Na łamach siedleckiego tygodnika Echo Katolickie, przed Dniem Życia Konsekrowanego, obchodzonego w Kościele katolickim 2 lutego, ukazał się artykuł prezentujący świadectwo powołania zakonnego br. Adama Szczygła, paulisty. Poniżej prezentujemy całość artykułu.
CHCIAŁEM GŁOSIĆ EWANGELIĘ
Odkrycie powołania było najtrudniejszą rzeczą, jaka mnie w życiu spotkała. Dziś stale dziękuję za tę łaskę – mówi br. Adam Szczygieł, paulista.Brat Adam wstąpił do Towarzystwa Świętego Pawła w wieku 35 lat. Zanim zdecydował się na życie w zakonie, imał się różnych zajęć. Na początku nic nie zapowiadało, że dokona właśnie takiego wyboru.
– Nie ma powołania bez nawrócenia i doświadczenia Boga w swoim życiu. W nich wszystko ma swój początek – mówi br. Adam i opowiada o drodze, która zaprowadziła go do zgromadzenia. Pierwszym ważnym etapem była służba w wojsku, którą wcześniej powierzył na Jasnej Górze Matce Bożej. – Zakończyłem ją przed terminem. Dla mnie był to widoczny znak Bożej opieki. Doświadczyłem, że Bóg działa tu i teraz. W wieku 22 lat przekonałem się o istnieniu złego ducha w moim życiu. Przeżyłem mocne doświadczenie duchowe, wręcz mistyczne, którego konsekwencje odczuwam do dziś. Trzy lata później postanowiłem sobie, że zrobię wszystko, by moje życie było dobre i wartościowe – opowiada br. Adam.
Długie poszukiwania
W tym czasie włączał się w różne inicjatywy społeczne, działał w kilku stowarzyszeniach i miał wiele pasji. Zajmował się fotografiką, ukończył kurs na przewodnika górskiego, wspólnie ze znajomą prowadził wydawnictwo, ale mimo tak aktywnego stylu życia nie mógł znaleźć swojego miejsca. Rozwijaniu zainteresowań towarzyszyło coraz głębsze życie duchowe. – Gdy miałem 32 lata zacząłem pytać siebie, czy przypadkiem nie mam powołania do życia zakonnego. Spotkałem się z pewnym kapłanem, który wskazał mi siedem różnych zgromadzeń. Tak trafiłem na paulistów. W rozeznaniu pomogły mi rekolekcje ignacjańskie, co nie znaczy, że nie trapiły mnie żadne wątpliwości. Pytałem Pana, gdzie mam iść i co mam ze sobą zrobić. I tak jak wcześniej, jakby z mojego wnętrza, przez moje usta przyszła odpowiedź, że moje miejsce jest w Towarzystwie Świętego Pawła. Ja nadal nie wierzyłem i prosiłem o trzykrotne potwierdzenie. Odpowiedź po trzykroć się powtórzyła – wspomina br. A. Szczygieł.
Ciągła formacja
Formacja zakonna w każdym zgromadzeniu dotyczy czterech płaszczyzn: ludzkiej, chrześcijańskiej, zakonnej i charyzmatycznej. – Kiedy wstąpiłem do zgromadzenia, pierwsze dwie miałem już przepracowane. Pozostały dwie kolejne. Formacja charyzmatyczna trwa do dziś, ponieważ ciągle poznaję ogromne bogactwo naszego charyzmatu – tłumaczy mój rozmówca. Pytam o to, czy dojrzalszy wiek stanowił jakąś przeszkodę. – Przełożony regionalny w Polsce, który przyjmował mnie do zgromadzenia, był ode mnie starszy tylko o rok. Mistrz postulatu i przełożony domu zakonnego byli młodsi. Taki stan rzeczy na pewno nie był łatwy dla moich współbraci. Z pewnością trudno im było uwierzyć w moje powołanie. TŚP zaczęło się odradzać w naszym kraju dopiero w 1978 r., jesteśmy więc stosunkowo młodym zgromadzeniem. Wstąpiłem do niego w 1999 r. Byłem jedną z nielicznych osób, które w tak dojrzałym wieku weszły w jego szeregi. Przełożeni są ode mnie młodsi także i dziś – uśmiecha się br. Adam.
Oryginalne powołanie
– Kiedy wstępowałem do TŚP miałem pewność, że podejmuję właściwą decyzję. Długo do niej dojrzewałem i wiele razy mówiłem: „Panie Jezu, to nie ja wymyśliłem sobie to powołanie, wiem, że ono pochodzi od Ciebie. Jeśli przełożeni mają jakieś wątpliwości, wytłumacz im wszystko”. Umiejętności, które zdobyłem przed wstąpieniem do zgromadzenia, przydają się także w życiu zakonnym. Przez trzy lata posługiwałem w naszym wydawnictwie jako fotografik i fotoedytor. Teraz zajmuję się pracą redakcyjną i powołaniową. Moja ciekawość świata i zainteresowania krajoznawcze przydają się podczas spotkań z młodzieżą – wyznaje zakonnik.
Pytam jeszcze o tych, którzy są zainteresowani życiem zakonnym. – Zgłaszają się do nas zarówno nastolatkowie, jak również osoby dobiegające 30-tki i starsze. Jestem spokojny o tych dojrzalszych, bo oni zazwyczaj mają już wszystko przemyślane, ich decyzje są ugruntowane. Dwudziestolatkowie są jeszcze niestabilni, zagubieni i nieprzewidywalni. To chyba znak dzisiejszych czasów. Młodzi ludzie boją się podejmowania wiążących decyzji; zresztą najpierw trzeba się nawrócić, zacząć budować na Chrystusie, a dopiero potem myśleć o przyszłości. Kultura, w której żyjemy jest nie tylko antypowołaniowa, ale też bardzo często antychrześcijańska. W sali, gdzie organizujemy dla młodych spotkania z filmem, umieściłem tablicę zawierającą wypowiedź papieża Piusa XII: „Oczy, uszy są niczym rozległe drogi, które prowadzą bezpośrednio do duszy człowieka. Czym jest to, co z ekranu wchodzi do najbardziej ukrytych zakątków umysłu, gdzie kształtuje się głębia postaw młodzieży i gdzie są formowane i wyostrzane normy i motywy działania, które kształtują ostateczny charakter”? Często przypominamy też słowa naszego założyciela bł. ks. Jakuba Alberione: „Pismo św. jest najwyższym autorytetem. Czytajcie Pismo św., a będziecie z czasem myśleć w sposób nadprzyrodzony” – cytuje.
Powołanie brata zakonnego jest dosyć oryginalne i naprawdę niełatwo je odkryć. – Nie pragnąłem być kapłanem. Chciałem tylko głosić Ewangelię i dzielić się Bogiem z innymi ludźmi. Do odkrywania Boga dochodziłem często przez publikacje książkowe i nie widziałem dla siebie innego zgromadzenia, w którym mógłbym w ten sposób się realizować. Tu wreszcie odnalazłem samego siebie – podsumowuje br. Adam.
(Agnieszka Wawryniuk-Echo Katolickie)
