Słysząc głos Pana serc nie zatwardzajcie
Umiłowani w Chrystusie Panu Bracia i Siostry, Drodzy Słuchacze Polskiego Radia. W dzisiejszą niedzielę – ostatnią w tym miesiącu – gromadzimy się na Eucharystii, by dziękować Bogu za dar życia konsekrowanego w Kościele i świecie.
W najbliższy piątek – będziemy obchodzić kolejny Dzień Życia Konsekrowanego. Dzień ten, z woli św. Jana Pawła II, został ustanowiony w Święto Ofiarowania Pańskiego. W tym roku przeżywamy go pod hasłem: „Życie Konsekrowane w Kościele i dla Kościoła”.
Po raz kolejny mamy możliwość uświadomić sobie, że powołanie do życia konsekrowanego jest wielkim darem Boga dla Kościoła i darem dla całego świata. Istotą życia konsekrowanego jest bowiem naśladowanie Jezusa Chrystusa w Jego Miłości do Ojca i miłości do każdego człowieka poprzez radykalne podjęcie drogi rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Osoby konsekrowane są powołane, by świadczyć o odwiecznej Miłości Boga do człowieka i w ten sposób wzbudzać w każdym człowieku tęsknotę za prawdziwą miłością. Oddają się na wyłączność Bożej miłości, by stawać się jej przekazicielami zwłaszcza tam, gdzie najbardziej jej brak. Przychodzi bowiem nam żyć w świecie, w którym coraz bardziej widoczny jest głód miłości. Dzisiaj tej miłości potrzebuje współczesny człowiek i współczesny świat. Potrzeba więc proroków Bożej miłości, tych, którzy będą przemawiać z mocą w imieniu samego Boga.
Liturgia Słowa dzisiejszej niedzieli kieruje naszą uwagę w stronę prorockiego wymiaru naszego życia. W pierwszym czytaniu z księgi Powtórzonego Prawa jesteśmy świadkami testamentu Mojżesza. Jego misja, jako jednego z największych proroków w historii zbawienia, powoli dobiega końca. Jednak Bóg ustami Mojżesza zapowiada przyjście nowego proroka. Z jednej strony podobnego do Mojżesza lecz z drugiej – kogoś zupełnie innego. Prorok ten będzie mówił tylko i wyłącznie w imieniu Boga. Prorok ten będzie głosem Boga i objawi wszystko, co usłyszał od Ojca. Prorok ten będzie nie tylko świadkiem obecności Boga – jak Mojżesz – lecz będzie Jego uosobieniem. Będzie tym, który widzi Ojca i mówi w imieniu Ojca. Tym prorokiem będzie sam Jezus Chrystus – wcielone Słowo Ojca.
Realizacja testamentu Mojżesza znajduje swoje urzeczywistnienie w dzisiejszej Ewangelii. Oto Jezus naucza w Synagodze. Jego nauczanie jest zupełnie inne od nauczania uczonych w Piśmie. Słowa Jezusa zdumiewają i zadziwiają. Jezus naucza z mocą, a nie jak uczeni w Piśmie. Uczeni bowiem przekazywali wiedzę, którą zdobywali, studiując Pisma. Jezus zaś, będąc Słowem Ojca, jest Jego Mocą. To, co czyni jest dokładnie tym, co mówi. Słowo uczonych poszerzało wiedzę słuchaczy, zaś Słowo Jezusa uwalniało wnętrze człowieka, przywracało mu życie i wyzwalało od ducha nieczystego. Słowo Jezusa to Słowo Miłości, a Słowo Miłości jest zawsze Słowem Życia. Wobec takiego Słowa reakcja szatana jest natychmiastowa: czego chcesz od nas Jezusie Nazarejczyku, przyszedłeś nas zgubić, wiem, kto jesteś. I tu objawia się moc Słowa Jezusa – słowa Miłości: Milcz i wyjdź z niego. Duch nieczysty z oporem wychodzi z człowieka, krzyczy, próbuje jeszcze znaleźć punkt zaczepienia, targając nim i miotając. Nie może się jednak nie poddać. Musi opuścić człowieka, który został stworzony Słowem na obraz i podobieństwo Tego, który to Słowo wypowiedział; na obraz i podobieństwo Boga.
Słowo Jezusa przywraca wolność człowiekowi, stwarza go na nowo, aby mógł odzyskać utracone życie. Dlatego zło czyni wszystko, by zagłuszyć głos Boga w sercu człowieka. Zło robi wszystko, aby Słowo Boga nie dotarło do człowieka.
Bracia i Siostry – Bóg nadal mówi do nas. Bóg mówi bardzo wyraźnie. Bóg mówi poprzez swoje Słowo i wciąż uwalnia nasz świat od wpływów złego ducha. Wszystko to aktualizuje się w każdej Eucharystii. W każdej Mszy św. Jezus przemawia do nas z mocą i pragnie czynić wolnym nasze serca. Bóg ponadto kieruje do nas swoje Słowo poprzez współczesnych proroków, którzy z Jego woli kontynuują misję Jezusa Chrystusa na ziemi. Tymi współczesnymi prorokami są osoby konsekrowane. Są to ci, którzy doświadczając miłości Boga, słysząc głos Jezusa Chrystusa pójdź za mną, starają się naśladować swego Mistrza i Pana poprzez życie radami ewangelicznymi: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.
Osoby konsekrowane: siostry zakonne, ojcowie i bracia zakonni, dziewice, wdowy i pustelnicy jawią się w dzisiejszym świecie jako współcześni prorocy. Jako świadkowie Boga są znakiem przyszłego życia; życia zupełnie przenikniętego Jego miłością. Oni to doświadczając prawdziwej miłości, pragną tu na ziemi, tą miłością dzielić się z każdym człowiekiem, do którego są posłani. Napełnieni Duchem Świętym, obecni w sercu Kościoła swej matki, realizują misję głoszenia Dobrej Nowiny we wszystkich wymiarach naszego życia, także na jego peryferiach.
W dzisiejszym świecie jakże często doświadczamy duchowego zagubienia, głodu miłości, przeżywamy kryzys wierności i mamy problemy z jednością. Coraz częściej jesteśmy świadkami życia opartego na kulturze chwili, kulturze tymczasowości. Wiele osób, deklarujących się nawet jako wierzący, ulega pokusie życia na próbę, życia bez trwałych zobowiązań. Wszystko to sprawia, że potrzeba nam dziś prawdziwych przewodników na drodze wiary. Potrzeba nam dziś tych, którzy przywrócą prawdziwe oblicze miłości, wierności i jedności. Takimi świadkami mogą być tylko i wyłącznie świadkowie Bożej miłości – prorocy Boga. Tacy prorocy Boga, którzy widzą po Bożemu, mówią po Bożemu i żyją po Bożemu – są świadkami.
Od samego początku istnienia życia konsekrowanego, siostry i bracia pokazują, że w Chrystusie można odnaleźć prawdziwą miłość, która jest wierna i cierpliwa, i która nie kończy się na pierwszym zderzeniu z przeciwnościami. Osoby konsekrowane pokazują, że istnieje wierność, która staje się radością w codzienności. Ta wierność realizuje się w postawie obecności, w postawie służby wobec każdego człowieka. Wreszcie osoby konsekrowane stają się promotorami jedności, realizując w ten sposób słowa modlitwy Jezusa zanoszonej do Ojca – aby byli jedno.
Siostry i Bracia, tegoroczny Światowy Dzień Życia Konsekrowanego wpisuje się w naszej Ojczyźnie w 100 rocznicę odzyskania niepodległości. Pamiętamy, że historia naszej Ojczyzny znaczona jest świadectwem wielu kapłanów, sióstr i braci zakonnych, którzy nie szczędzili sił, by Ojczyzna była wolna. Wielu z nic poniosło śmierć męczeńską. Ponadto osoby życia konsekrowanego uczestniczyły i nadal czynnie uczestniczą w przemianie dzisiejszego świata i otaczającej nas rzeczywistości. Spotykamy dziś siostry zakonne, kapłanów, braci, dziewice i wdowy m.in.: w szpitalach, w domach opieki, jadłodajniach, w szkołach i wyższych uczelniach, pośród dzieci, młodzieży i rodzin. Osoby konsekrowane są obecne w parafiach i w innych dziełach ewangelizacji. Towarzyszą uchodźcom i tym, którzy z rożnych względów zostali skazani na margines życia społecznego.
Dzisiaj drodzy Bracia i Siostry – powołani do życia konsekrowanego – dziękujemy Wam za wasze świadectwo życia, za Waszą miłość do Boga i każdego człowieka. Bądźcie zawsze tam, gdzie jest dzisiejszy człowiek. Bądźcie zawsze tam, gdzie jest brak i głód miłości. Idźcie tam, gdzie po ludzku nikt nie chce iść – na peryferie dzisiejszych miast i wsi. Na peryferie ludzkich serc. Niech wasze życie zawsze będzie proste, ubogie i czyste. Zaufajcie Jezusowi, wierzcie w moc Ducha Świętego! Gdy to uczynicie, będziecie przemawiać z mocą, duchy nieczyste będą wam posłuszne, a Królestwo Boże będzie głoszone aż do skończenia świata.
Siostry i Bracia, niech dobry Bóg ma w opiece wszystkie osoby konsekrowane i nam wszystkim błogosławi. Pamiętajmy też słowa refrenu z dzisiejszego psalmu: Słysząc głos Pana, serc nie zatwardzajmy. Niech ten głos Boga pozostanie na zawsze w sercach naszych, niech je przemienia swoją miłością i posyła do każdego człowieka.
Bp Jacek Kiciński CMF Przewodniczący Komisji Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego