W konferencjach – „Światłem rozjaśnij nasze zmysły”; „Od zmysłów do odczuć”. „Emocje: barwy życia”; „Uczucia (‘wzruszył się głęboko’)”; „Relacje i afekty” i „Rozeznanie” – podkreślał znaczenie i konieczność formacji permanentnej. Zachęcał, by nie zadowalać się wytrwałością, ale uczyć się wierności, wierności kreatywnej, gdyż każdego dnia Ojciec wzywa nas, byśmy przeżywali własne powołanie w sposób nowy i wyjątkowy, z sercem coraz bardziej ogarniętym pasją i z odwagą coraz radykalniejszych wyborów.
Różnicę między wytrwałością i wiernością wyartykułował też w ostatniej homilii: „Wytrwać w gruncie rzeczy oznacza pozostać w miejscu, które życie nam wyznaczyło. Wytrwać oznacza nie rezygnować z wyboru niegdyś podjętego. Wytrwałość jest związana z powtarzeniem tego, co kiedyś zdecydowaliśmy w naszym życiu, nie porzucając miejsca, w którym Pan nas „posiał”. Wierność jest natomiast czymś więcej. Wierność nie jest tylko powtarzaniem, (…)”. Dodał: „nie wystarczy wytrwać. Dziś mamy nasze wspólnoty pełne osób wytrwałych. Ale nie zawsze ten, kto jest wytrwały, jest też wierny. Bo wierność, powtarzam, oznacza odnowić, odnowić motywacje, nadać nową motywację, nową wartość, nowy ideał… własnemu wyborowi”.
Rekolekcjonista z Włoch kładł mocny nacisk na formację wrażliwości w różnych jej wymiarach. W homilii we wspomnienie świętych Tymoteusza i Tytusa, 26 stycznia, mówił o „wrażliwości apostolskiej”. Wyliczył trzy cechy wrażliwego apostoła, które możnaby streścić w wyrażeniu: „siać odważnie i wszędzie”.
Przestrzegał przed bojaźliwością błędnie utożsamianą z pokorą: „Nieśmiałość jest bardzo obecna w naszych środowiskach. Często jest przedstawiana jako pewien rodzaj alibi, jako mechanizm obronny. Osoba zdaje się bronić: ‘Ja jestem nieśmiała! Jestem nieśmiała!’. Czasem się to trochę myli z pokorą, tymczasem nie ma to nic wspólnego z pokorą”. Szczególnie mocno podkreślił wezwanie do misji ewangelizacyjnej podejmowanej „wszędzie”. „Wydaje mi się, że często my niesiemy orędzie ewangeliczne zawsze w te same miejsca, zawsze do tych samych miejsc, zawsze do tych samych osób, zawsze w ten sam sposób. Nie mamy odwagi iść gdzie indziej”, co wynika, jak zauważył, z przyjęcia fałszywego założenia, że „do pewnych środowisk nie warto iść; że pewnym osobom nie ma sensu głosić Ewangelii; że w pewnych miejscach byłby to czas stracony”.
Przywołał postawę „dobrego” siewcy, który sieje „wszędzie”. Przetrzegał: „Kimże ty jesteś, byś mówił, że w pewnych środowiskach nie warto głosić Ewangelii!? Kimże ty jesteś, byś mówił, że głoszenie Ewangelii Jezusa pewnym osobom jest stratą czasu!? Kimże ty jesteś, byś mówił, że marnowaniem czasu i energii jest kontynuowanie czy pójście, by głosić Ewangelię albo dla Ewangelii stawiać czoła nowym środowiskom!? Ileż razy nasze głoszenie Ewangelii okazuje się ograniczone do przestrzeni naszej małej wiary. Tak jakbyśmy przypisywali sobie prawo do twierdzenia, że słowo Boże jest nieskuteczne w pewnych środowiskach czy wobec pewnych osób”. Przypomniał zachętę papieża Fracniszka do wyjścia na peryferie.
Więcej na temat spotkania – między innymi nagrania i teksty wygłoszonych homilii – na stronie internetowej Centrum Formacji Duchowej Salwatorianów w Krakowie (www.cfd.sds.pl). Dzięki salwatoriańskiemu Studio Katolik dostępne również nagrania MP3 rekolekcji (www.katolik.tv – www.studio.katolik.pl)
—
Spotkania rekolekcyjne dla księży i osób zakonnych odbywały się w naszym domu CFD już w poprzednich latach. Okazją do ich zorganizowania były np. Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia (2016), Rok Życia Konsekrowanego (2015) czy Rok Kapłański (2010). Prowadzili je: Innocenzo Gargano OSBCam, Raniero Cantalamessa OFMCap., Giovanni Dal Piaz OSBCam czy abp Bruno Forte. Tegoroczna, nie związana ze „szczególną” okazją, propozycja to także owoc próśb wyrażanych przez uczestników poprzednich spotkań.
PSz
Za: www.sds.pl