Na trasie są większe miasta, takie jak Valladolid, Granada czy Sewilla, ale także liczące tylko kilka tysięcy mieszkańców Villanueva de la Jara w prowincji Cuenca. Organizatorzy drogi pielgrzymkowej zapewniają, że stempel ukończenia „Teresiany” jest o wiele łatwiej osiągnąć, niż stempel „Composteli” u kresu sławnej Drogi św. Jakuba. Pielgrzym musi mieć tylko pieczątki z trzech spośród 17 miast terezjańskich, aby otrzymać specjalny dokument w Avili, miejscu urodzenia św. Teresy, a to, w jaki sposób przedostaje się z miejsca na miejsce, nie ma znaczenia.
Karmelita z Avili, o. Antonio Gonzalez zwrócił uwagę, że „Teresiana”, to nie tylko pielgrzymka śladami świętej i późniejszej doktor Kościoła, ale także śladami mistyczki, autorki i feministki. Przypomniał, że choć Teresa żyła w XVI-wiecznej Hiszpanii zdominowanej przez mężczyzn, to jednak udawało jej się zdobywać pieniądze i donatorów na budowę kolejnych klasztorów. Teresa, która przyszłym pokoleniom swoich sióstr zalecała życie w surowej klauzurze, sama w rozpadającej się karecie przebywała tysiące kilometrów wzdłuż i wszerz Hiszpanii . Jak poświadcza jej rozległe dzieło, była zaradną kobietą interesu, obdarzoną jednocześnie głęboką duchowością i „poetycką duszą”.
„La ruta Teresiana” – nowa droga pielgrzymkowa śladami św. Teresy – Avili prowadzi do miejsca, w którym niegdyś stał dom, w którym się urodziła (dziś w tym miejscu znajduje się klasztor męski), następnie do najstarszego założonego przez nią klasztoru św. Józefa, a wreszcie do Karmelu, do którego wstąpiła jako młoda dziewczyna i w którym później miała mistyczne wizje. Legenda mówi, że w krużgankach klasztornych Teresa spotkała kiedyś chłopczyka. Dziecko spytało ją, jak się nazywa, na co odpowiedziała: „Jestem Teresa de Jesús – Teresa od Jezusa, a ty?”. – Jestem Jesús de Teresa – Jezus od Teresy”, odparł chłopczyk. W Avili bierze także początek pieszy szlak „Od kołyski do grobu”. Liczy on ponad 118 kilometrów i prowadzi do miejsca śmierci Teresy – Alba de Tormes. Pełna kurzu szutrowa droga prowadzi przez jałowy krajobraz Starej Kastylii, przez niekończące się pola, a wreszcie wśród dębów korkowych. Łatwo wtedy sobie wyobrazić, jak pod koronami tych drzew, typowych dla wyżyny kastylijskiej, Teresa szukała schronienia przed upałem lub przed silnymi wiatrami. „Wkraczasz na te same drogi, które i ja przemierzałam, widzisz te same krajobrazy, które widziałam i ja”, głosi pięknie wykaligrafowany tekst świadectwa pielgrzyma napisany przez lokalnego poetę José Pulido, a wychodzący spod pióra świętej.
KAI
Za: www.karmel.pl.