Z Maryją chcemy szukać Oblicza Boga

Drodzy Współbracia!

Kończy się peregrynacja kopii obrazu Matki Bożej Często- chowskiej w naszych wspólnotach zakonnych. Rozpoczęła się ona cztery lata temu, w Roku Życia Konsekrowanego i była jubileuszowym nawiązaniem do opatrznościowej inicjatywy Sługi Bożego Kard. Stefana Wyszyńskiego z dnia 7 marca 1963 r. Wspominając tę datę, z wdzięcznością myślimy o na- szych współbraciach, którzy podczas poprzednich lat peregrynacji wpatrywali się w oblicze Matki Bożej, zawierzając Jej życie, powołanie i przyszłość. Dar konsekracji, charyzmatu, życia wiarą we wspólnocie z innymi – tego wszystkiego uczymy się nie tyle z książek, co od innych.

Peregrynacja to czas spotkań, ufnych zwierzeń i ponownych zawierzeń. Nie do zrozumienia, ani wytłumaczenia jest nasze życie, gdybyśmy zaprzestali powtarzać maryjne „fiat”: bądź Boże obecny w naszych Nazaretach, Wieczernikach, Golgo- tach, sukcesach, porażkach, niezrozumieniu, szukaniu i odnajdywaniu. Chcemy być wierni, prawdziwi, uczciwi, wiarygodni, fiat!

Sieć dróg, które Matka Jezusa przebyła w cudownej kopii jasnogórskiego wizerunku, to ścieżki między naszymi klaszto- rami i domami zakonnymi. Zapewne nie trzeba było ich prze- cierać po raz pierwszy. Choć przy tej okazji mogliśmy sobie przypomnieć o uroku gościnności, odwiedzin, spędzenia czasu razem na modlitwie, czy rozmowach.

Ludzie chcą nie tylko słyszeć słowa, ale i widzieć wspólnotę wiary, czyli ludzi Boga, ludzi po prostu sobie bliskich, połączo- nych świadomością wybrania. Wspólnota to nie piękna i merytorycznie dopracowana teoria. Prawdę widać w codziennych relacjach, współodpowiedzialności, chęci pomocy bratu i pokorze przeżywania błędu. Ochłodził nam się świat, także w na- szych wspólnotach. Nie jesteśmy nieprzemakalni – brakuje nam czasu, staramy sobie „radzić sami”, uciekamy w relacje wirtualne. Przeżywanie braterskiej bliskości nie jest łatwe. A tymczasem, jak kiedyś, tak i dziś nie sposób zrozumieć przyjaźni, rodziny, czy wspólnoty bez odniesienia do bliskich rela- cji, pokory słuchania drugiego i odwagi zaufania. Któż, jeśli nie my ma to ludziom powiedzieć, kto ma to pokazać inuczyć?

Czyż nie dlatego papież̇ Franciszek zwraca się z usilną prośbą „(…) o świadectwo braterskiej komunii, które stanie się po- ciągające i promieniujące. Oby wszyscy mogli podziwiać, jak troszczycie się jedni o drugich, jak nawzajem dodajecie sobie odwagi i jak sobie towarzyszycie” (Evangelii gaudium 99)

Z Maryją chcemy szukać oblicza Boga w niełatwym biegu ludzkich wydarzeń. Nie zamykamy się w naszych sprawach. Chcemy być obecni w miejscach cierpienia, braku sensu, celu, wykluczenia. Dzielić się naszym czasem, naszym chlebem i naszą nadzieją (Głoście, 67).

Jeśli trzeba, chcemy mówić w imieniu ludzi pokrzywdzonych, bo nędza ciągle nie ma głosu.