,,Jubileusz kanonizacji jest okazją do czerpania z duchowego skarbca Kościoła. Osoby święte, błogosławione oraz te nieznane z imienia i nazwiska swoją misją i posługą wniosły ogromny wkład w duchowe bogactwo. To dzięki nim możemy zaczerpnąć obfitych łask ze zdroju Bożej miłości’’ – mówił w homilii biskup rzeszowski Jan Wątroba, który 13 maja br., przewodniczył Mszy świętej w Jaśle z racji 100. rocznicy kanonizacji świętej Małgorzaty Marii Alacoque.
Uroczysta Msza święta dziękczynna za dar życia i posługi francuskiej zakonnicy, odprawiona została na Górce Klasztornej w kościele Sióstr Wizytek w Jaśle.
W homilii biskup Wątroba wyraził wdzięczność za dar osoby i posługi świętej Małgorzaty Marii Alacoque. Hierarcha mówił, że: ,,wdzięczność pochodzi z Bożej ręki’’, a każdy jubileusz powinien ją okazywać. Biskup zaznaczył również, że jubileusz zobowiązuje do szczególnych podziękowań za dar Bożego Serca, Eucharystię, miłość, wspólnotę Kościoła oraz dar życia ludzi świętych i błogosławionych.
Biskup Wątroba podkreślił, że św. Małgorzata Maria Alacoque wniosła ogromny wkład do duchowego skarbca Kościoła, z którego człowiek wierzący powinien często korzystać: ,,Chrystus wybrał ją do swojej misji, zobowiązał do głoszenia dobrej nowiny, powierzył tajemnice swojego Serca. Serca płonącego miłością ku ludziom’’.
W dalszej części homilii hierarcha wspominał dzieje jasielskich sióstr wizytek, zachęcał do oddawania czci Sercu Jezusa.
W uroczystej Mszy świętej dziękczynnej uczestniczyli kapłani z diecezji rzeszowskiej i tarnowskiej.
Rok 2020 jest rokiem poświęconym postaci świętej Małgorzaty Marii Alacoque. Francuską zakonnicę, 13 maja 1920 roku włączył do grona świętych papież Benedykt XV. Z okazji rocznicy, siostry wizytki z Paray-le-Monial otrzymały od Penitencjarii Apostolskiej w Rzymie przywilej świętowania roku jubileuszowego dla wszystkich klasztorów Zakonu Nawiedzenia. Rok jubileuszowy w Polsce rozpoczął się 14 października 2019 r., a zakończy 14 października 2020 roku.
Siostra Małgorzata Maria doznała wielu objawień Chrystusa. Cztery najważniejsze i najbardziej znaczące dla rozwoju nabożeństwa do Serca Jezusa nazwano „wielkimi”.
27 grudnia 1673 roku Jezus powiedział jej w widzeniu, że Jego Serce płonie miłością do ludzi. Ona zaś została wybrana, aby roztaczać wśród nich płomienie miłosierdzia, którego Jego Serce nie mogło pomieścić. Było to w czasie, kiedy przyszła adorować Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Wkrótce po pierwszym objawieniu nastąpiło kolejne, które miało symboliczne znaczenie. Zobaczyła Serce Boże „jakby na tronie z ognia i płomieni, jaśniejsze od słońca, przeźroczystsze niż kryształ, z tą raną godną uwielbienia, otoczone koroną cierniową i z krzyżem u góry”. Trzecie objawienie miało miejsce 2 lipca 1674 roku. Na ołtarzu był wystawiony Najświętszy Sakrament. Małgorzata klęczała, pogrążona w modlitwie. W pewnym momencie ukazał się jej Jezus, „jaśniejący chwałą, ze stygmatami pięciu ran, błyszczącymi jak słońce (… ). Z Jego świętej postaci biły promienie, a z piersi płomienie jakby z gorejącego ogniska. Jezus rozwarł swoją pierś i ukazał swe miłujące i najbardziej uwielbienia godne Serce, które było źródłem tych promieni”. Chrystus powiedział do swej wybranki: „Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, a w zamian za to otrzymuje wzgardę i zapomnienie. Ty przynajmniej staraj się mi zadośćuczynić, o ile to będzie w twojej mocy, za ich niewdzięczność”. Następnie Zbawiciel zażądał od s. Małgorzaty Marii, by często przystępowała do Komunii św. w pierwsze piątki miesiąca, a w każdą noc z czwartku na pierwszy piątek, między godziną 23.00, a 24.00 uczestniczyła w Jego konaniu w Ogrójcu.
Czwarte, tzw. wielkie objawienie, miało miejsce 16 czerwca 1675 roku, w czasie oktawy Bożego Ciała. Małgorzata modliła się w kaplicy przed Najświętszym Sakramentem. Wtedy pojawił się Jezus i powiedział: „Żądam, żeby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był odtąd poświęcony, jako osobne święto, na uczczenie mojego Serca i wynagrodzenie mi przez Komunię św. i inne praktyki pobożne zniewag, jakich doznaję, gdy wystawiony jestem na ołtarzach. W zamian za to obiecuję ci, że Serce moje wyleje hojne łaski na tych wszystkich, którzy w ten sposób oddadzą Mu cześć lub przyczynią się do rozszerzenia tego święta”.
