400-lecie karmelitanek bosych w Polsce

List Prowincjałów z okazji Jubileuszu 400-lecia przybycia Karmelitanek Bosych do Polski

Drodzy Bracia i Siostry Karmelu terezjańskiego, jak również zrzeszeni we Wspólnotach agregowanych do naszego Zakonu, cała Rodzino Karmelu terezjańskiego obejmująca wszystkich żyjących duchem Karmelu! 

1. Bóg w swojej niepojętej miłości i dobroci dzieli się z człowiekiem swym zatroskaniem o losy świata. Nikt z tej współpracy nie jest wykluczony, bo też nikt nie rodzi się przypadkowo i bez misji przysparzania dobra Królestwu Bożemu. Z licznego grona ludzkiej społeczności Stwórca powołał niektóre osoby do głębszej zażyłości z sobą, by uczestniczyły w Jego dziełach z większym wkładem dobrowolnej, ofiarnej miłości. Otrzymały one od Stwórcy cenne uzdolnienia oraz osobiste przymioty, dlatego też za ich życia stawiał przed nimi wysokie wymagania. W gronie tych wyjątkowych przyjaciół Boga znalazła się św. Teresa od Jezusa, karmelitanka z klasztoru Wcielenia w Awili. Jej odnowicielska działalność w XVI wieku wśród Braci i Sióstr swego Zakonu doprowadziła do pojawienia się we wspólnocie Kościoła nowej rodziny zakonnej: Braci Bosych oraz Mniszek Bosych Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, zwanych popularnie Karmelitami Bosymi i Karmelitankami Bosymi.
Po pierwszych fundacjach klasztorów Karmelitanek Bosych, które powstawały najpierw na terytorium obecnej Hiszpanii, przyszedł czas ekspansji Sióstr także na inne kraje Europy, w tym Polskę. Obecny rok to czas świętowania 400 lat ich obecności w naszej Ojczyźnie. Niniejszym listem pragniemy zwrócić uwagę na ten szacowny Jubileusz i zachęcić wszystkich do wdzięczności Bogu za cichą, ale jakże skuteczną misję Karmelitanek Bosych w życiu Kościoła i świata. Jubileuszowe celebracje w skali ogólnopolskiej rozpocznie uroczysta Eucharystia sprawowana 24 maja br. o godz. 17.00 pod przewodnictwem Generała Zakonu, o. Saverio Cannistra, w Klasztorze Karmelitanek Bosych w Krakowie, przy ul. Kopernika. Zakończą je dziękczynne Eucharystie sprawowane w poszczególnych klasztorach Sióstr 26 maja 2013 r.

RYS HISTORYCZNY
2. Inicjatywa sprowadzenia Karmelitanek Bosych do naszej Ojczyzny pojawiła się wśród ich polskich Braci w Zakonie. Na miejsce pierwszej fundacji pw. św. Marcina wybrano Kraków. Wspólnota fundacyjna, którą tworzyły: s. Maria od Trójcy Świętej z Brukseli, s. Małgorzata od Jezusa i s. Teresa od Jezusa z Mons oraz s. Krystyna od św. Michała z Lowanium, przybyła do królewskiego miasta 26 maja 1612 r. Jeszcze w tym samym roku do fundatorek dołączyły pierwsze trzy polskie kandydatki. Droga kolejnych fundacji wiodła przez Lublin, Wilno, Lwów, Warszawę i ponownie Kraków, gdzie założono drugi klasztor, na Wesołej.
Karmelitanki Bose dzieliły wraz z polskim narodem i Kościołem trudne czasy wojen oraz kasat, a raz powierzonej im przez Bożą Opatrzność ziemi Słowian nigdy nie opuściły. Gdy zabierano im bądź niszczono klasztor w jednym miejscu, udawały się na fundację w inne. Dzisiaj, 400 lat po pierwszej fundacji, na ziemiach polskich służy Bogu i Kościołowi dwadzieścia dziewięć wspólnot. To z nich, po upadku systemu komunistycznego, wyruszyły odważne fundatorki, by w sąsiednich krajach zaszczepiać ducha Karmelu terezjańskiego. Misję powierzoną im przez św. Teresę od Jezusa polskie Karmelitanki Bose poniosły na Ukrainę, Słowację, Islandię, do Norwegii, Rosji i Kazachstanu, dając początek dziewięciu nowym wspólnotom. W tym kontekście wspomnieć należy także te poszczególne polskie Mniszki, które odpowiedziały wielkodusznie na potrzeby personalne klasztorów w innych krajach i udały się do nich, by przeżywać tam swoje oddanie Bogu, Zakonowi i Kościołowi.
3. Wkład Karmelitanek Bosych w życie duchowe i kulturalne naszego narodu to piękne karty zapisane odwagą kobiet, które odkryły w sobie głos wołający je do wyłącznego oddania swego życia Bogu w klauzurze. Siłą Sióstr była ich wierność. Niekiedy zmagały się ze sprzeciwem najbliższych, niezdolnych zaakceptować wybór, jakiego dokonały. Chociaż wartość i znaczenie tych zmagań zna tylko Bóg i każde w Jego oczach jest bezcenne, kilka postaci zasługuje na imienne wspomnienie. Przywołać należy najpierw m. Annę od Jezusa (Jadwigę Stobeńską), pierwszą Polkę, która złożyła śluby w Karmelu terezjańskim, kobietę wielkiej cnoty i zasług dla początków Karmelitanek Bosych w naszej Ojczyźnie. To jej starania i oddanie umożliwiły realizację kolejnych fundacji na wschodnich ziemiach Rzeczpospolitej. Dalej wspomnieć należy m. Teresę od Jezusa (Mariannę Marchocką), zmarłą w opinii świętości przełożoną i mistrzynię pierwszego pokolenia Karmelitanek lwowskich, mistyczkę i autorkę pierwszej w języku polskim autobiografii mistycznej, kandydatkę na ołtarze, której zakończenie procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym spodziewane jest w roku jubileuszowym 400-lecia obecności Karmelitanek Bosych w Polsce. Nie można pominąć także m. Marii Ksawery od Jezusa (Marii Cecylii Czartoryskiej), fundatorki, której nieoceniona pomoc wspierała dzieło odnowy życia Karmelitów Bosych w Polsce. Jej także zawdzięczamy pozyskanie dla tego dzieła powstańca i sybiraka Józefa Kalinowskiego, dzisiejszego św. Rafała od św. Józefa. Wreszcie wskazać trzeba na m. Annę od Jezusa (Annę Juliannę Kalkstein), krzewicielkę życia i nauczania św. Teresy od Dzieciątka Jezus, a zarazem autorkę pierwszego polskiego przekładu jej „Dziejów duszy”.
Misja Karmelitanek Bosych ma jednak przede wszystkim wymiar duchowy. Sprowadza się do codziennego ofiarowania Bogu, w ciszy klasztornych murów, „za życie świata”, daru modlitwy wstawienniczej i cierpienia. Uznając siebie za córki Kościoła, będąc blisko jego serca, są niczym życiodajna krew pulsująca we wspólnocie wierzących. Istotę tego powołania do życia ofiarną miłością pięknie oddała św. Teresa od Dzieciątka Jezus w słowach: „Zrozumiałam, że skoro Kościół jest ciałem złożonym z różnych członków, to nie brak mu najbardziej niezbędnego, najszlachetniejszego ze wszystkich. Zrozumiałam, że Kościół posiada serce i że to serce płonie miłością, że jedynie miłość pobudza członki Kościoła do działania i gdyby przypadkiem zabrakło miłości, apostołowie przestaliby głosić Ewangelię, męczennicy nie chcieliby przelewać krwi swojej…”.

INICJATYWY JUBILEUSZOWE
4. W ramach jubileuszowych inicjatyw upamiętniających przybycie Karmelitanek Bosych do Polski znajdą się, oprócz wspomnianych na początku listu celebracji na rozpoczęcie i zakończenie Jubileuszu, różnorakie wydarzenia o charakterze liturgicznym, kulturalnym, medialnym oraz wydawniczym. W tym miejscu chcemy zasygnalizować tylko niektóre spośród tych, które zawarte zostały w dokumencie ze spotkania obu polskich Rad Prowincjalnych, jakie odbyło się 30 listopada 2011 r.
Po klasztorach Mniszek obydwu polskich Prowincji peregrynować będzie ikona św. Teresy od Jezusa. Peregrynacja stanie się okazją do dziękczynienia Bogu za dar jej życia oraz dzieło, jakie pozostawiła w dziedzictwie Zakonowi i Kościołowi. 25 maja br. w Muzeum Archeologicznym Miasta Krakowa zostanie otwarta wystawa pt.: „Mam ja skarb, mam… Cztery wieki karmelitanek bosych w Polsce”, na którą składać się będą bogate zbiory z klasztoru Mniszek w Krakowie-Wesołej, a także w Krakowie-Łobzowie. 28 maja br. na Uniwersytecie Jagiellońskim odbędzie się sympozjum naukowe poświęcone duchowemu i kulturalnemu dziedzictwu polskich Karmelitanek Bosych. Jesienią br. zostaną zorganizowane kolejne sympozja: w klasztorze Karmelitów Bosych w Poznaniu o charakterze duszpastersko-formacyjnym, a w Toruniu, na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, o charakterze naukowym. 24 sierpnia br. w poszczególnych klasztorach Sióstr będzie miało miejsce świętowanie 450-lecia pierwszej w ogóle fundacji Karmelitanek Bosych pw. św. Józefa w Awili. O jubileuszowych inicjatywach będą na bieżąco przekazywane stosowne informacje.
5. Zwracamy się z gorącą prośbą do naszych Współbraci, Karmelitów Bosych, aby ochoczo włączyli się w świętowanie Jubileuszu Sióstr przede wszystkim przez dyspozycyjność względem ich próśb obejmujących posługę podczas peregrynacji ikony św. Teresy od Jezusa oraz innych liturgicznych celebracji. W sposób szczególny chcemy polecić, aby w naszych ośrodkach duszpasterskich na terenie Polski zaplanowana została w miesiącu maju 2012 r. jedna niedziela, podczas której będzie podjęty w homiliach temat świadectwa życia i szczególnej misji Sióstr Karmelitanek Bosych. Nasze zaangażowanie na rzecz Mniszek niech pozostanie żywe i twórcze także poza czasem Jubileuszu, gdy Siostry oczekiwać będą od nas zwłaszcza posługi spowiedników, rekolekcjonistów, wykładowców i kierowników duchowych. Jesteśmy do tego przynagleni przez nasze Konstytucje, które posługę Karmelitankom Bosym określają jako nasz szczególny apostolat (K 8, 103). Zresztą, może bardziej jeszcze powinna nas do tej posługi mobilizować braterska wdzięczność wobec Sióstr, które towarzyszą naszym dziełom apostolskim swą modlitewną ofiarą. Niekiedy zapominamy, że to, co wydaje się nam tak bardzo naszym sukcesem w podejmowanych działaniach, często ma u swych podstaw ich dyskretne towarzyszenie.
6. Z równie gorącym apelem zwracamy się do Świeckich Karmelitów i Karmelitanek Bosych, Instytutów agregowanych do naszego Zakonu oraz tych osób, którym bliska jest duchowość karmelitańsko-terezjańska, o włączanie się, w miarę możliwości, w jubileuszowe wydarzenia. Zachęcamy do nawiązywania, budowania i kultywowania z Siostrami wspólnoty duchowego dziedzictwa, jakie otrzymaliśmy od pierwszych Pustelników z Góry Karmel oraz św. Teresy od Jezusa i św. Jana od Krzyża. Stoi także przed nami wyzwanie promowania w naszych środowiskach wartości, na których buduje nasz Zakon oraz zgłębiania jego duchowych źródeł we własnym życiu.

NASZA WDZIĘCZNOŚĆ MNISZKOM
7. Na zakończenie pragniemy z głębi naszych serc podziękować Siostrom za to, co w naszych wzajemnych, codziennych relacjach nie zawsze ma okazję wybrzmieć wystarczająco doniośle. W imieniu całej Rodziny Karmelu terezjańskiego skupionej w naszych Prowincjach dziękujemy Wam, Drogie nasze Siostry, za Wasze wierne trwanie przy Bogu wbrew rozlicznym trudnościom. Duchowy strumień miłości, jaki wypływa z tego spotkania ze Stwórcą, przemierza wieki i pokolenia, rodząc wielkie owoce dobra w Kościele i świecie. Dziękujemy za Waszą wierność klauzurze, która choć stawia niemałe wymagania ułomnej naturze ludzkiej, przynosi Kościołowi wyjątkowe perły świętości. Dziękujemy za Waszą cichą modlitwę i cierpienia, którymi otaczacie Zakon, Kościół oraz poszczególnych ludzi zwracających się do Was ze swymi problemami.
Życzymy Wam, aby błogosławieństwo Najświętszej Trójcy, wstawiennictwo Maryi, Królowej Karmelu oraz św. Józefa, w dalszym ciągu znajdowało podatny grunt w Waszych wspólnotach i podobnie jak w przeszłości, tak i w obecnych czasach czyniło z Was mocny fundament i modlitewne zaplecze dla licznych i niełatwych spraw stale obecnych w życiu Kościoła.

Oddani w Karmelu

o. Roman Jan Hernoga OCD 
Prowincjał Prowincji Warszawskiej

o. Andrzej Ruszała OCD 
Prowincjał Prowincji Krakowskiej 

Kraków-Warszawa, 19 marca 2012 r., 
w Uroczystość Św. Józefa, Oblubieńca N.M.P.

o. Roman Hernoga OCD
Prowincjał Warszawskiej Prowincji Karmelitów Bosych

W bieżącym roku mija 400 lat od przybycia pierwszych Karmelitanek Bosych do Polski. Na zaproszenie polskich Karmelitów Bosych – 26 maja 1612 roku – przybyły do Krakowa cztery mniszki z Flandrii, wśród których znajdowała się s. Maria od Trójcy Św., pierwsza przełożona klasztoru pw. Św. Marcina. Była ona wychowanką m. Anny od Jezusa, bliskiej współpracownicy św. Teresy od Jezusa i duchowej spadkobierczyni św. Jana od Krzyża. W ten sposób, w 50 lat od założenia pierwszego klasztoru Karmelitanek Bosych św. Józefa w Avili (1562), zostały przeszczepione do naszej Ojczyny pierwotne tradycje Karmelu Terezjańskiego. Dały one początek długiej i bogatej obecności duchowych córek św. Teresy od Jezusa na ziemiach polskich.

Karmelitanki Bose na stałe wpisały się w historię Kościoła w Polsce, wnosząc niezastąpiony wkład w kształtowanie duchowego oblicza narodu polskiego. Ich dzieje są świadectwem wielkiej determinacji, nieugiętej woli i wierności kobiet, które oddały swe życie na wyłączną własność Bogu. Surowa klauzura nie separowała ich od społeczeństwa, w którym żyły, ani też nie uchroniła od dramatycznych wydarzeń, które miały miejsce w naszej historii. Wraz z polskim narodem i Kościołem dzieliły zarówno trudne czasy wojen, zaborów i kasat, jak i pełne entuzjazmu chwile odzyskania niepodległości i odbudowy zniszczonej Ojczyzny. Gdy w jednym miejscu zabierano im lub niszczono klasztor, udawały się na inne miejsce, aby odbudowywać i rozwijać swoją obecność i misję. Dziś, po 400 latach od założenia pierwszej fundacji, dzięki Bożej Opatrzności oraz ogromnej ofiarności i determinacji Sióstr, na terenie Polski służy Bogu i Kościołowi dwadzieścia dziewięć wspólnot Karmelitanek Bosych. Polskie Karmelitanki Bose zaniosły również misję św. Teresy od Jezusa na Islandię, Ukrainę, Słowację, do Norwegii, Kazachstanu i Rosji, zakładając dziewięć nowych wspólnot. Nie można w tym miejscu zapomnieć o polskich mniszkach, które odpowiedziały wspaniałomyślnie na potrzeby klasztorów i Kościoła w wielu w innych krajach.

Nie sposób ocenić ile dobra Karmelitanki Bose wniosły w życie naszej Ojczyzny i Kościoła przez cztery wieki swego istnienia. Zasadniczy ich wkład ma bowiem wymiar duchowy. Polega on na codziennym ofiarowaniu Bogu daru modlitwy wstawienniczej i cierpienia za Kościół, za jego pasterzy i wszystkich ludzi. Całe ich życie, ukryte w ciszy klasztornych murów, poświęcone jest dziełu zbawienia. Poprzez odejście od świata, poprzez rezygnację z wielu ludzkich pragnień i aspiracji, dają w swoim życiu pierwszeństwo temu, co nadprzyrodzone. W ten sposób ich klasztory stają się oazami modlitwy oraz znakami Bożej obecności w świecie.

Należy również wspomnieć o apostolskim oddziaływaniu Karmelitanek Bosych poprzez słowo pisane oraz o znacznym wpływie Sióstr na ich własne rodziny, na rodziny dobrodziejów i fundatorów oraz na tych, którzy uczęszczają do ich kościołów lub też szukają pomocy i wsparcia przy furcie klasztornej. Znaczenie i nieprzemijającą wartość misji i charyzmatu Karmelitanek Bosych dla całego Kościoła przypomniał Sobór Watykański II: „Instytuty, które całkowicie są ukierunkowane na kontemplację, tak że ich członkowie w samotności i milczeniu, w ciągłej modlitwie i ochoczej pokucie są otwarci wyłącznie na Boga […], Ludowi Bożemu przydają blasku przez obfite owoce świętości, zachęcają go przykładem i pomnażają go dzięki tajemniczej płodności apostolskiej. W ten oto sposób są ozdobą Kościoła i przyczyniają się do otrzymania łask nieba” (PC 7).

Obecny Jubileusz 400-lecia przybycia Karmelitanek Bosych do Polski jest okazją, aby nie tylko podziękować Bogu za dar ich obecności i powołania, ale także by ukazać i przypomnieć polskiemu społeczeństwu tajemniczą płodność i niezwykłą wartość ich ukrytego, a przez to często niezauważanego i niedocenianego życia.

(…)

Karmelitanki Bose
Mniszki Bose Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel
Moniales Discalceatae Ordinis Beatissimae Virginis Mariae de Monte Carmelo (OCD)

 Nazwa Zakonu pochodzi od góry Karmel w Palestynie, związanej z postacią proroka Eliasza, którego Zakon uważa za duchowego Ojca. Skalne groty Karmelu już od V w. zamieszkiwali pustelnicy – ludzie szukający Boga, zainspirowani wezwaniem Eliasza: „Żyje Bóg, w obliczu którego stoję” i „Żarliwością rozpaliłem się o chwałę Pana, Boga Zastępów”. To drugie wezwanie do dziś istnieje w herbie Karmelu. Pustelnicy czcili Maryję, szczególnie tajemnicę Jej Bożego Macierzyństwa, której poświęcili pierwszą kaplicę zbudowaną przy źródle Eliasza. Na początku XIII w. pustelnicy ci zaczęli tworzyć pierwsze struktury zakonne. „Formuła życia” napisana na ich prośbę przez św. Alberta, Patriarchę Jerozolimskiego, była kilkakrotnie zatwierdzana przez Kościół jako Reguła Zakonu, ostatecznie w 1247 roku, gdy po zajęciu Ziemi Świętej przez Saracenów karmelici przenieśli się do Europy i musieli odejść od ściśle pustelniczego charakteru życia.

Zewnętrznym znakiem przynależności do Zakonu jest szkaplerz – od 1251 r. dar Maryi, jako wyraz Jej szczególnego wstawiennictwa i opieki nad Zakonem.

Żeńska gałąź Zakonu powstała w 1452 r.; natomiast początek Karmelu Terezjańskiego to rok 1562, kiedy to św. Teresa od Jezusa, przejęta do głębi trudną sytuacją Kościoła
w okresie Reformacji i chcąc jej zaradzić na miarę swoich możliwości, postanowiła założyć nowy klasztor ze ścisłą klauzurą, aby jak najwierniej odpowiedzieć na Boże powołanie. Tak powstał pierwszy klasztor Reformy pod wezwaniem św. Józefa w Avila (Hiszpania), a wkrótce potem nowe fundacje, od 1568 r. również męskie, przy tworzeniu których dużą rolę  odegrał św. Jan od Krzyża. Reforma rozszerzyła się następnie poza granice Hiszpanii, obejmując kolejno: Włochy (1590), Francję (1604), Belgię (1607). Obecnie karmelitanki bose są najliczniejszym zakonem kontemplacyjnym, liczącym ok. 12 400 sióstr w 85 krajach świata.

Do Polski karmelitanki bose przybyły z Belgii 26 maja 1612 roku i osiadły w Krakowie przy kościele św. Marcina (ul. Grodzka). Do końca XVII w. powstało na ziemiach polskich 7 klasztorów. Ostatnią fundacją w okresie przedrozbiorowym był klasztor w Krakowie na Wesołej (obecnie ul. Kopernika), założony w 1725 r. Jest on jedynym w Polsce Karmelem, który szczęśliwie przetrwał okres kasat, stając się schronieniem dla wygnanek z innych klasztorów.

Odrodzenie zakonu karmelitanek bosych w Polsce nastąpiło w XIX w. dzięki siostrom z Belgii. W pierwszej połowie XX w. wojenne zawieruchy poważnie zahamowały rozwój zakonu. Podczas II wojny światowej ponownie klasztor na Wesołej udzielił gościny siostrom, które musiały opuścić swoje domy. Po wojnie liczba wspólnot stopniowo wzrastała.

Obecnie w Polsce działa 29 klasztorów karmelitanek bosych, będących pod jurysdykcją polskich prowincji zakonu: krakowskiej (12 klasztorów w Polsce) i warszawskiej (17 klasztorów w Polsce). W ostatnich latach powstało też 9 polskich fundacji poza granicami kraju: w Hafnarfjordur na Islandii, w Tromso w Norwegii, w Sofijskiej Borszczygówce k. Kijowa i Pokotylivce k. Charkowa na Ukrainie, w Usolu Syberyjskim k. Irkucka w Rosji, w Koszycach i Detve k. Bańskiej Bystrzycy na Słowacji oraz w Karagandzie i Oziornoje w Kazachstanie. W sumie w 38 polskich klasztorach jest ok. 570 sióstr karmelitanek bosych ze średnią wieku 46 lat.

Zgodnie z charyzmatem św. Teresy, życie karmelitanki bosej jest całkowicie ukierunkowane na modlitwę i kontemplację rzeczy Bożych – w małej wspólnocie siostrzanej opartej na samotności, modlitwie i surowym ubóstwie, w służbie Kościołowi. Tajemnica Kościoła – Oblubienicy Chrystusa zostaje niejako powierzona jej wierności, wierności spotkaniu Boga z człowiekiem. To zaangażowanie na rzecz Kościoła wyrażają słowa św. Teresy od Jezusa: „Jestem córką Kościoła” oraz św. Jana od Krzyża: „Odrobina czystej miłości więcej przynosi pożytku Kościołowi niż wszystkie inne dzieła razem wzięte”. Prawda ta rozbrzmiewa jak echo w wyznaniu św. Teresy od Dzieciątka Jezus: „W sercu Kościoła, mej Matki, będę miłością”.

Święci Karmelu w sposób szczególny uczą dróg zjednoczenia z Bogiem, w przyjaźni
z Chrystusem i Jego Matką; uczą modlitwy, która jest „przyjacielskim obcowaniem i często powtarzaną rozmową na samotności z Tym, o którym wiemy, że nas miłuje”. Taka modlitwa angażuje całą ludzką egzystencję i wyraża się w życiu wiary, nadziei i miłości, które stanowią drogę świętości ewangelicznej. Tak więc charyzmat udzielony św. Teresie od Jezusa okazał się darem Ducha Świętego dla całego Kościoła.

Do najbardziej znanych w świecie karmelitanek bosych, poza św. Teresą od Jezusa, która jako pierwsza kobieta otrzymała tytuł Doktora Kościoła, należą:

– św. Teresa od Dzieciątka Jezus, Patronka misji i najmłodszy Doktor Kościoła

– św. Teresa Małgorzata od Najświętszego Serca Jezusa

– św. Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein)

– św. Teresa od Jezusa z Los Andes

– św. Maravillas od Jezusa

– bł. Maria od Jezusa Ukrzyżowanego (“Mała Arabka”)

– bł. Elżbieta od Trójcy Świętej

– bł. Męczenniczki z Compiegne

– s. Łucja Dos Santos z Coimbry (Fatima).

Wśród wielkich postaci polskiego żeńskiego Karmelu Terezjańskiego warto wspomnieć m.in.: służebnicę Bożą m. Teresę Marchocką, m. Ksawerę Czartoryską, m. Jadwigę Wielhorską, m. Annę Kalkstein, czy niedawno zmarłą s. Immakulatę Adamską.

Karmelitanki bose prowadzą apostolstwo wyłącznie kontemplacyjne, angażując w nie wszystkie siły swego życia. Wierne duchowi eklezjalnemu, podejmują posługę ofiary i żarliwej modlitwy wstawienniczej za cały Kościół, a zwłaszcza za kapłanów i teologów. Odpowiadając na oczekiwania Kościoła, siostry intensywnie przeżywają tajemnice modlitwy kontemplacyjnej i dają o niej świadectwo pośród Ludu Bożego. Klasztory użyczają miejsca i pomocy w modlitwie osobom, które o to proszą, z wykluczeniem jednak wszelkiej formy apostolatu czynnego.

Więcej o karmelitankach bosych:

• http://www.karmel.pl/mniszki/index.php
• http://www.karmelicibosi.pl/?zakon=siostry
• http://www.facebook.com/pages/Siostry-Karmelitanki-Bose-400-lat-w-Polsce/165800130179361