działania objawia się w służbie! Nie w królowaniu i sprawowaniu władzy, lecz w podejmowaniu posługi względem ludzi zagubionych w wierze, zatraconych w miłości i zawiedzionych w nadziei. Do takich ludzi szczególnie skierowane jest przesłanie Ewangelii, które św. Wincenty Pallotti symbolicznie i dobitnie streścił w geście okrycia płaszczem zziębniętego biedaka.
Pogłębianie ducha wiary, nadziei i miłości wpisane jest zatem głęboko w pallotyński charyzmat i wyraża się w praktykowaniu tych cnót w życiu codziennym, w prozaicznych często czynnościach, w powtarzanych powielekroć pozdrowieniach, w nawiązywanych relacjach ze współbraćmi i tymi wszystkimi osobami, które Bóg stawia na naszej drodze. Ich obecność wyznacza drogę realizacji pallotyńskiego charyzmatu, któremu staramy się być wierni, gdyż prowadzi nas, nasze Stowarzyszenia i Zjednoczenie, naszą Prowincję do stóp Jezusa Chrystusa, który – jak dobitnie podkreślił to papież Benedykt XVI – „jest centrum wiary chrześcijańskiej. Chrześcijanin wierzy w Boga za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, który objawił Jego oblicze. On jest wypełnieniem Pisma Świętego i jego ostatecznym interpretatorem. Jezus Chrystus jest nie tylko przedmiotem wiary, ale, jak mówi List do Hebrajczyków jest tym, «który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala» (Hbr 12,2).” (Homilia na rozpoczęcie Roku Wiary).
Drugim wezwaniem i wyzwaniem jednocześnie dla nas dzisiaj jest prośba o wytrwałość w dążeniu do świętości.
Hasłem przeżywanego przez tę Rodzinę Pallotyńską w Polsce roku jubileuszowego są słowa: „Świętość dla apostolstwa”. Ich sens odkrywa się w pełni, gdy mierzymy nasze własne siły z pragnieniami i świętością życia naszego Założyciela. Dzięki jego sposobowi pojmowania drogi do świętości zrodziło się dzieło apostolstwa powszechnego, które coraz owocniej rozwija się w duchu odnowy zapoczątkowanej przez Sobór Watykański II. Św. Wincenty Pallotti stał się nawet w dużej mierze prekursorem tej drogi otwarcia na świat i wyzwolenia „wielkiej energii służenia dobru” (por. Paweł VI, Homilia w katedrze we Frascati, 1 września 1963 roku). Świętość naszego Założyciela towarzyszy nam na co dzień i mobilizuje do owocnej pracy nad realizacją dzieł apostolskich i charytatywnych. Jego świętość inspiruje także nasze działania na rzecz budowania silnej więzi wspólnotowej i zdrowych relacji w pallotyńskim świecie. Ostatnie spotkanie Wyższych Przełożonych w Irlandii poświęcone było refleksji nad wspólnotowym i osobistym programem odnowy duchowej i niezwykle mocno podkreśliło, że współczesny świat bardziej potrzebuje świadków, aniżeli nauczycieli, co w kontekście patronalnego święta Prowincji pozwala lepiej zrozumieć, że królowanie Chrystusa jest de facto przeciwieństwem sprawowania władzy. Jest to służba i dar z samego siebie, aż do ofiarnej śmierci na krzyżu.
Zrozumienie istoty takiego królowania i dawanie świadectwa nie jest łatwe! Dlatego w modlitwie prosimy również o „ducha miłosierdzia, miłości braterskiej i komunii”, dzięki któremu uwiarygodnia się nasze głoszenie ewangelii i apostolstwo.
Papież Benedykt XVI, podejmując w dokumencie programowym Roku Wiary (Porta fidei) za św. Pawłem wołanie, które stało się także inspiracją idei Zjednoczenia – «Caritas Christi urget nos» (2 Kor 5, 14) – wyjaśnia:
„Miłość Chrystusa wypełnia nasze serca i pobudza nas do ewangelizacji. Dzisiaj, tak jak wówczas, posyła On nas na drogi świata, abyśmy głosili Jego Ewangelię wszystkim narodom ziemi (por. Mt 28, 19). Swoją miłością Jezus Chrystus przyciąga do siebie ludzi z każdego pokolenia: w każdym czasie zwołuje on Kościół, powierzając mu głoszenie Ewangelii, nakazem, który zawsze jest nowy. Z tego względu także dziś potrzeba bardziej przekonanego zaangażowania Kościoła na rzecz nowej ewangelizacji, aby na nowo odkryć w wierzeniu radość i odnaleźć zapał do przekazywania wiary.” [7]
Ojciec Święty zwraca tym samym uwagę na potrzebę ewangelicznego zaangażowania ludzi wierzących, wynikającego z codziennego odkrywania Chrystusowej miłości ofiarowywanej i urzeczywistnianej w konkretnych uczynkach miłosierdzia, ale także doznawanej przez konkretnych ludzi, do których śpieszymy podejmując posługę słowa i realizację dzieł charytatywnych w życiu wspólnotowym, w duszpasterstwie parafialnym, a nade wszystko w działalności misyjnej. Zwłaszcza ta ostatnia ukierunkowana jest często na najbardziej potrzebujących, gdyż dokonuje się w krajach ogarniętych wojną lub klęskami żywiołowymi, które przynoszą ubóstwo materialne i duchowe, rozprzestrzenianie się chorób, głód i inne nieszczęścia.
Uroczystość Chrystusa Króla jest więc również okazją do jednoczenia się ze wszystkimi Współbraćmi z Prowincji, rozsianymi po świecie, ale także z tymi, którzy z Prowincją są związani poprzez misje i ewangelizację prowadzoną w różnych krajach i na różnych kontynentach. W osobliwy sposób, to właśnie ich posługa i zaangażowanie w dzieła charytatywne są zauważane w świecie i uznawane za te, które najbardziej przybliżają nas do wizerunku Chrystusa, sługi pokornego, posłusznego i miłosiernego, dawcy życia i wszelkiej nadziei.
Ten wymiar realizacji pallotyńskiego charyzmatu, oddanego służbie Kościołowi w dzisiejszym świecie, staje się również racją naszego istnienia jako Prowincji, jako Stowarzyszenia i jako Zjednoczenia. Modlimy się o to w codziennych wezwaniach za przyczyną Świętego Ojca Założyciela, prosząc nie tylko o rzetelną umiejętność realizacji powierzonych nam dzieł, ale także o otwartość na nowe wyzwania w Ojczyźnie i poza jej granicami, tam gdzie jesteśmy posłani.
Szczególnym i dogodnym momentem poczynienia głębszej refleksji na ten temat (a może także poczynienia rachunku sumienia!) będzie zbliżające się XXII Zebranie Prowincjalne. Tegoroczna uroczystość Chrystusa Króla sytuuje nas niejako pośrodku tego procesu przygotowania do zaplanowanego na luty 2013 r. spotkania Współbraci z różnych stron Polski i świata; przedstawicieli odmiennych kulturowo środowisk i wrażliwości duszpasterskich, a także różnorako rozłożonych akcentów postrzegania tego, co istotne i ważne lub za takie winno zostać uznane.
Pragnę więc życzyć, by z tej różnorodności wyłoniły się wspólne projekty, których realizacja będzie umocnieniem w wierze i nową inspiracją do czynienia dzieł miłości i miłosierdzia, do dawania świadectwa przynależności do Chrystusa „jedynego Zbawiciela świata”, do poszerzania horyzontów i metod nowej ewangelizacji. Owoc zaś tych wszystkich działań realizowanych w służbie Kościołowi stanie się bogactwem całego Zjednoczenia, które przecież istnieje w Kościele i dla Kościoła.
Wszystkim, którzy z racji przynależności do Prowincji lub życzliwości i sympatii włączają się w tegoroczną uroczystość Chrystusa Króla i wspólne świętowanie, dziękuję za modlitwę i pamięć!
Warszawa, 23 listopada 2012 r.
Ks. Józef Lasak SAC
Przełożony Prowincjalny