W pierwszy tomie zebrano część pism weneckiego patrycjusza Pawła Giustinianiego. W roku 1510, w wieku 34 lat, Giustiniani zostaje mnichem w eremie kamedułów, ale porzuca klasztor w roku 1520, żeby założyć nowe zgromadzenie: Eremitów Kamedułów Góry Koronnej.
Giustiniani zalicza się zarówno do wielkich mistrzów duchowości, jak i do najświatlejszych umysłów Kościoła epoki Odrodzenia, o czym świadczy jeden z jego listów, skierowany do papieża Leona X de’ Medici, swego przyjaciela, w którym proponuje głęboką reformę Kościoła, wyprzedzając, pod pewnymi względami, reformę trydencką.
Teksty zawarte w drugim tomie dotyczą klasztoru: jest tu Reguła, jak wieść życie zakonne zgodnie z charyzmatem św. Benedykta i św. Romualda; Traktat o posłuszeństwie zakonnym; opis życia, jakie prowadzono wtedy w Camaldoli i w pierwszych eremach Góry Koronnej.
Pisma błogosławionego Pawła Giustinianiego, założyciela Kongregacji Eremitów Kamedułów Góry Koronnej, które przedstawiamy w niniejszym drugim tomie jego Opera omnia, stanowią okazję, żeby zastanowić się nad tym, jak można przeżywać i urzeczywistniać wzniosłe doświadczenia duchowe, nawet jeśli wydaje się, że opiera się ono głównie na woli i na chęciach.
W tym dziele można również dostrzec szczególny sposób medytacji Pawła Giustinianiego: by wykorzystywać Pismo Święte jako wsparcie i bodziec do refleksji. Jest to więc mały Dziennik duchowy, bogaty, a jednocześnie czasem poddający się oschłości racjonalnego rozumowania.