14 sierpnia Kościół wspomina w liturgii świętego Maksymiliana Marię Kolbego, męczennika. W Prowincji gdańskiej ten dzień ma rangę uroczystości. W tym roku obchodzona była w szczególny sposób z racji osiemdziesiątej rocznicy męczeńskiej śmierci św. Maksymiliana.
Uroczystej Mszy Świętej w Sanktuarium św. Maksymiliana w Gdyni przewodniczył o. Prowincjał Wojciech Kulig. Wzięło w niej udział wielu braci nie tylko z Polski, ale również z Ekwadoru, Kenii czy Kanady. Reprezentowane były również liczne grupy parafialne na czele z Rycerstwem Niepokalanej oraz przedstawiciele energetyków z Gdańska i Gdyni, którym Maksymilian w sposób szczególny patronuje.
Homilię o. Prowincjał poświęcił św. Maksymilianowi. Przywołując jego słowa: “Może niekiedy chcielibyśmy, żeby modlitwa się skończyła, bo mamy pracę. Zapominamy wtedy, że modlitwa jest najważniejszą naszą czynnością. Wprawdzie łaska Boża sprawuje w nas życie nadprzyrodzone, ale modlitwa jest dlatego tak ważna, że nam tę łaskę zdobywa. W modlitwie poznajemy również prawdziwy nasz stosunek do Boga, czym my jesteśmy i czym jest Bóg. W modlitwie uznajemy, że sami z siebie nic nie możemy, a z pomocą Bożą wszystko” mówił, że to od Boga na modlitwie czerpał siłę i pomoc do pokonywania trudności.
W kolejnych słowach Minister Prowincjalny zwrócił uwagę na rzeczy, których my ludzie XXI wieku możemy uczyć się od św. Maksymiliana. Po pierwsze miłości Boga. Po drugie, zawierzenia siebie Maryi, Matce Zbawiciela, która zna nasze słabości i niedociągnięcia. Po trzecie nie możemy utracić nadziei, nie możemy zaprzeć się naszej wiary, mimo prześladowań i trudności. Miłość bliźniego to kolejna rzecz, której nigdy nie wolno nam zapomnieć – kontynuował o. Wojciech – bez niej nasze życie jest marnością. A także odwagi, u Maksymiliana aż po śmierć.
W 80. rocznicę śmierci św. Maksymiliana, w 50. rocznicę jego beatyfikacji, zawierzajmy Panu Bogu wszystko to, co trudne, co trapi nasze serca, nasze wspólnoty, nasze rodziny. Z odwagą patrzmy w przyszłość i nie bójmy się ryzykować życia dla Boga i dla drugiego człowieka. Próbujmy dostrzegać w drugim człowieku brata, nawet wtedy, jeżeli on błądzi. Niech Matka Niepokalana prowadzi i nas, tak jak prowadziła św. Maksymiliana – powiedział na zakończenie homilii kaznodzieja.
Po Mszy świętej w sanktuarium św. Maksymiliana o. Prowincjał zawierzył Panu Bogu za przyczyną jej patrona całą Prowincję, wszystkie jej dzieła, klasztory i świątynie, wspólnoty i wszystkich braci Prowincji posługujących w Polsce i za granicą oraz wszystkich współpracowników.
Pełny tekst Zawierzenia
Boże Trójjedyny, Ojcze, Synu i Duchu Święty, my, Bracia Mniejsi Konwentualni Prowincji św. Maksymiliana Marii Kolbego, w 80-ą rocznicę Jego męczeńskiej śmierci, zawierzamy Tobie całą naszą Prowincję, wszystkie jej dzieła, klasztory i świątynie. Zawierzamy Ci nasze wspólnoty i wszystkich braci Prowincji posługujących w Polsce i za granicą, zawierzamy ludzi, którzy pracują razem z nami dla szerzenia Twojego Królestwa.
Dziękujemy Ci Boże, że tak hojnie i nieustannie darzysz nas swoimi łaskami, abyśmy uświęcali siebie oraz innych, nieśli pokój i dobro w naszą codzienność, wzrastali we wzajemnej miłości, budowali jedność i głosili Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie, Twoim Synu.
Dziękujemy, że możemy „stać przed Tobą i Tobie służyć” w każdym dziele naszej Prowincji. Dziękujemy za łaskę sprawowania sakramentów, za życie we wspólnocie braterskiej, za możliwość głoszenia Ewangelii.
Dziękujemy Ci Boże za wszystkich ludzi, których nam dajesz, za ich życie, za to, że działasz w nich i przez nich. Dziękujemy za całą historię naszej prowincji, za każde powołanie, którym nas obdarzyłeś i za to, że nas prowadzisz.
W tym zawierzeniu chcemy uznać przed Tobą Panie prawdę o naszej grzeszności i chcemy prosić Ciebie o przebaczenie wszystkich grzechów, tak osobistych, jak i wspólnotowych. Przepraszamy Ciebie Panie za każde wyrządzone przez nas zło i prosimy, abyś nam wybaczył i pomógł wynagrodzić oraz naprawić wyrządzone przez nas krzywdy.
Prosimy o pokój i jedność w naszych wspólnotach, o świętość życia dla każdego z nas, o dary Ducha Świętego, o łaskę wierności powołaniu, którym nas obdarzyłeś. Prosimy Ciebie Boże, abyś odnowił nasze życie, rozpalił w nas na nowo ogień Twojej miłości i charyzmat, którym obdarzyłeś Świętego Ojca naszego Franciszka.
Przez wstawiennictwo św. Maksymiliana, oddanego bez reszty Niepokalanej Maryi, zawierzamy Tobie Panie całkowicie i zupełnie naszą Prowincję, wszystkie jej radości, troski i zmartwienia. Niech Twój Święty Duch nas ogarnia, niech nas oświeca i umacnia, prowadzi i uzdalnia, do pełnienia Twojej świętej woli.
Maryjo, Matko Niepokalana prosimy o Twoje wstawiennictwo. Ty Matko wiesz najlepiej czego nam potrzeba, ty wiesz jak słabi jesteśmy. Dlatego nie licząc na nasze zasługi oddajemy się Tobie prosząc, abyś wyjednywała nam potrzebne łaski. Prowadź nas i chroń Twoje dzieci.
Św. Maksymilianie pomóż nam wypełnić we wszystkim świętą i nieomylną wolę naszego Pana. Amen.