W czwartek oktawy Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego, w Domu Pielgrzyma w Górze św. Anny rozpoczęła się Prowincjalna Kapituła Namiotów. Jest to nadzwyczajne spotkanie braci mniejszych, które nawiązuje do wydarzenia z czasów św. Franciszka, kiedy to nasz Seraficki Ojciec zwołał braci do Porcjunkuli pod Asyżem, aby w trakcie tego spotkania pogłębili oni braterską więź między sobą i z Bogiem. Jak podają źródła franciszkańskie na pierwszą Kapitułę Namiotów przybyło około 5 tysięcy braci, którzy nie mogąc się pomieścić spali w namiotach. Stąd przyjęła się nazwa na nadzwyczajną kapitułę, która ma za zadanie umocnić więzi braterskie, być czasem wspólnej modlitwy oraz okazją do refleksji nad swoim powołaniem franciszkańskim i realizacją misji ewangelizacji we współczesnym świecie. Obecna Kapituła Namiotów Prowincji św. Jadwigi jest wypełnieniem postulatu ostatniej Kapituły Prowincjalnej z roku 2012.
Po rozpoczynającej kapitułę namiotów koronce do Bożego miłosierdzia i słowie wprowadzającym Ministra Prowincjalnego, o. Alana Brzyskiego wystąpił ok. godz. 16.00 pierwszy konferencjonista, o. Kazimierz Lubowicki OMI. W wygłoszonej konferencji zatytułowanej Tożsamość zakonnika w świetle nauczania bł. Jana Pawła podkreślił, że pierwszym krokiem każdej osoby konsekrowanej powinno być osobiste spotkanie z Jezusem Chrystusem. Znajomość ta jest nie tyle poznaniem intelektualnym, co rozmiłowaniem i gotowością do bycia przemienionym przez Jezusa.
Kiedy osobie konsekrowanej przychodzi wybierać między modlitwą a pracą duszpasterską – referował dalej nauczanie papieża Ojciec Lubowicki – należy wybrać modlitwę, pozostanie w łączności z Chrystusem, integrację działalności apostolskiej z życiem wewnętrznym. Eucharystia, jako uprzywilejowany środek kontemplacji, jest czasem szczególnej odpowiedzialności za Chrystusa. Postać Katarzyny ze Sieny stawiał Jan Paweł II jako wzór postawy odpowiedzialności za Kościół, rolą zakonników jest wydobyć ze świata zapomniane przezeń wartości duchowe, także promieniować miłością, pogodą ducha, prawdziwą, płynącą z krzyża radością. Innymi wartościami ważnymi dla tożsamości zakonnika są praca, ojcostwo duchowe i ewangeliczna wolność.
Po konferencji nastąpiła praca w grupach według zaproponowanych przez konferencjonistę punktów do dyskusji:
1. Przełożeni i struktury zakonne wobec troski o pogłębienie zażyłości z Jezusem Chrystusem.
2. Wezwanie do czystości – wezwaniem do miłości.
3. Troska o celebrację i aktywne uczestnictwo w Eucharystii.
4. Radość i prostota, jako narzędzia ewangelizacji świata.
O godzinie 19.30 w Bazylice św. Anny Samotrzeciej została odprawiona uroczysta Eucharystia pod przewodnictwem ks. bp. Pawła Stobrawy w intencji braci obchodzących jubileusze życia kapłańskiego i zakonnego. W homilii Ksiądz Biskup powiedział, że życie Jezusa Chrystusa rozegrało się między dwoma zwiastowaniami: zwiastowaniem o narodzinach i o zmartwychwstaniu Jezusa. Atmosferą życia chrześcijańskiego powinny więc być nadzieja, pokój i radość. Wszystko, co z Bogiem przeżyte nie kończy się krzyżem, lecz kończy się zmartwychwstaniem. W blasku zmartwychwstania możemy przeżywać inaczej nasze życiowe doświadczenia, śmierć. Kończąc homilię, bp Paweł podziękował braciom naszej Prowincji za pasterską gorliwość i zachęcał do modlitwy o nowe powołania do życia zakonnego. Pod koniec Mszy św. Odśpiewano dziękczynne Te Deum.
O godzinie 20.00 bracia zebrani na kapitule namiotów wzięli udział w wspólnej rekreacji.
Drugi dzień naszej Kapituły Namiotów rozpoczął się Jutrznią w kaplicy Domu Pielgrzyma, której przewodniczył o. Wit Bołd, moderator formacji ciągłej. W krótkiej homilii przypomniał, że franciszkańskim ideałem jest duch służby i umniejszenia. Inspirujące są w tym miejscu słowa Chrystusa z Ewangelii według św. Łukasza (Łk 12,35-40): Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał.
O godz. 9.00 miała miejsce konferencja o. Witosława Sztyka OFM zatytułowana: „O, Panie, uczyń z nas narzędzia Twojego pokoju…” – pokój w sercu warunkiem pokoju we wspólnocie. Prelegent podzielił wykład na następujące części: 1) Koncepcja biblijna pokoju; 2) Pokój w pismach św. Franciszka; 3) Podsumowanie, a tu m.in. rady „O naśladowaniu Chrystusa”, jak zachować pokój w sercu, oraz kilka myśli Jana XXIII, Jana Bosco, Josepha Ratzingera.
Po konferencji o. Witosława bracia udali się do pracy w grupach. Zadaniem uczestników tych mniejszych spotkań było przedyskutowanie kilku zagadnień zaproponowanych przez konferencjonistę. Przyczyną jakich konfliktów w naszych wspólnotach jest brak pokoju? Nikt nie powinien się gorszyć grzechem bliźniego – dzielenie się osobistymi przeżyciami w oparciu o Napomnienie 11 św. Franciszka. Wszyscy uczestnicy byli proszeni o dokończenie następującego zdania: W mojej wspólnocie będę wprowadzał pokój przez…
Po skończonej pracy w grupach wybrani sekretarze przedstawili owoce wspólnej pracy. W relacji podkreślano, że oprócz zaangażowania w tworzenie relacji braterskich opartych na przebaczeniu i miłości, które pomagają we wprowadzaniu pokoju do wspólnoty, potrzebna jest także wspólna modlitwa, rachunek sumienia nad własną postawą oraz próba spojrzenia na siebie oczami wspólnoty. Spotkanie zostało zakończone modlitwą brewiarzową w ciągu dnia. Następnie wszyscy udali się na obiad, po którym była wspólna modlitwa za zmarłych na cmentarzu klasztornym.
Blok popołudniowy drugiego dnia kapituły namiotów rozpoczęła wspólna kawa oraz modlitwa Koronką do Bożego Miłosierdzia. Po nich zebrani bracia wysłuchali konferencji o. Chryzostoma Fryc, który w naszej prowincji spełniał zadanie wizytatora generalnego przed kapitułą w roku 2012. Tematem konferencji było „Vita minorum” doby współczesnej w kontekście nauczania papieża Franciszka. O. Chryzostom, przedstawiając bycie mniejszym jako wybór bycia wobec Boga dzieckiem i sługą dla innych, wskazał na obszary, w których ta minoritas powinna się realizować, i w jaki sposób wzywa do tego papież Franciszek. Bycie mniejszym zobowiązuje do wyboru ubóstwa egzystencjalnego. Skłania do tego, by doświadczany w sobie „pęd dominacji” przemieniać w „wolę służby”. Powinno się to uwidaczniać zarówno w podejmowanej pracy, jak i w apostolacie.
Ciekawe, że prelegent zwrócił uwagę także na sposób życia papieża Franciszka, który na każdym kroku jawi się światu właśnie jako vita minorum. Widać to w prostych gestach Ojca Świętego, ale i w poważnych decyzjach. Papież jezuita, obierający za patrona św. Franciszka z Asyżu, pokłada wielkie nadzieje w Zakonie Braci Mniejszych. Wyrazem tego są liczne nominacje naszych braci do posługi biskupiej. „Jesteście kościołowi potrzebni” – przypomniał słowa papieża o. Chryzostom.
Po konferencji bracia zebrali się w kaplicy Domu Pielgrzyma na wspólnej Eucharystii połączonej z wieczorną modlitwą brewiarzową. W Słowie Bożym wikariusz prowincjalny, o. Albert Krzywański, w nawiązaniu do perykopy ewangelicznej o apostołach zachęconych do rannego połowu ryb przez Zmartwychwstałego, zwrócił uwagę na konieczność odnawiania w sobie gorliwej miłości względem najświętszych tajemnic. Przytoczył przy tym słowa św. Franciszka: „Niech zatrwoży się cały człowiek, niech zadrży cały świat i niech rozraduje się całe Niebo, gdy na ołtarzu w rękach kapłana jest Chrystus, Syn Boga żywego!” (List do całego Zakonu, 26)
Zwieńczeniem tego dnia był spektakl „Jonasz” gliwickiego Teatru A. To bardzo swoista interpretacja biblijnej opowieści, zawierającą równie głęboką, co humorystyczną refleksję nad cnotą prawdziwej pobożności oraz nad nie mającym granic Bożym miłosierdziem. Widzami przedstawienia byli także nasi najbliżsi, którzy już przybyli na jutrzejszą pielgrzymkę rodziców i rodzeństwa współbraci naszej Prowincji.
Ostatni, trzeci dzień kapituły rozpoczął się jutrznią w kaplicy Domu Pielgrzyma. Przewodniczący wspólnej modlitwie o. Ignacy Szczytowski w krótkim Słowie przypomniał słowa papieża Polaka, nie tylko te tak dobrze znane, jak zdanie o tym, że „nie można człowieka zrozumieć bez Chrystusa”, ale i na przykład te, że „Kapłan jest człowiekiem żyjącym samotnie po to, aby inni nie byli samotni.”
Od rana, a właściwie nawet od dnia poprzedniego, na Górę Św. Anny zjeżdżali się Rodzice i Rodzeństwo uczestniczących w kapitule braci, ale również i tych, których z jakichś przyczyn zabrakło. O godzinie 9:30 wszyscy zebrali się na uroczystej mszy św. w bazylice św. Anny, której przewodniczył Minister Prowincjalny, o. Alan T. Brzyski. Zgromadzonych przywitał o. Błażej Kurowski, gwardian i kustosz sanktuarium, mówiąc o tym, że w radość Zmartwychwstania wpisuje się radość dzisiejszego spotkania w gronie braterskim i rodzinnym. Zachęcił też do wzajemnej modlitwy za nasze rodziny, także za tych bliskich, którzy już odeszli.
W homilii o. Alan mówił o powołaniu do bycia świadkiem Zmartwychwstania. Pierwsi to powołanie otrzymali żołnierze, będący bezpośrednimi świadkami tego wydarzenia. Nie stali się oni jednak głosicielami Dobrej Nowiny. Zupełnie inaczej niż kobiety, z pozoru słabe, nie mające wielkich możliwości, a w ówczesnej mentalności – nie całkiem wiarygodne. Jednak to one rozniosły wieść o Zmartwychwstaniu. Przyniosły ją Apostołom, którzy są kolejnymi świadkami o Zmartwychwstaniu Pana Jezusa. My też obecnie stajemy w tym szeregu głosicieli tej radosnej wiadomości, o czym przypomniał Minister Prowincjalny.
Następnie przyszedł czas na mniej oficjalną część spotkania. Zarówno bracia, jak i zaproszeni goście, udali się do Auli Domu Pielgrzyma. Swoim talentem muzycznym i entuzjazmem do wyśpiewywania chwały Bogu podzielili się nasi współbracia: o. Cherubin Żyłka oraz o. Wiesław Dudek. Po wspólnej modlitwie „Regina Coeli” wszyscy udali się na obiad.
I tak właściwie zakończyła się Kapituła Namiotów Prowincji św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych na Górze Św. Anny 2014 roku. Był to niewątpliwie czas braterskiego świętowania i wspólnotowego przeżywania radości z bycia braćmi mniejszymi, ale również refleksji i modlitwy nad tym, by stać się we współczesnym świecie jeszcze pełniej naśladowcą charyzmatu franciszkańskiego.
Więcej (zdjęcia) na: www.franciszkanie.com
