Prezentujemy relacje z obchodów Dnia Życia Konsekrowanego dostępne na stronach poszczególnych polskich diecezji:
Archidiecezja białostocka
„Nie możemy żyć bez Eucharystii bo nie możemy żyć bez Chrystusa. Właśnie dlatego Eucharystia jest centrum naszego życia duchowego i chrześcijańskiego. A jeśli jest centrum życia chrześcijańskiego, to tym bardziej jest centrum życia konsekrowanego” – mówił Abp Tadeusz Wojda do przedstawicieli męskich oraz żeńskich zgromadzeń zakonnych w święto Ofiarowania Pańskiego, obchodzone w Kościele jako Dzień Życia Konsekrowanego. Podczas uroczystej Mszy św. w archikatedrze białostockiej osoby konsekrowane odnowiły swoje śluby i przyrzeczenia.
W homilii Metropolita Białostocki przypomniał, że ze świętem Ofiarowania Pańskiego związany jest Dzień Życia Konsekrowanego, gdyż św. Jan Paweł II, ustanawiając go, pragnął w ten sposób podkreślić, że osoba konsekrowana na wzór Jezusa poświęca się Bogu, aby być w świecie widzialnym znakiem Jego obecności.
Odwołując się do czytań liturgicznych, które mówią o nadejściu Mesjasza-Zbawiciela, na przyjście którego od wieków oczekiwał człowiek, świat i cała historia, wskazywał, że rodząc się w Betlejem, „Jezus, jako Bóg-Człowiek stał się przyjacielem człowieka. Tę przyjaźń ostatecznie przypieczętował swoją męką i śmiercią na krzyżu. Mocą ofiary krzyżowej Jezusa, nasza ludzka natura została przebóstwiona; staliśmy się dziećmi Bożymi” – zaznaczał.
Abp Wojda tłumaczył, że zapowiedziany przez proroków i narodzony w Betlejem Jezus, został objawiony całemu światu – jak opisuje Ewangelia – w Świątyni Jerozolimskiej, w obecności starca Symeona i prorokini Anny oraz że w rycie ofiarowania Jezus podporządkowuje się Prawu Mojżesza, ale jednocześnie wychodzi do ludu, który oczekiwał w wierze Jego przyjścia. Symeon i prorokini Anna są pierwszymi, którzy rozpoznają Mesjasza objawiającego się w świątyni i dają nam przykład, jak Go rozpoznawać – obecnego pośród nas.
Pasterz Kościoła białostockiego podkreślał dalej, że aby rozpoznać Jezusa, trzeba być otwartym na Boga. „To otwarcie człowieka dokonuje się w momencie chrztu św., który jest początkiem nowej drogi człowieka z Bogiem. W nim doświadczamy bliskości Boga, ale za przykładem Symeona i prorokini Anny, uczymy się jak rozpoznawać tę Jego obecność. Jest to możliwe wówczas, kiedy nasze życie jest zwrócone ku Bogu, kiedy nasze serce staje się świątynią gotową, aby przyjąć wnoszonego do niej Jezusa. Z Jezusem nasze życie staje się żywą świątynią” – mówił.
Stwierdził, że życie konsekrowane jest szczególnym wyrazem jedności z Jezusem Chrystusem, opartej na Eucharystii. „Czymże by ono było, gdyby się nie karmiło tym Bożym Chlebem?” – pytał.
Metropolita białostocki zwracając się do osób konsekrowanych prosił, by byli dla innych nieustannie budującym przykładem ofiarowania się Bogu: „Bądźcie zawsze ludźmi Eucharystii! Bądźcie zawsze, jak Symeon i prorokini Anna, wzorem radosnej i pełnej entuzjazmu gotowości do rozpoznania Jezusa w innych i głoszenia Go innym. W ten sposób wasza nawet zwykła codzienna posługa stanie się znakiem nadziei i Bożej czułości wobec ludzi, a także mocą świętości, której tak bardzo potrzeba wobec wszelkich form laicyzacji, desakralizacji i pogardy dla życia, jakie szerzą się w dzisiejszym świecie”.
„W Eucharystii nadto Chrystus dotyka nas ogniem swojej miłości, tej miłości, którą w sposób jedyny i niepowtarzalny okazał podczas męki i śmierci na krzyżu. Taką miłością Jezus Chrystus pragnie rozpalić nasze serca. Jest to miłość, która szuka Boga i drugiego człowieka, która jednoczy wszystkich w jedną wspólnotę ludzi wierzących, która ich uświęca i prowadzi ku zbawieniu” – wskazywał.
Abp Wojda zaznaczał, że „Eucharystia jest niepowtarzalnym spotkaniem z Chrystusem, który pragnie żyć w nas, w naszych sercach, i przekształcać nas w świątynię, w żywe tabernakulum swojej obecności. Tu też rozumiemy, dlaczego już pierwsi chrześcijanie mówili: nie możemy żyć bez Eucharystii!”.
Na zakończenie Eucharystii przedstawicielka zgromadzeń zakonnych skierowała słowa podziękowania i wdzięczności wobec Abp. Tadeusza Wojdy oraz ks. kan. Dariusza Sokołowskiego – wikariusza biskupiego ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego w Archidiecezji Białostockiej oraz wszystkich obecnych kapłanów za dar wspólnej modlitwy.
„Gdy byłam na drodze poszukiwanie mojego życiowego powołania, w serce zapadła mi opisana niegdyś scena, gdy Matka Teresa z Kalkuty rozmawiała ze swoimi siostrami – nowicjuszkami posługującymi wśród ubogich.Powiedziała im wtedy: «Waszym powołaniem nie jest praca. Waszym powołaniem jest przynależność do Chrystusa. Ta myśl, tak zdawałoby się paradoksalna, całkowicie mnie zachwyciła, utorowała sobie drogę prosto do mojego serca, a później pociągnęło mnie za sobą» – mówi jedna z sióstr obecnych w katedrze.
„Objawił mi się jako ogromna miłość, mocna jak skała. Doświadczyłam bycia kochaną w sposób, który wypełnił mi serce tak bardzo, że nie mogłam tego ogarnąć. Poczułam potrzebę odpowiedzi na tę Jego miłość, która wypełniła mnie przeogromną radością. Gdy wstąpiłam do klasztoru nie szukałam niczego innego, jak tylko Boga. Zrozumiałem, że wewnątrz mnie jest miłość, którą mogła zaspokoić jedynie relacja z Bogiem”- podkreśla inna siostra.
W Archidiecezji Białostockiej posługuje blisko 180 sióstr z 16 zgromadzeń zakonnych żeńskich. Poza tym są 3 zakony męskie oraz wiele wspólnot i instytutów życia konsekrowanego. Siostry zakonne prowadzą domy pomocy społecznej, domy samotnej matki, domy dziecka, świetlice dla dzieci oraz przedszkola i szkoły.
Siostry pracują w szpitalach, hospicjach, jako katechetki, nauczycielki oraz wychowawczynie trudnej młodzieży. Podejmują różne formy posługi jako zakrystianki, organistki, sekretarki. Obejmują swoją służbą, pracą i modlitwą osoby potrzebujące różnych wyznań i narodowości.
Księża Werbiści prowadzą parafię oraz dom rekolekcyjny w Kleosinie. Księża Salezjanie w Różanymstoku, oprócz parafii-sanktuarium, prowadzą placówkę opiekuńczo-wychowawczą o charakterze resocjalizacyjnym dla młodzieży niedostosowanej społecznie. Księża jezuici od ubiegłego roku prowadzą parafię na peryferiach Białegostoku.
Za: www.archibial.pl
Diecezja bielsko-żywiecka
Bp Roman Pindel przewodniczył 1 lutego 2020 r. w Bielsku-Białej liturgii z okazji Światowego Dnia Życia Konsekrowanego. W kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa wikariusz generalny diecezji bielsko-żywieckiej ks. Marek Studenski, który wygłosił kazanie, wskazał, że tylko żywa więź z Chrystusem jest w stanie podtrzymać autentyczne życie zakonne.
W bielskiej świątyni modliło się około stu sióstr zakonnych ze zgromadzeń działających na terenie diecezji bielsko-żywieckiej. Obecni byli też przełożeni zgromadzeń i instytutów zakonnych oraz stowarzyszeń apostolskich, które funkcjonują na Podbeskidziu. Modliły się konsekrowane dziewice i wdowy.
W kazaniu ks. Marek Studenski podziękował osobom konsekrowanym za ich świadectwo. „Jak wielu księży, korzystam z pomocy i wsparcia zakonników. Mój kierownik duchowy to zakonnik. Mam wielu przyjaciół wśród zakonników, do których mam telefon i, jak w tym teleturnieju, dzwonię do przyjaciela. Jeszcze nigdy się nie zawiodłem” – przyznał wikariusz generalny.
Odwołując się do definicji o. Joachima Badeniego, kaznodzieja powtórzył, że życie zakonne polega na byciu z Jezusem. „Sama obecność zakonników mówi, że na Kogoś się tu czeka, że ten świat to jeszcze nie wszystko, że jest jakaś rzeczywistość wymykająca się poza teraźniejszość i doczesność. Wystarczy być, w stroju zakonnym, jako świadek, a już się wykonuje wolę Pana Boga wobec świata” – wytłumaczył.
Ks. Studenski zauważył, że kasata zakonna, która w XVIII wieku z powodu decyzji cesarza Józefa II, dotknęła 38 tys. zakonnic i zakonników, może być także obrazem kryzysu duchowego w dzisiejszych czasach. „Tak sobie myślę, że taka kasata życia zakonnego może nastąpić w sercu każdego z nas. Wewnętrzna kasata w życiu zakonnika, kapłana, następuje wtedy, gdy przestajemy ufać, że w życiu jest Jezus. Gdy widzimy tylko zewnętrzny sens. Jeżeli nie ma żywej wiary, jeżeli nie będziemy wierzyć, że sensem naszego trwania w kapłaństwie czy zakonie jest Jezus, skasujemy życie zakonne w naszym sercu” – przestrzegł i wskazał na encyklikę Benedykta XVI „Spe salvi”, w której papież dowodził m.in., że nawet najdoskonalsze, najnowocześniejsze struktury nie są w stanie podtrzymać życia w nas, jeśli nie będzie żywej relacji z Chrystusem.
Duchowny zwrócił też uwagę, że zamieranie zewnętrzne zakonów poprzedzone jest śmiercią wewnętrzną. „To się dokonuje gdzieś w sercu” – podkreślił i powtórzył, że to żywa więź z Chrystusem decyduje o życiu wiary.
„Nie da się kochać czystości, cnoty ubóstwa i posłuszeństwa” – zacytował włoskiego kapucyna o. Raniero Cantalamessę. „Ale można kochać Jezusa i dla Niego zachować czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Jeżeli nie będzie w nas żywej więzi z Chrystusem, to to wszystko traci sens. Nie wytrzymamy w takim życiu. Ono jest niemożliwe do przeżycia i zrozumienia bez relacji z Nim. Jesteście światu bardzo potrzebni. Chyba nigdy wcześniej nie byliście, nie byliśmy, tak potrzebni!” – zaapelował, życząc na koniec oddania się Chrystusowi bez reszty.
Bp Pindel przewodniczył Eucharystii w asyście kilkunastu kapłanów. Modliły się konsekrowane dziewice i wdowy. Uczestnicy liturgii odnowili śluby i przyrzeczenia zakonne. Przed Eucharystią odbyła się adoracja Najświętszego Sakramentu.
Pod koniec liturgii biskup wręczył listy gratulacyjne kilkudziesięciu siostrom i księżom zakonnym obchodzącym okrągłe jubileusze – 70-lecia, 60-lecia, 50-lecia, 40-lecia, 25-lecia ślubów zakonnych. Hierarcha udzielił także specjalnego błogosławieństwa apostolskiego.
W imieniu wszystkich zebranych słowa podziękowania wobec ordynariusza wypowiedział m.in. wikariusz biskupi do spraw Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego o. Piotr Cuber.
Świąteczne spotkanie zakończyło wspólne kolędowanie przy stole.
Na terenie diecezji bielsko-żywieckiej istnieje ponad 60 klasztorów, należących do 30 żeńskich zgromadzeń zakonnych. Działa tu też 29 męskich domów zakonnych, należących do kilkunastu zgromadzeń męskich. Kapłani zakonni prowadzą 17 parafii na Podbeskidziu.
Diecezja bydgoska:
Przedstawicielki i przedstawiciele wszystkich zgromadzeń zakonnych posługujących w diecezji spotkali się na wspólnej modlitwie w murach bydgoskiej katedry. Po raz 24 uczczono Światowy Dzień Życia Konsekrowanego.
Zakonnice i zakonnicy, a także wierni, przynieśli z sobą świecie – tradycyjne atrybuty związane ze Świętem Ofiarowania Pańskiego, zwanym również Matki Bożej Gromnicznej. O potrzebie symbolicznego, manifestowania swej wiary, mówił główny celebrans świątecznej Eucharystii – biskup Jan Tyrawa. – Światło symbolizuje uwielbienie i adorację Boga. Jak mało jest podobnych symboli, jak brakuje ich w życiu publicznym! Wiarę powszechnie sprywatyzowano, ukryto. Wybór życia konsekrowanego, obecność osób konsekrowanych, jest przypomnieniem tego, co najważniejsze, fundamentalne. Dzień Życia Konsekrowanego jest więc tym bardziej aktualny – powiedział biskup Jan Tyrawa, odnosząc się do idei podniesionej przed przeszło 20 laty przez papieża Jana Pawła II.
Archidiecezja częstochowska:
– Tylko wiara jako dar od Boga pozwala widzieć dalej, pozwala rozumieć i dotknąć Jego obecności i działania – powiedział 2 lutego w archikatedrze częstochowskiej, w święto Ofiarowania Pańskiego i Dniu Życia Konsekrowanego, metropolita częstochowski abp Wacław Depo.
W homilii zauważył, że „przeżywamy dzisiaj jedno święto, ale dwa ofiarowania”. – Ofiarowanie się Jezusa, Syna Bożego, Ojcu w Duchu Świętym i ofiarowanie się Maryi Bogu Ojcu w kierunku miłości służebnej wobec Syna i Jego dzieła i działaniu Ducha Świętego. Jedno ofiarowanie jest widzialne dla ludzkich oczu, kiedy Maryja z Józefem wnoszą swoje Dziecko do świątyni, a starzec Symeon i prorokini Anna rozpoznają w Nim obietnicę i pociechę Izraela. Drugie zaś, niewidzialne, wskazuje wprost na ofiarę życia tego Dziecka, aby przyjść z pomocą tym, którzy, jak zaznaczył autor Listu do Hebrajczyków, są poddawani próbom i którzy przez ofiarę ciała i krwi Jego zostaną pokonani, a zwłaszcza ten, który dzierży władzę nad śmiercią, tj. diabeł, i aby uwolnić wszystkich, którzy podlegają prawu śmierci – wyjaśnił abp Depo.
Metropolita częstochowski wskazał na potrzebę „wielkiej odwagi umysłu i serca” oraz „daru Ducha Świętego” koniecznych do głębszego zrozumienia Ofiarowania Jezusa w świątyni. – Święty Łukasz Ewangelista wskazuje na Symeona i podkreśla: „Duch Święty spoczywał na nim”. „Duch Święty objawił Symeonowi, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego”. W końcu napisał: „Z natchnienia więc Ducha Świętego przyszedł do świątyni”. To wskazanie dla nas: nie możemy patrzeć tylko ludzkim umysłem, chcąc widzieć dalej niż zwyczajność objawienia się dzisiaj tajemnicy Boga w Kościele i w świecie. Nam również tylko wiara jako dar od Boga pozwala dostrzec i widzieć dalej, pozwala rozumieć i dotknąć Jego obecności i działania – podkreślił abp Depo.
W tym kontekście metropolita przytoczył słowa św. Jana Pawła II z adhortacji „Vita consecrata”: „W naszym świecie, gdzie ślady Boga wydają się być często zatarte, w tym świecie potrzebne jest świadectwo prorockie osób konsekrowanych. Jego przedmiotem powinno być przede wszystkim pierwszeństwo Boga i życia przyszłego, czego przejawem jest naśladowanie Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego, całkowicie oddanego chwale Ojca oraz miłości do braci i sióstr”.
– Niemało jest dzisiaj ludzi, którzy nie tylko prowokacyjnie, według kultury i mody tego świata, ale wprost z arogancją i niewiedzą religijną będą stawiać pytanie: po co istnieje taki rodzaj życia? Komu jest potrzebny w świecie, który zwraca uwagę na tzw. mądrość, poprawność i spryt, które zdają się odbierać Bogu władzę nad życiem, jego początkiem i końcem? Czy nie jest to swoiste marnotrawstwo ludzkich energii, wolności posiadania i używania dóbr tego świata? – kontynuował abp Depo. – Dlatego odpowiedzmy słowami św. Teresy od Jezusa: „Życie konsekrowane, wbrew wszelkim powierzchownym opiniom o jego przydatności czy nieprzydatności, ma wielkie znaczenie właśnie dlatego, że wyraża miłość, nieograniczoną bezinteresowność, co szczególnie doniosłe jest zwłaszcza w świecie zagrożonym przez zalew spraw nieważnych, kłamliwych i przemijających. W życiu Kościoła i świata potrzebny jest ten konkretny znak ludzi oddających siebie Bogu i bliźnim ze względu na Boga”.
Metropolita odniósł się również do 8. rocznicy swojego ingresu do archikatedry częstochowskiej, który miał miejsce 2 lutego 2012 r., i do jego zadań jako pasterza archidiecezji. – Jako piąty biskup częstochowski mam głęboką świadomość, że ojcostwo duchowe jest procesem stałym i nie kończy się nigdy, bo życie Boże w człowieku staje się codziennym sięganiem po nieskończone Boże dary. Dlatego każdy biskup, po największych latach życia, nie skłamie w najmniejszym stopniu, jeśli za św. Pawłem Apostołem powtórzy: „Dzieci moje, oto ponownie was w bólach rodzę, aż Chrystus ukształtuje się w was”. Ojcostwo domaga się dojrzałości w wierze i w obyczajach, wierności łasce, a także czujnej odpowiedzialności za wszystko, co się wśród powierzonej nam Bożej owczarni dzieje. Czuwanie nad depozytem wiary rodzi niekiedy potrzebę odważnego napominania, ale i zachęcania zmęczonych wędrowców do dalszego marszu. Ten trud pozytywnego wyszukiwania możliwości, nowych ról i pól pracy jest zawsze twórczy w mocy i świetle Ducha Świętego – wyjaśnił abp Depo.
– Tak jak przed ośmiu laty w czasie ingresu proszę was o dar modlitwy, by służba biskupia była napełniona odwagą pokory, która nie pyta o to, co mówi o nim dominująca opinia różnych adwersarzy czy medialne sondaże, ale czerpie kryterium z Bożej prawdy i dla niej angażuje się „w porę i nie w porę”, aby wykazać błąd i wzywać do przemiany. Dlatego prosimy dzisiaj Maryję i św. Józefa, współpatronów tej katedry, kroczących z nami drogami wiary w różnych okolicznościach naszego życia społecznego, politycznego i kościelnego, aby nauczyli nas na nowo radości i wdzięczności w Duchu Świętym, abyśmy otrzymali dar naśladowania Chrystusa w codzienności i umieli o Nim świadczyć w zwyczajności życia, że warto całego siebie dać na całe serce. Panie, daj nam miłość na całe życie, na czas i na wieczność – zakończył abp Depo.
Po homilii osoby życia konsekrowanego odnowiły śluby zakonne.
Na zakończenie bp Andrzej Przybylski, biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej, złożył abp. Depo życzenia z okazji 8. rocznicy ingresu do archikatedry częstochowskiej. – Osiem lat temu Bóg dał nam jeszcze trzecie ofiarowanie – dar kolejnego pasterza dla Kościoła częstochowskiego. Chcemy Boga uwielbiać za ten dar, bo każdy biskup dla Kościoła jest darem troski i miłości Boga do Jego Kościoła. Życzę Ci, Ojcze, światła od Ducha Świętego, żebyś zawsze w swoich decyzjach, postanowieniach i inicjatywach miał pewność i jasność, że to jest wola Boża. Życzymy, żeby twoje spalanie się dawało wielkie światło, ogrzewało wielu ludzi i prowadziło do światła wiecznego.
Słowa wdzięczności skierował również do metropolity częstochowskiego o. Kazimierz Maniecki, definitor generalny paulinów. – Cieszymy się, że jesteś naszym pasterzem, za którym chce się iść i którego głos jest nam dobrze znany. Twoje słowo jest dla nas jak wiatr w żagle, kiedy potrzebujemy wypłynąć na głębię naszej wiary. Dziękujemy za odważne głoszenie prawdy i przykład zawierzenia Matce Najświętszej. Wszyscy potrzebujemy twojego błogosławieństwa i umacniania nas w wierze, nadziei i miłości.
Mszę św. koncelebrowali bp Andrzej Przybylski, biskup senior Antoni Długosz, kapłani z kapituły archikatedralnej i archidiecezji częstochowskiej.
Za: www.czestochowa.niedziela.pl
Diecezja drohiczyńska:
W Dniu Życia Konsekrowanego Mszy św. w katedrze przewodniczył ks. bp Piotr Sawczuk, który przypomniał, że Święto Ofiarowania Pańskiego chrześcijanie obchodzili od dawna, w Jerozolimie znane już było od IV wieku, a potem sukcesywnie się rozszerzało. Dodał, że w tym dniu tradycyjnie święci się świece, które są ważnym elementem liturgii. ,,Dzisiejsza uroczystość przypomina, że w Kościele jest Chrystus, Światło na oświecenie pogan. Ekscelencja zwrócił się także do osób życia konsekrowanego, które ,,angażują się do pracy w Winnicy Pańskiej na pełny etat”. – Macie czynić jakby na przekór światu, ale nie po to, rzecz jasna, by go drażnić, ale by w ludziach idących drogami wytyczanymi przez świat zasiać wątpliwość, zmusić do zastanowienia, nakłonić do nawrócenia – wskazał Biskup. Po homilii nastąpił moment odnowienia przyrzeczeń zakonnych.
Druga część obchodów odbyła się na auli Wyższego Seminarium Duchownego w Drohiczynie. Była to okazja do wyrażania wdzięczności wszystkim siostrom, braciom, którzy każdego dnia oddają się w służbie Bogu i bliźniemu. Przedstawiciele parafii katedralnej, państwo Kosińscy i Wojtkowscy złożyli życzenia oraz wręczyli upominki.
Młodzi artyści Zespołu Pieśni i Tańca ,,Sokołowianie’’ w pięknych strojach ze śpiewem na ustach, w rytm ludowej muzyki podbili serca zgromadzonych. Bp Piotr podziękował miłośnikom tańca oraz wskazał na wysoki poziom występu. Zauważył także pewną analogię – siostry i bracia prezentują duchową kulturę Kościoła i Ojczyzny, natomiast młodzi artyści kulturę ludową, które wzajemnie się przenikają i stanowią wielkie bogactwo.
Na uroczystych obchodach Dnia Życia Konsekrowanego zgromadziły się siostry, bracia zakonni posługujący na terenie diecezji drohiczyńskiej. Obecni byli także miejscowi kapłani na czele z proboszczem ks. kan. Wiesławem Niemyjskim oraz o. Szczepan Dzyr OFMCap., przełożony wspólnoty Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Serpelicach, ks. Sławomir Goworek SDB, Delegat Biskupa ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, ks. prał. Tadeusz Syczewski, rektor WSD w Drohiczynie oraz ks. Tomasz Szmurło, sekretarz Biskupa. W imieniu wszystkich, s. Anna Pytka, Referentka Diecezjalna ds. Osób Życia Konsekrowanego podziękowała za spotkanie i modlitwę. Wspólna agapa zakończyła spotkanie.
W diecezji drohiczyńskiej posługuje 13 zgromadzeń żeńskich: albertynki, benedyktynki, dominikanki, felicjanki, karmelitanki, klaryski, loretanki, misjonarki św. Rodziny, siostry Opatrzności Bożej, salezjanki, sercanki, służki, urszulanki oraz 3 zgromadzenia męskie: kapucyni, salezjanie i sercanie. Do grona osób życia konsekrowanego zalicza się także dziewica konsekrowana.
Diecezja ełcka:
W wigilię liturgicznego święta Ofiarowania Pańskiego – Światowego Dnia Życia Konsekrowanego, odbyło się spotkanie osób konsekrowanych z Diecezji Ełckiej. Wzięli w nim udział przedstawiciele Zgromadzeń zakonnych żeńskich i męskich, życia pustelniczego oraz dziewice i wdowy konsekrowane.
Spotkanie rozpoczął delegat Ordynariusza ełckiego ds. Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego w naszej diecezji ks. Dariusz Zalewski, proboszcz parafii pw. bł. Karoliny Kózkówny w Ełku. Podczas konferencji wskazywał na modlitwę oraz żywą relację z Jezusem, jako źródło szczęścia i prawdziwej radości w życiu konsekrowanym. Adoracja Najświętszego Sakramentu poprowadzona przez Siostry, była okazją do głębszego zamyślenia nad tajemnicą daru powołania złożonego w kruchych naczyniach ludzkich serc. Eucharystia, której przewodniczył i homilię wygłosił ksiądz biskup pomocniczy Adrian Galbas SAC, była wspólnym dziękczynieniem za miłość i zaufanie, jakim obdarzył Bóg słabego człowieka. Jego Eminencja zaznaczył, że nie trzeba martwić się małą ilością osób konsekrowanych w katedrze ełckiej lecz zadbać o jakość, gdyż „ani jednej świecy nie zapali się od miliona świec zgaszonych, ale milion od jednej płonącej zapłonie”.
Spotkanie zakończono wspólną Agapą w Wyższym Seminarium Duchownym w Ełku.
Archidiecezja gdańska:
Kilkadziesiąt duchownych reprezentujących zakony działające w archidiecezji modliło się na uroczystej Mszy św. w oliwskim kościele Matki Bożej Królowej Korony Polskiej. W uroczystość Ofiarowania Pańskiego, będącą jednocześnie Światowym Dniem Życia Konsekrowanego, zakonnice i zakonnicy odnowili swoje śluby zakonne.
Eucharystię sprawował abp Sławoj Leszek Głódź, metropolita gdański, bp Wiesław Szlachetka, kapłani zakonni z gospodarzami świątyni o. cystersami, kapłani gdańskiej kurii i Gdańskiego Seminarium Duchownego. – Dziś ewangelista Łukasz ukazuje nam piękne postaci w święto Ofiarowania. W świątyni są Maryja, Józef, starzec Symeon i gdzieś w zakamarkach prorokini Anna. Ona najbardziej uosabia wszystkie siostry zakonne, które posługują w zakamarkach Kościoła świętego – mówił na wstępie metropolita gdański.
Zgromadzone osoby konsekrowane powitał o. Tomasz Jank, OFM Conv., wikariusz biskupi ds. zakonnych, rektor kościoła św. Trójcy w Gdańsku. On też wygłosił Słowo Boże. – Świąteczny dzień ustanowił w 1997 roku święty Jan Paweł II, papież i prorok. Jak głęboka intuicja towarzyszyła świętemu w wyborze tego dnia, gdy osoby konsekrowane mogą się przyjrzeć swemu miejscu w świątyni, w Kościele. W orędziu na pierwszy Dzień Życia Konsekrowanego papież mówił o osobistej potrzebie uroczystego uwielbienia Pana przez nas. To dzień, w którym możemy dziękować Panu za to, że skierował do nas ten subtelny głos, który pociągnął nas do życia w tym stanie. Zadziwia nas ilość charyzmatów, które były, są i rodzą się. Ile powstaje zgromadzeń, w których można wypowiadać miłość do Boga. Dziękujemy Bogu, że nas obdarzył życiem w konkretnym zgromadzeniu, w konkretnym charyzmacie – mówił kaznodzieja.
Mówił też o powołaniu. – Mamy różne habity, a jednocześnie za nimi kryją się różne, osobiste powołania. Cały czas na nowo odkrywamy to co Duch mówi do Kościoła, do ludzi. Pan wyrwał nas z różnych miejsc i przeniósł do konkretnych ludzi, do wspólnot lokalnych. W dzisiejszym świecie nasze świadectwo jest potrzebne Kościołowi. W naszych sercach może rodzić się zwątpienie, ale nasz wzrok musi być utkwiony w Pana. On zawsze oczekuje byśmy do niego wracali, byli blisko niego. Naszym zadaniem jest naśladowanie Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego. Już samo życie braterskie jest czynnym proroctwem w społeczeństwie. Powinniśmy na wzór proroków dawać świadectwo. Gdy trzeba, nawet za cenę własnego życia – mówił o. Tomasz.
Na zakończenie uroczystości abp. Sławoj Leszek Głódź wyraził wdzięczność wszystkim osobom życia konsekrowanego z terenu archidiecezji i życzył im wytrwałości w drodze zakonnej. Za opiekę hierarchów, modlitwę i wsparcie, podziękowała w imieniu osób konsekrowanych s. Pompilia CSS, przełożona domu zakonnego w Domu Samotnej Matki przy sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej w Gdańsku-Matemblewie.
W archidiecezji gdańskiej działa 18 zgromadzeń męskich i 41 zgromadzeń żeńskich, a także instytuty życia konsekrowanego. Są trzy zgromadzenia kontemplacyjne: dwa domy karmelitanek bosych, jeden monastyr betlejemitek i klasztor benedyktynek w Żarnowcu. – To jest wielkie święto dla nas, osób zakonnych, którzy pracujemy z boku, często ukryci jak siostry zakonne w klauzuli. Jesteśmy tam, gdzie nas potrzebuje Kościół i ludzie, przy pracach społecznych, służąc innym ludziom czy tak jak w moim przypadku na misjach. To dzień modlitwy i spotkania, który pozwala nam porozmawiać za sobą i zbierać siły na dalszą pracę – o. Robert Koszewski, OFMConv., misjonarz.
Diecezja gliwicka / opolska (wspólne obchody):
Siostry zakonne, zakonnicy oraz świeckie osoby konsekrowane z diecezji gliwickiej i opolskiej – wszyscy spotkali się na wspólnych obchodach w Gliwicach.
Uroczystą Eucharystię w katedrze Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Gliwicach sprawowali biskupi gliwiccy Jan Kopiec i Andrzej Iwanecki oraz biskup pomocniczy diecezji opolskiej Rudolf Pierskała wraz z dziesiątkami kapłanów z obu diecezji.
Zwracając się do sióstr zakonnych, zakonników, dziewic i wdów konsekrowanych, bp Pierskała podkreślił w homilii, że „nas też powołał Bóg zanim przyszliśmy na świat, wybrał i obdarował swoją wielką miłością, ale także wyznaczył i przewidział konkretne zadanie w odpowiedniej formie życia konsekrowanego”.
– Byliśmy w planach Bożych od dawna i jesteśmy dalej. Bóg nie cofa raz danej łaski, raz danego powołania, wezwania. Ale czy my jesteśmy wdzięczni za to? – pytał.Przed końcem Mszy bp Kopiec zachęcał, by „nie tylko spoglądać w tył, zwłaszcza opłakiwać wszystkie słabości i nieudane inicjatywy, ale spoglądać z radością, że mamy coś do przekazania dzisiejszemu światu”.
Po Mszy Świętej zgromadzeni na uroczystości spotkali się w Centrum Edukacyjnym im. Jana Pawła II przy gliwickiej katedrze na posiłku i koncercie Orkiestry Komendy Wojewódzkiej Policji z Katowic.
W Polsce żyje ok. 32 tys. osób konsekrowanych – wśród nich zakonnicy, siostry zakonne ze zgromadzeń czynnych i kontemplacyjnych, a także osoby skupione w instytutach, stowarzyszeniach i wspólnotach świeckich oraz dziewice i wdowy konsekrowane, a także pustelnicy.
W naszym kraju jest ok. 18 tys. sióstr zakonnych należących do 105 zgromadzeń czynnych. Zakony męskie skupiają 11 942 zakonników, wśród których jest 9302 kapłanów i 1313 braci. Natomiast w zakonach kontemplacyjnych żyje 1281 sióstr. Około 1150 osób należy do instytutów i wspólnot życia konsekrowanego. W Polsce jest też 267 dziewic konsekrowanych, 305 wdów i 2 wdowców oraz 2 pustelnice i 1 pustelnik.
Dzień Życia Konsekrowanego Kościół powszechny obchodzi od 1997 roku. Został on ustanowiony przez św. Jana Pawła II i jest poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu i ludziom.
Archidiecezja gnieźnieńska:
„Musicie dawać świadectwo o miłości, która was pociągnęła” – mówił abp Wojciech Polak do sióstr, księży i braci zakonnych modlących się w przeddzień Dnia Życia Konsekrowanego w katedrze gnieźnieńskiej. Bazylika obchodziła 1 lutego kolejną rocznicę poświęcenia.
Do obu tych okazji, a także przypadającej 2 lutego 71. rocznicy ingresu kard. Stefana Wyszyńskiego do katedry gnieźnieńskiej nawiązał w homilii metropolita gnieźnieński. Jak mówił, rocznica poświęcenia bazyliki pozwala nie tylko wspominać wspaniałą przeszłość tej świątyni, ale powtórzyć za Prymasem Tysiąclecia, że jest to przede wszystkim miejsce „uświęcania ludzi”.
„Tu konsekrujemy biskupów, kapłanów i wasze serca, Dzieci Boże. To jest miejsce naszego uświęcenia. Dlatego tak dbamy o to, aby w zatroskaniu o kamienny wyraz monumentu nie zapomnieć, że jednakże jest on nade wszystko mieszkaniem Boga z ludźmi” – cytował kard. Wyszyńskiego abp Polak.
Zwracając się dalej do osób konsekrowanych Prymas podziękował za ich obecność w życiu całej archidiecezjalnej wspólnoty, której – jak mówił – są nie tylko żywą częścią, ale także nadzieją i szansą, jeśli przez swoją miłość i wierność ukazywać będą, że nikt i nic nie zdoła ich wyrwać z ręki Jezusa.
„Ta ręka trzyma mocno. Ta ręka wskazuje drogę. Ta ręka łagodnie i konkretnie prowadzi do naszych sióstr i braci. Trzeba jej się nam z całych sił uchwycić. Trzeba ją mocno trzymać” – wskazał Prymas powtarzając za papieżem Franciszkiem, że tylko to ocala przed życiem spędzanym w jałowej postawie przetrwania.
„Słuchając Jezusa i idąc za Nim, przywracać będziecie nadzieję tym, którzy są dziś tak często zbłąkani, są dosłownie tak pogubieni, jak owoce nie mające pasterza” – mówił abp Polak.
„Takiego właśnie waszego świadectwa dziś potrzebujemy” – dodał.
Prymas wskazał też na Eucharystię jako centrum życia konsekrowanego – osobistego i wspólnotowego jak uczy Jan Paweł II w Vita consecrata.
„Dlatego nasze chrześcijańskie życie jest niemożliwym bez Eucharystii. I również życie konsekrowane staje się czymś niezrozumiałym i niemożliwym do realizacji bez Eucharystii” – przypomniał abp Polak dopowiadając, że Eucharystia „jednoczy nas z Bogiem i staje się węzłem trwałej jedności z siostrami i braćmi” umacniając życie braterskie we wspólnocie.
Mszę św. wspólnie z Prymasem Polski celebrowali: bp Krzysztof Wętkowski, abp senior Henryk Muszyński, bp senior Bogdan Wojtuś oraz kanonicy Kapituły Prymasowskiej. W bazylice prymasowskiej modliła się także wspólnota gnieźnieńskiego seminarium duchownego z rektorem ks. dr. Przemysławem Kwiatkowskim.
Podczas Eucharystii osoby konsekrowane odnowiły śluby zakonne.
W archidiecezji gnieźnieńskiej funkcjonuje 35 domów zakonnych, w których mieszka łącznie ponad 220 sióstr, księży i braci zakonnych.
1 lutego jest wspomnieniem poświęcenia bazyliki prymasowskiej z woli kard. Stefana Wyszyńskiego, który tego właśnie dnia w 1959 roku konsekrował w niej nieistniejący już neogotycki ołtarz. W katedrze dobiegały wówczas końca prace regotyzacyjne, które przywróciły jej dawny gotycki wygląd. Rozpoczęto je decyzją Prymasa Tysiąclecia w 1945 roku i trwały do 1961 roku.
Za: www.deon.pl
Diecezja kaliska:
Prośmy Matkę Bożą, abyśmy jako osoby konsekrowane umieli dawać świadectwo życia w obecności Bożej – mówił bp Łukasz Buzun do przedstawicieli żeńskich i męskich zakonów. W święto Ofiarowania Pańskiego w katedrze św. Mikołaja w Kaliszu osoby konsekrowane z diecezji kaliskiej zgromadziły się na Eucharystii, której przewodniczył biskup pomocniczy.
W homilii bp Łukasz Buzun nawiązując dzisiejszej Ewangelii wskazywał na Symeona i Annę, którzy odegrali ważną rolę w życiu Jezusa, Maryi i Józefa. – Papież Franciszek dużo mówi o roli osób w podeszłym wieku w życiu społecznym, ponieważ mają doświadczenie i mądrość życia. Bardzo ważne są osoby w podeszłym wieku w życiu wspólnotowym, w życiu konsekrowanym różnych wspólnot – powiedział celebrans.
Kaznodzieja za papieżem Franciszkiem powtórzył, że życie konsekrowane to jest życie spotkania z Chrystusem, które dokonuje się na drodze wypełniania charyzmatu założyciela.
Zaznaczył, że osoby konsekrowane są narażone na działanie ducha tego świata, który skłania do odpuszczania albo skracania czas spotkania z Panem. – Duch tego świata odciąga nas od modlitwy. W ten sposób przejmujemy ducha tego świata i myślimy, że jesteśmy panami czasu, że przez naszą aktywność kontrolujemy rzeczywistość, w której żyjemy, a tak nie jest, bo Jezus jest Panem czasu, sytuacji i zadań, które są nam przeznaczone – stwierdził hierarcha.
Zachęcał osoby konsekrowane do refleksji nad swoim powołaniem. – Jako osoby konsekrowane musimy rozeznawać, żeby nasz wybór był trafny, żeby przynosił nam radość, która płynie z Ducha Świętego, żebyśmy nie doświadczali tego, co płynie z ducha tego świata, czyli nudy, rozproszenia – mówił biskup pomocniczy diecezji kaliskiej.
Akcentował, że bardzo ważna w życiu zakonnym jest dyspozycyjność wobec Boga. – Trzeba znaleźć czas na refleksję nad Słowem Bożym, na spotkanie z Chrystusem na modlitwie, a czasami w zwykłej codzienności na zatrzymanie się przed Najświętszym Sakramentem, bo potrzebujemy ładu wewnętrznego, pokoju, świadomości, że to miejsce, gdzie jestem jest dla mnie miejscem zadanym przez Boga. To dzisiejsze spotkanie jest momentem refleksji nad naszym powołaniem, nad poszerzaniem i pogłębianiem tych spotkań z Panem, nad otwartością na inspirację Ducha Świętego w naszym życiu – podkreślał duchowny.
Prosił osoby konsekrowane, aby dawały świadectwo życia. – Prośmy Matkę Bożą, która jest przewodniczką na drodze wiary, aby wypraszała nam u swojego Syna, abyśmy jako osoby konsekrowane umieli dawać świadectwo życia w obecności Bożej na drodze naszego życia wspólnotowego i osobistego, w naszej pracy i odpoczynku, w naszej codzienności – powiedział bp Buzun.
Po kazaniu osoby konsekrowane odnowiły śluby.
Przed Mszą św. konferencję dla osób konsekrowanych wygłosił ks. dr Marcin Wiśniewski.
Z biskupem pomocniczym Łukaszem Buzunem, licznie zgromadzonymi kapłanami i siostrami zakonnymi modlili się: ks. kan. Michał Kieling, delegat biskupa kaliskiego ds. życia konsekrowanego, ks. prał. Adam Modliński, proboszcz parafii katedralnej, ks. prał. Andrzej Gaweł, wieloletni proboszcz katedry, alumni kaliskiego seminarium, a także wierni diecezji kaliskiej.
W diecezji kaliskiej posługują 404 siostry w 22 zgromadzeniach żeńskich mieszkających w 36 domach. Wśród nich są 4 klasztory kontemplacyjne: Siostry Karmelitanki Bose na Niedźwiadach w Kaliszu (18 sióstr), Ubogie Siostry św. Klary w Kaliszu (7 sióstr), Siostry Klaryski Kapucynki w Ostrowie Wielkopolskim (13 sióstr) i Mniszki Kamedułki w Złoczewie (19 sióstr).
W 11 zgromadzeniach męskich pracuje 80 kapłanów zakonnych i 6 braci. Zakony zajmują się głównie pracą duszpasterską. Niektóre zgromadzenia prowadzą szkoły, przedszkola, zakłady opiekuńczo-wychowawcze lub domy rekolekcyjne.
W diecezji są 4 dziewice konsekrowane i 2 wdowy konsekrowane.
Referentką zakonów żeńskich w diecezji kaliskiej jest s. Anna Balcerzak, a wspólnotami męskimi zajmuje się orionista o. Sylwester Sowizdrzał.
Krótko po objęciu diecezji biskup kaliski Edward Janiak powołał urząd delegata ds. życia konsekrowanego. To zadanie zlecił ks. kan. Michałowi Kielingowi. Jednym z zadań duchownego jest organizacja comiesięcznych Dni Skupienia dla osób konsekrowanych. – Wcześniej takie spotkania miały miejsce, ale raczej dotyczyły przełożonych poszczególnych domów. Pojawiła się bardzo trafna myśl, aby wszystkie siostry z diecezji zapraszać co miesiąc na Dzień Skupienia do różnych domów zakonnych zlokalizowanych na terenie naszej diecezji – mówi ks. Kieling.
W każdym spotkaniu uczestniczy o. biskup Łukasz Buzun, który sam jest zakonnikiem – paulinem. Ks. Michał Kieling wyjawia, że w marcu zaplanowano spotkanie u ojców jezuitów w Sanktuarium Serca Jezusa Miłosiernego w Kaliszu, a w kwietniu zorganizowana zostanie pielgrzymka do Świnic Warckich, gdzie znajduje się Sanktuarium Urodzin i Chrztu św. Faustyny Kowalskiej. Warto wspomnieć, że każdego roku we wrześniu w Gostyniu odbywa się Międzydiecezjalny Dzień Życia Konsekrowanego, gdzie mają okazję spotkać się osoby konsekrowane z różnych regionów Polski.
Archidiecezja katowicka:
Przedstawiciele zgromadzeń i instytutów funkcjonujących na terenie archidiecezji katowickiej spotkali się na wspólnej Eucharystii w Święto Ofiarowania Pańskiego, tradycyjnie obchodzone jako Dzień Życia Konsekrowanego. Modlitwie przewodniczył abp Wiktor Skworc, metropolita katowicki. Koncelebrował m.in. bp Adam Wodarczyk, wikariusz generalny archidiecezji. W swoim słowie skierowanym do zebranych abp Skworc przypomniał wymowę przywoływanej w Ewangelii sceny ofiarowania Jezusa. Zwrócił uwagę, że Maryja nie potrzebowała oczyszczenia – była Matką Syna Bożego. Jednocześnie ten fakt nie sprawił, żeby myślała o odrzuceniu tradycji żydowskiej. – Swoją postawą Maryja uczy nas, że wierność Bogu oznacza wypełnianie Prawa Bożego. Ona pozostała posłuszna Prawu. Skromna, prosta, uboga kobieta, poddana we wszystkim Bogu i jego Prawu – zauważył metropolita. – Nie sposób nie pomyśleć w podobnych kategoriach o życiu konsekrowanym. O waszym życiu. Ideał, do którego zmierzacie to życie skromne, proste, ubogie i poddane Bogu. Wierność waszemu powołaniu w waszym wypadku to wypełnianie w codzienności zobowiązań zawartych w ewangelicznych radach czystości, ubóstwa i posłuszeństwa – mówił.
Abp Wiktor Skworc przypominał również o konsekwencjach, jakie dla wszystkich wybierających życie konsekrowane wiążą się z tą decyzją. – Zakonnymi ślubami weszliście w niełatwą mistykę codzienności, co oznacza wejście na drogę codziennej wierności w podejmowaniu obowiązków. Wierności wyrażanej szacunkiem dla prawa i tradycji w realizowaniu charyzmatu zgromadzenia. Wyrażanej w dążeniu do ideału, by „wypełnić wszystko” na większą chwałę Boga. Jako wspólnota Kościoła katowickiego dziękujemy za waszą wytrwałość okupioną nierzadko walką a nawet duchowym cierpieniem – podkreślił metropolita. Nawiązał również do słów Ojca Świętego. – Papież Franciszek zwraca uwagę, że kiedy chcemy naśladować Jezusa ubogiego, czystego i posłusznego, musimy poniekąd zapomnieć o własnym „ja” i wykreślić wszystkie „ale” i te ograniczenia, które nie pozwalają nam całkowicie otworzyć się na Boga. Szkołą całkowitego otwarcia się na Boga jest Eucharystia, w której codziennie uczestniczycie, aby przyjąć za swoje postawę Tego, który życie dał – mówił.
Życie konsekrowane od zawsze stoi w opozycji do tego, co proponuje świat. Jednak w obecnych czasach przeciwstawność tych dróg jest szczególnie mocno widoczna, zauważył abp Skworc. – I tak, gdy życie świata stara się gromadzić, życie konsekrowane porzuca przemijające bogactwa, aby objąć Tego, który stale trwa. Gdy życie świata dąży do przyjemności i zachcianek swego „ja”, to życie konsekrowane uwalnia uczucia od wszelkiego posiadania, aby w pełni kochać Boga i innych. Gdy życie świata upiera się, by czynić to, co się chce, to życie konsekrowane, czyli ofiarowane, wybiera pokorne posłuszeństwo jako manifestację największą wolność – wymieniał metropolita. I dodał, że „prawdziwe spotkanie z Jezusem koryguje zarówno «pobożnych sentymentalistów, jak i szalonych działaczy»”.
Abp Wiktor Skworc, dziękując osobom konsekrowanym za ich obecność, przypomniał, że współcześnie właśnie dzięki nim „słowo Boże również w XXI wieku staje się faktem, realną rzeczywistością”. Nawiązał także do gestu odnowienia ślubów zakonnych, tradycyjnego elementu Eucharystii w Dzień Życia Konsekrowanego, i symbolu trzymanej w tym momencie świecy. – Świeca nie płonie dla samej siebie. Świeca, spalając się, daje światło i ciepło tym, którzy się obok niej znajdują – mówił metropolita.
Obecnym na Mszy św. podziękował również o. Syrach Janicki OFM, referent ds. życia zakonnego męskiego w archidiecezji katowickiej. – Życie konsekrowane wymaga pasterskiej troski i prowadzenia, dziękujemy drodzy ojcowie za to wszystko, co do tej pory zrobiliście dla nas – zwrócił się do abp Wiktora i bp Adama.
Za: www.archidiecezjakatowicka.pl
Diecezja kielecka:
Dziś obchodzimy Święto Ofiarowania Pańskiego, zwane popularnie Świętem Matki Boskiej Gromnicznej. Dzień ten jest również Dniem Życia Konsekrowanego. Z tej okazji w Bazylice Katedralnej odprawiona została Msza św. pod przewodnictwem Biskupa Kieleckiego Jana Piotrowskiego.
– Życie wiary jakim Bóg nas obdarzył na Chrzcie Świętym to droga do przyjaźni z naszym Panem i Stwórcą, który kocha człowieka konkretną, odkupieńczą miłością swojego syna Jezusa Chrystusa. Z obszaru tej miłości nikt nie jest wyłączony, ale każdy powołany jest do świętości. Ta zaś w znaczeniu biblijnym przypomina, że świętość to nade wszystko postawa wierności człowieka wobec Boga i harmonia jaka istnieje pomiędzy stworzeniami, a prawem Bożym – mówił do zgromadzonych wiernych biskup Jan Piotrowski.
Na początku dzisiejszej Eucharystii dokonano poświęcenia świec gromnicznych. Po homilii biskupa Jana Piotrowskiego zgromadzone siostry zakonne, zakonnicy, konsekrowane dziewice, wdowy i wdowiec odnowiły przyrzeczenia i śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. W ten sposób potwierdziły one na nowo wolę życia radykalizmem Ewangelii.
– Wśród ochrzczonych są kobiety i mężczyźni, którzy przyjmują radykalny styl życia. Wyraża się on w naśladownictwie rad ewangelicznych: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. Jest to poniekąd powołanie w powołaniu, aby wiernie trwać przed Panem i w Panu. Śluby zakonne i błogosławieństwo kościoła, są niejako pieczęcią na tej drodze życia. Jeśli jednak ma być ono owocne, musi być świadomym dojrzewaniem wiary ze strony człowieka, aby Bóg co raz bardziej był w nim obecny i pomagał mu dojrzewać w każdym aspekcie i przejawie jego życia – mówił w swojej homilii biskup Jan Piotrowski.
Przypomnijmy, że Dzień Życia Konsekrowanego, ustanowiony został w 1997 roku przez papieża Jana Pawła II i przypada on corocznie w święto Ofiarowania Pańskiego. Wydarzenie to jest okazją do głębszej refleksji Kościoła nad darem życia poświęconego Bogu.
Diecezja koszalińsko-kołobrzeska:
Mszy św. w koszalińskiej katedrze przewodniczył bp Edward Dajczak. Obecnych było ok. 80 przedstawicieli zgromadzeń żeńskich i męskich działających w diecezji.
W diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej funkcjonuje 28 zgromadzeń zakonnych żeńskich i 12 męskich. Posługuje w nich ponad 230 sióstr zakonnych, 130 księży zakonnych i kilku braci. Ponadto, są też przedstawicielki tzw. indywidualnych form życia konsekrowanego, czyli dziewice konsekrowane (8) i wdowy konsekrowane (6).
Siostry, bracia i kapłani zakonni (zwani najczęściej ojcami) pełnią różne funkcje w Kościele, także w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Bracia i ojcowie pracują głównie w parafiach, prowadząc tam różne dzieła. Jedno ze zgromadzeń – bracia szkolni – prowadzi DPS dla upośledzonych intelektualnie mężczyzn w Przytocku niedaleko Miastka. Mamy też zgromadzenie typowo monastyczne, takie jak: – benedyktyni – w Starym Krakowie k. Darłowa. Salezjanie w Pile prowadzą szkoły katolickie. Marianie w Grzybowie – dom rekolekcyjny. Franciszkanie konwentualni – oprócz kilku parafii prowadzą także pustelnię na Świętej Górze Polanowskiej.
Siostry zakonne również wykonują różne zadania przy parafiach. Pracują także w instytucjach diecezjalnych, takich jak: kuria biskupia (pallotynki), Wyższe Seminarium Duchowne (Wspólnota Dzieci Łaski Bożej), Dom Księży Emerytów w Kołobrzegu (felicjanki). Wiele sióstr uczy w szkołach – przeważnie katechezy, ale nie tylko. Pracują w sanktuariach: w Skrzatuszu (uczennice Krzyża) na Górze Chełmskiej (siostry szensztackie, które to sanktuarium prowadzą). Pracują w hospicjum Caritas w Darłowie (Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego). Prowadzą Dom Samotnej Matki w Koszalinie (Wspólnota Dzieci Łaski Bożej), DPS dla upośledzonych kobiet w Bobolicach (pallotynki). Zajmują się dziećmi, młodzieżą, osobami bezdomnymi, uzależnionymi. Prowadzą przedszkola (salezjanki w Połczynie-Zdroju) i wiele innych dzieł. Są też siostry klauzurowe (karmelitanki bose w Bornem Sulinowie, klaryski w Słupsku) oraz Wspólnota Sióstr Maryi Gwiazdy Porannej w Koszalinie – jest to zgromadzenie kontemplacyjne, ale nie klauzurowe. To tylko niektóre z przykładów.
Dwa zgromadzenia powstały w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej: siostry – Wspólnota Dzieci Łaski Bożej (formalnie erygowana w 1986 roku) i bracia – Bracia Jezusa Miłosiernego, działający przy Domu Miłosierdzia Bożego w Koszalinie (2018).
Archidiecezja krakowska:
– W duchu pragniemy dzisiaj przyłączyć się do tego niezwykłego orszaku w świątyni jerozolimskiej. Wraz z Symeonem i Anną witamy z radością naszego Zbawiciela – mówił kard. Stanisław Dziwisz. W przeddzień Święta Ofiarowania Pańskiego w Kalwarii Zebrzydowskiej odbyły się obchody Dnia Życia Konsekrowanego. Modlitwie sióstr zakonnych i zakonników oraz zgromadzonych wiernych przewodniczył ks. kard. Stanisław Dziwisz oraz ks. kard. Marian Jaworski.
W wigilię Ofiarowania Pańskiego kard. Stanisław Dziwisz sprawował Eucharystię w Sanktuarium Pasyjno-Maryjnym, w Kalwarii Zebrzydowskiej. W homilii podkreślił, że ofiarowanie Jezusa w jerozolimskiej świątyni stanowiło zapowiedź krzyża i działa okupienia człowieka – W duchu pragniemy dzisiaj przyłączyć się do tego niezwykłego orszaku w świątyni jerozolimskiej. Wraz z Symeonem i Anną witamy z radością naszego Zbawiciela. Adorujemy Go, wyrażamy Mu wdzięczność za to, że zstąpił z nieba i zechciał podzielić nasz los, by go radykalnie odmienić i otworzyć nam bramy życia wiecznego – zaznaczył i dodał, że charakterystycznym elementem, towarzyszącym liturgii Ofiarowania Pańskiego, są trzymane przez wiernych płonące świece. – Światło wkraczające w mroki, w jakich pogrążony był świat, stanowi sugestywny symbol całego zbawczego wydarzenia, związanego z przyjściem na ziemię, z misją, z krzyżową Ofiarą i zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa.
Kardynał przypomniał, że dwadzieścia trzy lata temu, 6 stycznia 1997 roku, św. Jan Paweł II ustanowił Dzień Życia Konsekrowanego. W napisanym na ten dzień orędziu papież zwrócił uwagę, że „życie konsekrowane znajduje się w sercu Kościoła jako element o decydującym znaczeniu dla jego misji, ponieważ wyraża najgłębszą istotę powołania chrześcijańskiego”. – W zamyśle świętego Papieża, celem Dnia Życia Konsekrowanego jest uwielbienie Boga i wyrażenia Mu wdzięczności za wielki i pochodzący z Wysoka dar życia konsekrowanego – skomentował hierarcha i zauważył, że współczesny świat potrzebuje czytelnego świadectwa osób konsekrowanych. – Osoby konsekrowane, żyjąc według rad ewangelicznych, ślubując ubóstwo, czystość i posłuszeństwo, ukazują i podkreślają w sposób radykalny prymat Boga w życiu człowieka. To jest filar, na którym wszystko się wspiera – mówił.
Kończąc homilię, metropolita krakowski senior zaznaczył, trudno wyobrazić sobie życie Kościoła bez osób konsekrowanych. – Nieśmy światło Chrystusa naszym braciom i siostrom, czekającym na świadectwo, na dobry przykład, na życzliwe słowo, na każdy gest solidarności. Sami otwierajmy i pomagajmy innym otwierać Chrystusowi drzwi ludzkich serc, bo tylko On ma słowa życia wiecznego – powiedział.
Po Mszy świętej ks. prałat Michał Boguta, były proboszcz z Wilamowic przekazał wota dla Matki Bożej Kalwaryjskiej, jako dowód wdzięczności za doznane łaski w pewnej rodzinie.
Słowa podziękowania w stronę kard. Stanisława Dziwisza, kard. Mariana Jaworskiego, sióstr, braci, ojców skierował o. Konrad Cholewa. Podziękował także wiernym świeckim:
– Wam wszystkim, Siostry i Bracia, Bóg zapłać za modlitwę. Módlcie się za nas, módlcie się o nowe powołania kapłańskie, zakonne i misyjne, aby młodzi ludzie mieli odwagę odpowiadać na głos Boży – zakończył ojciec Kustosz.
Po Mszy świętej Księża Kardynałowie i koncelebransi udali się na modlitwę przed cudowny obraz Matki Bożej Kalwaryjskiej.
*
Metropolita krakowski w niedzielę złożył wizytę w domu generalnym Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana na Prądniku Białym w Krakowie. Spotkał się m.in. z 103-letnią s. Laurencją Kaczor.
W Dniu Życia Konsekrowanego abp Marek Jędraszewski odwiedził Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana. Na Prądniku Białym w Krakowie mieści się dom generalny zgromadzenia. Od 1980 r. mieszka w nim s. Laurencja Kaczor, która 18 stycznia skończyła 103 lata.
S. Laurencja urodziła się 18 stycznia 1917 r. w Janowicach k Wieliczki. Wstąpiła do Stowarzyszenia ku czci Najświętszej Duszy Chrystusa Pana w czerwcu 1937 r. Zgromadzenie zakonne zostało zatwierdzone w 1949 r. Siostry ze Stowarzyszenia stopniowo odbywały roczny nowicjat i składały śluby zakonne. S. Laurencja rozpoczęła swój nowicjat w 1953 r. a w 1954 r. złożyła I profesję na ręce Założycielki Sł. B. M. Pauli Zofii Tajber. 2 sierpnia 1958 r. złożyła profesję wieczystą także na ręce Założycielki. M. Paula Tajber zmarła w 1963 r. Obecnie trwa jej proces beatyfikacyjny. S. Laurencja jest najdłużej żyjącym świadkiem jej życia. Każdego dnia modli się o beatyfikację Założycielki.
S. Laurencja od roku 1940 do 1961 z roczną przerwą na nowicjat pracowała w ochronkach i przedszkolach Stowarzyszenia a potem Zgromadzenia. Było to jej powołaniem w powołaniu zakonnym. Także w późniejszych latach pomagała w zakonnym przedszkolu i zajmowała się opieką nad dziećmi w rodzinach. Oprócz tego katechizowała, pracowała jako krawcowa i parafialna opiekunka chorych. Kilkakrotnie pełniła posługę przełożonej lokalnej. Od 1980 roku przebywa w domu generalnym w Krakowie.
Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Duszy Chrystusa Pana jest wspólnotą zakonną działającą apostolsko w Polsce, w Afryce i w Ameryce Północnej, założoną w 1923 r. przez Sługę Bożą Matkę Paulę Zofię Tajber. Celem Zgromadzenia jest szerzenie kultu Najświętszej Duszy Jezusa oraz troska o ludzkie dusze.
*
– Posługa osób konsekrowanych nie okupuje pierwszych stron gazet, nie epatuje nachalną autopromocją w mediach społecznościowych. Świat nie widzi jak ratuje go nieustannie modlitwa i poświęcenie sióstr klauzurowych, cicha służba sióstr i braci w szpitalach, szkołach, hospicjach, domach samotnych matek, kuchniach dla ubogich, domach pomocy społecznej. Jednak to właśnie wy, obecni tam, gdzie jest po ludzku najtrudniej, świadczycie swoim życiem o pięknie Ewangelii – mówił o. bp Damian Muskus OFM podczas Mszy św. odprawionej w bazylice Mariackiej w Dniu Życia Konsekrowanego.
Na początku homilii biskup przypomniał, że czterdzieści dni po narodzeniu Jezusa Maryja i Józef przynieśli Go do świątyni, by okazać szacunek dla Prawa Starego Przymierza. Ofiarowanie Chrystusa ze względu na Jego pochodzenie miało inny charakter: Jezus oddał się Bogu jako Swemu Ojcu. Symeon i Anna reprezentują całą ludzkość, której objawia się Mesjasz. – Jak Symeon i Anna również i my zapragnęliśmy spojrzeć w oczy Jezusowi i Jemu oddać swoje dni. Zakochaliśmy się w Jego oczach, z których oprócz miłości nic więcej wyczytać nie można. Dobre oczy Mistrza rozkochały nas do szaleństwa. Dlatego wybraliśmy taką formę życia, której świat nijak pojąć nie może. Naszym drogowskazem stały się rady ewangeliczne: czystość, ubóstwo i posłuszeństwo – powiedział biskup. Stwierdził, że te cnoty dają wolność i otwierają na nieskończoną miłość.
Zauważył, że osoby konsekrowane nie żyją dla siebie, a wierność ślubom nie jest ich osobistą sprawą: mają żyć dla Boga, wskazując światu perspektywę wieczności, być znakami nadziei dla świata. – Posługa osób konsekrowanych nie okupuje pierwszych stron gazet, nie epatuje nachalną autopromocją w mediach społecznościowych. Świat nie widzi jak ratuje go nieustannie modlitwa i poświęcenie sióstr klauzurowych, cicha służba sióstr i braci w szpitalach, szkołach, hospicjach, domach samotnych matek, kuchniach dla ubogich, domach pomocy społecznej. Ta posługa nie jest specjalnie nagłaśniania, czy szczególnie doceniana. Jednak to właśnie wy, obecni tam, gdzie jest po ludzku najtrudniej, świadczycie swoim życiem o pięknie Ewangelii – podkreślił biskup. Przyznał, że ten blask Ewangelii jest plamiony przez ludzi, którzy w Kościele czynią zło. Nie może to jednak zniechęcać do trwania w wierności, bo Bóg pamięta o swych obietnicach. Niezależnie od sytuacji Kościoła i społeczeństwa, odpowiedzią musi być wierność Ewangelii, a drogę pośród zamętu wskazuje Ojciec Święty.
Papież w swoim orędziu pisał, że każdy człowiek jest historią, przez którą Bóg chce opowiadać światu o Swej miłości. – Nasza historia może być bardzo budująca dla świata, jeśli podążamy za głosem Pana, gdy odważnie mierzymy się z rzeczywistością i na zło odpowiadamy dobrem – wskazał biskup. Zauważył, że historia ta może być także niszcząca, gdy głos Boga zostanie zagłuszony egoizmem lub gdy idzie się na kompromis ze złem. Ludzie szukają dobra, piękna i prawdy, potrzebują poznać autentycznych świadków Chrystusa, którzy opowiadają o Nim swoim życiem. Ojciec Święty mówił, że poprzez działanie Ducha Świętego każda historia może stać się inspirująca, odrodzić się jako arcydzieło i dodatek do Ewangelii. – Życzę nam wszystkim, byśmy byli uczciwi wobec Boga, świata i siebie samych, byśmy umieli być dodatkiem do Ewangelii, z którego ludzie będą mogli łatwo odczytać piękno Dobrej Nowiny i zatęsknią do miłości, która swe źródło ma w Chrystusie ukrzyżowanym – zakończył biskup.
Za: www.diecezja.pl
Diecezja legnicka:
W legnickiej katerze spotkali się ci, którzy poświęcili swoje życie Bogu w sposób szczególny.
W tym roku 2 lutego, kiedy obchodzimy święto Ofiarowania Pańskiego i Dzień Życia Konsekrowanego, przypadł w niedzielę. Biskup Legnicki Zbigniew Kiernikowski zaprosił tego dnia do legnickiej katedry pw. św. Piotra i Pawła wszystkie osoby konsekrowane żyjące na terenie diecezji legnickiej.
Z zaproszenia do wspólnego przeżywania liturgii Eucharystii, a także późniejszego wspólnego spotkania skorzystało kilkadziesiąt osób. Były to siostry zakonne, m.in. elżbietanki, magdalenki, franciszkanki, a także zakonnicy, m.in. franciszkanie (tak brązowi jak i czarni) i pijarzy.
Liturgia tego dnia zaczęła się w bardzo nietypowym miejscu. Po wyjściu z zakrystii kapłani, z biskupem legnickim na czele, stanęli nie przy głównym ołtarzu, ale tym w bocznej nawie. Tam bp Zbigniew przywitał wiernych, a następnie pobłogosławił świece, po czym rozpoczęła się procesja do ołtarza głównego.
Podczas homilii biskup legnicki wskazywał, że wniesienie Jezusa do świątyni rozpoczęło nowy rozdział ludzkości. – Jezus stając się świątynią, rozpoczął czas nowej świątyni. „Pan przybył do swojej świątyni”. Zaistniało nowe przymierze, czyli obecność Boga w życiu człowieka. Po to Słowo się wcieliło, by ludzka natura mogła przyjmować Słowo. By mogła sama stawać się świątynią. Świątynia to miejsce obecności Boga! Bóg zamieszkał w miejsce grzechu. Grzechu, który kazał człowiekowi budować życie „po swojemu”, nie uwzględniając zamysłu Boga. Tam jest świątynia, gdzie Pan staje się dla nas jedynym Panem. Nie jednym z wielu, ale jedynym. Jezus wszedł w nasze życie, by dać nam świadectwo, że takie życie jest możliwe. Później oddał, ofiarował siebie samego, nie kogoś lub coś, ale siebie samego. Można powiedzieć, że się konsekrował – mówił biskup Zbigniew.
Archidiecezja lubelska:
Obchodzony 2 lutego w święto Ofiarowania Pańskiego jest okazją do głębszej refleksji nad darem życia poświęconego Bogu. To dzień, w którym osoby konsekrowane obchodzą swoje święto, spotykając się na wspólnej Eucharystii w archikatedrze.
W tym roku obchodzony jest po raz 24. Ustanowiony przez papieża Jana Pawła II w 1997 roku stał się okazją do spotkań i modlitwy osób, które oddały swoje życie Panu Bogu. W Lublinie wszystkie osoby życia konsekrowanego zostały zaproszone na wspólną Eucharystię do archikatedry, której przewodniczył bp Mieczysław Cisło, który tego dnia świętuje 22. rocznicę swoich święceń biskupich.
Homilię do zgromadzonych wygłosił ks. Andrzej Krasowski. Zwracając się do wiernych, podzielił się refleksją na temat właśnie zakończonej kolędy.
– Szliśmy od drzwi do drzwi, pukając do ludzi. Wiele drzwi się otwierało, ale wiele też pozostawało znacząco zamkniętych. Utkwiło mi jedno spotkanie z panią Zofią, która opowiedziała historię swojego taty, który był sołtysem w jednej wsi podczas wojny. Przyszli do ich rodziny Niemcy, by sołtys wskazał im ludzi z listy do aresztowania. Ojciec szedł okrężną drogą, tak by ludzie poszukiwani zdążyli uciec. Wówczas Niemcy zabrali ojca, mimo że dzieci uczepiły się jego nóg. Ten obraz został na zawsze w jej pamięci. Zobaczyłem w jej oczach ból, ale także lęk, który wciąż tam był – mówił ks. Andrzej.
Podkreślał też, że lęk towarzyszy nam często w różnych sytuacjach. Nie zwalnia nas od niego ani sutanna, ani habit. Być może każdy zebrany w katedrze ma jakiś niepokój.- Ci, którzy się obawiają, nich sięgną do proroka Malachiasza, który mówi, że przyjdzie czas, kiedy ziemia będzie pełna dobroci i pokoju i nie będzie lęku. To słowo wypełniło się w Jezusie. Prosta dziewczyna Maryja przynosi z mężem swoje dziecko, by wypełnić prawo. Ludzie nie zwracają na nich uwagi, ale jest tam starzec Symeon, który podnosi dziecko i mówi, że jest to Światło, które rozproszy mrok. Największe światło rozprysło na krzyżu. Przyszły najgorsze doświadczenia i cierpienia, ale mrok nie mógł ogarnąć tej światłości. Przyszedł poranek zmartwychwstania i okazało się, że to światło, którego nie może pokonać żaden mrok – mówił kapłan.
Zaznaczył też, że Jezus swoją śmiercią i zmartwychwstaniem uczynił rzecz fundamentalną: nadał śmierci nową wartość. Pokazał, że to nie kres, ale brama do życia wiecznego.
– W każdej Eucharystii jest z nami Ten, który jest światłem – przypominał ks. Andrzej.
Przywołał też postać s. Jany, swojej katechetki, która nigdy nie odłączyła się od miłości Chrystusa, ani jadąc na Syberię, ani kiedy znalazła się w więzieniu za to, że mówiła dzieciom o duszy, że czuwa nad nami Bóg nieśmiertelny.
– Ten, który jest światłością pomógł jej wejść w śmierć cierpienie i prześladowanie, a ona się nie ulękła. Dzięki jej świadectwu wielu odczytało swoje powołanie, także ja – mówił ks. Andrzej.
Archidiecezja łódzka:
– Rady ewangeliczne są na usługach miłości, zatem ubóstwo jest zdolnością dawania, a nie brakiem posiadania – powiedział abp Grzegorz Ryś. Obchody Światowego Dnia Życia Konsekrowanego, które przypadają na 2 lutego tj. liturgiczne święto Ofiarowania Pańskiego, w archidiecezji łódzkiej rozpoczęła Msza św. sprawowana przez metropolitę łódzkiego w bazylice archikatedralnej w wigilię uroczystości.
Na początku liturgii arcybiskup pobłogosławił i poświecił przyniesione do świątyni gromnice, z którymi zebrani, po wezwaniu ”idźmy w pokoju na spotkanie z Chrystusem”, przeszli w uroczystej procesji.
O Maryi i Józefie, Joachimie i Annie jako wzorach do naśladowania w życiu konsekrowanym mówił podczas homilii arcybiskup Grzegorz Ryś.
– Ubóstwo, którym żyjesz, ubóstwo, które wybrałeś, nie zwalnia cię z ofiarności. To nie jest tak, że ofiarą Maryi i Józefa jest ubóstwo. To jest tak, że żyjąc ubogo z wyboru, są dalej ludźmi ofiarnymi, potrafią dalej dawać, ze środka swojego ubóstwa. Są jak uboga wdowa z ewangelii, która wrzuca jeden grosz, ale wrzuca go. To jest postawa ubóstwa. Ubóstwo nie sprowadza się do tego, ile kto ma, ale ile jestem w stanie dać. Ubóstwo jest na usługach miłości – mówił kaznodzieja.
Zwracając się do osób życia konsekrowanego metropolita łódzki powiedział – wasza świętość nie jest waszą prywatną sprawą. Wasz radykalizm ewangeliczny, wasze życie radami ewangelicznymi, nie jest waszą prywatną sprawą. Dobrze to pokazuje słowo, które opisuje Symenona – on był sprawiedliwy. Sprawiedliwość przed Bogiem musi być otwierająca. Ludzie muszą widzieć przed Bogiem, że wy nosicie ich nadzieje. Wy stajecie przed Bogiem w imieniu tych ludzi, z ich nadziejami na zbawiciela. To jest obraz, który dostajecie w tej ewangelii – zaznaczył łódzki pasterz.
Arcybiskup wskazując na Annę i jej postawę jako prorokini, podkreślił, że w tym obrazie musi się zobaczyć cały Kościół. – Nasza słabość stała się publiczna. Raz po raz ktoś mówi, że straciliśmy swoją wiarygodność. To nas nie zwalnia z proroctwa. Trzeba mieć w sobie tyle pokory i pokornego męstwa, by głosić proroctwo, by ogłaszać słowo Boga, by odwracać ludzką uwagę od siebie i kierować ją na Niego. Anna opowiadała o Nim wszystkim, którzy wyczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. Wskazywanie na Jezusa. Opowiadanie o Nim, przywraca wiarygodność także nam, jako Kościołowi – zauważył arcybiskup.
Po homilii, wszystkie osoby życia konsekrowanego, zgromadzone w katedrze św. Stanisława, odnowiły swoje śluby zakonne, oddając się Bogu poprzez realizowanie rad ewangelicznych: czystości ubóstwa i posłuszeństwa w swoim zgromadzeniu zakonnym lub instytucie życia apostolskiego.
Po błogosławieństwie i zakończeniu liturgii, w gmachu Wyższego Seminarium Duchownego, odbyła się agapa połączona z braterskim spotkaniem sióstr zakonnych, ojców i braci.
Na terenie archidiecezji łódzkiej, posługuje 16 męskich i 32 żeńskich instytutów życia konsekrowanego oraz 5 świeckich instytutów życia konsekrowanego. Siostry, ojcowie i bracia zakonni, dziewice i wdowy konsekrowane, swoją posługą obejmują dzieci (prowadząc przedszkola, szkoły i ochronki) chorych (szpitale, przychodnie, domy pomocy społecznej) samotnie matki (dom samotnej matki) oraz biednych i potrzebujących (schroniska, jadłodajnie), a także wszystkich wiernych Kościoła łódzkiego (prowadząc duszpasterstwo parafialne).
Za: www.deon.pl
Diecezja łowicka:
Dziś obchodzimy Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. W łowickiej katedrze Mszy św. w intencji sióstr, braci i ojców zakonnych, pustelnika, wdów i dziewic konsekrowanych przewodniczył ordynariusz diecezji.
Na całym świecie w święto Ofiarowania Pańskiego obchodzony jest Dzień Życia Konsekrowanego. To szczególny dzień modlitw w intencji wszystkich osób, które oddały swoje życie służbie Panu Bogu i bliźniemu, ślubując życie w czystości, pokorze, ubóstwie i ciągłej modlitwie.
Ich obecność często jest niemal niezauważalna, a wyproszone łaski są dowodem na działanie Bożej Miłości w życiu każdego człowieka.
Na terenie diecezji łowickiej działają 34 zgromadzenia zakonne. W każdym zakątku diecezji każdego dnia siostry, bracia, ojcowie, kapłani gotowi są głosić Boże Miłosierdzie i nieść pomoc. Służą chorym, cierpiącym, dzieciom, młodzieży, bezdomnym i zagubionym. Codzienne obowiązki, które różnią się w zależności od charyzmatu zgromadzenia, przekuwają w modlitwę. Przy tym darząc każdego uśmiechem, dobrym słowem i modlitwą.
W łowickiej katedrze przedstawiciele wszystkich zgromadzeń zakonnych z terenu diecezji łowickiej uczestniczyli w Eucharystii, której przewodniczył bp Andrzej F. Dziuba. Wraz z ordynariuszem przy stole eucharystycznym stanęli bp Wojciech Osial, bp Józef Zawitkowski, a także kapłani, należący do zgromadzenia salezjanów i pijarów oraz pustelnik o. Leszek Niewiadomski.
Diecezja płocka:
– Czym staje się życie zakonne, gdy nie patrzy się na Oblubieńca…? Biskup Piotr Libera w Płocku bardzo szczerze o klasztornych blaskach i cieniach.
O święcie zakonów, które ustanowił w Kościele św. Jan Paweł II i które było obchodzone w tym roku po raz 24. bp Piotr powiedział, że jest „dniem konsekrowanego serca, prawdziwym dniem siostry i brata”. – To wielki dar Bożej Opatrzności dla naszej diecezji, że możemy cieszyć się obecnością waszych zgromadzeń zakonnych. (…) Chciałbym każdą i każdego z was dziś zauważyć i każdemu i każdej z was podziękować. Za nieustanną modlitwę w waszych cichych i zawsze pięknie zadbanych kaplicach, i za trud – w kancelariach parafialnych i w szpitalach, w zakrystiach i na drogach najlepiej znanych najuboższym z ubogich, na szkolnych korytarzach i tam, gdzie trzeba się mocno nieraz napocić i natrudzić rękoma, aby ktoś potem mógł się rozpromienić biorąc wyniesiony na ulicę z klasztornej spiżarki chleb powszedni – akcentował biskup w kazaniu.
Zwrócił uwagę, że fundamentem i sensem konsekracji zakonnej jest poświecenie się samego Boga, Jego ofiarowanie i osiąga swój szczyt w ubóstwie, posłuszeństwie i czystości wcielonego Syna Bożego. – W Nim są odciśnięte ślady ubóstwa, posłuszeństwa i czystości Boga. To zaproszenie dla nas, abyśmy odnowili w nas ten jedyny w swoim rodzaju charyzmat, ten dar, który jest skarbem Kościoła: zdolność ludzkiego serca do autentycznego, nieudawanego życia radami ewangelicznymi – mówił bp Piotr.
W bardzo szczerych i konkretnych przykładach ukazał braciom i siostrom zakonnym, gdzie trzeba zawalczyć o prawdziwą konsekrację i zakonność w życiu indywidualnym i wspólnotowym. – Sami wiecie, jak wiele bólu, jak wiele zła rodzi się z niewierności naśladowaniu Boga na drodze czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Jakie ciemności mogą ogarnąć konsekrowane serce siostry zakonnej, jeśli pozwoli ona na to, żeby zapanowała nad nią chęć bycia „jak inne panie, tyle, że w habicie”. Jak bardzo musi być pogubione serce zakonnego brata lub ojca, jeśli da się ono ponieść chęci posiadania, pomimo wszystko, i chęci byc coś znaczyć w oczach świata. Można powiedzieć: przecież samochód na własność (oczywiście najbliższej rodziny), telewizor w celi, wakacje w egzotycznym kraju z zaprzyjaźnioną osobą – przecież to nie problem. Nie przeszkadza w modlitwie czy w posłudze. Nie przeszkadza. Dopóki nie spojrzy się na wzór, który chcemy naśladować przez konsekrację – na Boga ubogiego, posłusznego i czystego… I wiecie, kochani, dobrze, wiecie lepiej ode mnie, z własnej codzienności, że nic nam z zewnątrz tak nie zaszkodzi i nikt nas z zewnątrz tak nie zrani, jak potrafimy zranić się nawzajem, jak szkodzimy sobie sami, kiedy zapominamy o Tym, za którym idziemy i któremu ofiarowaliśmy nasze życie do końca. Ile czasem bólu we wspólnotach zadają sobie nawzajem serca powołane do dawania miłości – co więcej, naprawdę umiejące tę miłość dawać… Jak groźny jest syk węża, jeśli wydobywa się między słowami z uśmiechniętych w wyuczony sposób ust, jak cierpieć musi serce, jeśli wszędzie mu dobrze, tylko nie w domu własnej rodziny zakonnej. Ofiarowany w świątyni Bóg był znakiem sprzeciwu nie wobec dobra, nie wobec miłości w ludzkich sercach. Stał się znakiem sprzeciwu wobec fałszywej pobożności, wobec cynizmu i obłudy, wobec hipokryzji i grzechu. I przyjęli Go… celnicy i grzesznicy… I ukrzyżowali Go – pobożni i wpływowi… – mówił z mocą biskup. A dodajmy, że sam przed miesiącem wyszedł z eremu kamedulskiego i przez pół roku miał okazję zasmakować zakonnego życia i kontemplacyjnej modlitwy.
Po raz pierwszy w diecezjalnych obchodach dnia życia konsekrowanego wzięli udział misjonarze klaretyni, którzy od lipca ubiegłego roku podjęli posługę w parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego na płockich Górkach. Gościem specjalnym diecezjalnego spotkania osób konsekrowanych była s. Anna Bałchan ze Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej, która dzieliła się świadectwem pracy na rzecz dziewcząt i kobiet w kryzysach.
– Stajemy się mocni wtedy, gdy rozpoznajemy Jezusa, podobnie jak ewangeliczny Symeon, który w Dzieciątku Jezus rozpoznał przychodzącego Mesjasza. I taki też jest sekret życia zakonnego: w każdej chwili, modlitwie, posłudze widzieć Jezusa – mówił na początku liturgii ks. Bogdan Czupryn, który jest diecezjalnym referentem do spraw osób konsekrowanych. W czasie Mszy św. siostry i bracia zakonni odnowili swe śluby ubóstwa, posłuszeństwa i czystości.
Archidiecezja przemyska:
W święto Ofiarowania Pańskiego, 2 lutego, Kościół obchodzi Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Ustanowił go w 1997 r. papież św. Jan Paweł II, stwarzając okazję do głębszej refleksji całego Kościoła nad darem życia poświęconego Bogu. Siostry i bracia zakonni, a także członkowie instytutów świeckich, stowarzyszeń życia apostolskiego, pustelnicy, dziewice i wdowy podobnie jak Jezus w świątyni Jerozolimskiej ofiarowali swoje życie na wyłączną służbę Bogu. W tym dniu osoby konsekrowane odnawiają swoje śluby, a w kościołach zbierane są datki na rzecz zakonów klauzurowych.
Z okazji Dnia Życia Konsekrowanego życzymy Siostrom Zakonnym oraz Braciom i Ojcom Zakonnym obfitości Bożego błogosławieństwa i Jego darów oraz podążania przez całe życie z ufnością, nadzieją i radością za Panem. Życzymy również licznych i pięknych owoców Waszej posługi. Niech przez Was ludzie, z którymi się spotykacie, doświadczają bliskości Pana Boga. Niech w realizacji Waszego powołania wspiera Was Maryja, a Ten, któremu poświęciliście swoje życie, niech prowadzi Was drogą świętości!
W tym szczególnym dniu zapewniamy także o naszej stałej modlitwie i wyrażamy wdzięczność zgromadzeniom zakonnym obecnym na terenie Archidiecezji Przemyskiej. Należą do nich: Benedyktynki, Karmelitanki Bose, Boromeuszki, Córki Świętego Franciszka, Dominikanki, Duchaczki, Felicjanki, Józefitki, Karmelitanki Dzieciątka Jezus, Klawerianki, Siostry Rodziny Maryi, Franciszkanki Rycerstwa Niepokalanej, Michalitki, Nazaretanki, Niepokalanki, Opatrznościanki, Prezentki, Serafitki, Siostry Serca Maryi, Sercanki, Sługi Jezusa, Służebniczki Dębickie, Służebniczki Starowiejskie, Szarytki, Urszulanki (szare), Siostry Wspomożycielki, Siostry Wspólnoty Niepokalanej Matki Wielkiego Zawierzenia oraz Dominikanie, Bernardyni, Franciszkanie, Franciszkanie Reformaci, Kapucyni, Jezuici, Karmelici, Bonifratrzy, Michalici, Oblaci, Pallotyni i Salezjanie.
W Archidiecezji Przemyskiej centralna celebracja Dnia Życia Konsekrowanego odbyła się w Ośrodku Kultury i Formacji Chrześcijańskiej w Jarosławiu. W niedzielę, 2 lutego 2020 r. o godz. 15.00 w kościele rektoralnym przy Opactwie Jarosławskim została odprawiona Msza Święta pod przewodnictwem abpa Adama Szala, Metropolity Przemyskiego.
Osoby Życia Konsekrowanego… zaproszone do wspólnego i uroczystego świętowania niezwykłych dzieł, które Pan w nich dokonał, aby w świetle wiary mogły jeszcze pełniej odkryć blask Bożego piękna – promieniującego za sprawą Ducha w sposobie ich życia – oraz aby mogły jeszcze żywiej uświadomić sobie swą niezastąpioną misję w Kościele i w świecie. Obchody tego dorocznego Dnia pomogą osobom konsekrowanym – zanurzonym w tym tak często chaotycznym i niepewnym świecie oraz pochłoniętym niekiedy wieloma dręczącymi sprawami – powrócić do źródeł powołania, dokonać bilansu własnego życia, odnowić własną konsekrację. Dzięki temu będą mogły w różnych sytuacjach z radością przekazywać ludziom naszych czasów świadectwo, że Pan jest Miłością zdolną wypełnić serce człowieka – zaznaczył Jan Paweł II w Orędziu z okazji pierwszego światowego Dnia Życia Konsekrowanego (6 stycznia 1997 r.)
Ks. dr Jan Seremak CSMA rozpoczynając homilię, nawiązał do tych słów św. Jana Pawła II, wskazując, że ten sposób przeżywania życia we wspólnocie Kościoła jest możliwością odkrycia piękna, do którego zaprasza sam Jezus – Oblubieniec. Kaznodzieja, odwołując się do przykładu życia małżeńskiego, wskazał jak ważne na drodze życia zakonnego jest zasłuchanie w głos Oblubieńca, bliskość drugiej osoby i tworzenie wspólnoty. Następnie ks. Jan, sięgając do tekstów pozostawionych przez św. Faustynę i św. Benedyktę od Krzyża (Edytę Stein) przedstawił istotne elementy, które kształtują styl życia konsekrowanego. Przydatność życia konsekrowanego w obliczu współczesnego świata okazuje się najbardziej wymownym znakiem oddania się prawdziwej i oblubieńczej miłości. Bogactwo charyzmatów wspólnot zakonnych – uświadamiał Michalita – tworzy ogromną wspólnotę szczęśliwych którzy, jak Symeon i Anna dostrzegli Zbawiciela. Spotykajcie Go moi drodzy i kontemplujcie, zwłaszcza w Eucharystii sprawowanej każdego dnia i czczonej jako źródło i szczyt życia i działalności apostolskiej!– wzywał kaznodzieja, ukazując znaczenie tematu roku liturgicznego przeżywanego w Kościele w Polsce.
Po zakończonej homilii zgromadzeni na modlitwie odnowili swoje śluby zakonne, a na zakończenie liturgii słowo do osób konsekrowanych skierował Metropolita Przemyski, abp Adam Szal.
Za: www.przemyska.pl
Diecezja radomska:
Z okazji Światowego Dnia Osób Życia Konsekrowanego odbyła się pielgrzymka do sanktuarium w Studziannie.
Wybór miejsca, w którym spotkały się siostry zakonne, bracia i ojcowie zakonni, podyktowany był tym, że obecny rok w diecezji radomskiej, z woli bp. Henryka Tomasika, jest przeżywany jako Rok Rodziny. Ordynariusz podkreślał w homilii, że to w tym sanktuarium 25 marca rozpocznie się Jerycho Różańcowe, które potrwa niemal do końca 2020 roku. W parafiach diecezji gościć będzie kopia obrazu Matki Bożej Świętorodzinnej, łaskami słynącego obrazu, który w 1968 roku koronowali św. Jan Paweł II, już niebawem błogosławiony kard. Stefan Wyszyński i sługa Boży bp Piotr Gołębiowski. Całodobową modlitwą objęte zostaną rodziny i polecone wszelkie nadzieje i problemy.
Diecezja rzeszowska:
„Osoby konsekrowane powołane są szczególnie do tego, by budzić współczesny świat z letargu doczesności. Tak wielu bowiem ludzi zacieśnia rzeczywistość tylko do ziemskiego wymiaru życia” – mówił bp Jan Wątroba do osób konsekrowanych zgromadzonych w katedrze rzeszowskiej z okazji Światowego Dnia Życia Konsekrowanego.
2 lutego 2020 r., w Święto Ofiarowania Pańskiego, w katedrze rzeszowskiej modliły się osoby konsekrowane z diecezji rzeszowskiej. Eucharystię, której przewodniczył bp Jan Wątroba, koncelebrowali: ks. Stanisław Kamiński, wikariusz biskupim ds. zakonnych, ks. Krzysztof Gołąbek, proboszcz parafii katedralnej oraz głównie duchowni zakonni.
W homilii bp Wątroba zwrócił uwagę m.in. na postać starca Symeona. „Symeon jest wzorem do naśladowania dla wszystkich ochrzczonych, a w sposób szczególny dla osób konsekrowanych. (…) Symeon był człowiekiem bliskim Bogu. To powinno charakteryzować każdego chrześcijanina. Szczególnie do tej bliskości powołany jest każdy, kto poświęca się Bogu na wyłączną własność. (…) Symeon był człowiekiem pobożnym. Pobożność świadczy o religijności i przypomina, że spośród wszystkich odniesień i relacji, w jakie człowiek wchodzi, najważniejsze jest odniesienie do Boga. Symeon pyta nas o relację z Bogiem, czyli o wierność. Pobożność to wierność Bogu. (…) Symeon był również człowiekiem nadziei. Nadzieja to oczekiwanie na spełnienie obietnicy. Symeon, jako człowiek zaufania, człowiek słowa Bożego, spodziewał się, że Bóg spełni dane obietnice, dlatego czekał. W czekaniu był podobny do Abrahama. Długo nic nie wskazywało, że spełnią się obietnice dane przez Boga. Abraham, jako człowiek wiary i nadziei, czekał. Podobnie czekał Symeon. Czy potrafię z miłością czekać na to, co mi Pan Bóg obiecał? Czy jestem człowiekiem nadziei? Czy potrafię budzić nadzieję w innych?” – pytał biskup.
W nawiązaniu do Światowego Dnia Osób Konsekrowanych hierarcha zwrócił uwagę na związek osób konsekrowanych i Eucharystii. „Eucharystia dla osób konsekrowanych to absolutnie fundament. Życie konsekrowane bez Eucharystii staje się czymś zupełnie niezrozumiałym i oczywiście niemożliwym do realizacji. Jednocześnie Eucharystia to wielka szkoła miłości. Przypominamy, zwłaszcza w tym roku, wezwanie z każdej Mszy św. po przeistoczeniu: Oto wielka tajemnica wiary. Odpowiadamy: Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu… Co to znaczy głosić śmierć Chrystusa? To nic innego, jak ogłaszać całemu światu zwycięstwo miłości nad grzechem, które dokonało się w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. To przypominać światu o potędze miłości Boga, która najpełniej objawiła się w cierpieniu Chrystusa” – przekonywał duchowny.
Komentując słowa: Wyznajemy Twoje zmartwychwstanie, i oczekujemy Twego przyjścia w chwale, bp Wątroba powiedział, że osoby konsekrowane są stróżami wielkanocnego poranka. „Wszyscy ochrzczeni, osoby konsekrowane, ci którzy żyją radami ewangelicznymi, są powołani, aby być stróżami poranka wielkanocnego. Przez wiarę i dzieła Bożej miłości starają się swoje życie wypełniać uczynkami miłości i w ten sposób świadczyć o Chrystusie zmartwychwstałym. Jakże nie dziękować dzisiaj tym wszystkim, którzy codziennie na różne sposoby towarzyszą ludziom w ich pielgrzymce do życia wiecznego. (…) Czuwają, aby odchodzili z tego świata pojednani z Bogiem. To jest głoszenie Jezusowego zmartwychwstania, świadectwo wiary w zmartwychwstanie” – przekonywał hierarcha.
Biskup Wątroba podkreślił również, że osoby konsekrowane są ludźmi czuwania. „Osoby konsekrowane potrafią czekać i wiedzą na kogo czekają. To ludzie czuwania. Oczekiwanie na przyjście Pana wpisane jest w życie każdego człowieka. (…) Osoby konsekrowane powołane są szczególnie do tego, by budzić współczesny świat z letargu doczesności. Tak wielu bowiem ludzi zacieśnia rzeczywistość tylko do ziemskiego wymiaru życia. Powołaniem osób konsekrowanych jest uświadamianie, że nasza ojczyzna jest w niebie. Jesteśmy pielgrzymami, jesteśmy w drodze. Życie wszystkich chrześcijan ma być znakiem przyszłego świata, czuwaniem przed spotkaniem z Panem” – mówił kaznodzieja.
Po homilii osoby konsekrowane odnowiły przyrzeczenia i śluby.
Na terenie diecezji rzeszowskiej mieszka, modli się i pracuje blisko 500 osób konsekrowanych. W 64 domach zakonnych żeńskich pracuje 329 sióstr zrzeszonych w 20 instytutach zakonnych, a w 11 domach zakonnych męskich – 130 zakonników zrzeszonych w 9 instytutach. Ponadto działają instytuty świeckie oraz wdowy i dziewice konsekrowane.
Diecezja sandomierska:
Diecezjalne obchody Dnia Życia Konsekrowanego odbyły się w Tarnobrzegu w parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
W wigilię święta Ofiarowania Pańskiego obchodzono po raz 24. Dzień Życia Konsekrowanego. Spotkanie ojców, braci, sióstr zakonnych oraz świeckich osób konsekrowanych pracujących w diecezji sandomierskiej odbyło się w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Tarnobrzegu.
Mszy Świętej przewodniczył bp Krzysztof Nitkiewicz a wraz z nim Eucharystię koncelebrowali: ks. Leon Siwecki, wikariusz biskupi ds. Instytutów Życia Konsekrowanego, ojcowie zakonni oraz przybyli księża. W homilii biskup Nitkiewicz podziękował osobom konsekrowanym za to, że są bogactwem Kościoła sandomierskiego, będąc zarazem – przez swój ewangeliczny radykalizm – zapowiedzią pełni czasów w Królestwie Niebieskim. Biskup ordynariusz zauważył jednocześnie, że całkowite poświęcenie się Bogu przez złożenie ślubów zakonnych powinno wyrażać się w skrupulatnym wypełnianiu codziennych obowiązków określonych regułą zakonną oraz prawem powszechnym i partykularnym (diecezjalnym), które jeśli chodzi o duszpasterstwo obowiązuje osoby zakonne tak samo, jak wszystkich innych. – Istnieje niebezpieczeństwo, że jeśli tak nie będzie, pozostaniemy na płaszczyźnie wzruszających słów, pięknych gestów i moralizowania innych, a w praktyce każdy będzie robił to, na co ma ochotę. Czy słowo „charyzmat zgromadzenia” nie jest czasami nadużywane? Ten charyzmat ma służyć Kościołowi, a nie tylko grupce wybranych – podkreślił biskup Nitkiewicz.
Po homilii odbył się obrzęd włączenia w poczet dziewic konsekrowanych pani Teresy Tomczyk. Po odśpiewaniu Litanii do Wszystkich Świętych biskup przyjął od kandydatki potwierdzenie gotowości trwania w dziewictwie poświęconym Bogu i w służbie Kościołowi. Następnie odmówił nad kandydatką specjalną modlitwę, po czym pani Teresa przyjęła z rąk biskupa symbole poświęcenia się Bogu: obrączkę – znak zaślubin z Chrystusem, oraz brewiarz – narzędzie osobistego uświęcenia przez modlitwę.
Następnie osoby konsekrowane odnowiły swoje śluby oraz przyrzeczenia zakonne i na ręce biskupa Nitkiewicza złożyły zapalone świece – znak swojego oddania Bogu i gotowości służenia wspólnocie Kościoła.
Po Eucharystii kontynuowano wspólne świętowanie podczas agapy.
W diecezji sandomierskiej posługują łącznie 402 osoby życia konsekrowanego. Jest 9 męskich zgromadzeń zakonnych, prowadzących dwanaście domów, w których pracuje siedemdziesięciu siedmiu zakonników. Natomiast dużo więcej jest sióstr zakonnych: 17 żeńskich zgromadzeń zakonnych prowadzi 40 domów, gdzie swoje powołanie realizuje trzysta dwadzieścia pięć sióstr. Jest również 5 dziewic konsekrowanych oraz jedna wdowa.
Diecezja siedlecka:
Do obrazu Ofiarowania Pańskiego ukazanego w dzisiejszej Ewangelii nawiązał biskup Kazimierz Gurda w czasie Eucharystii w siedleckiej katedrze. 2 lutego Kościół katolicki obchodzi Światowy Dzień Życia Konsekrowanego.
– Ten fragment Pisma Świętego przypomina nam, że wszyscy jesteśmy ofiarowani Bogu – powiedział ks. biskup. – Gest Ofiarowania Jezusa jest zapowiedzią realizacji Jego zbawczej misji, która dokona się przez śmierć i zmartwychwstanie. Życie Jezusa jest drogą i światłem dla tych, którzy go wybrali. To bardzo istotna sprawa, zwłaszcza w roku, kiedy szczególnie przyglądamy się znaczeniu Eucharystii, podczas której odbywa się niekrwawa ofiara. To również bardzo istotne dla wszystkich osób konsekrowanych, które całe swoje życie ofiarowały Bogu. To tajemnica, która tak naprawdę tylko oni rozumieją. Eucharystia pozwala sięgać do samego źródła życia konsekrowanego, jest pokarmem codzienności i nieśmiertelności. Człowiek wierzący, a szczególnie osoba konsekrowana żyje Eucharystią. W dniu życia konsekrowanego wraz ze zgromadzonymi w katedrze dziękujemy Bogu za ich powołanie. Dziękujemy, że stali się widzialnym znakiem niewidzialnej obecności, który został dany Światu – powiedział biskup Kazimierz Gurda. Na zakończenie homilii ksiądz biskup Kazimierz Gurda dziękując za osoby życia konsekrowanego, zaapelował także o modlitwę o powołania do życia zakonnego.
Podczas Eucharystii osoby konsekrowane dziękowały Bogu za dar życia konsekrowanego i odnowiły swoje śluby.
W liturgii uczestniczyli przedstawiciele zgromadzeń zakonnych z diecezji siedleckiej, osoby życia konsekrowanego, nowicjuszki i nowicjusze.
Po zakończeniu liturgii w Bursie św. Stanisława Kostki w Siedlcach miała miejsce konferencja ascetyczna, którą wygłosił o. dr Sebastian Wiśniewski.
Nad całością czuwał ks. kan Marek Matusik – wikariusz biskupi ds. życia zakonnego w diecezji siedleckiej.
W diecezji siedleckiej jest obecnie blisko 20 żeńskich zgromadzeń czynnych, mających 39 domów. Znajdują się także 2 klasztory kontemplacyjne oraz mieszka jedna pustelnica i jeden pustelnik. Na terenie diecezji siedleckiej posługuje także blisko 10 wspólnot zakonnych męskich, które prowadzą 12 klasztorów.
Diecezja świdnicka:
W kościele pw. NMP Królowej Polski bp Ignacy spotkał się z przedstawicielami zgromadzeń zakonnych w diecezji świdnickiej.
Msza św. 2 lutego rozpoczęła się tradycyjną procesją z gromnicami. Po niej głos zabrał ks. Marek Korgul, diecezjalny referent ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego.
– Św. Jan Paweł II zapowiadając w 1997 r. pierwszy Dzień Życia Konsekrowanego, napisał, że cel tego dnia jest potrójny. Po pierwsze odpowiada on wewnętrznej potrzebie bardziej radosnego wielbienia Boga i dziękczynienia Mu za wielki dar życia konsekrowanego. Po drugie ten dzień ma się przyczynić do lepszego poznania przez wszystkich tej formy życia i pogłębiania szacunku do niego ze strony całego ludu Bożego. Trzeci powód dotyczy samych osób konsekrowanych, które są zaproszone do wspólnego, radosnego świętowania niezwykłych dzieł, których Pan Bóg w nich dokonał – mówił, przedstawiając następnie dzieła, w które angażują się zgromadzenia zakonne.
W homilii bp Ignacy Dec, który przewodniczył Mszy św., zwrócił uwagę na wyjątkowość życia konsekrowanego.
– Do takiego życia jest potrzebne specjalne powołanie, które – jak każde inne powołanie – pochodzi od Boga. Patrząc na historię Kościoła, możemy powiedzieć, że zakony zawsze były wielkim darem dla Kościoła powszechnego i kościołów partykularnych, diecezjalnych. Były zawsze oazą modlitwy za Kościół i świat. Były także i są ciągle obecne w służbie ludziom potrzebującym: osobom niepełnosprawnym, w starszym wieku, przebywającym w szpitalach, sierocińcach, przytułkach, w domach pomocy społecznej, ale także służą na polu katechizacji, muzyki i chórów kościelnych, posługują w zakrystiach, na plebaniach, prowadzą przedszkola i szkoły katolickie – wymieniał biskup.
Pokazał też źródło, w którym trzeba szukać sił do tej różnorodnej i trudnej służby. – Gdzie szukać mocy i wsparcia dla takiej oddanej służby osób konsekrowanych? To źródło pokazuje bp Jacek Kiciński ze zgromadzenia klaretynów. Widzi go w codziennej Eucharystii. Pisze o tym w tegorocznym Liście na XXIV Dzień Życia Konsekrowanego, któremu dał tytuł: „Wielka tajemnica wiary” – zachęcał do zapoznania się z tekstem (więcej: episkopat.pl).
Na terenie diecezji świdnickiej działają 24 zgromadzenia żeńskie (skupione w 54 domach zakonnych) i liczą 363 siostry zakonne i 3 dziewice konsekrowane. Męskich zgromadzeń zakonnych jest natomiast 11 (przebywających w 20 domach zakonnych, prowadzących 16 parafii) liczących razem 117 księży, ojców, braci i 1 pustelnika.
Diecezja tarnowska:
Eucharystia jest centrum i źródłem życia zakonnego – powiedział biskup tarnowski Andrzej Jeż podczas Mszy św. z udziałem sióstr i zakonników w bazylice katedralnej w Tarnowie. 2 lutego obchodzimy Dzień Życia Konsekrowanego. W tym dniu bp Władysław Bobowski obchodzi 45. rocznicę święceń biskupich. Podczas Mszy św. modlono się w jego intencji.
Bp Andrzej Jeż podkreślił w homilii, że świat potrzebuje powrotu do źródeł.
„Dostrzegamy wielki kryzys wartości, tożsamości Europy a w tym także chrześcijaństwa. Jestem przekonany, że zakony, zgromadzenia, osoby życia konsekrowanego mają wielką rolę, aby odnowić życie duchowe Europy, świata i dać nową nadzieję Kościołowi” – powiedział.
Bp Jeż podkreślił, że reguły czy konstytucje zakonne w bardzo jasny sposób podkreślają znaczenie Eucharystii dla budowania życia zakonnego. „Całe nasze życie zmierza do sprawowania codziennie Wieczerzy Pańskiej, jako do punktu kulminacyjnego, z niej bowiem, jak ze źródła wypływa moc naszego działania i braterskiej jedności” – to fragment reguły księży misjonarzy.
Biskup podkreślił, że powołanie to nie zawód.
„Nie można utożsamiać powołania z zawodem, gdyż powołanie dotyczy Królestwa Bożego, zawód zaś jest formą czysto ziemskiej działalności człowieka. Powołanie ma w sobie niezmienność myśli Bożej i apeluje do wierności, zawód natomiast można zmienić” – dodał.
Podczas Mszy św. modlono się także w intencji biskupa Władysława Bobowskiego, który 2 lutego obchodzi jubileusz 45- lecia przyjęcia sakry biskupiej.
Bp Jeż mówił w homilii, że bp Władysław jest przyjacielem Boga i dlatego jest przyjacielem człowieka, „Ksiądz Biskup jest także przyjacielem osób życia konsekrowanego. Bardzo często był obecny w waszym życiu zakonnym, w waszych powołaniach. Dzisiaj chcemy podziękować Bogu za dar Jego posługi i osoby” – dodał.
Podczas Mszy św. osoby konsekrowane odnowiły śluby.
W tym samym dniu osoby konsekrowane wysłuchały konferencji o.Józefa Augustyna SJ o adoracji Najświętszego Sakramentu.
Diecezja toruńska:
– Powołanie zakonne to codzienne umieranie dla grzechu, słabości, ale z powodu Chrystusa, aby żyć w Nim – mówił bp Wiesław Śmigiel podczas diecezjalnych obchodów Dnia Życia Konsekrowanego w Toruniu.
Osoby konsekrowane z diecezji toruńskiej spotkały się 2 lutego na uroczystości w kościele pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Toruniu. Na terenie diecezji posługuje 25 zgromadzeń.
Bp Wiesław Śmigiel w homilii przypomniał, że w przeżywanym roku liturgicznym mamy skupić się na tajemnicy Eucharystii. – Za każdym razem, kiedy jesteśmy na Mszy św. spotykamy się z Chrystusem, zasiadamy z Nim do stołu, ale też składamy ofiarę ze swojego życia, a On uobecnia również swoją ofiarę dla naszego zbawienia– podkreślił.
Nawiązując do symboliki zapalonych świec, które zapłonęły na początku Eucharystii mówił, że „kiedy człowiek zbyt długo przebywa w ciemnościach, traci radość życia, a nawet może popaść w głęboką depresję. Światło daje moc i siłę, rozjaśnia wszystko to, co jest wokół nas”. Ksiądz Biskup mówił, że to Jezus jest światłością, która rozprasza mroki naszego życia. To On daje nadzieję, rozświetla nasze ścieżki i prowadzi do siebie w jasności, a „w blaskach Jego promieni odnajdujemy dar sakramentów”.
– Ofiarowanie Pańskie ukazuje, że życie konsekrowane jest wyrazem całkowitego oddania się Bogu, którego w dzisiejszym świecie bardzo nam potrzeba – zaznaczył hierarcha. Zaznaczył, że to osoby konsekrowane dają przykład i wspierają wszystkich w budowaniu relacji z Jezusem. Dodał: – Dzięki temu, że są tacy ludzie i my mamy więcej odwagi. W codziennym życiu, kiedy spotykamy się z trudnościami możemy powiedzieć: ja ufam Bogu, chcę oddać Jemu całe moje życie, mimo, że spotykają mnie przeciwności, krzyże i trudności, których po ludzku nie potrafię pokonać, to ufam Bogu.
Bp Śmigiel zauważył, że osoby konsekrowane, obchodzące dziś swoje święto „są powołane do tego, aby w sposób szczególny głosić śmierć Chrystusa. To głoszenie związane jest z podejmowaniem z miłości codziennego krzyża, przeciwności, zmartwień, czasem choroby lub niezrozumienia i wielu innych trudności”. Pomimo różnych charyzmatów wśród zgromadzeń, wszystkich łączy miłość do Chrystusa i wypełnianie Jego woli. Dalej dodał: – Krzyż nabiera sensu w perspektywie Zmartwychwstania, a wiara w Zmartwychwstanie nadaje sens naszemu życiu i codzienności. Osoby konsekrowane są powołane, by przez dzieła Bożej miłości, które wypełniają w swoim życiu, być strażnikami Zmartwychwstania, stróżami poranka Wielkanocnego, by całemu światu głosić, że przyjmujemy krzyż, ale głosimy również Zmartwychwstanie Pana Jezusa.
Na zakończenie homilii podkreślił, że oczekiwanie na powtórne przyjścia Pana Jezusa jest mocno wpisane w konsekrację. – Osoby konsekrowane pokazują nam, że przez swoje życie w świecie, ale równoczesne bycie nie dla świata, potrafią w sposób doskonały to oczekiwanie wypełnić swoja aktywnością, modlitwą, pomocą drugiemu człowiekowi – mówił.
Hierarcha dziękował wszystkim osobom konsekrowanym za życie i posługę w diecezji toruńskiej, podkreślił, że to ogromny skarb i ubogacenie. – Bez was diecezja nie miałaby swojej tożsamości – zaznaczył. Zapewnił o pamięci i zawierzeniu Matce Bożej zakonów, zgromadzeń i instytutów oraz prosił wiernych o modlitwę o nowe powołania do życia konsekrowanego.
Archidiecezja warmińska
– Święto Ofiarowania Pańskiego bardzo ściśle łączy się z osobami konsekrowanymi. One, chcąc naśladować Chrystusa, składają ofiarę ze swojego życia Panu Bogu – tłumaczył abp Górzyński. W homilii zaznaczył, że osoby konsekrowane potrzebne są m.in. jako znak, świadkowie dla świata.
– Życie osoby konsekrowanej jest dedykowane Panu Bogu po to, by temu światu głosić królestwo niebieskie. Taka jest idea, która towarzyszy składaniu ślubów zakonnych i przyjęciu daru życia konsekrowanego – podkreślił metropolita.
W archidiecezji warmińskiej znajduje się 16 zgromadzeń żeńskich i 12 zgromadzeń męskich, w których żyje 196 sióstr zakonnych, 111 ojców zakonnych oraz 3 braci. Podczas Mszy św. osoby konsekrowane odnowiły swoje śluby zakonnego: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, a dwóch akolitów zostało włączonych do kandydatury na diakonów stałych.
Jak zaznaczył o. Robert Wołyniec, franciszkanin – życie konsekrowane to ofiarowanie swojego życia, każdego czynu, wszelkiego dobra, pracy, miłości, posługi, ofiarowanie tego wszystkiego Panu Jezusowi, by to ziarno, które ja ofiaruję, zostało przemienione, pomnożone i przyjęte przez Chrystusa jako nasz dar – mówił o. Wołyniec.
Po liturgii zgromadzeni na modlitwie kapłani i osoby życia konsekrowanego spotkali się na wspólnej agapie w Kurii Archidiecezji Warmińskiej.
Archidiecezja warszawska:
W homilii bp Janocha nawiązał do Ewangelii, opisującej dzień, w którym Maryja i Józef przynieśli małego Jezusa do Jerozolimy oraz moment spotkania Jezusa ze starcem Symeonem i prorokinią Anną. – Na spotkanie z Mesjaszem wychodzą starszy dziadek i babcia, taki właśnie jest nasz Bóg – mówił duchowny, podkreślając, że nie liczy się to co głośne i pokazywane w telewizji, ale to co jest w głębi ludzkiego serca. – Symeon raduje się, wie, że nic ważniejszego od spotkania z Jezusem w całym życiu go nie spotka – dodał bp Janocha.
Podkreślił, że takiej postawy uczył wiernych również kard. Wyszyński, którego najważniejszą życiową dewizą było „Soli Deo” (łac. Jedynemu Bogu). – Chrześcijanin, to człowiek, który ma oddać swoje życie bliźnim – zaznaczył biskup pomocniczy archidiecezji warszawskiej, podkreślając wagę sakramentu chrztu świętego, który włącza wiernych w życie Chrystusa „abyśmy czynili wolę Bożą”.
Bp Janocha wspomniał, że niegdyś powołanie kapłańskie przeciwstawiano powołaniu do małżeństwa i starano się udowodnić, które jest godniejsze. – Oba te powołania wzajemnie się uzupełniają. Tak naprawdę chodzi o jedną miłość. To droga do tej samej miłości jeśli oddajemy życie Bogu – wyjaśnił.
Biskup zwrócił uwagę, że człowiek pragnący pełnić wolę Bożą targany jest licznymi wątpliwościami. Z jednej strony musi kochać świat stworzony przez Boga, a z drugiej wyrzekać się świata doczesnego, który jest „we władaniu złego”. – Można tak przywyknąć do walki z tym co doczesne, że nie zauważymy, że „tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” – mówił bp Janocha, dodając, że „wiara katolicka jest wiarą paradoksów, a wszystko co w naszym świecie nie jest paradoksem jest podejrzane”.
Biskup pomocniczy podkreślił, że właśnie dlatego potrzebni są ludzie pomagający w znalezieniu właściwej drogi, którzy przypominają, że życie doczesne kiedyś się kończy, ale wszyscy są powołani do życia wiecznego.
Na zakończenie bp Janocha zwrócił się do osób konsekrowanych. – Chcę dołączyć do dziękczynienia za każdego z was. Jesteście solą ziemi i światłem świata – podsumował.
Światowy Dzień Życia Konsekrowanego został ustanowiony w 1997 roku przez papieża Jana Pawła II i co roku jest obchodzony 2 lutego w święto Ofiarowania Pańskiego.
Według danych z końca 2018 roku, ok. 18950 sióstr zakonnych oraz 11403 zakonników posługuje w Polsce i za granicą w takich obszarach życia kościelnego i społecznego jak praca wychowawcza i nauczanie, różne formy opieki nad młodzieżą, katechizacja i inne formy ewangelizacji, pomoc o charakterze duchowym i materialnym.
Liczba sióstr zakonnych w Polsce wynosi ogółem ok. 20240 z czego 1290 to mniszki żyjące w klasztorach kontemplacyjnych. W Polsce istnieje 106 żeńskich zgromadzeń czynnych, które posiadają 2120 domów zakonnych.
Za: www.archidiecezja.warszawa.pl
Diecezja warszawsko-praska:
Dzisiaj wspominamy dzień, w którym Jezus został przedstawiony w świątyni. W ten sposób nie tylko wypełnił przepis prawa Starego Testamentu, lecz spotkał się ze swoim ludem, który z wiarą Go oczekiwał. Symeon i Anna prowadzeni i oświeceni przez Ducha Świętego, przybyli do świątyni, poznali Chrystusa i z radością wyznali wiarę w Niego. Podobnie i my, zgromadzeni przez Ducha Świętego, dążymy na spotkanie z Chrystusem. Znajdziemy Go i poznamy przy łamaniu chleba, a kiedyś spotkamy się z Nim, gdy przyjdzie w chwale – mówił Bp Romuald Kamiński w Światowy Dzień Życia Konsekrowanego.
Najstarsza nazwa święta Ofiarowania Pańskiego to „spotkanie”. Wierna reszta Izraela, reprezentowana przez Symeona i Annę, spotyka i rozpoznaje Mesjasza. W świątyni było obecnych bardzo wielu ludzi, ale tylko niektórym dane było rozpoznać Chrystusa w 40-dniowym dziecku. Wydarzenie to jest znakiem, że Bóg nie zawodzi pragnienia tych, którzy Go oczekują. Niech dzisiejsze święto ożywi i odnowi w nas pragnienie Boga żywego – mówił w homilii Biskup warszawsko-Praski
Diecezja włocławska:
W przeddzień święta Ofiarowania Pańskiego i Światowego Dnia Osób Życia Konsekrowanego, w sobotę 1 lutego katedra włocławska gościła licznie zebranych prezbiterów, siostry i braci z różnych zakonów i zgromadzeń zakonnych, alumnów seminarium włocławskiego oraz seminarium Zgromadzenia Misjonarzy Świętej Rodziny w Kazimierzu Biskupim. Eucharystii w intencji osób konsekrowanych pracujących w Diecezji Włocławskiej, przewodniczył Biskup Włocławski Wiesław Mering.
Homilię wygłosił ks. prał. dr hab. Lech Król, rozpoczynający posługę diecezjalnego referenta do spraw Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Ksiądz Profesor zaznaczył, że w kontekście Ofiarowania Pańskiego sytuuje się życie konsekrowane, które jest wyrazem całkowitego oddania się Bogu. Życie zakonne zrodziło się z Eucharystii i ku Eucharystii wszystkich prowadzi. Dlatego bez Eucharystii nie ma życia zakonnego.
Homilista przywołał także dwóch wielkich Polaków, którzy szczególnie troszczyli się o rozwój życia zakonnego – św. Jana Pawła II, który w 1997 r. ustanowił Światowy Dzień Życia Konsekrowanego oraz Prymasa Stefana Kardynała Wyszyńskiego, prezbitera diecezji włocławskiej. Przypomniał słowa papieża Polaka, skierowane do osób konsekrowanych, proszącego, by uczynili „szczególnym przedmiotem medytacji postać Kardynała Wyszyńskiego, Jego osobę, Jego naukę i Jego rolę w jakże trudnym okresie historii”.
Przed rozpoczęciem Liturgii Eucharystycznej siostry i bracia zakonni, przy zapalonych świecach, odnowili profesję zakonną, a Ksiądz Biskup w imieniu Kościoła potwierdził złożone przyrzeczenia.
W imieniu osób konsekrowanych słowa podziękowania dla Księdza Biskupa wygłosił o. Stanisław Jarosz OSPPE, przeor klasztoru w Brdowie.
Przed uroczystym błogosławieństwem Pasterz Kościoła włocławskiego podziękował za dar obecności osób konsekrowanych oraz prezbiterów zgromadzonych w bazylice katedralnej oraz zaprosił wszystkich do modlitwy w intencji Kościoła.
Uroczystości śpiewem towarzyszył chór katedralny pod dyrekcją ks. prał. Józefa Nowaka.
W Diecezji Włocławskiej pracuje 11 zakonów i zgromadzeń męskich oraz dwadzieścia trzy zgromadzenia żeńskie, w tym trzy zakony kontemplacyjne.
Archidiecezja wrocławska:
Będziecie nim tym bardziej, im więcej czasu będziecie spędzać z Panem Bogiem – mówił bp Jacek Kiciński 2 lutego w katedrze wrocławskiej do przedstawicieli różnych form życia konsekrowanego.
– Nigdy nie żałujcie czasu na adorację Najświętszego Sakramentu, na modlitwę. Jak mówił Ojciec Święty Benedykt XVI czas poświęcony przed Najświętszym Sakramentem nigdy nie jest stracony. Z niego rodzą się najpiękniejsze dzieła apostolskie – podkreślał, przewodnicząc Mszy św. w Światowy Dzień Życia Konsekrowanego.
Ks. Bogdan Giemza SDS przypomniał, że tegoroczne świętowanie wpisuje się w 100. rocznicę urodzin Jana Pawła II, a także Bitwy Warszawskiej; w oczekiwanie na beatyfikację prymasa S. Wyszyńskiego, która odbędzie się 7 czerwca. Wspominane osoby i wydarzenia mogą być inspiracją do ofiarnej służby Bogu i Ojczyźnie. – Wprawdzie wilki zagrażające kiedyś ludzkim domostwom zostały wytrzebnione, ale na ich miejsce pojawiły się inne zagrożenia – zauważył. Dziś trzeba nam prosić Matkę Bożą Gromniczną, by broniła nas przed pogłębiającymi się w Ojczyźnie podziałami, obojętnością na los bliźnich, samotnością, zamazywaniem granic między grzechem a cnotą.
O. Marek Augustyn OFM Conv przypomniał genezę i sens Święta Ofiarowania Pańskiego. Święta Rodzina wypełniła przepisy prawa Mojżeszowego, ale zarazem w wydarzeniu opisywanym przez św. Łukasza zostały objawione wielkie dzieła zbawcze. – Bóg Ojciec swojego jednorodzonego Syna postanowił złożyć w ręce człowieka, Maryi i Józefa – mówił. Oni w imieniu ludzkości przyjęli ten wielki dar, a teraz jakby z powrotem oddają Go w ręce Ojca.
– Dzisiejsze święto w swej najgłębszej istocie to przede wszystkim moment, w którym Jezus Chrystus jako Syn Boży i człowiek zarazem ofiaruje się Ojcu, aby pełnić posłannictwo zbawcze, dla jakiego przyszedł na ziemię, stał się człowiekiem. Autor Listu do Hebrajczyków wkłada w Jego usta słowa: „Oto idę, abym pełnił wolę Twoją.
Razem z Jezusem Chrystusem współofiarowuje się Bogu także Maryja. Ojciec poprzez Symeona przedstawia swojego Syna ludziom, ukazuje Go jako światło, ale i znak sprzeciwu. – Uczestniczymy w dzisiejszej Eucharystii, podczas której nasz Zbawiciel uobecniając Swoją zbawczą mękę, śmierć i zmartwychwstanie ofiaruje się za nas i zaprasza także nas do współofiarowania Jemu całego naszego życia – mówił franciszkanin. Wyjaśniał, że w Eucharystii napełnia nas Sobą, byśmy nieśli innym Jego jako światło świata, lśnili światłem nowego życia według Ewangelii.
– Każda osoba powołana została powołana, konsekrowana i posłana, by ofiarować się, jak Chrystus samego siebie Bogu dla stawania się przedłużeniem zbawczej misji Jezusa Chrystusa w dzisiejszej rzeczywistości. Postawa osób zakonnych to postawa gotowości do pełnienia woli Bożej, będąc całkowicie do dyspozycji Chrystusa i Kościoła – podkreślał.
O. Augustyn przyznał, że nie zawsze świadectwo osób konsekrowanych jest jasne i klarowne. Zwrócił uwagę na potrzebę odpowiedzialnego korzystania z nowoczesnych środków komunikacji, m.in. mediów społecznościowych – jeśli ktoś czyni to w sposób nieprzemyślany, „nieprzemodlony”, może prowadzić do tworzenia się podziałów w Kościele.
– Efektów naszego apostolstwa nie mierzy się ilością wpisów na Facebooku, a życie duchowe nie kształtuje się w rytm klawiatury komputera, ale – jak to powie nasz współbrat, ojciec duchowny w seminarium – mierzy się czasem spędzonym z głową pochyloną do ziemi przed Najświętszym Sakramentem – mówił, zapraszając do spoglądania na Symeona i Annę, w modlitwie i poście oczekujących na objawienie Pana.
Diecezja zielonogórsko-gorzowska:
Diecezjalne obchody Dnia Życia Konsekrowanego odbyły się 1 lutego w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu.
Paradyż na miejsce tegorocznych uroczystości wybrano nieprzypadkowo. W październiku tego roku odbędzie się tam koronacja obrazu Matki Bożej Paradyskiej.
Do Wyższego Seminarium Duchownego przyjechali przedstawiciele zgromadzeń męskich i żeńskich posługujących w naszej diecezji, a także dziewice i wdowy konsekrowane. Aktualnie w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej pracuje około 180 sióstr z 24 żeńskich zgromadzeń zakonnych oraz 130 zakonników z 10 zgromadzeń męskich. Kilka kobiet podjęło indywidualne życie konsekrowane poprzez włączenie do stanu dziewic lub wdów.
Uroczystej Mszy św. z odnowieniem przyrzeczeń rad ewangelicznych w kościele seminaryjnym przewodniczył bp Paweł Socha. – Życie konsekrowane jest formą radykalizmu chrześcijańskiego. Naśladowania Chrystusa w sposób najbardziej dosłowny – powiedział bp Paweł Socha tuż przed Mszą św.
Konferencję i homilię wygłosił franciszkanin o. Bogusław Dąbrowski, który posługuje na misjach w Ugandzie.
Diecezja zamojsko-lubaczowska:
Podczas uroczystości w Radecznicy konsekrowani odnowili swoje śluby. Modlili się też przed wystawionym Najświętszym Sakramentem.
Diecezjalne obchody Dnia Życia Konsekrowanego zakończył poczęstunek dla osób Konsekrowanych oraz artystyczna prezentacja poszczególnych wspólnot.
Bp Lechowicz dziękuje osobom konsekrowanych za pracę dla Polonii
Jestem wdzięczny za Wasze zaangażowanie w parafiach i w polonijnych misjach duszpasterskich w ośrodkach dla dzieci i starszych, w szkołach i szpitalach. Bądźcie wytrwali w Waszym powołaniu i w duszpasterskiej trosce o polskich emigrantów! – napisał w życzeniach do osób konsekrowanych bp Wiesław Lechowicz, Delegat KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej, z okazji Światowego Dnia Życia Konsekrowanego, który jest obchodzony 2 lutego.
Bp Lechowicz w swoim liście podziękował osobom życia konsekrowanego za oddaną duszpasterską posługę Polonii na całym świecie. „Dzień Życia Konsekrowanego skłania mnie do złożenia Wam wyrazów serdecznego podziękowania za oddaną duszpasterską posługę dla naszych rodaków w różnych zakątkach świata” – napisał.
Delegat KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej zapewnił o swojej modlitwie w intencji osób konsekrowanych i udzielił Bożego błogosławieństwa. „Niech Maryja i św. Józef przedstawią Was i Wasze intencje dobremu Bogu, podobnie jak niegdyś ofiarowali Jezusa w świątyni jerozolimskiej” – podkreślił bp Lechowicz.
Księża, ojcowie i siostry zakonne pracują w prawie 2000 parafiach i misjach polonijnych, w których prowadzone jest duszpasterstwo w języku polskim.
Publikujemy pełną treść listu:
„Dajecie światu to, co jest mu najbardziej dzisiaj potrzebne”. (kard. Stefan Wyszyński)
Drogie Osoby życia konsekrowanego,
Siostry i Bracia pracujący wśród Polonii i dla Polaków za granicą
Dzień Życia Konsekrowanego skłania mnie do złożenia Wam wyrazów serdecznego podziękowania za oddaną duszpasterską posługę dla naszych rodaków w różnych zakątkach świata. Jestem wdzięczny za Wasze zaangażowanie w parafiach, w polonijnych misjach duszpasterskich, w ośrodkach dla dzieci i starszych, w szkołach i szpitalach. Bądźcie wytrwali w Waszym powołaniu i w duszpasterskiej trosce o polskich emigrantów! Nie dajcie się zwieść pozorom, lecz wierzcie w prawdę słów skierowanych przez Sługę Bożego kard. Wyszyńskiego do osób życia konsekrowanego!
Niech Maryja i św. Józef przedstawią Was i Wasze intencje dobremu Bogu, podobnie jak niegdyś ofiarowali Jezusa w świątyni jerozolimskiej.
Zapewniam Was o wdzięcznej pamięci i modlitwie oraz udzielam Wam pasterskiego błogosławieństwa.
Bp Wiesław Lechowicz
Delegat KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej
Za: www.niedziela.pl