Kongres liturgiczny był ostatnim etapem prac komisji, której zadaniem było podsumowanie prac nad „reformą liturgiczną”. W marcu 2017r komisja liturgiczna przesłała wszystkim prowincjom karmelitańskim kwestionariusz z prośbą, by wszyscy karmelici zapoznali się z problematyką, nanieśli odpowiednie poprawki, lub złożyli nowe propozycje. Jednym z pierwszych zadań kongresu było przestudiowanie odpowiedzi i propozycji, które napłynęły z całego zakonu. Uczestnicy zapoznali się z historią i rozwojem liturgii na przestrzeni wieków, która była i jest bardzo ważnym elementem życia zakonnego. Konstytucje zakonu (nr. 71) podkreślają ważność liturgii, bo dobrze sprawowana liturgia to znak dobrego życia wspólnoty. Innymi słowy liturgia, to termometr życia wspólnotowego. Z liturgii wypływa duchowość – jedna bez drugiej nie może istnieć. Jeżeli w liturgii zabraknie ducha, to będziemy mieli tylko piękny ryt, pobożne praktyki, w istocie puste i biedne, a pusta pobożność, to dewocjonizm.
Od początku liturgia karmelitańska była przepełniona duchowością zmartwychwstania. W centrum liturgii grobu Pańskiego był Chrystus w tajemnicy zmartwychwstania i z czasem wszystko było podporządkowane misterium zmartwychwstania. Ciemny kolor habitu karmelitańskiego przywoływał człowieka starego, pielgrzymującego. Biały płaszczyk to człowiek przemieniony w Chrystusie Zmartwychwstałym, człowiek nowy. Kościół od zawsze ewangelizował pięknem liturgii, bo przecież liturgia jest modlitwą całego Kościoła, całego ludu Bożego. Wspólnota zakonna, to mały kościół powołanych, którzy sprawują liturgię (modlitwę kościoła). Wspólnota celebruje zasłuchana w SŁOWO. To liturgia otwiera nas na misterium Boga i jest źródłem duchowości. Poprzez liturgię kościół aktualizuje historię zbawienia. Zakon przybliża swoją duchowość, rozwija ją i nią żyje. W Liturgii zaś Eucharystia zajmuje najważniejsze, centralne miejsce i jest sercem wspólnoty zakonnej.
W czasie obrad kongresu zwrócono uwagę na zagadnienie formacji karmelitańskiej. Liturgia musi być częścią formacji duchowej, a nawet powinna być centrum formacji. Karmelita jest powołany, by wspólnie modlić się (konst. 69), a „Ratio” 35 podkreśla, że najważniejsze elementy formacji to: modlitwa, eucharystia i cisza. To w takim kontekście należy odczytać naukę Benedykta XVI, kiedy mówi „karmelita uczy Kościół jak modlić się”, a papież Franciszek prosto i bez wielkiej dyplomacji stwierdza, że „bez modlitwy Karmel jest nieboszczykiem”.
Konstytucje zakonu wskazują nam jak żyć charyzmatem zakonu według reguły, podkreślając 4 elementy fundamentalne naszego charyzmatu: słuchanie słowa, modlitwa/liturgia, życie wspólnotowe i duszpasterstwo. Te cztery kolumny razem stoją, ale tez i razem upadają. Jeżeli zaczyna słabnąc modlitwa, to mamy kryzys wspólnoty. Kryzys wspólnoty prowadzi do kryzysu duszpasterskiego, a wszystko razem może prowadzić do kryzysu egzystencjalnego, dlatego nie można oddzielić liturgii od duchowości. Stanowią jedność.
Zwrócono i poświęcono wiele uwagi zagadnieniu formacji w dzisiejszym świecie. Wielu uczestników stwierdzało, że dzisiaj zakon potrzebuje dobrych formatorów przestrzegając, że coraz bardziej czerpiemy z innych źródeł praktyki liturgiczne nie znając naszych, usuwamy wiele pobożnych praktyk (rytuał nałożenia szkaplerza św.) które niczym nie zastępujemy, a to prędzej czy później prowadzi do samobójstwa
Za: www.karmelici.pl