Siostry karmelitanki bose z Gniezna napisały list do wspólnot parafialnych archidiecezji gnieźnieńskiej z podziękowaniem za życzliwość oraz wsparcie i pamięć o ich ukrytym życiu. „Dziękując za Waszą obecność czujemy się obdarowane i ogarnięte Waszą przyjacielską pamięcią” – pisze w imieniu sióstr przełożona wspólnoty s. Maria Magdalena od Miłosierdzia Bożego.
Klasztory kontemplacyjne są jakby «oazami», w których człowiek, może ugasić pragnienie, jakie odczuwa podczas swej wędrówki. Te miejsca, pozornie bezużyteczne, są zatem niezbędne, niczym «zielone płuca» miasta: z ich dobrodziejstwa korzystają wszyscy, również ci, którzy w nich nie bywają, a być może nie wiedzą o ich istnieniu.
Benedykt XVI Czcigodny
Księże Proboszczu, Drodzy Parafianie!
Zbliża się dzień życia konsekrowanego, dzień, który przynagla nas do wdzięczności wobec Boga za dar wybrania i obdarowania. Święty Augustyn w „Wyznaniach powiedział; „Stworzyłeś nas […] jako skierowanych ku Tobie. I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie”. Niepokój serca rodzi się bowiem z głębokiej intuicji, że to Bóg jako pierwszy poszukuje człowieka, tajemniczo pociągając go do siebie. Nikt z nas nie wystarcza sam sobie. Potrzebujemy podejmować w świetle wiary drogę exodusu, z własnego „ja” do „świętej ziemi drugiego człowieka”, aby doświadczyć jeszcze głębszej komunii Bogiem. Miłując bliźniego stajemy się godnymi ujrzenia Boga, jak mówił św. Augustyn. Nasze spojrzenie staje się czyste, aby mogło ujrzeć Ojca w niebie. Kto trwa w miłości trwa w Bogu i może rozpoznać w sobie źródło tej miłości, którym jest sam Bóg. Z pewnością każdy gest miłości, każde obdarowanie sprawiają, że przemierzamy drogę wiodącą do Boga. Dziś możemy powiedzieć, że zostałyśmy wzięte przez wszystkich, którzy nam towarzyszą w drodze przez modlitwę, ofiarę, posługę sakramentalną, codzienną życzliwość i zwyczajną miłość, abyśmy wspólnie doszli do Tego, z Którym pragniemy przebywać w wieczności. Zdajemy sobie sprawę, że Kościół Gnieźnieński bardzo na nas liczy, na naszą modlitwę i ofiarę w ukryciu klauzury. Odpowiadając na te oczekiwania pragniemy, by nasze życie było historią gorącej miłości do Pana i do każdego człowieka. Odkrywając Pana jako skarb naszego życia, jako wszelkie dobro, najwyższe dobro, wzdychamy by i dla Was Bóg i relacja z Nim stała się jedynym bogactwem! Dziękując za Waszą obecność czujemy się obdarowane i ogarnięte Waszą przyjacielską pamięcią. Wasza wcielona troska o nas wyrażona rownież w złożonej ofierze jest dla nas wsparciem i pomocą.
S. M. Magdalena od Miłosierdzia Bożego
karmelitanka bosa
Co roku na wsparcie gnieźnieńskiego Karmelu przekazywane są ofiary z tacy zbieranej w kościołach archidiecezji gnieźnieńskiej w Święto Ofiarowania Pańskiego (2 lutego), kiedy Kościół w sposób szczególny dziękuje za dar życia konsekrowanego.
Gnieźnieński Karmel >>> www.karmel.gniezno.pl wywodzi się ze wspólnoty w Tryszczynie k. Bydgoszczy, która powstała w 1978 roku i otrzymała tytulację „Narodzenia Pańskiego”. W miarę jej rozrastania powracała myśl, aby klasztor założyć w prymasowskim Gnieźnie. Temat powrócił w 1984 roku, kiedy podczas wizyty bp. Jana Michalskiego okazało się, że taka fundacja jest możliwa. Uzyskanie wszystkich koniecznych pozwoleń zajęło kilka lat. W marcu 1990 roku, w uroczystość św. Józefa, na teren, gdzie miał stanąć klasztor przywieziono materiały budowlane, a dwa miesiące później ustawiono tam krzyż. W lipcu Prymas Polski kard. Józef Glemp wmurował kamień węgielny pochodzący z fundamentów romańskiej katedry w Gnieźnie oraz z drogi krzyżowej karmelitańskiego klasztoru Stella Maris na Górze Karmel w Palestynie. Budowa klasztoru trwała pięć lat. Pierwsze karmelitanki zamieszkały w nim 30 czerwca 1995 roku.
Karmelitanki bose prowadzą życie kontemplacyjno-eklezjalne w harmonii między samotnością i milczeniem a komunią siostrzaną, w małej rodzinie, której najwyższą normą życia jest wzajemna miłość. Oprócz samotności i nieustannej modlitwy w życiu wspólnotowym nie brakuje czasu spędzanego razem na różny sposób i praktycznego budowania braterskich więzi. Należą do nich codzienne rekreacje, dzielenie się Słowem Bożym i doświadczeniem wiary, wspólne, radosne świętowanie uroczystości liturgicznych. Dzień karmelitanek wypełnia również praca, która częściowo służy ich utrzymaniu (w gnieźnieńskim Karmelu działa pracownia haftu i szycia szat liturgicznych itp.). Poza tym siostry wypełniają zwykłe codzienne domowe obowiązki, a także troszczą się o ogród przy klasztorze.
Papież Jan Paweł II mówił o siostrach kontemplacyjnych, że są sercem Kościoła. „Powierzam Wam, siostrom kontemplacyjnym, całą ludzkość i świat. Wam, waszym modlitwom i ofiarom” – powiedział, podkreślając wartość powołania kontemplacyjnego.
B. Kruszyk
Fot. Karmel Gniezno