W czasie spotkania omówiono kwestię zbliżającej się 250. rocznicy ustanowienia Święta Najświętszego Serca Jezusa, którego inicjatorami byli polscy biskupi. Zwrócono uwagę na potrzebę zauważanie tej rocznicy, która powinna stać się ona okazją do odnowienia i zaktualizowania kultu Najświętszego Serca Jezusa w Kościele, zarówno w Polsce, jak i w świecie. Od XIX wieku znaczenie tego kultu jest stale obecne w nauczaniu papieży. W czasie spotkania postanowiono zwrócić się do Pasterzy Kościoła w Polsce, aby tej rocznicy nadać odpowiednią rangę i włączyć poświęcone jej obchody do ogólnopolskiego programu duszpasterskiego. Na zakończenie spotkania zaproponowano następujące przesłanie.
„Serce Chrystusa przebite na krzyżu włócznią żołnierza jest nieustannie otwarte dla ludzi. Wystarczy tylko odpowiedzieć miłością na Jego miłość i wiernością na Jego wierność. Z Bożego Serca, tego «źródła życia i świętości», czerpiemy nieprzerwanie siłę do budowania w nas samych i w świecie cywilizacji prawdy i miłości”. Tymi słowami, skierowanymi 22 czerwca 2000 roku do kard. Franciszka Macharskiego z okazji ogólnopolskich uroczystości ku czci Najświętszego Serca Jezusa w Krakowie, błogosławiony Jan Paweł II zachęcał do rozwijania kultu „Serca serc”. Wypowiedź ta stanowi niejako streszczenie całego nauczania kościelnego na temat tego kultu i jego znaczenia we współczesnym świecie, a zarazem potwierdza jego żywotność i aktualność. Takie same racje i zachęty znajdujemy w nauczaniu papieża Benedykta XVI, który 26 czerwca 2006 roku mówił między innymi: „Autentyczny kult Najświętszego Serca zachowuje całą swoją ważność i przyciąga szczególnie dusze, które tam znajdują niewyczerpane źródło, z którego wypływa woda Życia, zdolna nawodnić pustkowia duszy i pozwalająca rozkwitnąć na nowo nadziei”.
W kulcie Najświętszego Serca Jezusa ukazuje się wiernym osoba Boskiego Zbawiciela i Jego dzieło miłości, która, czerpiąc z Serca Trójcy Przenajświętszej, przez krzyż zwraca się do każdego człowieka. Ta zbawcza miłość staje się dostępna człowiekowi w tajemnicy Kościoła, którego bijącym centrum jest Najświętsza Eucharystia, a którą wierni przyjmują z wiarą, nadzieją i miłością, by móc prowadzić nowe życie i przynosić owoce czynów odnawiających oblicze ziemi. Maryja, Matka Zbawiciela, ukazuje wiernym, że „przymierze serca” z Jezusem Chrystusem jest formą pełnego życia chrześcijańskiego, oraz wstawia się, by słowo Boże było skutecznie wprowadzane w codzienne życie, czego potwierdzeniem są święci uformowani w „szkole” Najświętszego Serca. W tej szkole formujemy się i dojrzewamy duchowo, naśladując cnoty Jezusa, wspierani zanoszoną do Niego modlitwą: „Uczyń serca nasze według Serca Twego”. Wobec tajemnicy grzechu, który wciąż nas boleśnie doświadcza, pamiętamy natomiast o „obowiązku godnego wynagrodzenia”, wyrażającego się w uczynkach pobożnych (post, jałmużna, modlitwa) oraz w Komunii świętej.
W naszym świecie, w którym kwestionuje się wiarę i wartości chrześcijańskie, ma głęboki sens zaangażowanie chrześcijańskie, opierające się na prawdzie i miłości. Doświadczenie potwierdza, że wszędzie tam, gdzie występuje deficyt tych dwóch podstawowych rzeczywistości boskich i ludzkich, upada życie społeczne, kulturowe, ekonomiczne, polityczne, a tym samym staje pod znakiem zapytania przyszłość ludzkiej cywilizacji, która jest darem Bożym powierzonym człowiekowi i powszechnym dobrem. Dlatego program społeczny ostatnich papieży, zobowiązujący chrześcijan do budowania cywilizacji prawdy i miłości, domaga się poważnego potraktowania i rzeczywistego podjęcia. Jest bardzo wymowne, że papieże wskazują na kult Najświętszego Serca Jezusa jako „konstytucję” tej oczekiwanej i tworzonej cywilizacji, a zarazem na drogę prowadzącą do rzeczywistego królowania Jezusa Chrystusa w sercu człowieka i w całym świecie. Kwestia ta domaga się wyraźniejszego dostrzeżenia, uzasadnienia i podjęcia w życiu Kościoła, który powinien wykorzystać w tym celu zarówno tradycyjne formy kultu Najświętszego Serca Jezusa, jak i wprowadzać nowe, których wartość i siłę oddziaływania potwierdza doświadczenie kościelne. Do tych nowych form zaliczyć należy między innymi intronizację Najświętszego Serca Jezusa podejmowaną w wymiarze indywidualnym, rodzinnym i społecznym. Mając na względzie wagę kultu Najświętszego Serca Jezusa dla całego Kościoła i poszczególnych wierzących oraz biorąc pod uwagę jego szerokie odniesienie indywidualne, społeczne i cywilizacyjne, apelujemy o zaangażowanie wszystkich wiernych w rozwój tego kultu, by Serce Boże było „natchnieniem i światłem dla ludzkości wchodzącej w trzecie tysiąclecie” (bł. Jan Paweł II). Zachęcamy teologów do odważnego i twórczego uzasadniania kultu Najświętszego Serca Jezusa, by zawarte w nim treści i możliwości oddziaływania były głębiej rozumiane i szerzej uwzględniane w duchowości i duszpasterstwie. W komunii prawdy, miłości i życia prosimy Pasterzy Kościoła w Polsce o szerokie i wszechstronne wsparcie tych inicjatyw i sprawdzonych form kultu Serca Zbawiciela, które skutecznie przyczyniają się do postulowanej z wielu stron odnowy życia kościelnego oraz utrwalenia osiągnięć kulturowych i cywilizacyjnych, zbudowanych na fundamencie prawdy i miłości. W 2015 roku przypada 250. rocznica ogłoszenia Święta Najświętszego Serca Jezusa (1765 roku), w którego ustanowieniu bardzo ważną rolę odegrał memoriał biskupów polskich przesłany do papieża Klemensa XIII. Tak ważna rocznica powinna zostać odpowiednio przygotowana i przeżyta, przyczyniając się do pogłębienia i ożywienia kultu Serca Zbawiciela w Kościele, a tym samym do zawsze potrzebnej odnowy Kościoła.
Spotkanie zorganizowano z inicjatywy prowincjała sercanów ks. dra Artura Saneckiego SCJ. Obrady przygotowali i prowadzili ks. prof. dr Janusz Królikowski i ks. Jerzy Wełna SCJ.
Za: www.sercanie.pl