Papież Franciszek, podczas spotkania z prefektem Kongregacji ds. Kanonizacyjnych, które odbyło się 14 czerwca 2016 roku, wyraził zgodę na publikację dekretu o heroiczności cnót Sługi Bożego Luigiego Lo Verde (przed wstąpieniem do zakonu – Filippa Lo Verde).
Sługa Boży Filippo Lo Verde urodził się 20 grudnia 1910 r. w Tébourba (na peryferiach Tunisu) w Tunezji), jako ostatni z dwanaściorga dzieci Giovanniego i Rosy Macaluso, pochodzących z Palermo, którzy wyemigrowali z kraju ojczystego w poszukiwaniu pracy. We wrześniu 1911 r. rodzina powraca do Palermo.
W 1917 r. Filippo rozpoczął szkołę podstawową. Do sakramentów Eucharystii i Bierzmowania przygotowywały go siostry ze zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca. Był to niezwykle ważny czas w życiu dziecka, które doświadcza pierwszych oznak powołania Bożego; o swoim pragnieniu poświęcaniu się dla Panu już wówczas powiadamia swoich rodziców.
W październiku 1922 r., dzięki spotkaniu z ministrem prowincjalnym Braci Mniejszych Konwentualnych fr. Girolamo Giardina, młody Filippo wstępuje do kolegium w Mussomei (Cl), w którym rok później przywdziewa habit franciszkański i otrzymuje nowe imię – Luigi. Przez kolejne dwa lata kontynuuje naukę w szkole średniej, niższej. Coraz mocniej przejawia pragnienie oddania się Panu, wyraża to w swoich postanowieniach i często nawiązuje do tego w korespondencji z rodziną.
W październiku 1924 r. wszyscy studenci zostają przeniesieni do Montevago (Ag), gdzie Sługa Boży, po ukończeniu gimnazjum, rozpoczyna w dniu 7 grudnia 1926 r. nowicjat. 8 grudnia 1927 r. składa pierwszą profesję zakonną.
Zaraz po niej powraca do Mussomeli i kontynuuje studia filozoficzno-licealne. W 1928 r. przenosi się do kolegium Najświętszego Serca w Palermo przy ul. Noce. Rok później rozpoczyna studia teologiczne uczęszczając na wykłady do seminarium diecezjalnego. Niestety, w czerwcu 1930 r. pojawia się choroba, która rychło doprowadzi do jego śmierci!
Rozpoczynają się długie okresu przymusowego odpoczynku, pobyty w szpitalach i różnego rodzaju zabiegi; w końcu zmuszony jest przerwać studia. W tym trudnym okresie wyróżnia się cierpliwością w znoszeniu cierpienia, hojności w pomaganiu innym, całkowitym zawierzeniu Panu w modlitwie.
Po trzech latach profesji czasowej odnawia śluby „aż do profesji wieczystej”; później, w kolejnych miesiącach, w trakcie lekkiego, ale złudnego polepszenia stanu zdrowia, przyjmuje tonsurę zakonną i pierwsze posługi: ostiariusz i lektoratu.
Niestety, choroba gwałtownie powraca 15 października 1931 r., i pojawiają się dalsze komplikacje zdrowotne (zapalenie opłucnej, zapalenie otrzewnej, niedrożność jelit). Przez cztery miesiące pozostaje w łóżku w domu rodzinnym, gdzie – w obecności rodziny i współbraci – umiera 9 lutego 1932 r.
Proces diecezjalny, który odbywał się w kurii diecezjalnej w Palermo trwał od 30 marca 1985 r. do 19 października 1988 r.; jego wyniki zostały 21 lutego 1992 r. uznane przez Kongregację.
Posito (uzupełnione w 1997 r.) zostało przebadane przez kongres konsultorów teologicznych, którzy – uzyskaniu potrzebnych informacji ze strony postulacji zakonnej – potwierdzili heroiczność cnót. Do podobne wniosku doszli również kardynałowie i biskupi podczas posiedzenia zwyczajnego, które odbyło się 17 maja 2016 r.
Obecnie Sługa Boży może być przyzywany jako Czcigodny. Wszyscy jesteśmy proszeni do zachęcania osób ciężko chorych, aby wzywały jego wstawiennictwa i aby można było doczekać się jego szybkiej beatyfikacji.
fr. Angelo Paleri, postulator
Za: www.ofmconv.net.
